tag:blogger.com,1999:blog-31360030.post116297464764044287..comments2023-10-19T12:35:08.606+03:00Comments on Seven Film Gallery: Seven Film Galleryhttp://www.blogger.com/profile/01244372793607946705noreply@blogger.comBlogger12125tag:blogger.com,1999:blog-31360030.post-75448828520330088512015-05-15T22:39:10.007+03:002015-05-15T22:39:10.007+03:00ολο το χνουδι αντιγραφη. Αν δεν δεχοσουν συγχρητηρ...ολο το χνουδι αντιγραφη. Αν δεν δεχοσουν συγχρητηρια για την ζωη καποιου άλλου θα ηταν ολα ενταξει Xνούδιhttps://www.blogger.com/profile/13107511122046954831noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-31360030.post-1163686251673398792006-11-16T16:10:00.000+02:002006-11-16T16:10:00.000+02:00οκ κοριτσια προσοχη μη σκισετε κανα καλσονοκ κοριτσια προσοχη μη σκισετε κανα καλσονAnonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-31360030.post-1163523843180336272006-11-14T19:04:00.000+02:002006-11-14T19:04:00.000+02:00αναρωτιεμαι ποσους μπορει να'χει στοιχειωσει αυτο ...αναρωτιεμαι ποσους μπορει να'χει στοιχειωσει αυτο το post... εμενα σιγουρα...Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-31360030.post-1163078822244803522006-11-09T15:27:00.000+02:002006-11-09T15:27:00.000+02:00π.θ.Ειμαστε υπεύθυνοι για τις αναμνήσεις που χαριζ...π.θ.<BR/>Ειμαστε υπεύθυνοι για τις αναμνήσεις που χαριζουμε.<BR/><BR/> Απο τον πολυ γλυκο εγωισμο ξεχνουμε την διαδικασια της απώλειας κι οταν φτασει να χρειαστουμε δυναμεις να την αντέξουμε, μένουμε χωρις πολεμοφοδια.<BR/>η αγαπη, η αποδοχη και η συντοφικότητα θελουν απίστευτη προσπάθεια για να διατηρηθουν, ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ.<BR/>η φιλία χρειάζεται και κάτι ακόμα...Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-31360030.post-1163077472721846192006-11-09T15:04:00.000+02:002006-11-09T15:04:00.000+02:00ΕΓΙΝΕ Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΜΑΣ (διαφανα κρινα)Γλειφω...ΕΓΙΝΕ Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΜΑΣ (διαφανα κρινα)<BR/>Γλειφω το οξυ απ'τις ρωγμες των χειλιων σου και προσπαθω να σου απαλεινω τον πονο. Τα χρονια που περασανε μ'αφησανε μονο να ψαχνω την πνοη μου στο νεκρο εαυτο σου.<BR/>Ζηταω βοηθεια απο ανημπορα χερια που ριγουν στην αγαπη και στον τρομο. Πηρες λαθος το δικο μου δρομο και ψαχνεις το φως μου σε σβησμενα αστερια.<BR/>Η απουσια σου μ'εξουθενωνει και δεν μπορω να συνεχισω. ΝΙΩΘΩ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΑΩ ΜΠΡΟΣΤΑ, ΜΑ ΠΑΝΤΑ ΦΤΑΝΩ ΠΙΣΩ Κι αυτη η αληθεια με σκοτωνει. Σβηνω τα ιχνη απ'τα ψεμματα μας, παραπαταω στη σιωπη. Εγινε η απωλεια συνηθεια μας, κι ο ερωτας μια αρρωστη κραυγη...Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-31360030.post-1163074782673161112006-11-09T14:19:00.000+02:002006-11-09T14:19:00.000+02:00Δ (διαφανα κρινα)γερασα μες τη σιωπη σου ξεχασμενο...Δ (διαφανα κρινα)<BR/><BR/>γερασα μες τη σιωπη σου ξεχασμενος τοσα χρονια σ'αυτον τον τοπο το λεπρο κουφαρι θλιβερο. <BR/>πανω στο βραχο που με σταυρωσε η αγαπη σου αιωνια <BR/>και μου εφαγε τις σαρκες και με αφησε λειψο.Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-31360030.post-1163067599770350552006-11-09T12:19:00.000+02:002006-11-09T12:19:00.000+02:00Εγώ θέλω να δώσω όνομα σ'αυτά που είπατε. (απο)Χωρ...Εγώ θέλω να δώσω όνομα σ'αυτά που είπατε. (απο)Χωρισμός και Προδοσία. Ακούσια. Είναι τρομακτικό να μαθαίνεις πως δεν προδίδουν μόνο οι άνθρωποι. Κι είναι θλιβερό να προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι έχει προχωρήσει κι έχει κάνει ΕΝΑ βήμα μπροστά, και να αρκεί το κείμενο ενός ανθρώπου που "ξέρει" για να σε κάνει να συνειδητοποιήσεις πως βρίσκεσαι δέκα πίσω. Μ'αυτό το κείμενο αναδύθηκε το ποιητικό μας κύριε Τ. Χτες το βράδυ, καθώς ήμουν στο δεκάρι πηγαίνοντας σπίτι μου (και όχι μας...) κι οι άνθρωποι κάποια στιγμή μαζεύτηκαν για να κατέβουν, σκέφτηκα πως κάποτε κατέβαινα κι εγώ σ'αυτή τη στάση.Εσύ εκεί. Ήταν τότε που μας θυμούνται. Ήταν τότε που τα σίγουρα είχαν ψευδώνυμο. Πόσο εύκολα μπορεί ν'αλλάξει κανείς δρομολόγιο? Εσύ εκεί. Κάνε κάτι λοιπόν να χάσω το λεωφορείο. Κάποτε κατέβαινα κι εγώ σ'αυτή τη στάση. "Τι άλλο είναι η μνήμη στον άνθρωπο παρά η αφορμή για να ξεχνάει;" Γιάννης Σκαρίμπας.Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-31360030.post-1163033832832552492006-11-09T02:57:00.000+02:002006-11-09T02:57:00.000+02:00κλειστηκες και κρυφτηκεςκαι δε σε φοβιζουν πια. Σε...κλειστηκες και κρυφτηκες<BR/>και δε σε φοβιζουν πια. <BR/>Σε φοβουνται αυτα.<BR/>Σε φοβουνται<BR/>ο χειμωνας<BR/>η φυση <BR/>οι ανθρωποι<BR/>κι ετσι δεν κινδυνευεις πια.<BR/>Εισαι μονος,<BR/>ζωντανος λογω της απουσιας τους,<BR/>νεκρος λογω της μοναξιας σου,<BR/>και τρεφεσαι απο τον ηλιο<BR/>που σου φερνει φως, ζεστασια. <BR/>Ζωη.<BR/><BR/>μα καποια μερα ειπες~<BR/>Ας δω αυτα που με φοβουνται.<BR/>κι ανεβηκες πανω, ψηλα<BR/>σκαρφαλωσες κι εφτασες στην κορυφη<BR/>Μονος, καταμονος<BR/>κι η αντανακλαση του ηλιου<BR/>να σε κυκλωνει,<BR/>να σε τυφλωνει.<BR/><BR/>και τοτε κοιταξες επανω<BR/>κι ειδες τα συννεφα <BR/>που φερνουν το χειμωνα που φοβοσουν <BR/>Και που τωρα σε φοβαται<BR/>Και χαμογελασες πλατια<BR/><BR/>κοιταξες μακρια<BR/>και ειδες τα δεντρα, τα ζωα<BR/>και τη φυση που φοβοσουν<BR/>Και που τωρα σε φοβαται<BR/>Και αναστεναξες βαθια<BR/><BR/>και μετα κοιταξες κατω<BR/>και ειδες τα πληθη, κοσμο<BR/>να περπατα, να χανεται, να μιλα,<BR/>να γελα, να ενωνεται, να αγαπα<BR/>και να πληγωνει.<BR/>ειδες τους ανθρωπους που φοβοσουν<BR/>Και που τωρα σε φοβουνται.<BR/>Και εκλαψες.<BR/><BR/>Ησουν στην κορυφη.<BR/>Ο γυαλινος πυργος δικος σου<BR/>η ελευθερια δικη σου<BR/>η μοναξια δικη σου.<BR/>Και τα δακρυα, ηταν κι αυτα δικα σου.<BR/>Και εκλαψες.Ξανα.<BR/><BR/>Ο ηλιος σε τυφλωνε<BR/>κι ηθελες φως μοναχα απ' το φεγγαρι<BR/>κι ηθελες αυτο να σου φερνει φως.<BR/>Και ζεστασια.<BR/><BR/>"και θανατο" ειπε το μικρο αγορι,<BR/>το μονο που γυρισε το κεφαλι<BR/>μεσα απο το πληθος<BR/>για να δει τον κομητη<BR/>που επεσε απο ψηλα.<BR/><BR/><BR/>..Μελοδραματικα, αλλα ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ αγαπητε μας!!! :)))Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-31360030.post-1163027014357277812006-11-09T01:03:00.000+02:002006-11-09T01:03:00.000+02:00Μπλε μουδιασμένος ουρανός για αρχή. Και μετά ήλιος...Μπλε μουδιασμένος ουρανός για αρχή. Και μετά ήλιος και φως, σαν άνοιξη,και λίγο σαν χυμός καλοκαίρι. Το φως που ζεσταίνει την πλάτη,κι ύστερα κρύο που παγώνει τα ακροδάχτυλα και κάνει την μύτη μου να κοκκινίζει. Ένας ξαφνικός θάνατος ενός συναδέλφου, που χρόνια ήξερα και αγαπούσα,λίγο πριν τα διόδια. Με μηχανή.Έπεσε με μηχανή,άρα σκοτώθηκε.Πλευρικοί άνεμοι τον ρίξανε στα βράχια. Άρα σκοτώθηκε.Ετών 32. Δεν έμεινε τίποτα, είπανε. Η κηδεία. Η συντριβή μαζί με την θλίψη. Ημέρες του Νοέμβρη, σκληρές, με σπασμένα κόκαλα και φλέβες αδειανές. Παρκάρω με βίαιες κινήσεις. Κινήσεις τέλους πριν καλά ,καλά ξεκινήσουν όλα αυτά που έπονται. Το ασανσέρ μουγγό και ασημένιο με καταβροχθίζει για 1 λεπτό. Ατέλειωτοι διάδρομοι. Θυμίζουν κλινική .Η πόρτα του τμήματος μου ανοιχτή. Χαμηλόφωνα οι λέξεις σέρνονται παντού. Καλησπέρες και γρήγορες συναλλαγές. Το air condition καίει στο φουλ,η δουλειά στα μοντάζ καλά κρατεί. Οι ρυθμοί ταχύτατοι,όπως πρέπει. Η Μ. ο Π. η Α. Και γω. Παιδιά που γεννηθήκαμε την δεκαετία του 70,καμπουριασμένοι από τις αμαρτίες άλλων δεκαετιών, αλλά καταβάθος γελαστά και αισιόδοξα. Παιδιά του μεταίχμιου. Βαδίζουμε στους διαδρόμους σαν αέρινες μάζες με εικονικά σανδάλια κοιτώντας σε ένα δυσδιάκριτο μέλλον. Επιτηρούμε τον άγνωστο κόσμο που όλο τσιρίζει από μακριά ,με παιχνιδιάρικη επιείκεια που μοιάζει με σοφία. Άλλοι φορώντας μυωπικά γυαλιά, άλλοι με καθαρά, μη συσκευασμένα βλέμματα. Κι έπειτα οι ρυθμοί χαλαρώνουν,πέφτει η νύχτα. Ο σταθμός ησυχάζει. Απραξία και αρκετό εσωτερικό χάος. Τριμάρουμε το IN και το OUT του χρόνου μας. Τον μοντάρουμε. Για να ομορφύνει κάπως,για να μικρύνει ανώδυνα. Να γίνει πιο ρυθμικός με περισσότερα εφέ. Με πονάει κάτι σήμερα κοντά στο μέρος της πλάτης,χαμηλά, εκεί που οι ώμοι αγγίζουν την σπονδυλική μου στήλη. Εκεί που κάποτε υπήρχαν φτερά. Μου φαίνεται ότι τον κουβαλάω στην πλάτη τον χρόνο σήμερα. Αργεί να κυλήσει παρ’όλη την φασαρία που κάνουμε για αυτό. Όλο γελάμε με την Τ. Αυτή η κοπέλα ξύνει την επιφάνεια μου τέτοιες δύσκολες ώρες και επιδεικνύει τα κομμάτια που επιπλέουν στο παχυλό υγρό της απραξίας. Ωραίες στιγμές μουσκεμένων ημερών. Απέναντι η γέφυρα της Αττικής οδού χαζεύει τις βουβές κινήσεις μας πίσω από το υποφωτισμένα τζάμια. Συνάζει στιγμές, κραυγές, απόγνωση, ξεφωνητά, ψέματα αίματα κι αρχίζει να μονολογεί. Άσκοπες πράξεις,μακρόσυρτα γέλια,πόρτες που ανοίγουν και κλείνουν.<BR/>Δωμάτια χωρίς τέλος.<BR/>Μηχανήματα που ψιθυρίζουν λόγια ερωτικά μεταξύ τους όταν κλείνουν τα φώτα.<BR/>Φωνές ,κυνηγητά στους διαδρόμους.<BR/>Χάος,εσωτερική ανισορροπία.<BR/>Βάρδια 5-1.Όλα είναι στον αέρα.<BR/>Ένας παιγνιώδης μετεωρισμός.Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-31360030.post-1163009097764799932006-11-08T20:04:00.000+02:002006-11-08T20:04:00.000+02:00Εχθές ήμουν σε ένα dark room.Άφησα τον άλλο να κάν...Εχθές ήμουν σε ένα dark room.Άφησα τον άλλο να κάνει ότι θέλει.Μετά έφυγε.Κλεισμένος στο σκοτάδι έβαλα τα κλάματα.Ντύθηκα και βγήκα στους δρόμους με μουσική στ' αυτιά,μπύρα και τσιγάρο-το ξέρεις οτι μ' αρέσει να περπατώ.Ήπια πολύ.Φάτσες ύποπτες παντού.Όλοι θέλουν κάτι.Πάντα τέτοιες φορές θυμάμαι τα λόγια σου "καλύτερα εξευτελισμένος παρά ανικανοποίητος".Η μνήμη κάρβουνο που καίει.Να σου απαντήσω δεν έχω.Νέα μου δεν έχω να σου γράψω.Στην δουλειά με μισούν,στο σπίτι δεν μπορώ να κάνω δουλειές-για ποιόν να καθαρίσω ?Ζώ και δεν ζώ.Ήρθα πάνω και δεν σε είδα,σφάλμα.Συγνώμη.<BR/>Αυτά που διαβάζουν οι άλλοι τώρα εγώ είχα την τύχη να τα δω σε ένα ρετιρέ πριν χρόνια.Τότε που μπήκες μέσα και με άφησες με τον Άλλον στην βεράντα.Και τότε είχα πιεί πολύ.Τώρα θα πάω σπίτι να κάνω μπάνιο.Καθαρός να πέσω με το σώμα στο σπαθί της νύχτας.Στην δική μας γιορτή "Κοσμά και Δαμιανού" μην ξεχάσεις να με πάρεις στο τηλέφωνο ν' ακούσω την φωνή σου.Με πονάς και το ξέρεις.Σε πονώ και το ξέρω.Μ' αγαπάς και το ξέρω.Σ' αγαπω και το ξέρεις.Φιλί για καλό βράδυ.<BR/><BR/>ΥΓ. οποιοσδήποτε επιζητήσει οποιαδήποτε ομοιότητα με καταστάσεις,γεγονότα και ονόματα θα το κάνει κινούμενος μόνο απο προσωπικό δόλο.Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-31360030.post-1162995572423887042006-11-08T16:19:00.000+02:002006-11-08T16:19:00.000+02:00Spania dakrizo kai pio spania omologo oti ena keim...Spania dakrizo kai pio spania omologo oti ena keimeno mporei na me aggixei toso.Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-31360030.post-1162978177024213722006-11-08T11:29:00.000+02:002006-11-08T11:29:00.000+02:00Χρόνια Πολλά, Τελλίνο, από μια ... γόνιμη γραμμή π...Χρόνια Πολλά, Τελλίνο, από μια ... γόνιμη γραμμή πλέον!<BR/><BR/>Εγώ ακούω τους Dears!basik-lyhttps://www.blogger.com/profile/00290667498147090191noreply@blogger.com