tag:blogger.com,1999:blog-31360030.post6167604420218420096..comments2023-10-19T12:35:08.606+03:00Comments on Seven Film Gallery: 64 Mostra Internazionale d'Arte Cinematografica di VeneziaSeven Film Galleryhttp://www.blogger.com/profile/01244372793607946705noreply@blogger.comBlogger1125tag:blogger.com,1999:blog-31360030.post-69851869843356823172007-09-03T09:59:00.000+03:002007-09-03T09:59:00.000+03:00Μπορεί ένα φεστιβάλ κινηματο-γράφου να γυμνάσει το...Μπορεί ένα φεστιβάλ κινηματο-<BR/>γράφου να γυμνάσει τους γλου-<BR/>τούς σου σε βαθμό που να σε<BR/>θαυμάζουν όλοι όταν γυρίσεις<BR/>στην πατρίδα; Ναι, αν πρόκειται<BR/>για το Φεστιβάλ της Βενετίας στο<BR/>Λίντο και έχεις πάρει το ποδή-<BR/>λατο παραμάσχαλα. Πέντε φο-<BR/>ρές την ημέρα να κάνεις τη διαδρομή ξενοδοχείο - Φεστι-<BR/>βάλ - κέντρο - αίθουσες προβολής, δεν θες τίποτε άλλο. Εχεις<BR/>κάψει το πανίνο (το σάντουιτς στα ιταλικά) προτού καν το<BR/>φας και ενδεχομένως έχεις απορροφηθεί τόσο από τη γα-<BR/>λήνια ομορφιά μιας πάλαι πότε αριστοκρατικής λουτρόπο-<BR/>λης, η οποία κυριολεκτικά γλυκαίνει τόσο τα μάτια σου που<BR/>το σκέφτεσαι διπλά προτού αποφασίσεις να κλειστείς σε μια<BR/>αίθουσα, για να παρακολουθήσεις Κινέζους με αρτιστίκ διά-<BR/>θεση σε υπαρξιακή αφρίτα.<BR/>Kάτι που ευτυχώς δεν συμβαίνει αισθητά φέτος, εφόσον<BR/>το μεγαλύτερο μέρος των ταινιών του Φεστιβάλ είναι ευρεί-<BR/>ας απήχησης, «μιλάνε» αγγλικά και δεν σε αναγκάζουν να συ-<BR/>μπάσχεις με το δράμα του δημιουργού. Στροφή 180 μοιρών<BR/>για ένα Φεστιβάλ που ανέκαθεν αγαπούσε περισσότερο από<BR/>τα υπόλοιπα τους Αμερικανούς (έστω και αν στο φινάλε έδι-<BR/>νε για ξεκάρφωμα το βραβείο σε έναν Κινέζο), και φέτος,<BR/>στην 75η επετειακή εκδοχή του, το κάνει ακόμη πιο ακο-<BR/>μπλεξάριστα.<BR/>Ο «ΤΖΑΝΓΚΟ», Η ΡΕΝΤΓΚΡΕΪΒ ΚΑΙ Ο ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ<BR/>Σπαγγέτι με βρετανικό στιλ<BR/>και ελληνικές αναμνήσεις<BR/>Κάτι λοιπόν οι πραγματικά ενδιαφέρουσες φετινές επι-<BR/>λογές του διευθυντή Μάρκο Μίλερ,<BR/>κάτι ο ψυχανώμαλος καιρός που χτυ-<BR/>πάει κάθε λίγο και λιγάκι ημίωρες μπόρες,<BR/>κάτι επίσης που είναι αρχή ακόμη (Παρα-<BR/>σκευή γράφεται αυτό το κείμενο, τρίτη μέ-<BR/>ρα του Φεστιβάλ) και δεν έχει ζεσταθεί το<BR/>πάρτι, κλείνεσαι πιο εύκολα στις αίθουσες.<BR/>Και μερικές φορές, εκεί είναι που σε περι-<BR/>μένουν οι μεγαλύτερες εκπλήξεις και οι πιο<BR/>έντονες συγκινήσεις.<BR/>Αποφασισμένος, ό,τι και αν γίνει φέτος,<BR/>παράλληλα με τις ταινίες του επίσημου δια-<BR/>γωνιστικού τμήματος να παρακολουθήσω<BR/>όσες περισσότερες γίνεται από τις αποκατε-<BR/>στημένες κόπιες κλασικών σπαγγέτι γουέ-<BR/>στερν του ’60 και του ’70, χώθηκα την Πέ-<BR/>μπτη σε μία όχι και τόσο γεμάτη αίθουσα για<BR/>να δω τον θρυλικό «Ντζάνγκο» (1966) του<BR/>Σέρτζιο Κορμπούτσι, με τον Φράνκο Νέρο.<BR/>Την ταινία προλόγιζε στα ιταλικά ένας γοη-<BR/>τευτικός 65άρης.<BR/>Ρωτάω έναν διπλανό μου Ιταλό ποιος εί-<BR/>ναι ο κύριος που μιλάει, εκείνος μου απα-<BR/>ντάει πως πρόκειται για τον Φράνκο Νέρο και μένω κόκαλο<BR/>από τη συγκίνηση. Ο Νέρο απευθύνεται στο πλήθος, ξαφνικά<BR/>λέει με βαριά ιταλική προφορά το όνο-<BR/>μα «Βανέσα Ρεντγκρέιβ» και δείχνει<BR/>προς μια πανέμορφα γερασμένη κυρία,<BR/>ανάμεσα στους θεατές, η οποία τον χει-<BR/>ροκροτεί με αληθινή και ευγενική θερ-<BR/>μότητα. Ο κόσμος στην αίθουσα, κυρίως<BR/>νεαρά παιδιά, σηκώνεται αυθόρμητα<BR/>και δείχνει με ένα θερμό χειροκρότημα<BR/>την εκτίμησή του απέναντι σε μια πραγ-<BR/>ματικά μεγάλη κυρία.<BR/>Σε αντίθεση με τους περισσότερους<BR/>νεαρούς συναδέλφους της, η Βανέσα<BR/>Ρεντγκρέιβ, η οποία επισκέφθηκε το Λίντο για την προώ-<BR/>θηση της ταινίας «Εξιλέωση» όπου εμφανίζεται, και παρά<BR/>τα 70 της χρόνια, δεν περιορίστηκε στη συνηθισμένη τυπι-<BR/>κούρα των περισσότερων ηθοποιών, αλλά, ως μια γυναίκα<BR/>με γνήσιο πάθος για την τέχνη και το σινεμά, χώθηκε ανά-<BR/>μεσα στον κόσμο προκειμένου να παρακολουθήσει όχι μια πο-<BR/>λυαναμενόμενη πρεμιέρα, αλλά ένα παλιό ιταλικό γουέστερν.<BR/>Οταν την πλησίασα για αυτόγραφο στο τέλος της προβο-<BR/>λής, δεν ξέρω πώς και γιατί ακριβώς, αλλά κάτι στην αύρα της,<BR/>ένα μίγμα αυθάδειας και αναρχίας με γνήσια αριστοκρατική<BR/>ευγένεια, μου θύμισε λίγο από Μελίνα και ακόμα καλύτερα.<BR/>«Από Αθήνα είσαι; Τι όμορφα! Ελπίζω να καταφέρω να έρθω στην<BR/>Ελλάδα τον επόμενο Ιούλιο», μου είπε με έναν τρόπο που έκα-<BR/>νε μια τόσο κοινότοπη φράση να φαίνεται σαν τη μεγαλύτερη<BR/>δήλωση. Εξίσου ζεστός και οικείος ο Φράνκο Νέρο, μαθαίνο-<BR/>ντας την εθνικότητά μου, θυμήθηκε αμέσως μια ταινία που και<BR/>ο ίδιος ο σκηνοθέτης της έχει (όχι) ξεχάσει, τη «Γλυκιά Πατρί-<BR/>δα» (1987), λέγοντάς μου: «Εχω γυρίσει ταινία στη χώρα σας, με<BR/>τον Κακογιάννη».<BR/>Ο ΛΑΚΚΟΣ ΤΩΝ ΛΕΟΝΤΩΝ<BR/>(επωνύμων και μη)<BR/>Μόνο σε ένα φεστιβάλ κινηματογράφου, πολυεθνικά<BR/>κοσμοπολίτικο, μπορείς να βρεθείς φάτσα με φά-<BR/>τσα, με τόσο διαφορετικές διασημότητες. Από τη<BR/>Βανέσα Ρεντγκρέιβ στον γοητευτικό εργένη Τζορτζ Κλούνεϊ,<BR/>για μια απολαυστική συνέντευξη που θα διαβάσετε τις επό-<BR/>μενες εβδομάδες στο «Big Fish», ο οποίος αποδεικνύει πως το<BR/>μεγαλύτερο όπλο γοητείας ενός άντρα είναι το χιούμορ. Και<BR/>από τον Τζορτζ Κλούνεϊ στη Βίκυ Καγιά, καλεσμένη της<BR/>«Lancia», που είναι χορηγός του φεστιβάλ για την πρεμιέρα<BR/>της ταινίας «Εξιλέωση» και το πάρτι που ακολούθησε στο με-<BR/>γαλοπρεπές «Hotel Excelsior».<BR/>Ανάμεσα στους άλλους επώνυμους που μέχρι στιγμής (και<BR/>υπενθυμίζω πως είμαστε ακόμη μόνο στην αρχή) ξεχώρισαν<BR/>με την παρουσία τους είναι η Κίρα Νάιτλι, πρωταγωνίστρια<BR/>της ταινίας «Εξιλέωση», η Σκάρλετ Γιόχανσον για την ταινία<BR/>«The Nanny Diaries», η μυστηριώδης Τίλντα Σουίντον (συ-<BR/>μπρωταγωνίστρια του Κλούνεϊ στο «Μάικλ Κλέιτον»), ο υπέ-<BR/>ροχος Μάικλ Κέιν (συμπρωταγωνιστής του κομψότατου Τζου-<BR/>ντ Λο στο ριμέικ της κλασικής ταινίας «Σλουθ», που σκηνοθέ-<BR/>τησε ο Κένεθ Μπράνα, ο Κουέντιν Ταραντίνο (με τον οποίο<BR/>τα ιταλικά μίντια έχουν ανοίξει πόλεμο από τη στιγμή που ο σκη-<BR/>νοθέτης δήλωσε ότι απεχθάνεται τον σύγχρονο ιταλικό κινη-<BR/>ματογράφο). Ολοι αυτοί και πολλοί άλλοι πόζαραν για τον φα-<BR/>κό μπροστά στην καινούρια πρόσοψη του «Palazzo del Cinema»<BR/>που σχεδίασε ο μάγος των κινηματογραφικών σκηνικών, Ντά-<BR/>ντε Φερέτι, για την επέτειο των 75 ετών, «διώχνοντας» κυριο-<BR/>λεκτικά από το προσκήνιο τα πολυάριθμα αγαλματένια λιο-<BR/>ντάρια που επί χρόνια στόλιζαν το φεστιβάλ.<BR/>ΤΑΙΝΙΑ Σ’ ΕΧΕΙ ΠΙΑΣΕΙ;<BR/>(ή ποια ταινία σ’ έχει πιάσει;)<BR/>Οσον αφορά το κυρίως θέμα ενός φεστιβάλ, δηλαδή τις<BR/>ταινίες, να ξεκαθαρίσουμε κατ’ αρχάς ότι ουδέποτε οι<BR/>ταινίες υπήρξαν το αποκλειστικά κυρίως θέμα κανε-<BR/>νός φεστιβάλ. Και αυτό δεν το λέω υποτιμητικά για τα φεστι-<BR/>βάλ, κάθε άλλο. Απλώς οι ταινίες από μόνες τους δεν αρκούν<BR/>για αφιερώματα στα διεθνή μίντια, χωρίς παπαρατσολογίες,<BR/>κοινώς επωνύμους, χωρίς κλειδαρότρυπα, και φυσικά χωρίς<BR/>εμπόριο. Διότι ένα φεστιβάλ έχει διπλή χρήση και σκοπιμότη-<BR/>τα. Αφενός για τον αγνό σινεφίλ είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία<BR/>να έρθει σε επαφή με καινούριες τάσεις, αλλά και με το πα-<BR/>ρελθόν του κινηματογράφου και να ανακαλύψει ταινίες που σε<BR/>κανονικές συνθήκες δεν θα μπο-<BR/>ρούσε να δει στο κύκλωμα των αι-<BR/>θουσών, αφετέρου για τις εταιρείες,<BR/>ένα μεγάλο πανηγύρι δημοσίων σχέ-<BR/>σεων και promotion των προϊόντων<BR/>τους, δηλαδή των ταινιών και των<BR/>ηθοποιών. Και σε όλη αυτή την -κατ’<BR/>εμέ- πολύ υγιή, και χρήσιμη για όλους<BR/>συναλλαγή, έρχονται στο τέλος και<BR/>τα βραβεία, που εκτός από ένα ψευτογκλαμουροσασπένς και<BR/>μια αμφισβητούμενη αναγνώριση καλλιτεχνικής αξίας του κι-<BR/>νηματογραφικού προϊόντος, έχουν και αυτά αξία καθαρά δια-<BR/>φημιστικής ανταπόδοσης. Είναι πολύ νωρίς μέχρι αυτή τη στιγ-<BR/>μή να σας γράψω κάτι ιδιαίτερο για τις ταινίες αυτές καθαυτές.<BR/>Ωστόσο, επιγραμματικά μπορώ να σας πω ότι η «Εξιλέω-<BR/>ση» πραγματικά ξεχωρίζει, τόσο αυτόνομα ως ταινία όσο και<BR/>ως υπόδειγμα κινηματογραφικής διασκευής λογοτεχνικού έρ-<BR/>γου. Το «Lust/ Caution» του Ανγκ Λι, παρά τις υπέροχες και<BR/>υπερτολμηρές ερωτικές σκηνές του, δεν σε πείθει για την ζω-<BR/>τική σημασία του βιοκαταλύτη των καυσίμων πάθους του μέ-<BR/>σα σε μια δυομισάωρη διάρκεια που κουράζει.<BR/>Ο «Μάικλ Κλέιτον» με τον Τζορτζ Κλούνεϊ μοιάζει με βαρετή<BR/>αρσενική εκδοχή της «Εριν Μπρόκοβιτς», σε ύφος δραματικού<BR/>θρίλερ, χαμένου σε σεναριακές ανισόπεδες διαβάσεις και σο-<BR/>βαροφανή φλυαρία. Και ο Τακέσι Κιτάνο με το «Glory to the<BR/>Filmaker» συνδυάζει Μόντι Πάιθονς, Γουές Κρέιβεν, Θανάση<BR/>Βέγγο, Μάρκο Σεφερλή, Νίνζα, Γιασουχίρο Οζου, Power<BR/>Rangers και τον εαυτό του σε μια μοναδική αυτοαναφορική κι-<BR/>νηματογραφική τρικυμία εν κρανίω, που μπορείς να την πα-<BR/>ρακολουθήσεις από οποιοδήποτε σημείο διαλέξεις, μέχρι όπου<BR/>αντέξεις. Προσωπικά το διασκέδασα και το βρήκα απελευθε-<BR/>ρωτικό ως εμπειρία, υποθέτω όμως ότι είμαι από τους (πολύ)<BR/>ελάχιστους.<BR/><BR/>Τάσος Θεοδωρόπουλος ( Πρώτο Θέμα)Seven Film Galleryhttps://www.blogger.com/profile/01244372793607946705noreply@blogger.com