tag:blogger.com,1999:blog-31360030.post7534177284406379506..comments2023-10-19T12:35:08.606+03:00Comments on Seven Film Gallery: Αλέξης Δερμεντζογλου Η Μεγαλη ΠεριδινησηSeven Film Galleryhttp://www.blogger.com/profile/01244372793607946705noreply@blogger.comBlogger2125tag:blogger.com,1999:blog-31360030.post-72699643780484928122007-08-03T23:34:00.000+03:002007-08-03T23:34:00.000+03:00Μεγάλωσα, όπως και μια σειρά Θεσσαλονικιών, ανθρώπ...Μεγάλωσα, όπως και μια σειρά Θεσσαλονικιών, ανθρώπων του σινεμά κυρίως, με τα γραπτά του. Ακόμα και τώρα όμως, είκοσι χρόνια μετά, ο Αλέξης Δερμεντζόγλου συνεχίζει να ερωτεύεται τις ταινίες με την ίδια ένταση και να γράφει γι' αυτές με το ίδιο πάθος. Μακριά από αποστασιοποιημένες, ακαδημαϊκές προσεγγίσεις ή lifestyle κουτσομπολιό μεταμφιεσμένο σε κριτική, «επιτίθεται» στις κινηματογραφικές εικόνες μ' έναν ασυγκράτητο όσο και τρυφερό τρόπο, έναν αυθεντικό ρομαντισμό που όλοι μας σχεδόν φροντίζουμε να ξεχνάμε στο πέρασμα του χρόνου. Την ευκαιρία, λοιπόν, ν' ανακαλύψουμε ότι ο περί κινηματογράφου λόγος μπορεί να διατηρεί ακόμα αυτές τις αρετές μάς δίνει η πρόσφατη έκδοση του «Ιστορίες από το Αμερικανικό Σινεμά <BR/>Ν. 2: Η Μεγάλη Περιδίνηση», μια αναπάντεχη διαδρομή σ' ένα τόσο οικείο όσο και γεμάτο εκπλήξεις κινηματογραφικό τοπίο. Μια σειρά κειμένων, που συνεχίζει από το 1998 όπου είχε σταματήσει το «Ιστορίες από το Αμερικανικό Σινεμά» (επίσης από τις εκδόσεις Ερωδιός), μας εκπλήσσει με την οξύτητα, την ευρηματικότητα και εν τέλει την απλότητα με την οποία μας αποκαλύπτει την αθέατη πλευρά σχεδόν 200 ταινιών - αυτών που αποτελούν το κυρίαρχο σώμα του αφηγηματικού σινεμά την τελευταία δεκαετία. Είναι το «Μόναχο» η κορυφαία ανάμεσά τους; Δίκαια προσπεράστηκαν από την κριτική φιλμ όπως τα «Number 23», «Διπλός Κίνδυνος» ή «Η Πηγή της Ζωής»; Ποιος είναι ο Ρόμπερτ Χάρμον και τι μας επιφυλάσσει «Η Πύλη της Κολάσεώς» του; Τι συνδέει το «Φαρενάιτ 9/11» με το «Scary Movie 4»; Οι απρόοπτες απαντήσεις -όαση μέσα σε μια έρημο κοινοτοπιών που μας περιβάλλει- μπορεί να σας εκπλήξουν, να σας διασκεδάσουν, ακόμα και να σας εκνευρίσουν. Το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν θα σας κάνουν να πλήξετε, γι' αυτό αξίζει τον κόπο να τις ανακαλύψετε. <BR/> Χρήστος Μήτσης chmitsis@athinorama.grAnonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-31360030.post-43847872775598677892007-08-03T21:56:00.000+03:002007-08-03T21:56:00.000+03:00Διαβάζοντας αυτές τις «ιστορίες», στο μυαλό μου ασ...Διαβάζοντας αυτές τις «ιστορίες», στο μυαλό μου ασυναίσθητα ξεκίνησε ένα κινηματογραφικό γαϊτανάκι –όμοιο μ’ αυτό που τρέχει στο μυαλό του συγγραφέα: Κάθε σκηνή έφερνε στο νου μια άλλη σκηνή, κάθε χαρακτήρας τραβούσε από το χέρι έναν άλλο χαρακτήρα, κάθε ιστορία μπλεκόταν στο σενάριο μιας άλλης ιστορίας και κάθε ταινία έδινε έτσι τη σειρά της σε μια άλλη ταινία σ’ενα συνειρμικό γαϊτανάκι εικόνων χωρίς ουσιαστικά τελειωμό. Και δημιουργήθηκαν έτσι αβίαστα θεματικές ενότητες, προέκυψαν συνδετικοί κρίκοι ταινιών και σκηνοθετών, δημιουργήθηκε ένα μεγάλο σύνολο που μέσα του χώρεσαν κάθε είδους ιστορίες από το αμερικανικό σινεμά της τελευταίας 10ετίας.<BR/>Οι «ιστορίες από το αμερικάνικο σινεμά» του Αλέξη Δερμεντζόγλου δεν είναι επουδενί ένα κινηματογραφικό εγχειρίδιο, δεν είναι οδηγός ταινιών, δεν είναι κριτική αποτίμηση. Δεν έχει την επιστημονικοφανή έπαρση ενός επαγγελματία κριτικού ούτε την αλαζονεία μιας δήθεν αυθεντίας. Αντίθετα είναι ένα βιβλίο γραμμένο με τη λαχτάρα ενός ερασιτέχνη -με την κυριολεκτική έννοια του όρου- και την αφοσίωση ενός ανθρώπου που καταναλώνει εικόνες όπως αναπνέει.<BR/>Οι «ιστορίες από το αμερικάνικο σινεμά», διηγούνται απλά και ανεπιτήδευτα ιστορίες. Ιστορίες και σκέψεις προσωπικές, που δημιουργήθηκαν στο μυαλό του συγγραφέα καθώς παρακολουθούσε αδιάλειπτα τα κινηματογραφικά έργα. Σκέψεις και ιστορίες που δημιουργούνται στο μυαλό όλων μας όταν βρισκόμαστε στα σκοτεινά καθίσματα απέναντι από τη μεγάλη ή τη μικρή οθόνη. Είναι σκέψεις που δεν χρειάζεται -δεν μπορεί- να είναι αξιολογικές. Γι’ αυτό άλλωστε κι έχουν αξία. Και γι’αυτό διαφέρουν στον καθένα μας.<BR/>Οι «ιστορίες» αυτές θα είναι αναμφίβολα μια αφορμή για κάθε κινηματογραφόφιλο να πλάσει τις δικές του ιστορίες, διαφωνώντας ή συμφωνώντας με τις επιλογές του συγγραφέα, προσθέτοντας ονόματα και τίτλους που τυχόν λείπουν, αναπολώντας τις δικές του, προσωπικές σκηνές, αξιολογώντας τις δικές του αγαπημένες ταινίες και συνδέοντάς τες με άλλες, περισσότερο ή λιγότερο αγαπημένες, αλλά πάντα για κάποιο ιδιαίτερο λόγο σημαντικές. Ο Αλέξης Δερμεντόγλου, παίζοντας συνεχώς με το μοτίβο της απώλειας και της απουσίας, γεμίζει το κενό αυτό με ιστορίες από το αμερικάνικο σινεμά, βουτώντας στη δίνη των κινηματογραφικών εικόνων. Και μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του, μας καλεί κι εμάς σ’αυτή την περιδίνηση.Μια κινηματογραφική πρό(σ)κληση σε ένα διασκεδαστικό παιχνίδι εικόνων και ταυτόχρονα ένα ουσιαστικό μάθημα για την ιστορία του αμερικάνικου σινεμά, μέσα από ιστορίες που, χωρίς να το γνωρίζουμε, μοιραστήκαμε στις σκοτεινές αίθουσες.Anonymousnoreply@blogger.com