Ίσως να είναι η μοναδική ταινία που παρακολούθησα με σφιγμένα δόντια. Η αίθουσα προβολής γεμάτη κόσμο κι όμως δεν άκουγες άχνα Όχι δεν είναι μια ταινία δράσης. Είναι μια αλληγορία της ζωής μας σήμερα, με αφορμή μια αληθινή θηριωδία που έγινε κατά λάθος. Στιγμές ένιωθα τόσο κουρασμένος από την ένταση και τις απανωτές αναφορές σε δικές μας ιστορικές περιόδους που ασφυκτιούσα. Μια ωδή στην πίστη, στην κάθε πίστη όχι απαραίτητα τη θρησκευτική, αλλά εκείνη ενός άτυπου καθήκοντος για το λειτούργημα που ο καθένας μας επιλέγει να διακονεί. Χωρίς διδακτισμούς, χωρίς ουσιαστικά καλούς η κακούς, παρα μόνο θύματα ενος φονταμενταλισμού που αναμφισβήτητα όλοι μας στο βάθος περιέχομε Μια ταινία που επαναφέρει τον ουμανισμό στην ουσία του κι οχι σε τεχνητές ΜΚΟ και κοσμικές φιλανθρωπικές φιέστες. Μια ταινία που ξεχειλίζει τόση αθωότητα που σοκαρει. Γιατί δεν υπάρχει τίποτε πιο ενοχλητικό απο την ανιδιοτέλεια στην εποχή της ανηθικης συναλλαγής που ζούμε.
Δίκαια τα βραβεία και η αναστάτωση που προκάλεσε όπου έχει προβληθεί. Και μπορεί αυτή την εβδομάδα να παίζεται ο προ τελευταίος κι ίσως ο πιο ώριμος κινηματογραφικά Χαρυ Πότερ και το Χάρισμα που τη θεωρώ ταινία οδηγό για τους Έλληνες παραγωγούς του τι σημαίνει κάλος εμπορικός ελληνικός κινηματογράφος, αλλά τελικά το "Ενώπιον Θεών και Ανθρώπων" είναι αναμφισβήτητα η ταινία της εβδομάδας.
Κι αν ολα αυτα δεν σας αρκουν, τότε περιμένετε τη στιγμή που οι ηρωες μας τραγουδουν τον Χριστουγεννιάτικο ύμνο, για να ανατριχιάσετε σα να ειστε θεατές του πιο απάνθρωπου θρίλερ.
(η ταινία προβάλεται απο 18 Νοέμβρη στο Ολυμπιον της πλατείας Αριστοτέλους)
