Τρίτη 30 Ιανουαρίου 2007


Κυκλοφορησε το νεο τευχος
70
του
Seven
με αφιερωμα στο
Brave New Cinema
και ολες τις νεες κυκλοφορίες ταινιων σε Dvd
Μη χάσετε τα αρθρα των:
Θεόδωρου Πετιρόπουλου( που εχει και την γενικη επιμέλεια)
Κωνσταντίνου Σαμαρά( που εφυγε απο το Seven Gallery και πηγε στο στοιχειο του τα περιοδικα)
Θόδωρου Γιαχουστίδη( για τις νεες ταινίες στο σινεμα ΤΩΡΑ)
Κώστα Ποτακίδη ( πάντα ανατρεπτικος στο The outer limits του)
Κυκλοφορει σε όλη την Ελλάδα
σε 75.000 συλλεκτικα τευχη
Ωραια Μερακλίδικη δουλειά


Από ένα Blog που αγαπαμε
Μια ταινία για να ανακαλύψετε:


Εξομολογησεις Ερστων

Σκηνοθεσία: Χανς Κανόζα

Παίζουν: Χέλενα Μπόναμ Κάρτερ, Άαρον Έκχαρτ

ΗΠΑ, 2005.

Διάρκεια: 84

΄Υπόθεση: Ένας άντρας και μια γυναίκα που πλησιάζουν τα σαράντα, συναντιούνται στη δεξίωση ενός γάμου και παίζουν ένα ολονύχτιο παιχνίδι φλερταρίσματος, γεμάτο ευφυολογήματα, φιλοσοφικές ενατενήσεις περί ζωής και έρωτα, και αποκαλύψεις σχετικά με το παρελθόν και το παρόν τους.Μια ταινία που μιλά για τη ματαίωση του εφηβικού έρωτα, τους αναγκαίους συμβιβασμούς της ενηλικίωσης, αλλά και την αναπόφευκτη αγκύλωση στην ανωριμότητα που συνεπάγεται η άρνηση των συμβιβασμών αυτών. Μια ταινία για την ανεξήγητη ερωτική χημεία ενός άνδρα και μιας γυναίκας, για τον εγγενώς παράλογο χαρακτήρα του ερωτικού πόθου, και για τα παιχνίδια του χρόνου, που τρέχει στους δικούς του ρυθμούς και μας αναγκάζει, θέλοντας και μη, να προσαρμοζόμαστε, ο καθένας με το δικό του τρόπο, στις επιταγές του.Ταινία που εμφανώς υπάγεται στο παραδοσιακό αγγλοσαξονικό είδος της ερωτικής κομεντί με τους σπινθηροβόλους διαλόγους, τις διαρκείς ανατροπές στις σχέσεις και τις υπόγειας έντασης ερμηνείες, οι «Εξομολογήσεις εραστών» διαθέτουν έναν ακόμη άσο στο μανίκι. Πρόκειται για την σκηνοθετική επιλογή να γυριστεί όλη η ταινία σε split-screen, πράγμα που σημαίνει ότι η οθόνη διαιρείται σε ένα δεξιό και ένα αριστερό τμήμα και παρακολουθούμε ταυτοχρόνως δύο πλάνα σε παράλληλη δράση, συνήθως ένα πλάνο του άντρα και ένα της γυναίκας. Ο σκηνοθέτης δοκιμάζει βέβαια και άλλες εκδοχές, όπως για παράδειγμα συνδυασμό πλάνων παροντικής-παρελθοντικής δράσης, ή πραγματικότητας-φαντασίας.
Το αποτέλεσμα είναι άκρως ενδιαφέρον, μόνον όμως για θεατές με φορμαλιστικές ανησυχίες, γιατί τους υπόλοιπους τους φανταζόμαστε να προσπαθούν να μπουν στην ταινία για να διώξουν αυτή την ενοχλητική γραμμή, αν και η δράση σε κάθε περίπτωση απορροφά τόσο, ώστε να την ξεχνά κανείς. Όσο για όλους εμάς, που γνωρίζουμε ότι είναι αδύνατον να ειπωθεί οτιδήποτε αξιόλογο ή πρωτότυπο σε μια γλώσσα φθαρμένη από την υπερβολική και στρεβλή χρήση, και συμφωνούμε με τη Τζούλια Κριστέβα ότι «η γλώσσα είναι για το υποκείμενο ό,τι η επανάσταση για την κοινωνία», δεν μπορούμε παρά να νιώθουμε ενθουσιασμένοι με τη συγκεκριμένη ταινία. Το dvd έρχεται μάλιστα με όλα του τα extras, όπου θα σας προτείναμε να μη χάσετε τα σχόλια του σκηνοθέτη περί split-screen και διαδικασίας παραγωγής της ταινίας. Όχι μόνο πρόκειται για μάθημα κινηματογράφου πρώτης τάξεως, αλλά καταδεικνύει και τον υψηλό βαθμό γνώσης και συγκρότησης που απαιτείται για να γυρίσει κάποιος μια ταινία.

Παναγιωτης Κίουσης
www.videodrome-exostis.blogspot.com

























El
Laberinto
del Fauno
(Pan'sLabyrinth
2006

“You live in an adult world now. You have to stop living in fairy tales”.

Τα παραμύθια είναι ένας ονειρικός τόπος φυγής, ένα παράλληλο σύμπαν γεμάτο παράξενα πλάσματα, κατασκευασμένα από την παιδική (συνήθως), οργιώδη φαντασία.
Τα παραμύθια όμως δεν είναι μόνο γεμάτα ειδυλλιακές νεραϊδοχώρες και καλοκάγαθα ξωτικά. Όταν η αιματηρή και βάρβαρη πραγματικότητα σε πνίγει, τότε η παραμυθοχώρα που θα πλάσει το μυαλό, μπορεί να είναι σκοτεινή και βίαιη. Και ίσως να μην είναι και τόσο φανταστική..
Όταν η πραγματικότητά σου είναι πλημμυρισμένη από το αίμα των Φαλαγγιτών του Φράνκο και των ανταρτών, τότε η παραμυθοχώρα σου δεν μπορεί παρά να είναι ιδιόμορφη και τρομαχτική. Σαν ένας Λαβύρινθος. Σαν τον Λαβύρινθο του Φαύνου.
Στην Ισπανία του Φράνκο, η 11χρονη Οφηλία είναι περιτριγυρισμένη από δυστυχία, με τον εμφύλιο να μαίνεται γύρω της, με την μητέρα τ
ης να έχει μια ανυπόφορη εγκυμοσύνη και τον σαδιστή στρατηγό πατριό της να εξασκεί την σκληρότητά του σε διαστροφικό βαθμό. Η προσπάθειά της να ξεφύγει από την πραγματικότητα την οδηγεί σε ένα εξίσου νοσηρό σύμπαν, όπου με οδηγό μια μυστήρια θεότητα, θα μπει σε έναν σκοτεινό λαβύρινθο μέσα στον οποίο θα βρεθεί αντιμέτωπη με μυστήρια πλάσματα και εξωπραγματικές καταστάσεις- που όμως επηρεάζουν την πραγματικότητά της περισσότερο απ’όσο φαντάζεται..
Ένα νοσηρό ταξίδι στη χώρα των θαυμάτων, μια παραβολή πάνω στην δυνατότητα και την δύναμη της επιλογής, μια αλληγορία ίσως για την ίδια την φρανκική Ισπανία.
Ή πιο απλά, ένα παραμύθι. Το απελπισμένο παραμύθι φυγής ενός δυστυχισμένου κοριτσιού, που στον φανταστικό του κόσμο έχει τη δυνατότητα της επιλογής και του αυτοκαθορισμού, που τόσο βίαια του στερεί η πραγματικότητα.

Άλλωστε ο θάνατος είναι αναπόφευκτος.
Το θέμα είναι αν θα πεθάνεις σαν μια απλή θνητή ή σαν πριγκίπισσα του παραμυθιού..




Μαριάννα Ράντου











Κυριακή 28 Ιανουαρίου 2007

Σάββατο 27 Ιανουαρίου 2007

Rosas
Επιτέλους τα 2 dvd της καλύτερης χορευτικής ομάδας της Ευρώπης σε εξαιρετική κινηματογράφηση τώρα στο Seven Film Gallery.

Παρασκευή 26 Ιανουαρίου 2007


Νέες παραλαβές

το dvd της ομαδας

χορού ULTIMA VEZ

από το Βέλγιο

Ενα τριπλό dvd που περιλαμβάνει

1. χορός

Blush

In spirite of wishing and wanting

Silver body, body on the wall

La mentira

Roseland






2. Μικρού μήκους

Dust

Inasmuch...

The last words

Bereft of a blissful union

Elba & Federico

Mountains made of barking

επίσης

Making ofs

Ντοκυμαντέρ

Συνεντεύξεις

Συνολικής διάρκειας 7 ωρών

και με original συνθέσεις των

David Byrne

Thierry De Mey

David Eugene Edwards

Mark Ribot

Peter Vermeersch

Πέμπτη 25 Ιανουαρίου 2007


Περιμένοντας τα...Oscar
Βγήκαν και οι πολυαναμενόμενες υποψηφιότητες των Οσκαρ ενω η 25η Φεβρουαρίου πλησιάζει με βήμα γοργό. Αγαπημένες διαδικασίες, οι δικές μας μινι ψηφοφορίες, το κράξιμο για τους left-outs αλλά και οι προβλέψεις για το τί θα επιλέξουν τελικά οι .. «ακαδημαϊκοί».
Με μια πρώτη ματιά, απορώ και εξανίσταμαι για την απουσία του «Stranger than fiction», ειδικά από την κατηγορία του πρωτότυπου σεναρίου, αλλά και στο δεύτερο ρόλο για την Εμα Τομσον.
Στην κατηγορία της καλύτερης ταινίας καταρχας, δεν υπάρχει φαβορί αλλά ούτε και.. favorite της γράφουσας. Κατά τις προβλέψεις, η μάχη παίζεται μάλλον ανάμεσα στον Πληροφοριοδότη και τη Βαβελ.
Στους πρώτους ρόλους η υπόθεση παρουσιάζεται ως τελειωμένη για την «βασίλισσα» Ελεν Μιρεν (συμφωνώ) και τον αφρικανό δικτάτορα του Φορεστ Γουιτακερ (θα ξέρουμε από..βδομάδα!), ενώ στη σκηνοθεσία ο Σκορσέζε θα κάνει τάμα για να μην τον παραβλέψουν και αυτή τη χρονιά -αν και η γράφουσα θα προτιμούσε να τον τακτοποιήσουν σε κανα δυο χρονάκια με το τιμητικούλι (έχει κάνει και πολύ καλύτερες σκηνοθεσίες απο τον Πληροφοριοδότη για να βραβευθεί φέτος) και να το δώσουν τον θείο Οσκαρ στον Ινιαρίτου (για τον Γρινγκρας κρατάω επιφύλαξη μια και δεν έχω δει το United).
Στους δεύτερους ρόλους αγαπάμε τον ηρωινομανή πορνόγερο του «Little miss Sunshine», Αλαν Αρκιν, αλλά και ο Ντζιμον Χουνσου από το «Ματωμένο Διαμάντι» ήταν εξαιρετικός και τον υποστηρίζουμε στα κρυφά, ενω αναρωτιόμαστε για την απουσία του Νικολσον.. Στις γυναίκες, η Ρινκο Κικουτσι ήταν συγκλονιστική ως κωφάλαλη στην πολύβουη «Βαβελ» του Τοκυο και.. κέρδισε την υποστήριξή μου, ενω δευτερευόντως ας σιγοντάρουμε και την μικρή Αμπιγκαιηλ Μπρεσλιν του Sunshine.
Στα σενάρια, αφού έφαγαν το «Stranger than fiction», αγαπάμε το απολαυστικά δυσλειτουργικό «Little miss sunshine», και στα διασκευασμένα η εσωτερική μάχη είναι έντονη ανάμεσα στο ξεκαρδιστικό «Borat» (γιατί λείπει από την κατηγορία καλύτερης ταινίας;! ;p) και το συγκλονιστικό «Children of Men» (που παρεμπιπτόντως λείπει από πολλές κατηγορίες, με πρώτη και καλύτερη αυτή του δεύτερου ρόλου για τον Κειν).
Στα κινούμενα σχέδια μάλλον χορεύουμε στους ρυθμούς του Mumble «Ηappy Feet» (με ην επιφύλαξη των αυτοκινητακίων όμως), ενω ο Αλ Γκορ αφού δεν μπόρεσε να βγάλει ευχαριστήριο λόγο ως εκλεγείς πρόεδρος, προβλέπεται να τον βγάλει τώρα αγκαλιά με το αγαλματίδιο για το ντοκυμαντερ «An inconvinient truth».
Στην ξενόγλωσση ταινία δαγκωτό το εκπληκτικό «Leben Der Anderen» (οι ζωές των άλλων) -έκπληξη για πολλούς η απουσία του Αλμοδόβαρ (που πάντως, κατά τη γνώμη μου, έχει κάνει πολύ καλύτερες ταινίες για να νιώθει αδικημένος εν προκειμένω).

Όλα τα παραπάνω με την επιφύλαξη πάντα των «Letters From Iwo Jima»,
«Dreamgirls», «Pan’s Labyrinth», «Half Nelson», «Venus», «The Pursuit Of Happyness», «Notes on a Scandal», «Cars», «United 93»..
Σχόλια, προβλέψεις, διαφωνίες, στο κυτίο παραπόνων..

Μαριάννα Ράντου








Το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ στις κάλπες Αφγανιστάν και Ιράκ
Σε ανανέωση προχωρά ο Δημήτρης Εϊπίδης, καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης - Εικόνες του 21ου αιώνα. Πρέπει, άλλωστε, να ανταποκριθεί και στο μεγάλο ενδιαφέρον των θεατών, που πέρυσι έφτασαν στον αριθμό-ρεκόρ των 34.845. Η 9η διοργάνωση, που θα γίνει στο διάστημα 16 με 25 Μαρτίου, απέκτησε δύο νέα τμήματα:
* «Τα Ανθρώπινα Δικαιώματα»:
Θα πραγματοποιείται σε συνεργασία με τη Διεθνή Αμνηστία.
Οι ταινίες του ρίχνουν φως στη βάναυση καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εγείρουν ερωτήματα που αφορούν μείζονα θέματα, όπως η ελευθερία του λόγου, ο πόλεμος, η θέση της γυναίκας στον σύγχρονο κόσμο, το δικαίωμα σε διαφορετικές πολιτικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις κ.ά.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το ντοκιμαντέρ «Εχθροί της Ευτυχίας» της Εβα Μούλβαντ από τη Δανία. Η σκηνοθέτις ταξιδεύει στο Αφγανιστάν με οδηγό μια νεαρή δυναμική γυναίκα, που αποφασίζει να πολιτευτεί και να μιλήσει ανοιχτά για «απαγορευμένα» θέματα σ' έναν φανατικά ανδροκρατούμενο κόσμο. Η 28χρονη Αφγανή Malalai Joya κατέβηκε όντως το 2005 υποψήφια στις πρώτες δημοκρατικές βουλευτικές εκλογές που πραγματοποιήθηκαν στη χώρα της ύστερα από 30 χρόνια. Και δεν δίστασε να βροντοφωνάξει την ανάγκη για αλλαγή. Οι επανειλημμένες απόπειρες δολοφονίας εναντίον της ήταν η μόνη απάντηση που έλαβε.
Σε εξίσου σημαντικά ερωτήματα επιχειρεί να απαντήσει η Laura Poitras, στο ντοκιμαντέρ της «Πατρίδα μου, Πατρίδα μου». Είναι δυνατόν να διεξαχθούν δημοκρατικές εκλογές σε πολεμική ζώνη; Μπορούν ξένες στρατιωτικές δυνάμεις να εγκαθιδρύσουν μια δυτικού τύπου δημοκρατία στην καρδιά του μουσουλμανικού κόσμου; Η Laura Poitras χρησιμοποιεί ως νήμα εκκίνησης αλλά και τερματισμού της ταινίας της τις εκλογές που πραγματοποιήθηκαν στο Ιράκ, τον Ιανουάριο του 2005. Καταγράφει την έπαρση της αμερικανικής στρατιωτικής και διπλωματικής ηγεσίας και τις τραγικές επιπτώσεις της στον ιρακινό λαό. Πρωταγωνιστής στο ντοκιμαντέρ είναι ο Ιρακινός δρ Riyadh, πατέρας έξι παιδιών, υποψήφιος στις εκλογές με το μεγαλύτερο κόμμα των Σούνι.

* «Βλέμμα στην Ασία»: Ενα «παράθυρο» στον πολύμορφο κόσμο του ντοκιμαντέρ της ασιατικής ηπείρου. Η Ιαπωνία, οι Φιλιππίνες, η Ταϊλάνδη και η Κίνα είναι ορισμένες μόνο από τις χώρες που συμμετέχουν φέτος με ντοκιμαντέρ τα οποία προσεγγίζουν τον αναλφαβητισμό, τη μητρότητα, τις σχέσεις των λαών, την ελευθερία. Ανάμεσά τους, το ποιητικό ντοκιμαντέρ «Αθωότητα» των Areeya Chumsai και Nisa Kongsri από την Ταϊλάνδη. Με φόντο τα βουνά στη βόρεια Ταϊλάνδη, οι δύο γυναίκες αιχμαλωτίζουν στιγμές αθωότητας πριν από την ενηλικίωση και καλούν τον θεατή σε ένα ταξίδι προς τον ωκεανό, αλλά και προς την ίδια την ψυχή.
Στην «Απαγωγή», που έχει παραγωγό τη βραβευμένη με Οσκαρ Νεοζηλανδή σκηνοθέτιδα Τζέιν Κάμπιον, οι σκηνοθέτες Πάτι Κιμ και Κρις Σέρινταν, με αφετηρία την απαγωγή της 13χρονης Μεγκούμι, το 1977 στη Νιγκάτα της Ιαπωνίας, ξεδιπλώνουν τη σοκαριστική ιστορία μιας σειράς απαγωγών τις οποίες διέπραξαν κατάσκοποι της Βορείου Κορέας στην Ιαπωνία, στη διάρκεια μιας δεκαετίας. Πρόκειται για ένα μαύρο κεφάλαιο της ασιατικής ιστορίας, που μέχρι σήμερα αποτελεί «κόκκινο πανί» για τις σχέσεις των δύο χωρών.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 25/01/2007



ειδε κανεις το apocalypto ?
αναβαθμιζομαστε...
οργανωνομαστε...
πειραματιζομαστε...

Τετάρτη 24 Ιανουαρίου 2007

Όσκαρ 2007 - Υποψηφιότητες


Καλύτερης Ταινίας

Babel (2006): Alejandro González Iñárritu, Steve Golin, Jon Kilik
The Departed (2006): Nominees to be determined
Letters from Iwo Jima (2006): Clint Eastwood, Steven Spielberg, Robert Lorenz
Little Miss Sunshine (2006): Nominees to be determined
The Queen (2006): Andy Harries, Christine Langan, Tracey Seaward

Α’ Ανδρικού Ρόλου
Leonardo DiCaprio for Blood Diamond (2006)
Ryan Gosling for Half Nelson (2006)
Peter O'Toole for Venus (2006/I)
Will Smith for The Pursuit of Happyness (2006)
Forest Whitaker for The Last King of Scotland (2006)

Α’ Γυναικείου Ρόλου
Penélope Cruz for Volver (2006/I)
Judi Dench for Notes on a Scandal (2006)
Helen Mirren for The Queen (2006)
Meryl Streep for The Devil Wears Prada (2006)
Kate Winslet for Little Children (2006)

Β’ Ανδρικού Ρόλου
Alan Arkin for Little Miss Sunshine (2006)
Jackie Earle Haley for Little Children (2006)
Djimon Hounsou for Blood Diamond (2006)
Eddie Murphy for Dreamgirls (2006)
Mark Wahlberg for The Departed (2006)


Β’ Γυναικείου Ρόλου
Adriana Barraza for Babel (2006)
Cate Blanchett for Notes on a Scandal (2006)
Abigail Breslin for Little Miss Sunshine (2006)
Jennifer Hudson for Dreamgirls (2006)
Rinko Kikuchi for Babel (2006

Σκηνοθεσίας
Clint Eastwood for Letters from Iwo Jima (2006)
Stephen Frears for The Queen (2006)
Paul Greengrass for United 93 (2006)
Alejandro González Iñárritu for Babel (2006)
Martin Scorsese for The Departed (2006

Πρωτότυπου Σεναρίου
Babel (2006): Guillermo Arriaga
Letters from Iwo Jima (2006): Iris Yamashita
Little Miss Sunshine (2006): Michael Arndt
Laberinto del Fauno, El (2006): Guillermo del Toro
The Queen (2006): Peter Morgan

Διασκευασμένου Σεναρίου
Borat: Cultural Learnings of America for Make Benefit Glorious Nation of Kazakhstan (2006): Sacha Baron Cohen, Anthony Hines, Peter Baynham, Dan Mazer, Todd Phillips
Children of Men (2006): Alfonso Cuarón, Timothy J. Sexton, David Arata, Mark Fergus, Hawk Ostby
The Departed (2006): William Monahan
Little Children (2006): Todd Field, Tom Perrotta
Notes on a Scandal (2006): Patrick Marber

Θεόδωρος Πετιρόπουλος

Σάββατο 20 Ιανουαρίου 2007


ΣΑΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ
(sa som i himmelen)
του Kay Pollak

-Πώς καταλαβαίνεις ότι αγαπάς κάποιον;
-Όταν είσαι χαρούμενος που τον βλέπεις.
Όταν τον σκέφτεσαι.
Όταν θες να πεις "Σ' αγαπώ".
Άραγε πόσα χρόνια πρέπει να περάσουν και πόσες συγκυρίες πρέπει να ζήσει κανείς για να καταλάβει ότι είναι σημαντικότερο να μπορεί να αγαπά από το ν' αγαπιέται;
Ευτυχώς στη συγκεκριμένη ταινία, ο πρωταγωνιστής το ανακάλυψε νωρίς: Λίγο πριν πεθάνει. Λίγο πριν αφήσει πίσω του -κληρονομιά θαρρείς- μουσικές και μελωδίες που ανοίγουν τις καρδιές των ανθρώπων. Ήταν το όνειρό του από μικρό παιδί, από τότε που έπαιζε βιολί στα σπαρτά του χωριού του. Ήθελε να κάνει τους ανθρώπους να δουν μέσα τους ακούγοντας τη δική του μουσική, όμως... κάτι έλειπε... -Έπρεπε να κάνει το ταξίδι του, να ζήσει τις στιγμές του, να μεγαλουργήσει και, εντέλει, να κλείσει τον κύκλο του νιώθοντας ερωτευμένος.
Ο μικρός Ντάνιελ, ιδιαίτερο παιδί με μουσικές ικανότητες, αναγκάζεται να αφήσει το χωριό στα 7 του χρόνια, μετά από την απόφαση της μητέρας του να τον προστατεύσει από τους συμμαθητές του, και ταυτόχρονα να του δείξει το δρόμο της καρδιάς του: τη μουσική.
Τα χρόνια περνούν, ο μικρός βιολιστής σπουδάζει, και κάποια στιγμή , βιώνει το θάνατο της μητέρας του. Συνεχίζοντας όμως την πορεία του γίνεται διευθυντής ορχήστρας και μάλιστα καταξιωμένος. Το πάθος του σε κάθε κονσέρτο είναι όλο και πιο μεγάλο, μέχρι που, η ένταση της στιγμής και ο φορτισμένος του ψυχικός κοσμος από μνήμες και θύμησες, του προκαλούν καρδιακό επεισόδιο. Έτσι, αποφασίζεται από γιατρούς και απ’ τον ίδιο ότι χρειάζεται ξεκούραση. Και το καλύτερο μέρος είναι το χωριό του. Γυρνάει λοιπόν πίσω μετά από χρόνια απουσίας -ξένος πια- με άλλο όνομα, προσπαθώντας να γεμίσει τη ψυχή του με οτιδήποτε θα του έκανε καλό. Χωρίς να το καταλάβει ξεσηκώνει ένα ολόκληρο οικισμό, γίνεται πρωτοψάλτης της εκκλησίας διευθύνοντας τη χορωδία της και, σιγά-σιγά την οδηγεί σε διαγωνισμό στην Αυστρία.
Εκεί, συνειδητοποιεί ότι η επιστροφή του στο χωριό τον έκανε να αισθάνεται ξανά δίνοντας νόημα στη ζωή του.
Εκεί εκπληρώνεται το όνειρό του και,
Εκεί βρίσκουν τη δύναμη δυο ντουζίνες ψυχές να πολεμήσουν μαζί γι’ αυτά που αγαπάνε και γι’ αυτά που τους κάνουν πιο αληθινούς…

Βλέποντας την ταινία ίσως καταλάβετε ότι το μικρό χωριό της Σουηδίας με την καθημερινότητά του και με τις καταστάσεις «κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου», δε βρίσκεται και πολύ μακριά από ‘δω. Για να πω την αλήθεια… μου θύμισε το δικό μου χωριό…

Σταματης Μαμμης


Παρασκευή 19 Ιανουαρίου 2007


Ο κόσμος του κινηματογράφου, της κριτικής, της σκέψης, του πολιτισμού, οι χιλιάδες αναγνώστες του, έχασαν έναν πολύτιμο άνθρωπο, ο οποίος αποτέλεσε σημείο αναφοράς για την ελληνική δημοσιογραφία τα τελευταία είκοσι χρόνια. Ο Μπάμπης Ακτσόγλου δεν υπάρχει πια.Ο κινηματογράφος δεν ήταν για τον Μπάμπη απλώς επαγγελματική ενασχόληση, ήταν υπόθεση ζωής. Στον ίδιο δεν άρεσαν τα μεγάλα λόγια, αλλά οι αναγνώστες του μπορούσαν εύκολα να διακρίνουν πίσω από τις κριτικές του τη βαθιά και πολύπλευρη κουλτούρα του, την ευρύτατη και βαθιά γνώση του κινηματογράφου, αλλά - και κυρίως - την ανυποχώρητη υπεράσπιση ενός κινηματογράφου που δεν είναι απλώς και μόνο καταναλωτικό προϊόν. Αντικειμενικός στην κριτική του, τολμούσε επανειλημμένα να πηγαίνει κόντρα στα ρεύματα της εποχής. Μπορεί να συμφωνούσες ή να διαφωνούσες με την κριτική του Μπάμπη Ακτσόγλου, ήσουν όμως πάντα βέβαιος ότι ήταν μια κριτική έντιμη, τεκμηριωμένη με σαφή κριτήρια. Σε αυτές τις ιδιότητές του οφειλόταν άλλωστε και η ιδιαίτερη, στενή σχέση που είχε διαμορφώσει με τους χιλιάδες φίλους του κινηματογράφου που διάβαζαν κάθε εβδομάδα τα κείμενα του. Ο Μπάμπης Ακτσόγλου γεννήθηκε το 1954 στη Θεσσαλονίκη. Μετά τις κινηματογραφικές σπουδές του στο Παρίσι, συνεργάστηκε στα περιοδικά «Οθόνη», «Φιλμ», «Σινεμά», «Προοδευτικός Κινηματογράφος», καθώς και στα «Κινηματογραφικά Τετράδια», που ίδρυσε μαζί με ομάδα Θεσσαλονικιών κινηματογραφόφιλων. Έγραψε μονογραφίες σκηνοθετών (Πολάνσκι, Κόπολα, Λόουζι και Χίτσκοκ), όπως και μια μελέτη για το Ουέστερν. Επιμελήθηκε την έκδοση Le cinema Grec (Centre Georges Pompidou), καθώς και διάφορα σημαντικά βιβλία – αφιερώματα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (Τζαβέλλας, Σαμπρόλ, Μπουνιουέλ, Ιμαμούρα, Μιζογκούτσι, Αλμοδοβάρ, Σερό). Ήταν υπεύθυνος προγραμματισμού του Filmcenter - Δικτύου αιθουσών του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου.Ήταν παντρεμένος και είχε τρία παιδιά.Το Seven Film Gallery συμμετέχει στο βαρύ πένθος της γυναίκας του Χρυσάνθης, των παιδιών του Δανάης – Χριστιάνας, Οδυσσέα και Άλκηστης – Αναστασίας, του αδελφού του Παύλου, της μητέρας του Χάιδως.Η κηδεία του Μπάμπη Ακτσόγλου θα γίνει στη Θεσσαλονίκη, το Σάββατο, στις 11 το πρωί, από τον Ναό των Ταξιαρχών στην Άνω Πόλη.

Τετάρτη 17 Ιανουαρίου 2007

Χρυσες Σφαίρες 2006
Best Motion Picture - Drama
BABEL
Best Motion Picture - Musical or Comedy
DREAMGIRLS
Best Performance by an Actor in a Motion Picture - Drama
Forest Whitaker
Best Performance by an Actress in a Motion Picture - Drama
Helen Mirren
Best Performance by an Actor in a Motion Picture - Musical or Comedy
Sacha Baron Cohen
Best Performance by an Actress in a Motion Picture - Musical or Comedy
Meryl Streep
Best Performance by an Actor in a Supporting Role in a Motion Picture
Eddie Murphy
Best Performance by an Actress in a Supporting Role in a Motion Picture
Jennifer Hudson
Best Director - Motion Picture
Martin Scorsese
Best Screenplay - Motion Picture
The Queen - Peter Morgan
Best Original Song - Motion Picture
Happy Feet
Best Original Score - Motion Picture
The Painted Veil - Alexandre Desplat
Best Foreign Language Film
Letters from Iwo Jima
Best Animated Film
Cars

t.v.
Best Television Series - Drama
"Grey's Anatomy"
Best Television Series - Musical or Comedy
"Ugly Betty"
Best Mini-Series or Motion Picture Made for Television
Elizabeth I
Best Performance by an Actor in a Mini-Series or a Motion Picture Made for Television
Bill Nighy for Gideon's Daughter
Best Performance by an Actress in a Mini-Series or a Motion Picture Made for Television
Helen Mirren for Elizabeth I
Best Performance by an Actor in a Television Series - Musical or Comedy
Alec Baldwin for "30 Rock"
Best Performance by an Actress in a Television Series - Musical or Comedy
America Ferrera for "Ugly Betty"
Best Performance by an Actor in a Television Series - Drama
Hugh Laurie for "House M.D."
Best Performance by an Actress in a Television Series - Drama
Kyra Sedgwick for "The Closer"
Best Performance by an Actor in a Supporting Role in a Series, Mini-Series or Motion Picture Made for Television
Jeremy Irons for Elizabeth I
Best Performance by an Actress in a Supporting Role in a Series, Mini-Series or Motion Picture Made for Television
Emily Blunt for Gideon's Daughter



Τρίτη 16 Ιανουαρίου 2007



Χρυσες
Σφαίρες
2006
64th
Annual
Golden
Globe
Awards®




Best Motion Picture - Drama
BABEL
Best Motion Picture - Musical or Comedy
DREAMGIRLS
Best Performance by an Actor in a Motion Picture - Drama
WINNER
Forest Whitaker
Best Performance by an Actress in a Motion Picture - Drama
Helen Mirren
Best Performance by an Actor in a Motion Picture - Musical or Comedy
Sacha Baron Cohen
Best Performance by an Actress in a Motion Picture - Musical or Comedy
Meryl Streep
Best Performance by an Actor in a Supporting Role in a Motion Picture
Eddie Murphy
Best Performance by an Actress in a Supporting Role in a Motion Picture
Jennifer Hudson
Best Director - Motion Picture
Martin Scorsese
Best Screenplay - Motion Picture
The Queen (2006): Peter Morgan
Best Original Song - Motion Picture
Happy Feet
Best Original Score - Motion Picture
The Painted Veil (2006):
Alexandre Desplat
Best Foreign Language Film
Letters from Iwo Jima (2006)
Best Animated Film
Cars (2006)


Best Television Series - Drama
WINNER
"Grey's Anatomy" (2005)
Best Television Series - Musical or Comedy
"Ugly Betty" Best Mini-Series or Motion Picture Made for Television
Elizabeth I Best Performance by an Actor in a Mini-Series or a Motion Picture Made for Television
Bill Nighy for Gideon's Daughter
Best Performance by an Actress in a Mini-Series or a Motion Picture Made for Television
Helen Mirren for Elizabeth I
Best Performance by an Actor in a Television Series - Musical or Comedy
Alec Baldwin for "30 Rock"
Best Performance by an Actress in a Television Series - Musical or Comedy
America Ferrera for "Ugly Betty"
Best Performance by an Actor in a Television Series - Drama
WINNER
Hugh Laurie for "House M.D." (2004)
Best Performance by an Actress in a Television Series - Drama
WINNER
Kyra Sedgwick for "The Closer" (2005)
Best Performance by an Actor in a Supporting Role in a Series, Mini-Series or Motion Picture Made for Television
WINNER
Jeremy Irons for Elizabeth I (2005) (TV)
Best Performance by an Actress in a Supporting Role in a Series, Mini-Series or Motion Picture Made for Television
WINNER
Emily Blunt for Gideon's Daughter (2005) (TV)

Δευτέρα 15 Ιανουαρίου 2007



«Πιο παράξενο κι από παράξενο» («stranger than fiction»)
Μέχρι τωρα, η πιο «stranger than fiction» ιστορία που γνωρίζαμε ήταν αυτή όπου «έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα». Σ’αυτήν την ταινία, συμβαίνει κάτι .. «πιο παράξενο κι από παράξενο»: ένα πρόσωπο προσπαθεί να απαλλαγεί από τον συγγραφέα του!
Ο Χαρολντ Κρικ μας συστήνεται σαν ένας απλός, καθημερινός άνθρωπος. Ζει σύμφωνα πάντα με το αυστηρό, υπολογισμένο προγραμμά του. Ξυπναει με το ξυπνητήρι, μετράει τα βουρτσίσματά του, υπολογίζει το χρόνο που θα περάσει το λεωφορείο, δουλεύει, κάνει διάλειμμα, δουλεύει, κοιμάται. Και ξανά το ίδιο. Κάθε μέρα. Ένας πολύ απλός και πολύ καθημερινός άνθρωπος. Σχεδόν αδιάφορος, που δεν πρωταγωνιστεί πουθενά. Κι όμως, είναι κάπου πρωταγωνιστής: στο βιβλίο της ζωής του! Ναι, ο Χαρολντ Κρικ είναι παράλληλα το πνευματικό δημιούργημα μιας συγγραφέα, είναι ο κεντρικός χαρακτήρας του νέου της βιβλίου. Η ζωή του και το βιβλίο της ταυτίζονται απόλυτα.
Όμως, το βιβλίο είναι αυτό που παρακολουθεί κατά γράμμα τη ζωή του Χάρολντ, ή μήπως η ζωή του καθορίζεται από την πλοκή του βιβλίου και άρα από τη φαντασία της συγγραφέα; Αυτό θα το μάθουμε τη μέρα που μια μυστηριώδης φωνή αρχίζει να ακούγεται μέσα στο κεφάλι του Χάρολντ επαναλαμβάνοντας σαν voice-over (κάπως βέβαια πιο.. λογοτεχνικά και εκλεπτυσμένα) κάθε του κίνηση. Είναι η συγγραφέας που σιγά σιγά ολοκληρώνει το μυθιστόρημα της.
Μόνο που υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια: το μυθιστόρημα, όμως και όλα τα προηγούμενα βιβλία της καταθλιπτικής και ψυχαναγκαστικής συγγραφέως, τελειώνουν με το θάνατο του πρωταγωνιστή. Ο Χάρολντ Κρικ, θα πρέπει να πεθάνει. Η ιστορία του είναι μια τραγωδία.
Ο Χαρολντ Κρικ όμως δεν είναι έτοιμος να πεθάνει, γιατί αρχίζει να συνειδητοποιεί πως η ζωή του δεν είναι τραγωδία. Λίγο πριν το προδιαγεγραμμένο τέλος, γνωρίζει τον έρωτα και μαθαίνει να χαίρεται με τα απλά μικροπράγματα και η ζωή του μοιάζει περισσότερο με ρομαντική κωμωδία..
Τελικά λοιπόν, ποιος θα είναι ο επίλογος στο κωμικοτραγικό βιβλίο της ζωής του;
Πανέξυπνη και σκεπτόμενη feel good ταινία, που συμπλέκοντας τη συγγραφική φαντασία με την πραγματικότητα, ψάχνει τα όρια ανάμεσα στο κωμικό και το τραγικό και αξιοποιεί ιδανικά τόσο τον Will Ferrell (να ποιον θα υποστηρίζω στις χρυσές σφαίρες για κωμικό ρόλο!!) που επιτέλους σταματάει να κάνει γκριματσες και αποδεικνύει το ταλέντο του, όσο και τον Dustin Hoffman και κυρίως την υπέροχη Emma Thompson που υποδύεται ιδανικά την νευρωτική συγγραφέα.

«..And so he did what countless punk-rock songs had told him to do so many times before: HE LIVED HIS LIFE!».

Μαριάννα Ράντου





"LITTLE MISS SUNSHINE”
«Everyone.. just pretend to be normal!!»
Μια απλή προτροπή, που όμως μοιάζει αδιανόητη, όταν απευθύνεται στην πιο δυσλειτουργική οικογένεια όλων των εποχών. Σε μια οικογένεια «αποτυχημένων» και «περίεργων» που κυνηγούν μόνο απατηλά όνειρα. Κι όμως, ας μην κοροϊδεύουμε ποτέ τα όνειρα των άλλων, ακόμα κι αν αυτά μας φαίνοντα ανούσια ή γελοία.. Γιατί με οδηγό αυτά ακριβώς τα όνειρα, η ημιδιαλυμένη οικογένεια των Χουβερ θα ξεκινήσει ένα road trip αυτογνωσίας στην άλλη άκρη της χώρας, που θα την σώσει από την επικείμενη κατάρρευση, φέρνοντας τελικά την πολυπόθητη.. «ηλιαχτίδα»!Αλλωστε σε τελευταία ανάλυση, τί ειναι πιο γελοιο; Ένα ματσο απο ξιπασμενα –και ολιγον τρομαχτικα– κοριτσακια-κουκλες που γελανε αυταρεσκα στον αδηφαγο φακο ή μια οικογενεια απο losers που κανουν ενα χορευτικο που πιο γελοιο δεν γινεται, οι οποιοι ομως το απολαμβανουν, εχοντας εντελει αντιληφθει την γελοιοτητα της ολης καταστασης; Βλέποντας την ταινία θα δώσετε μόνοι σας την απάντηση..«Losers are people who are so afraid of not winning, they don't even try» λεει σε καποια στιγμή ο.. ηρωινομανης πορνογερος παπους. Και δεν θα μπορουσε να εχει περισσοτερο δικιο! Μια οικογενεια φαινομενικα «αποτυχημενων» που τελικα αποδεικνυονται..winners και με τη βουλα, σε μια ταινια τοσο feel good που.. σε κανει να δακρυζεις!! Απλα, υπεροχη!
Μαριάννα Ράντου
13/01/07 19:32

Νέα Υόρκη
Στον Μάρτιν Σκορτσέζε και τον Πληροφοριοδότη του πήγαν τα βραβεία καλύτερου σκηνοθέτη και καλύτερης ταινίας, που απένειμε για 12η χρονιά η Ένωση Αμερικανών Κριτικών.

Η Έλεν Μίρεν -που φέτος έχει σαρώσει τις υποψηφιότητες- κέρδισε το βραβείο καλύτερης ηθοποιού για την ερμηνεία της στη Βασίλισσα, ενώ νικητής στη μάχη με τους Γουίλ Σμιθ και Λεονάρντο ΝτιΚάπριο αναδείχθηκε ο Φόρεστ Γουάιτακερ, αφού απέσπασε το βραβείο καλύτερου ηθοποιou, υποδυόμενος τον δικτάτορα της Ουγκάντα Ίντι Αμίν, στην ταινία The Last King of Scotland.

Σύμφωνα με το BBC, τόσο η Μίρεν όσο και ο Γουάιτακερ θεωρούνται άλλωστε φαβορί και για τα Όσκαρ καλύτερου γυναικείου και καλύτερου ανδρικού ρόλου αντίστοιχα.

Από τέσσερα βραβεία κέρδισαν η κωμωδία Little Miss Sunshine και το μιούζικαλ Dreamgirls. Το αουτσάιντερ Dreamgirls πήρε τα βραβεία β' ανδρικού ρόλου (Έντι Μέρφι), β' γυναικείου ρόλου (Τζένιφερ Χάντσον), καλύτερου σάουντρακ και καλύτερου τραγουδιού (Listen με τη Μπιγιονσέ), ενώ στο Little Miss Sunshine απονεμήθηκαν, μεταξύ άλλων, τα βραβεία καλύτερου σεναρίου, καλύτερου πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού (Πολ Ντάνο) και καλύτερης πρωτοεμφανιζόμενης ηθοποιού (Αμπιγκέιλ Μπρέσλιν).

Τέλος, το βραβείο καλύτερης κωμωδίας απονεμήθηκε στην ταινία Borat, που φέτος διεκδικεί και το βραβείο της Ένωσης Αμερικανών Σεναριογράφων, καλύτερη ταινία κινουμένων σχεδίων αναδείχθηκε η παραγωγή Cars, ενώ το βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ πήγε στον πρώην αντιπρόεδρο των ΗΠΑ Αλ Γκορ για το φιλμ An Inconvenient Truth.



Σάββατο 6 Ιανουαρίου 2007

Ενα απο τα καλύτερα blog ειναι του Γιάννη Γκροσδάνη απο όπου κι αντιγράφουμε την παρακάτω λίστα. Στα περισσότερα συμφωνούμε αλλά θα θέλαμε και τις δικές σας γνώμες.
2006 - Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΔΕΚΑΔΑ

Κρατάω επιφυλάξεις για τρεις ταινίες επειδή δεν τις έχω δει ακόμη (ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΦΟΡΟΥΣΕ ΠΡΑΝΤΑ, ΠΤΗΣΗ 93) ωστόσο η λίστα μου για την σούμα του 2006 είναι εδώ και περιμένει τα σχόλια σας. Διαβάστε και θαυμάστε:

1. ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΜΠΡΟΚΜΠΑΚ ΜΑΟΥΝΤΕΝ – ΑΝΓΚ ΛΙ(ο μεγάλος τιμονιέρης του σύγχρονου σινεμά γεννήθηκε στην Ταιβάν και χορεύει το Χόλυγουντ στο ταψί)

2. ΒΑΒΕΛ – ΑΛ. ΓΚΟΝΖΑΛΕΘ ΙΝΙΑΡΙΤΟΥ (Το ισπανόφωνο σινεμά ανεβαίνει όλοενα και περισσότερο. Το σενάριο της ταινίας λεπτοδουλεμένο σταυροβελονιά από ένα απίστευτο μυαλό, τον Γκιγιέρμο Αριάγα. Τον ζηλεύω που γράφει τόσο υπέροχα πράματα!)

3. ΚΑΠΟΤΕ – Μπένετ Μίλερ (εναλλακτικός τίτλος «Στο μυαλό του Τρούμαν Καπότε». Από τα δικαία Όσκαρ η βράβευση του Φίλιπ Σειμουρ Χόφμαν)

4. ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ – Τζορτζ Κλοούνει (γιατί είναι σταρ που δεν μασάει να τσαλακώσει την όμορφη εικόνα του εκφράζοντας πολιτικό λόγο και πολύ περισσότερο γιατί γουστάρει την δουλειά του περισσότερο από αυτή την εικόνα του)

5. Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ – Στήβεν Φριάρς (από τις πιο εύστοχες πολιτικές ταινίες και ταυτόχρονα από τις πιο ακριβείς βιογραφίες για ένα εμβληματικό πρόσωπο στην κουλτούρα των Άγγλων)

6. ΜΠΟΡΑΤ – Σάσα Μπαρόν Κοέν (χρειάζεται να το εξηγήσω αυτό? Όποιος το είδε καταλαβαίνει)

7. ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΓΑΜΟ – Σουζάνε Μπίερ (η ταινία βγαίνει στις αίθουσες τον Ιανουάριο 2007. Ωστόσο εγώ την είδα Νοέμβριο του 2006 στο φεστιβάλ και σας την προτείνω ανεπιφύλακτα. Οι σεναριακές ανατροπές και η έξυπνη χρήση της κάμερας στα συν της ταινίας)

8. Ο ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΟΔΟΤΗΣ – Μάρτιν Σκορτσέζε (ο γνωστός Μάρτιν που όλοι αγαπήσαμε από τα ΚΑΛΑ ΠΑΙΔΙΑ και το ΚΑΖΙΝΟ. Ντι Κάπριο, Ντέιμον, Γουόλμπεργκ, Νικολσον, Σην και Φορμίγκα εξαιρετικό καστ. Περιμένω να δω την κρίση της Ακαδημίας σε 15 μέρες που θα ανακοινώσει τις υποψηφιότητες)

9. ΓΥΡΝΑ ΠΙΣΩ – Πέδρο Αλμοδόβαρ (για μένα το ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ παραμένει η καλύτερη του. Ωστόσο και εδώ έχουμε άλλη μια σπουδαία στιγμή του σπουδαιότερου Ισπανού δημιουργού την τελευταία 20ετία)

10. ΗΤΑΝ Ή ΔΕΝ ΗΤΑΝ – ΚΟΡΝΕΛΙΟΥ ΠΟΡΟΜΠΟϊΟΥ (στη θέση της βάλτε όποια άλλη βαλκανική θέλετε, το ίδιο μου κάνει – βλέπε ΣΕΡΑΓΕΒΟ ΣΕ ΑΓΑΠΩ. Έχω μια ειδική αγάπη στην ΡΟΥΜΑΝΙΑ και έτσι η ταινία μίλησε μέσα μου. Αφήστε που σε 4 μέρες μπαίνουν στην Ε.Ε. και θα κάνουν θαύματα. Η μετα-Τσαουσέσκου εποχή μόλις ξεκίνησε!)

ΠΕΝΤΕ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ 2006

Και εδώ επιφυλάσσομαι για ΠΑΝΔΩΡΑ και ΓΙΟ ΤΟΥ ΦΥΛΑΚΑ. Η 5αδα μου είναι:

1. ΕΝΤΟΥΑΡΤ – ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΑΝΤΩΝΙΟΥ (Μια διεθνής ταινία από μια νέα γυναίκα σκηνοθέτιδα με ταλέντο. Υπάρχει και άλλο ελληνικό σινεμά εκτός από τον Τεό)



2. ΩΡΕΣ ΚΟΙΝΗΣ ΗΣΥΧΙΑΣ – ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΕΥΑΓΓΕΛΑΚΟΥ (Μου άρεσε περισσότερο και από το ΘΑ ΤΟ ΜΕΤΑΝΟΙΩΣΕΙΣ. Με δυνατό σενάριο γραμμένο από συγγραφέα με φαντασία)

3. ΡΟΖ – ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ (Η παρέα των 50 για τα Κρατικά Βραβεία αρνήθηκε να τολμήσει να δει το νέο σινεμά που έρχεται. Δεν πειράζει…θέλουν δεν θέλουν θα το καταλάβουν ότι ήρθε ένας υπέροχος γενναίος κόσμος που γουστάρει να κάνει σινεμά, όπως κάποτε ξεκίνησε ο ΝΕΚ. Αλέξανδρε συνέχισε!)

4. ΟΥΡΑΝΙΑ – ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΠΑΚΑΣ (και πάλι το ΠΕΠΕΡΜΙΝΤ είναι ταινία αναφοράς. Ωστόσο ο Καπάκας είναι σκηνοθέτης – γοητευτικός κλέφτης ιδεών με όμορφες αναφορές και εικόνες.)

5. ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΣΤΟ ΚΥΤΤΑΡΟ ΣΚΗΝΕΣ ΡΟΚ – ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΠΟΣΚΟΙΤΗΣ (το λάτρεψα! Το πιο κεφάτο ντοκιμαντέρ της χρονιάς είναι εδώ! Ανήκει σε αυτή τη νέα γενιά που έλεγα και πιο πριν με όραμα, ιδέες, ιδανικά κινηματογραφικά που θα μας δικαιώσουν)



ΔΕΚΑ + 1 ΣΑΟΥΝΤΡΑΚ ΓΙΑ ΤΟ 2006
(αφορά σάουντρακ που βγήκανε στο εμπόριο μέσα στο 2006, άσχετα από το αν βγήκαν ή όχι οι ταινίες στις ελληνικές αίθουσες)

1. ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΜΠΡΟΚΜΠΑΚ ΜΑΟΥΝΤΕΝ – ΓΟΥΣΤΑΒΟ ΣΑΝΤΑΟΛΑΓΙΑ(το φετινό Όσκαρ μουσικής πανάξια)

-. ΒΑΒΕΛ – ΓΟΥΣΤΑΒΟ ΣΑΝΤΑΟΛΑΓΙΑ (το Όσκαρ μουσικής για το 2007? Δεν έχει σημασία. Βάζεις το άλμπουμ στο στέρεο και απλά απολαμβάνεις τους δύο μουσικούς κόσμους της ταινίας, ένας του Γουστάβο και ένας των ηρώων της Βαβέλ)

2. ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ – ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΚΡΑΟΥΝΑΚΗΣ (από τα καλύτερα ελληνικά σάουντρακ της χρονιάς)



3. HAPPY FEET – VARIOUS (φόρος τιμής στην ροκ και ποπ. Η τανία είναι μιούζικαλ με καρτούν)

4. ΟΙ ΣΚΛΗΡΟΙ ΤΟΥ ΜΑΙΜΙ – VARIOUS (Ο Μαικλ Μαν έγινε dj ιδού το μουσικό αποτέλεσμα)

5. ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ – ΝΤΑΙΑΝ ΡΙΒΣ (Η κυρία τραγουδάει τζαζ και μπλουζ σε ένα από τα καλύτερα αλμπουμ της χρονιάς)


6. ΚΩΔΙΚΑΣ ΝΤΑ ΒΙΝΤΣΙ – ΧΑΝΣ ΖΙΜΕΡ (Υπέροχη δουλειά για έναν μουσικό που τα τελευταία χρόνια δεν προσέχτηκε όπως θα του άξιζε)

7. ΡΕΝΤ – ΤΖΟΝΑ8ΑΝ ΛΑΡΣΟΝ (από τα καλύτερα μιουζικαλ του Μπροντγουει που μεταφέρθηκε στο σινεμά απλώς αξιοπρεπώς μεπολύ δυνατό σάουντρακ που… δεν κρύβεται. Ανεβάζεις την ένταση και το απολαμβάνεις)

8. ΜΠΑΜΠΑΣ ΚΑΙ ΓΙΟΣ – ΕΥΑΝΘΙΑ ΡΕΜΠΟΥΤΣΙΚΑ (από τις χαρές που πήραμε διεθνώς στον κινηματογράφο έστω κι αν ήταν για τούρκικη ταινία)

9. Η ΑΛΛΗ ΟΨΗ ΤΟΥ ΘΥΜΟΥ /
ΣΥΡΙΑΝΑ/
ΒΑΣΙΛΙΣΣΑΑΛΕΞΑΝΤΕΡ ΝΤΕΣΠΛΑ (από τα νέα φυντάνια του Χόλυγουντ. Με πολυετή προϋπηρεσία φυσικά στην πατρίδα του, την Γαλλία. Το 2005-2006 ήταν μια καλή αρχή μιας νέας πορείας για τον ίδιο)

10. ΔΙΔΥΜΟΙ ΠΥΡΓΟΙ – ΓΚΡΕΓΚ ΑΡΜΣΤΡΟΝΓΚ (μελωδικός, ατμοσφαιρικός αρκεί να θυμηθείτε τις υπέροχες μουσικές του για ΡΩΜΑΙΟΣ ΚΑΙ ΙΟΥΛΙΕΤΑ, ΜΟΥΛΕΝ ΡΟΥΖ, ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ)
και


11.URANYA - ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΛΑΝΤΖΟΠΟΥΛΟΣ (Γλυκός, τρυφερός, νοσταλγικός, μελωδικός)
Περισσότερα στο blog : rota958.blogspot.com

Κυκλοφόρησε επιτέλους η «Ανθρωποκτονία», (Drabet), του Δανού, Per Fly, με τον Jesper Christensen, Pernilla August, στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Η ταινία, παρακολουθεί την πορεία προσωπικής απαξίωσης, ενός «αριστερού» καθηγητή Κοινωνιολογίας.
Όλα ξεκινούν, με τη δολοφονία ενός παντρεμένου φρουρού, σε εργοστάσιο παραγωγής πολεμικού υλικού, από μια ομάδα ακτιβιστών οι οποίοι εισβάλουν στο εργοστάσιο και προχωρούν σε βανδαλισμούς, με σκοπό την κοινωνική κατάδειξη και διαμαρτυρία. Μέλος της ομάδας των ακτιβιστών και φυσικός αυτουργός της δολοφονικής πράξης, είναι πρώην μαθήτρια, και νυν ερωμένη, του καθηγητή.
Οι ακτιβιστές συλλαμβάνονται και οδηγούνται στη φυλακή.
Από το σημείο αυτό, ο καθηγητής θέτει τον εαυτό του ως ενεργό υποκείμενο, μέσα στη «ροή» της ιστορίας, καλούμενος να δώσει άμεση απάντηση σε πολιτικά και ιδεολογικά διλήμματα, τα οποία σημαδεύουν οριστικά, τη ζωή του.
Νομιμοποιείται η εγκατάλειψη της ερωμένης, στην κρίσιμη στιγμή, για να μην τρωθεί το κύρος και η υπόληψη, του οικογενειάρχη καθηγητή; Νομιμοποιείται ο συμψηφισμός θυμάτων και η ένταξή τους, στις παράπλευρες απώλειες, ενός ακήρυχτου πολέμου;
Ο καθηγητής, απαντώντας αρνητικά, στην πρώτη ερώτηση και «επιφυλακτικώς» αρνητικά, στη δεύτερη, διαλύει την ατμόσφαιρα γαλήνιας απραξίας, που βασιλεύει στο σπίτι του, εγκαταλείποντας τη σύζυγό του, και αναλαμβάνει ενεργό ρόλο, στην ψυχολογική υποστήριξη και υπεράσπιση της ερωμένης του.
Η τελευταία ενέργεια, έχει σαν αποτέλεσμα να εκδιωχθεί από το σχολείο που εργαζόταν, σαν ιδεολογικός αρωγός, τρομοκρατών.

Το πρώτο μέρος της ταινίας, ολοκληρώνεται με τη διεξαγωγή της δίκης, για τη δολοφονία του φύλακα-φρουρού, όπου δικαιώνεται η ακολουθούμενη κοινή γραμμή άγνοιας, από την ομάδα των ακτιβιστών, σχετικά με τον φυσικό αυτουργό του φόνου, με αποτέλεσμα να αφεθούν, όλοι, ελεύθεροι, έχοντας εκτίσει, την προβλεπόμενη, για τους βανδαλισμούς, ποινή.
Ελεύθερο το ζευγάρι, ακτιβίστριας και καθηγητή, εγκαθίσταται, στο σπίτι του τελευταίου.

Στο δεύτερο μέρος, παρουσιάζεται βήμα προς βήμα, η προσωπική πορεία του καθηγητή, προς την έκπτωση.
Αρχικά, ο αναφερόμενος, από ιδεολογικός συνοδοιπόρος και «ηθικός» αρωγός, στην ελευθερία δράσης της νεαρής ακτιβίστριας, αυτοαναγορεύεται σε «φρουρό» της δημιουργηθείσας οικογενειακής τάξης, απωθώντας τόσο τη χήρα του σκοτωμένου φρουρού, που εκλιπαρεί για την αλήθεια, όσο και το νεαρό συνεργό, με τον οποίο έχει αναπτυχθεί, «τρυφερή» φιλία.
Αδυνατώντας να αντεπεξέλθει, στο ρόλο του περιφρουρητή, και συνειδητοποιώντας την κοινωνική του αποξένωση, διώχνει, την ερωμένη του και ακολουθεί μια διαδρομή, συναισθηματικής περιπλάνησης, μετάνοιας και απόρριψης, με αποδέκτες αρχικά, την πρώην σύζυγο, στη συνέχεια την ερωμένη, για να καταλήξει στην εισαγγελία, όπου καταγγέλλει την τελευταία, ως φυσικό αυτουργό, του φόνου.

Το σενάριο, αποφεύγοντας την «εύκολη», μανιχαϊκή «υπόδειξη», καλών και κακών χαρακτήρων, συνιστά υπόδειγμα δραματουργικής επεξεργασίας και ψυχολογικής εξέλιξης. Τα μηνύματα που εκπέμπει, δεν είναι εύκολα αποκωδικοποιήσιμα, και σίγουρα δεν εξαντλούνται, στα προφανή. Στέκομαι στα πιο σημαντικά, κατά τη γνώμη μου:
Πρώτον, η ηθικολογική αναδίπλωση και η καταγγελτική στάση του καθηγητή, δεν είναι απόρροια του χαμένου του εγωισμού, αλλά συνέπεια, μιας περισσότερο ουσιαστικής και βαθιάς διαδικασίας, που ξεκινά σαν ψυχολογική ανισορροπία, ελλείψει, κοινωνικού ερείσματος, για να καταλήξει στην «υπαρξιακή» κρίση, εξαιτίας της οριστικής απώλειας, νοήματος. Δεν υπάρχει λύση, έλεγε ο Δανός φιλόσοφος Kierkegaard, στο αίνιγμα της ανθρώπινης ύπαρξης, παρά μόνο με την άσκηση της ελεύθερης επιλογής. Το αποτέλεσμα των επιλογών μας, καταγράφεται οριστικά, στην Ιστορία. Η ηθική στάση αποτελεί έσχατη λύση, επειδή είναι η μόνη που αναγνωρίζεται ανοιχτά, το παράλογο, της επιλογής της.
Δεύτερον, η ανάγνωση της ιστορίας σαν τελολογίας, που μέσω της διαλεκτικής της σύνθεσης, οδηγεί σε ανώτερο επίπεδο ορθολογικής θεμελίωσης, είναι θεολογία, με άλλο ένδυμα, όπου στο τέλος της διαδρομής αντί για το θεό, προβάλλεται, ο ορθός λόγος.
Τρίτον, η ίδια η διαλεκτική σαν μεθοδολογία σύλληψης του ιστορικού «γίγνεσθαι» είναι ελλιπής, από τη στιγμή που η σχέση, αιτίου-αποτελέσματος, είναι ανατροφοδοτούμενη και ασυνεχής.

Η σκηνοθεσία, «πιστή» στο σενάριο, αποτυπώνει, με λιτά μέσα, τη διαδρομή προσωπικής έκπτωσης. Βασική τεχνική χρήσης της κάμερας, αργοί ρυθμοί, αρκετά κοντινά πλάνα που διερευνούν τον ψυχισμό των ηρώων, υιοθέτηση μουντών χρωμάτων, στα εσωτερικά γυρίσματα, διασφαλίζουν, το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα.
Σταμάτης Μάμμης

Τετάρτη 3 Ιανουαρίου 2007

Το Αρωμα



Ο σκηνοθέτης Tom Tykwer πραγματικά πέτυχε κάτι σημαντικό: κατόρθωσε να πάρει το πρωτότυπο, καλογραμμένο και αλληγορικό βιβλίο του Patrick Suskind, να αποστάξει την ουσία του και να τη φυλάξει μέσα σε ένα μπουκαλάκι.
Το οποίο όμως -δυστυχώς- κράτησε καλά κλεισμένο για τον εαυτό του..
Στους θεατές αποφάσισε να παρουσιάσει μόνο τα επιμέρους, τα δευτερεύοντα στοιχεία του υπέροχου βιβλίου και το αποτέλεσμα είναι μια αποστειρωμένη, «άοσμη» και εντέλει μάλλον αδιάφορη ταινία. Για όσους έχουν ήδη διαβάσει το βιβλίο (και είναι πολλοί παναθεμά τους), η μεταφορά του Τικβερ μπορεί να τους φανεί σχεδόν βάρβαρη. Βαρετή στο πρώτο μισό, προσπαθώντας να καλύψει τα κενά της αφήγησης με ενοχλητικό voice over, και στη συνέχεια μια προσθαφαίρεση στοιχείων του βιβλίου κατά βούληση –κατά την προσωπική μου γνώμη αφαίρεσε όλα τα ενδιαφέροντα κομμάτια και κράτησε έναν βασικό κορμό εικόνων που η μόνη τους ιδιότητα είναι οτι μεταφέρονται εύκολα στην οθόνη.
Ο κεντρικός ήρωας, Ζαν-Μπατιστ Γκρενουιγ, είναι μια προσωπικότητα περίεργη. Ιδιόμορφη. Ο ίδιος, δεν αναδίνει καμία προσωπική μυρωδιά -στην κυριολεξία. Δεν έχει προσωπικό στίγμα. Και γι’αυτό ο ίδιος νιώθει σχεδόν να στερείται προσωπικότητας. Διαθέτει όμως από την άλλη πλευρά ένα μοναδικό χάρισμα. Έχει την ισχυρότερη όσφρηση του κόσμου. Η εξωτερική πραγματικότητα του είναι αντιληπτή μόνο μέσα από μυρωδιές.
Έχοντας ζήσει μια ζωή «καταραμένη», επειδή πάντοτε γινόταν δεκτός με ασυνείδητο φόβο λόγω της απουσίας μυρωδιάς του, όταν αντιλαμβάνεται τη μοναδικότητα του χαρίσματός του, συνειδητοποιεί πως ο σκοπός της ζωής του είναι να αξιοποιήσει αυτό το χάρισμα, για να κατακτήσει τον κόσμο. Η κατάκτηση του κόσμου για τον Γκρενουιγ δεν σημαίνει πλούτη. Δεν σημαίνει εξουσία με την «παραδοσιακή» έννοια. Σημαίνει την απόλυτη αποδοχή, την αγάπη και την λατρεία προς το πρόσωπό του. Όλα αυτά που του είχαν στερήσει όλα αυτά τα χρόνια. Και έτσι, παρεμπιπτόντως, γίνεται δολοφόνος. Αυτό είναι το μέσο για να επιτύχει το σκοπό του. Και όχι, όπως κατάλαβε ο Τικβερ, ο ίδιος ο σκοπός της ζωής του (το έβαλε και στον τίτλο, για να είναι πιο πιασάρικος: «Η ιστορία ενός δολοφόνου»). Αυτή είναι -για μένα πάντα- η κεντρική ιδέα, η ουσία του βιβλίου και που μεταφέρεται στην ταινία μόνο ως θαμπό υπόβαθρο.
Από την άλλη πλευρά, οφείλω να ανγνωρίσω τις δυσκολίες της μεταφοράς ενός τόσο ιδιόμορφου βιβλίου στην οθόνη. Οι μυρωδιές εύκολα περιγράφονται με λέξεις. Δύσκολα όμως αποτυπώνονται στις φευγαλέες εικόνες του σελιλοιντ. Και η αλήθεια είναι πως σε σημεία αυτό ο Τικβερ το πετυχαίνει πολύ καλά, μέσα από έντονες εναλλασσόμενες εικόνες που σε κάνουν να νιώθεις πως πραγματικά μυρίζεις αυτά που βλέπεις. Το τελικό αποτέλεσμα είναι αυτό ακριβώς: μια καλή μεταφορά μεμονωμένων εικόνων του βιβλίου, με ωραία αναπαράσταση της εποχής (18ος αι.), πολύ καλό καστ (Dustin Hoffman και Αλαν Rickman στα πολύ καλά τους +bonus για της γυναικες ο πρωταγωνιστης Ben Whishaw), έχοντας ως κορμό το ενδιαφέρον στορυ μιας περίεργης προσωπικότητας. .

Και αυτά, δυστυχώς, είναι εξαιρετικά λίγα σε σχέση με αυτά που έγραψε ο Suskind.
Κρίμα. Και μόνο που σκέφτομαι πως ήθελαν να το μεταφέρουν στην οθόνη ο αείμνηστος Kubrick και ο Tim Burton..

Μαριαννα Ράντου



ΟΙ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ

Οι προθέσεις μπορει να ηταν καλές ακόμα κι αστείες. Το αποτέλεσμα μας πάει στην χρυση εποχή των παραγωγων του-καλών προθέσεων κι αυτου-Στάθη Ψαλτη. Κρίμα!!!