Μεσάνυχτα στο Παρίσι (Midnight in Paris) του Γούντι Άλλεν (Η.Π.Α.)
Το επίσημο άνοιγμα του φετινού φεστιβάλ μοιάζει απόλυτα ταιριαστό, μια που όπως αντιλαμβάνεστε ακόμη κι αν δεν έχετε την παραμικρή ιδέα για την ταινία, το καινούριο φιλμ του Γούντι Άλεν έχει τυπικά γαλλικό άρωμα. Η ιστορία ενός ζευγαριού που ταξιδεύει στο Παρίσι είναι μια ρομαντική κομεντί με όπως πάντα εντυπωσιακό καστ, εδώ οι Οουεν Γουίλσον, Ρέιτσελ ΜακΑνταμς, Μαριόν Κοτιγιάρ, αλλά και η Κάρλα Μπρούνι σε ένα σύντομο πέρασμα, που συνεχίζει την κινηματογραφική περιοδεία του Γούντι στην Ευρώπη. Επόμενος σταθμός η Ρώμη, σε μια ταινία που θα μπορούσε να κλείσει θέση ήδη για το άνοιγμα του φεστιβάλ Βενετίας...
Les Biens-Aimes του Κριστόφ Ονορέ (Γαλλία)
Το φινάλε του φεστιβάλ τα τελευταία χρόνια, μοιάζει να φιλοξενεί μόνο βαρετές, αδιάφορες ταινίες (σκέψου το «Δέντρο που Ψιθύριζε» πέρσι, ή το «Κοκό Σανέλ και Ιγκόρ Στραβίνσκι»), μια πρακτική που ελπίζουμε ότι θ αλλάξει με την επιλογή του «Les Biens-Aimes». Αυτό το homage στον Ζακ Ντεμί, ακολουθεί την ιστορία δυο γυναικών (μητέρας και κόρης) και των σχέσεών τους με τους άντρες στην ζωή τους, στην διάρκεια των δεκαετιών, από την Πράγα του 60, το Λονδίνο των '80s, και το Παρίσι του σήμερα. Με ένα καστ που περιλαμβάνει ηθοποιούς όπως η Κατρίν Ντενέβ, η Λουντβίν Σανιέ, η Κιάρα Μαστρογιάνι, ο Λουί Γκαρέλ, αλλά και ο Μίλος Φόρμαν και με τον Αλέξ Μποπέν ξανά στη σύνθεση της μουσικής και των τραγουδιών, το «Les Biens-Aimes» μοιάζει να βρίσκεται στο κλίμα της προηγούμενης συμμετοχής του Ονορέ στις Κάννες, τα «Τραγούδια της Αγάπης», κάτι που ακούγεται μόνο ως θετικό.
The Artist του Μισέλ Χαζαναβίσιους (Γαλλία)
Τοποθετημένο εξ αρχής στο επίσημο πρόγραμμα του φεστιβάλ, αλλά εκτός συναγωνισμού, το φιλμ του Μισέλ Χαζαναβίσιους κέρδισε τελευταία στιγμή την πρόκριση, πιθανότατα επειδή τίτλοι που οι Κάννες περίμεναν (όπως το «Captured» του Μπριγιάντε Μεντόζα), δεν κατάφεραν να ολοκληρωθούν στην ώρα τους. Πρώτη συμμετοχή στο διαγωνιστικό για τον Χαζαναβίσιους που είναι γνωστός και πετυχημένος στην Γαλλία (κι όχι μόνο) με τα φιλμ του πράκτορα OSS όπως το «Κάιρο η Φωλιά των Κατασκόπων» ή το «Ο Κατάσκοπος που Γύρισε Από το Ρίο». Το «The Artist» είναι μια βουβή ρομαντική κομεντί, με μεσότιτλους τοποθετημένη στο Χόλιγουντ του 1927, που αφηγείται την πτώση ενός πετυχημένου ηθοποιού όταν η έλευση του ήχοου αλλάζει τα πάντα. Ο Ζαν Ντιζαρντέν του OSS πρωταγωνιστεί, δίπλα σε ηθοποιούς όπως ο Τζον Γκούντμαν, ο Τζέιμς Κρόμγουελ και η Πενέλοπι Αν Μίλερ.
Drive του Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν (Η.Π.Α.)
Μπορεί να έχτισε το όνομά του στα φεστιβάλ μέσα από την τριλογία του «Pusher» και ταινίες όπως το «Bronson» αλλά ο Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν χρειάστηκε να μετακομίσει στο Λος Άντζελες να γυρίσει μια ταινία με μπάτζετ 30 εκατομμυρίων δολαρίων και πρωταγωνιστή τον Ράιαν Γκόσλινγκ για να φτάσει ως τις Κάννες. Αυτή η «αυτοκινητιστική» περιπέτεια για έναν stunt driver που το βράδυ απασχολείται ως οδηγός για ληστείες, μπορεί να απέχει πολύ από μια τυπική χολιγουντιανή περιπέτεια, αλλά δεν παύει να μοιάζει με μια από τις πιο mainstream επιλογές του φετινού προγράμματος.
Melancholia του Λαρς Φον Τρίερς (Δανία)
Ένατη φορά στο διαγωνιστικό για το αγαπημένο παιδί των Καννών, που βρέθηκε στο διαγωνιστικό από τη δεύτερη κι όλας μεγάλου μήκους του, «Το Στοιχείο του Εγκλήματος» και που έχει ήδη έναν Χρυσό Φοίνικα στο σπίτι, για το «Χορεύοντας στο Σκοτάδι». Η «Μελαγχολία» του είναι σύμφωνα με τον ίδιο «μια όμορφη ταινία για το τέλος του κόσμου» στην οποία πρωταγωνιστούν οι Κίρστεν Ντανστ, Κίφερ Σάδερλαντ, Σαρλότ Γκενσμπούργκ, Τζον Χερτ, Στέλαν κι Αλεξάντερ Σκάρσγκαρντ. Κι ως συνήθως ο Λαρς κυριολεκτεί. Η εμφάνιση ενός πλανήτη που βρισκόταν κρυμμένος πίσω από τον ήλιο και που βρίσκεται σε τροχιά σύγκρουσης με τη γη, είναι το «δώρο γάμου» για ένα νεαρό ζευγάρι από το σύμπαν, κι η ευκαιρία για τον Τρίερ να πλάσει εικόνες γεμάτες κινηματογραφική μαγεία με μια δόση σοκ.
This Must Be the Place του Πάολο Σορεντίνο (Ιταλία)
Τέταρτη ταινία του Σορεντίνο στο διαγωνιστικό των Καννών και πρώτη του στα Αγγλικά, το «This Must be the Place» είναι κυριολεκτικά γέννημα του φεστιβάλ, αφού ο Ιταλός σκηνοθέτης και ο πρωταγωνιστής του Σον Πεν, συναντήθηκαν για πρώτη φορά στις Κάννες, όταν ο πρώτος διαγωνιζόταν το 2008 με το «Il Divo» και πήρε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στην οποία ήταν πρόεδρος ο δεύτερος. Ο Πεν, που έχει δυο ταινίες φέτος στο διαγωνιστικό μαζί με το «Tree of Life» του Τέρενς Μάλικ, υποδύεται, έναν «συνταξιοδοτημένο» ροκ σταρ που αποφασίζει να κυνηγήσει τον Ναζί εγκληματία πολέμου που ήταν υπεύθυνος για τον θάνατο του πατέρα του. Πρώτη αγγλόφωνη ταινία ενός σκηνοθέτη που η πορεία του προχωρά με άλματα, κι ένα από τα φιλμ που ανυπομονούμε περισσότερο να δούμε -και να ακούσουμε μια που τη μουσική έχουν γράψει ο Ντέιβιντ Μπερν κι ο Γουίλ Όλντχαμ.
We Need to Talk About Kevin της Λιν Ράμσεϊ (Μεγάλη Βρετανία)
Πρώτη ταινία για την Σκοτσέζα Ράμσεϊ στο διαγωνιστικό, αν κι έχει βρεθεί δυο φορές (κι έχει βραβευτεί) στο διαγωνιστικό μικρού μήκους στο παρελθόν. H καινούρια της ταινία, είναι βασισμένη στο ομώνυμο best seller της Λάιονελ Σραίβερ κι αφηγείται την άβολη σχέση μιας μητέρας με το γιο της, από τις πρώτες μέρες μετά την γέννησή του, ως την στιγμή που διαπράττει μια φρικτή πράξη στα δεκαπέντε του. Με την Τίλντα Σουίντον σε ένα ρόλο που μοιάζει να έχει θέσει ήδη υποψηφιότητα για βραβείο, το φιλμ της Ράμσεϊ μεταφέρει την ιδιοσυνκρασιακή της βρετανική ματιά στα αμερικάνικα προάστια και αποτελεί ήδη μια από τις ταινίες που έχουν κεντρίσει το ενδιαφέρον μας.
Michael του Μάρκους Σλάιζνερ (Αυστρία)
Η μόνη γερμανόφωνη ταινία του διαγωνιστικού τμήματος, αποτελεί και το ντεμπούτο του Σλάιζνερ ο οποίος υπήρξε για χρόνια υπεύθυνος του casting στις ταινίες του Μίκαελ Χάνεκε. Η ταινία που περιγράφει τους πέντε τελευταίους μήνες της ζωής που περνούν μαζί «δίχως την θέλησή τους», ο δεκάχρονος Βόλφγκανγκ και ο τριανταπεντάχρονος Μάικλ. Κάτι από το πνεύμα της συνεργασίας του με τον Χάνεκε μοιάζει να έχει περάσει στην δουλειά του Σλάιζνερ μια που σύμφωνα με τις φήμες, το σενάριο της ταινίας είναι εμπνευσμένο από την αληθινή ιστορία του άντρα που είχε απαγάγει και κρατούσε για χρόνια φυλακισμένο στο σπίτι του ένα νεαρό κορίτσι.
Hanezu No Tsuki της Ναόμι Καβάσε (Ιαπωνία)
Τρίτη ταινία της Ναόμι Καβαάσε στο διαγωνιστικό, πρώτη μετά το «Πληγωμένο Δάσος» που κέρδισε το 2007 το Grand Prix του φεστιβάλ. Βασισμένη σε ενα βιβλίο της Μασάκο Μπάντο και τοποθετημένη στην περιοχή της Ασούκα που θεωρείται κοιτίδα της γιαπωνέζικης κουλτούρας, διαδραματίζεται στο σήμερα, αλλά διασχίζει το χρόνο μέσα από την ιστορία του Τακούμι και της Καγιόκο. Η καθημερινότητά τους ακολουθεί μια γραμμή που ενώνει την ιστορία του τόπου από το χτες μέχρι το σήμερα και τις ψυχές των ανθρώπων που έζησαν σε εκείνη τη γη στην ιστορία των αιώνων.
Sleeping Beauty της Τζούλια Λι (Αυστραλία)
Κινηματογραφικό ντεμπούτο της Τζούλια Λι, πετυχημένης συγγραφέα στην Αυστραλία που αποφάσισε να γίνει σεναριογράφος και σκηνοθέτης με την υποστήριξη της Τζέιν Κάμπιον που «παρουσιάζει» την ταινία. Η ιστορία της είναι αυτή μιας κοπέλας που γίνεται πόρνη σε ένα ιδιαίτερο «γραφείο» που επιμένει να την κοιμίζει με υπνωτικά χάπια, ώστε να μην θυμάται την επόμενη μέρα τίποτα απ όσα έκαναν οι άντρες που κοιμήθηκαν μαζί της. Η ερωτική και μάλλον ακανθώδης φύση του σεναρίου, δημιούργησαν προβλήματα στην χρηματοδότηση της ταινίας στην Αυστραλία, αλλά κέντρισαν το ενδιαφέρον της νεαρής Έμιλι Μπράουνινκ που είδατε πρόσφατα σε έναν πολύ πιο mainstream και πολύ λιγότερο απαιτητικό ρόλο στο Sucker Punch του Ζακ Σναίντερ.
Le Harve του Άκι Καουρισμάκι (Φινλανδία)
Τέταρτη ταινία στο διαγωνιστικό για τον Φιλανδό auteur της προλεταριακής μελαγχολίας, το «Le Havre», είναι τοποθετημένο στην γαλλική πόλη κι αφηγείται την ιστορία ενός πρώην συγγραφέα που έχει εγκαταλείψει τα όνειρα της λογοτεχνικής δόξας κι έχει βρει την κλίση του ασκώντας το επάγγελμα του λούστρου. Οταν θα γνωρίσει ένα μικρό μετανάστη από την Αφρική θα κάνει ότι μπορεί για να τον βοηθήσει, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να τα βάλει με μερικούς ιδιαίτερα δυνατούς αντιπάλους.
L' Apollonide – Souvenirs de le maison Close του Μπερτράν Μπονελό (Γαλλία)
Ο σκηνοθέτης του «Πορνογράφου» και του «Tiresia» επιστρέφει για δεύτερη φορά στο διαγωνιστικό με μια ταινία που διαδραματίζεται σε έναν οίκο ανοχής του Παρισιού στις αρχές του 20ου αιώνα. Πίσω από τις κλειστές του πόρτες ένας άντρας χαρακώνει μια νεαρή πόρνη «χαρίζοντας» της ένα μόνιμο, τραγικό χαμόγελο. Οι ζωές των κοριτσιών, οι χαρές οι φόβοι, οι έρωτες τους συνεχίζουν να ζουν σε αυτό τον μικρόκοσμο που πλησιάζει στο τέλος του. Πρωταγωνιστούν οι Νοεμί Λβοβσκί και η Χαφσία Χερζί, του «Κους Κους με Φρέσκο Ψάρι».
Pater του Αλέν Καβαλιέ (Γαλλία)
Βραβευμένος με το μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής το 1986 για το «Therese», ο Αλέν Καβαλιέ εξακολουθεί στα 80 του χρόνια, να χαράζει τον μοναχικό, πειραματικό δρόμο του. Η καινούρια του ταινία, γυρισμένη δίχως συνεργείο στη διάρκεια ενός χρόνου, αποτελείται από μια σειρά από βινιέτες, στις οποίες ο ίδιος κι ο ηθοποιός Βενσάν Λιντόν αναπαριστούν σενάρια που μπλέκουν την πραγματικότητα με την μυθοπλασία και αγγίζουν την θεματική της επιστροφής του άσωτου υιού.
Poliss της Μαιγούεν Λε Μπεσκό (Γαλλία)
Ηθοποιός και σκηνοθέτης, αδελφή της Ιζίλντ Λε Μπεσκό, πρώην σύζυγος του Λικ Μπεσόν και γνωστή μόνο ως Μαιγουέν, μάλλον ούτε η ίδια δεν πιστεύει πως βρίσκεται στο διαγωνιστικό καθώς οι τρεις προηγούμενες ταινίες της κινούνταν από το συμπαθητικό («Pardonnez-Moi») ως το αφόρητο («Le Bal des Actrises»), με μόνη σταθερά το «υπερβολικά γαλλικό». Το «Poliss», η ιστορία μιας ομάδας αστυνομικών που ασχολούνται με την προστασία παιδιών πλασάρεται ως η ταινία της που βρίσκεται πιο κοντά στην παραδοσιακή μορφή της μυθοπλασίας και φιλοξενεί στο καστ της ηθοποιούς όπως τον Ρικάρντο Σκαρμάτσιο, τη Μάρινα Φουά, τον Άντονι Ντελόν και φυσικά και την ίδια.
Hearat Shulayim (Footnote) του Τζόζεφ Σένταρ (Ισραήλ)
Βραβευμένος με την Χρυσή Άρκτο καλύτερης σκηνοθεσίας στο Βερολίνο και υποψήφιος για Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας για το «Beaufort», ο Τζόζεφ Σένταρ επιστρέφει με μια ταινία που αφηγείται την αντιζηλία μεταξύ ενός πατέρα και του γιου του, και οι δυο ακαδημαϊκοί, που κινδυνεύει να ξεφύγει από τον έλεγχο, όταν βρίσκονται υποψήφιοι για το ίδιο βραβείο. Με τον Λιόρ Ασκενάζι και τον βετεράνο θεατρικό ηθοποιό Σλόμο Μπαρ-Αμπα στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Le Gamin Au Velo των Ζαν Πιερ Νταρντέν και Λικ Νταρντέν (Βέλγιο)
Πέμπτη φορά στο διαγωνιστικό των Καννών και με δυο φοίνικες ήδη στις αποσκευές τους, οι αδελφοί Νταρντέν μοιάζουν με παντοτινό φαβορί, ειδικά καθώς οι πρώτοι ψίθυροι για την ταινία ακούγονται διθυραμβικοί. Η ιστορία ενός νεαρού αγοριού που αναζητά τον πατέρα του και ανακαλύπτει κάτι σαν οικογένεια, στην σχέση του με μια γυναίκα που μοιάζει οτιδήποτε άλλο παρά ιδανική «μητέρα», αγγίζει γνώριμες θεματικές των Βέλγων σκηνοθετών, αλλά περιλαμβάνει μια τουλάχιστον έκπληξη. Την παρουσία της Σεσίλ ντε Φρανς στον πρωταγωνιστικό ρόλο, μια ηθοποιό που μοιάζει ξένη στο σύμπαν των Νταρντέν, αλλά που οι ίδιοι δηλώνουν ότι ταίριαξε απόλυτα.
Bir Zamanlar Anadolu'da του Νουρί Μπιλγκέ Τσειλάν (Τουρκία)
Βραβευμένος και τις τρεις προηγούμενες φορές που βρέθηκε στο διαγωνιστικό, (με το «Μακριά» το 2003, τα «Κλίματα της Αγάπης» το 2006 και το «Τρεις Πίθηκοι» το 2008), αλλά ποτέ με τον Χρυσό Φοίνικα, ο Νουρί Μπιλγκέ Τσειλάν, θα μπορούσε να είναι κι ένας από τους φετινούς υποψήφιους που παίζουν δυνατά για το κορυφαίο βραβείο. Η ιστορία ενός γιατρού που ζει σε ένα μικρό χωριό στις στέπες της Ανατολίας, είναι φωτογραφημένη στην γνώριμη, εντυπωσιακή widescreen παλέτα του και βρίσκει τον ήρωά της στο πρόσωπο του ηθοποιού, σκηνοθέτη και συγγραφέα Γιλμάζ Ερντογάν.
La Source Des Femmes του Ράντου Μιχαϊλεάνου (Γαλλία)
Κάπου ανάμεσα στη Λυσιστράτη και την πολιτική κατάσταση στο σύγχρονο Βέλγιο, το φιλμ του Μιχαϊλεάνου είναι κάτι σπάνιο για τις Κάννες: Κωμωδία. Τοποθετημένο σε ένα χωριό της βόρειας Αφρικής, όπου, οι γυναίκες από την αρχή του χρόνου κουβαλούν το νερό από ένα μακρινό πηγάδι, μέχρι την στιγμή που μία από αυτές αποφασίζει ότι τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν και πείθει τις υπόλοιπες να απέχουν από το σεξ, μέχρι να πετύχουν τον στόχο τους. Μετά την μεγάλη εμπορική επιτυχία του «Le Concert» στην Γαλλία, ο Ρουμάνικης καταγωγής σκηνοθέτης παίρνει το χρίσμα και του καλλιτεχνικού ενδιαφέροντος από την κολυμβήθρα των Καννών.
La Piel Que Habito του Πέδρο Αλμοδοβάρ (Ισπανία)
H πρώτη ταινία του Αλμοδοβάρ που θα προβληθεί στο φεστιβάλ πριν κάνει την πρεμιέρα της στην πατρίδα του Ισπανία. Αυτή η τέταρτη συμμετοχή του Πέδρο στο διαγωνιστικό, θα ήταν η ιδανική ευκαιρία να φύγει με τον Φοίνικα αν το «La Piel Que Habito», δεν φλέρταρε με τα όρια του σινεμά του είδους. Ο Αλμοδοβάρ περιγράφει την ιστορία ενός πλαστικού χειρούργου που προσπαθεί εμμονικά να δημιουργήσει ένα καινούριο είδος δέρματος, σαν «μια ιστορία τρόμου, δίχως κραυγές», και βρίσκει ξανά στον ρόλο του πρωταγωνιστή τον Αντόνιο Μπαντέρας, για πρώτη φορά μετά το «Δέσε με».
Hara-Kiri: Death of a Samurai του Τακάσι Μίικε (Ιαπωνία)
Πρώτη φορά στο διαγωνιστικό των Καννών για έναν από τους πιο δουλευταράδες και δημιουργικούς σκηνοθέτες της Ιαπωνίας, ασχέτως αν συχνά η επιμονή του να ασχολείται με ταινίες «είδους» του στερεί την προσοχή των μεγάλων φεστιβάλ. Ο Μίικε όμως μετά το «13 Assasins» που προβλήθηκε τον περασμένο Σεπτέμβριο στη Βενετία, κατακτά και τις Κάννες με ένα ρημέικ της κλασσικής ταινίας του Μασάκι Κομπαγιάσι «Harakiri». Η πρώτη 3D ταινία που διαγωνίζεται στις Κάννες, αφηγείται την ιστορία ενός φτωχού σαμουράι που αποφασίζει να κάνει χαρακίρι στην αυλή ενός πλούσιου φεουδάρχη.
Habemus Papam του Νάνι Μορέτι (Ιταλία)
Ο Νάνι Μορέτι μάλλον έρχεται χαλαρός στο φετινό φεστιβάλ μια που έχει ήδη στη συλλογή του έναν Χρυσό Φοίνικα που κέρδισε το 2001 για το «Δωμάτιο του Γιου». Από την άλλη έρχεται και αγχωμένος, καθώς η καινούρια πιο ακριβή ταινία στην ιστορία του, χρειάζεται όλη την δημοσιότητα και τα βραβεία που μπορεί να κερδίσει, προκειμένου να αποσβέσει την επένδυση των οχτώ εκατομμυρίων ευρώ που κόστισε. Τα πρώτα δείγματα είναι όμως θετικά, καθώς αυτή η ιστορία ενός καινούριου Πάπα που μη μπορώντας να αντέξει το άγχος των καινούριων του καθηκόντων ζητά την βοήθεια ενός ψυχαναλυτή, ξεκίνησε ήδη εντυπωσιακά την καριέρα της στις αίθουσες της Ιταλίας.
The Tree of Life του Τέρενς Μάλικ (Η.Π.Α)
Αν η έξοδός του στις αίθουσες δεν ήταν πλέον τόσο κοντά, ελάχιστοι θα πίστευαν ότι η καινούρια ταινία του Μάλικ θα ήταν όντως στις Κάννες, μια που το «Tree of Life» αργούσε χαρακτηριστικά να κάνει την εμφάνισή του, αφήνοντας μια σειρά από φεστιβάλ να περιμένουν με αγωνία. Οι Κάννες κέρδισαν τελικά την πολυπόθητη τιμή να παρουσιάσουν πρώτες την ταινία ενός σκηνοθέτη που έχει ένα ξεχωριστό status ανάμεσα στους εν ζωή Αμερικάνους -κι όχι μόνο- συναδέλφους του. Ο Μάλικ είχε κερδίσει το βραβείο σκηνοθεσίας το 1979 με τις «Μέρες Ευτυχίας» κι αυτή θα μπορούσε να είναι η χρονιά του, ακόμη κι αν δεν μοιάζει να είναι από τους ανθρώπους που ενδιαφέρονται για τα βραβεία. Το φιλμ του ξεκινά ως η ιστορία μιας οικογένειας στην δεκαετία του 50, για να φτάσει ως το σήμερα και την προσπάθεια ενός από τα τρία της παιδιά, να συμφιλιωθεί με την ζωή και την μνήμη του καταπιεστικού πατέρα του. Κάπου ανάμεσα χωράνε ακόμη και πλάνα από το σύμπαν ή και με δεινόσαυρους -το γιατί θα το μάθουμε στο φεστιβάλ- κάτι που αναμφίβολα κάνει τα πράγματα πολύ πιο ενδιαφέροντα...
The Beaver
της Τζόντι Φόστερ, μοιάζει με χάρη που απαίτησε η ίδια η ο Γάλλος διανομέας της από το Φεστιβάλ, μια που η συμμετοχή του Μελ Γκίμπσον στο φιλμ αποδείχθηκε κυριολεκτικά δηλητηριώδης για την υποδοχή του από κοινό και κριτικόυς.
La Conquet
του Ξαβιέ Ντουρινζέρ, η καταγραφή της ανόδου στην εξουσία του Νικολά Σαρκοζί, είναι μια από τις πιο αναμενόμενες ταινίες της χρονιάς στη Γαλλία και κάνει ένα πέρασμα για λίγο έξτρα publicity πριν την έξοδό του στις αίθουσες της χώρας στις 18 του Μάη.
Bollywood- The Greatest Love Story Ever Told
των Ρακέις Ομπράκας Μέρα και Τζέφρι Ζίμπαλιστ, είναι ένα μουσικό ντοκιμαντέρ για το φαινόμενο του ινδικού κινηματογράφου. Με τον Σεκάρ Καπούρ στην παράγωγη, η ιδέα ξεκίνησε από μια κουβέντα που είχε ο σκηνοθέτης με τον Τιερί Φρεμό των Καννών, για το πως ο δεύτερος θα ήθελε να μπορούσε να βρει μια ταινία από το Bollywood που να είναι τόσο καλή ώστε να συμμετάσχει στο φεστιβάλ.
In Film Nist
των Τζαφάρ Παναχί και Μοτζτάμπα Μιρταχμάς, προστέθηκε τελευταία στιγμή στο επίσημο πρόγραμμα, αφού οι σκηνοθέτες του κατόρθωσαν να το βγάλουν, προφανώς δίχως άδεια, από το Ιράν. Μέσα από μια μέρα στη ζωή του Τζαφάρ Παναχί που περιμένει την εκδίκασή της έφεσής του απέναντι στην καταδικαστική απόφαση που τον τιμωρεί με εφτά χρόνια φυλάκισης και είκοσι χρόνια απαγόρευσης να γυρίζει ταινίες, το φιλμ ρίχνει μια ματιά, όχι μόνο στην δοκιμασία του ίδιου του Παναχί, αλλά και στην κατάσταση που επικρατεί στο Ιρανικό σινεμά σήμερα.
Wu Xia
του Πίτερ Χο-σαν Τσαν είναι παραδόξως η μόνη κινέζικη ταινία του επίσημου προγράμματος, αλλά μοιάζει να είναι μια από τις πλέον απολαυστικές. Με ένα μπάτζετ 20 εκατομμυρίων δολαρίων και τον action star Ντόνι Γεν στον ρόλο ενός άσσου των πολεμικών τεχνών που προσπαθεί να αφήσει πίσω το σκοτεινό παρελθόν του, μοιάζει με μια kung fu εξτραβαγκάντζα που ανυπομονούμε να δούμε (αν αντέξουμε το ξενύχτι).
Dias de Gracia
πρώτη ταινία του Εβεράρντο Βαλέριο Γκουτ, είναι ένα θρίλερ τοποθετημένο στην Πολ του Μεξικού, που εξιστορεί τρεις διαφορετικές απαγωγές στην διάρκεια τριών τελικών του παγκοσμίου κυπέλλου ποδοσφαίρου, το 2002, το 2006 και το 2010 και που είναι ειπωμένες αντίστοιχα, από την σκοπιά ενός αστυνομικού, ενός θύματος και της γυναίκας ενός θύματος
