Seven Film Gallery

H Ελένη Καραΐνδρου ατην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 30.09.06 «Δεν λέμε πια μεγάλα όχι» *Η Ευρώπη είπε ό,τι είχε να πει; «Στο σινεμά πάντως δεν έχει να επιδείξει και πολλά. Και σε όλους τους χώρους τα πράγματα οδηγούνται σε μια πόλωση. Νομίζετε ότι είναι τυχαίο ότι εγώ που ζω με το ένα πόδι στο Παρίσι, δεν έχω κάνει συναυλία εκεί; Ξέρω πολύ καλά ότι και στο χώρο της μουσικής δεν διατίθενται πια χρήματα για τα σημαντικά πράγματα. Στην Ευρώπη γενικά υπάρχει ύφεση, κρατική αδιαφορία για τα σημαντικά (τα κονδύλια έχουν γίνει ελαχιστότατα) και διαφθορά. Ενας είναι πια ο Θεός και λέγεται χρήμα. Και οι περισσότεροι δεν μπορούν να του αντισταθούν». *Αλλά μια μεγάλη καριέρα δεν χτίζεται από τα μεγάλα όχι; «Ασφαλώς. Αλλά μεγάλα όχι, δεν λέγονται πια συχνά. Αυτός είναι κι ο κίνδυνος για τους νέους ανθρώπους που επιδιώκουν να φανούν γρήγορα και να βγάλουν πολλά λεφτά. Εμείς κάποτε ζούσαμε με ελάχιστα χρήματα, αλλά ήμασταν πολύ ευτυχισμένοι. Θυμάμαι πώς απέκτησα το πρώτο μου "Μοντγκόμερι". Ημουν 18 ετών και το αγόρασα με τα πρώτα λεφτά που έβγαλα, αντιγράφοντας τις σημειώσεις κάποιου καθηγητή από το Πανεπιστήμιο. Τα μισά λεφτά τα έστειλα στη μητέρα μου και με τα άλλα μισά πήρα το παλτό. Αυτή η χαρά ακόμα και τώρα με ακολουθεί. Το Μοντγκόμερι και το "Κατρέλ" μου...». *Το «Κατρέλ». «Ναι, το παλιό μου αυτοκίνητο. Κάποτε πήγα σε ένα μαγαζί στο Κολωνάκι να ψωνίσω κάτι. "Καλά κυρία Καραΐνδρου εσείς και οδηγείτε αυτό;" μου είπαν. Αλλά ξέρετε τι μου είχε πει για το ίδιο αυτοκίνητο ο Κρις Μαρκέρ, ο πατέρας του ποιοτικού ντοκιμαντέρ στη Γαλλία κι ο άνθρωπος που ενέπνευσε τον Αγγελόπουλο να γίνει σκηνοθέτης, κάποτε που είχε έρθει στην Ελλάδα και πήγα να τον πάρω από τη Μεγάλη Βρετανία; "Μα αυτό είναι η πεμπτουσία του σνομπισμού"». *Τι άλλαξε στη Δύση; «Οτι τώρα πια ο κόσμος δημιουργεί ψευδείς ανάγκες που μπορεί να σε αναγκάσουν να κάνεις υποχωρήσεις και να γλιστρήσεις στην ευκολία. Γι' αυτό θαυμάζω όσους ανθίστανται στην ευκολία, είναι αυτάρκεις, δεν μπαίνουν σε συστήματα και δεν αισθάνονται υποχρεωμένοι να ακολουθούν τον ρηχό ανταγωνισμό» .*Κάποτε ελπίζαμε στο ρόλο της Αριστεράς .«Οι ελπίδες αυτές έχουν εξανεμιστεί. Γι' αυτό κι ο καλλιτέχνης, ευάλωτος σ' ό,τι συμβαίνει, αισθάνεται εξόριστος. Δεν υπάρχουν φωτεινές νησίδες. Τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι αυτό τον πλανήτη δεν θα τον καταστρέψουμε; Οι άνθρωποι δεν σκέφτονται πια σαν μονάδες. Εγώ πάντα αυτό επιζητούσα. Ηθελα να έχω το προνόμιο το πρωί που ξυπνάω να σκέφτομαι τα πράγματα απ' την αρχή. Να ξανακρίνω τις αποφάσεις μου. Γι' αυτό και δεν ήμουν ποτέ ενταγμένη ούτε σε επαγγελματικές ομάδες ούτε σε κανένα πολιτικό σύστημα ούτε σε κανένα αισθητικό ή πολιτιστικό κίνημα. Δεν χρειάζονται ταμπέλες κι ασφυκτικοί ορισμοί. Η Τέχνη προχωράει με σιγανά βήματα και αυτό που θα αποδειχτεί πραγματικά καινούργιο ούτε κραυγάζει ούτε φτιάχνει κάστες απομονώνοντας τους γύρω του».