Κρυμμένος
Σκηνοθεσία: Μίκαελ Χάνεκε
Παίζουν: Ντανιέλ Οτέιγ, Ζυλιέτ Μπινός
Ο Ζορζ, παριζιάνος παρουσιαστής λογοτεχνικής εκπομπής, λαμβάνει ανώνυμες βιντεοσκοπήσεις του σπιτιού του. Το γεγονός είναι αρκετό για να τον πανικοβάλει.
Η καινούργια ταινία του Μίκαελ Χάνεκε είναι ένας καφκικός πολιτικός εφιάλτης, πανούργα δομημένος σαν λαβύρινθος χωρίς διέξοδο. Η σαρκαστική αμφισημία που επιλέγει ο Χάνεκε είναι ολοφάνερη ήδη από τον αινιγματικό τίτλο: κρυμμένος ο «θύτης» των βιντεοσκοπήσεων, πιο κρυμμένο όμως το «θύμα» από μια ενοχή που τον τρώει σαν σαράκι. Ο ήρωας του Ντανιέλ Οτέιγ, καλοβαλμένος και καλλιεργημένος μεσοαστός που κρατάει… αποστάσεις ασφαλείας από τη σύζυγό του, νιώθει ότι απειλείται από τον «συνήθη ύποπτο» και λησμονεί την ίδια του τη συνείδηση. Τι ρόλο παίζουν, λοιπόν, ένας σφαγμένος κόκορας (έμβλημα της Γαλλίας, μην ξεχνιόμαστε) και η οδός Λένιν; Και ακόμα παραπέρα, πού κρύβεται η επίμαχη κάμερα; Ο Χάνεκε αφήνει τα ερωτήματα να επικρέμονται με τρόπο τρομοκρατικό, παίζοντας το αγαπημένο του ειρωνικό παιχνίδι της αντιστροφής των ρόλων: το ίδιο που θα έσπερνε τον πανικό στην εξοχική κατοικία των «Παράξενων παιχνιδιών» και θα μετέτρεπε την αστική οικογένεια σε τριτοκοσμική στην «Ώρα του λύκου». Το αποτέλεσμα κόβει την ανάσα, και γεμίζει με ιδανικό τρόπο την απόσταση ανάμεσα σε δύο ακίνητα κάδρα – το άδειο πλάνο της βιντεοσκόπησης και την πολυσυζητημένη μαγική εικόνα του φινάλε. Ένα αριστούργημα καθαρό και ψυχρό σαν τον πάγο, που δίνει στον κορυφαίο σύγχρονο Ευρωπαίο σκηνοθέτη τα σκήπτρα ενός δεύτερου Μπουνιουέλ.
Κωνσταντίνος Σαμαράς
Σκηνοθεσία: Μίκαελ Χάνεκε
Παίζουν: Ντανιέλ Οτέιγ, Ζυλιέτ Μπινός
Ο Ζορζ, παριζιάνος παρουσιαστής λογοτεχνικής εκπομπής, λαμβάνει ανώνυμες βιντεοσκοπήσεις του σπιτιού του. Το γεγονός είναι αρκετό για να τον πανικοβάλει.
Η καινούργια ταινία του Μίκαελ Χάνεκε είναι ένας καφκικός πολιτικός εφιάλτης, πανούργα δομημένος σαν λαβύρινθος χωρίς διέξοδο. Η σαρκαστική αμφισημία που επιλέγει ο Χάνεκε είναι ολοφάνερη ήδη από τον αινιγματικό τίτλο: κρυμμένος ο «θύτης» των βιντεοσκοπήσεων, πιο κρυμμένο όμως το «θύμα» από μια ενοχή που τον τρώει σαν σαράκι. Ο ήρωας του Ντανιέλ Οτέιγ, καλοβαλμένος και καλλιεργημένος μεσοαστός που κρατάει… αποστάσεις ασφαλείας από τη σύζυγό του, νιώθει ότι απειλείται από τον «συνήθη ύποπτο» και λησμονεί την ίδια του τη συνείδηση. Τι ρόλο παίζουν, λοιπόν, ένας σφαγμένος κόκορας (έμβλημα της Γαλλίας, μην ξεχνιόμαστε) και η οδός Λένιν; Και ακόμα παραπέρα, πού κρύβεται η επίμαχη κάμερα; Ο Χάνεκε αφήνει τα ερωτήματα να επικρέμονται με τρόπο τρομοκρατικό, παίζοντας το αγαπημένο του ειρωνικό παιχνίδι της αντιστροφής των ρόλων: το ίδιο που θα έσπερνε τον πανικό στην εξοχική κατοικία των «Παράξενων παιχνιδιών» και θα μετέτρεπε την αστική οικογένεια σε τριτοκοσμική στην «Ώρα του λύκου». Το αποτέλεσμα κόβει την ανάσα, και γεμίζει με ιδανικό τρόπο την απόσταση ανάμεσα σε δύο ακίνητα κάδρα – το άδειο πλάνο της βιντεοσκόπησης και την πολυσυζητημένη μαγική εικόνα του φινάλε. Ένα αριστούργημα καθαρό και ψυχρό σαν τον πάγο, που δίνει στον κορυφαίο σύγχρονο Ευρωπαίο σκηνοθέτη τα σκήπτρα ενός δεύτερου Μπουνιουέλ.
Κωνσταντίνος Σαμαράς
2 σχόλια:
Και μετά από αυτό, κάθε φορά που μπαινοβγαίνεις στο σπίτι σου, φροντίζεις τουλάχιστον να χαμογελάς ανέμελα... Big brother is watching YOU!
Κωνσταντίνε πιστεύεις ότι ο Haneke χρειάζεται τα σκήπτρα ενός Bunuel?
Δημοσίευση σχολίου