Διάλειμμα ολιγων… γραμμων
(πολύ φεστιβαλ επεσε τελευταια…)
Ρομαντικές κομεντί.
Μεγάλο κεφάλαιο, ανεκδιήγητο για πολλούς.
Μα γιατί όμως; Γιατί;
Προσωπικά δεν πιστεύω ότι υπάρχει πιο αδικημένο είδος ταινιών από τις ρομαντικές κομεντί. Προτού καν βγουν στις αίθουσες είναι θαμμένες από τους κριτικούς, πολλά μέτρα κάτω από τη γη. Και μιλάω φυσικά για τους κριτικούς που θα τολμήσουν να πάνε στο σινεμά να τις δουν, καθώς οι περισσότεροι δε μπαίνουν καν στον κόπο. “Γιατί να δούμε μια από τα ίδια;” , σκέφτονται (και αλίμονο αν υπάρχει πιο ηλίθια σκέψη αν αναλογιστείς πως οι μισές ταινίες αποτελούν αντιγραφή των άλλων μισών-ανεξαρτήτως είδους).
Θεωρείται από πολλούς ως το φτωχότερο είδος, καθώς δεν έχει σημειώσει καμιά εξέλιξη και είναι κενό σε μηνύματα!? Έλεος! Αν ήθελα μηνύματα υπάρχει και το κινητό μου! Γιατί όλες οι ταινίες πρέπει να έχουν κάποιο μήνυμα; Ας κάνουμε ένα διάλειμμα από τη βαριά κουλτούρα… Οι ρομαντικές κομεντί είναι το πιο ειλικρινές είδος που έχει γεννήσει ο κινηματογράφος. Δεν έχει “μπασταρδευτεί” όπως συμβαίνει με άλλα είδη (π.χ. βλέπεις μια περιπέτεια και τσουπ! Να ’σου το ειδύλλιο από το πουθενά) και έχει αφοσιωθεί αποκλειστικά στη ρομαντική του ατμόσφαιρα. Με λίγα λόγια, ποτέ δεν έχει κοροϊδέψει το κοινό και ποτέ δεν έχει προσποιηθεί κάτι που δεν είναι. Ο θεατής γνωρίζει από την αρχή ότι θα δει μια γυναίκα και έναν άνδρα να ερωτεύονται, να περνάνε τα χίλια δυο κακά και απρόσμενα αλλά στο τέλος, δε πάει να χαλάει ο κόσμος, οι δυο τους θα μείνουν μαζί. Η πλοκή είναι προβλεπόμενη, αλλά αυτό δεν παίζει κανένα ρόλο, καθώς ο θεατής θέλει να ζήσει έναν τόσο μεγάλο έρωτα, έστω και μέσω της οθόνης. Καλώς η κακώς (κακώς δηλαδή) αυτά συμβαίνουν μόνο στις ταινίες και μολονότι το γνωρίζουμε, ένα ελάχιστο τετραγωνικό εκατοστό στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας συνεχίζει να φαντασιώνεται μια τέτοια μεγάλη ιστορία αγάπης και για μας. Δε ξέρω αν αυτό ακούγεται “pathetic” δε παύει όμως να είναι και ειλικρινές!
Επίσης ακόμη ένα πράγμα που μου τη δίνει είναι η “γκετοποίηση” των ρομαντικών ταινιών, η άποψη δηλαδή ότι απευθύνονται αποκλειστικά σε νεαρά κοριτσάκια που συνεχίζουν να ονειρεύονται το μεγάλο έρωτα στα μάτια ενός κούκλου, γοητευτικού, πλούσιου, διάσημου, γυμνασμένου νεανία. Ok, όντως απευθύνονται σε τέτοια κοριτσάκια, αλλά όχι μόνο. Έχουμε φτάσει στο σημείο να είναι προσβλητικό για έναν άνδρα να παραδεχτεί πως του αρέσουν οι ερωτικές κομεντί ( ε όχι να σε πουν και αδερφή…).
Είναι μικροπρέπεια να αντιμετωπίζουμε ρατσιστικά κάποια είδη. Καθένα είναι ξεχωριστό και αγαπημένο από διαφορετικούς ανθρώπους. Η μαγκιά είναι να μπορείς να αναγνωρίζεις τη σπουδαιότητα που έχει το κάθε είδος, για διαφορετικούς λόγους το καθένα. Όπως και να ’χει δεν είμαι ο σταυροφόρος των κομεντί ούτε έχω ποσοστά από τα εισιτήρια που θα κόψουν. Είναι ένα είδος που αγαπώ πολύ και δε ντρέπομαι να το πω. Είμαι ο Γιώργος και είμαι καλά!
Σαντρα, Χιου, Mεγκ, για σας…
Αγγελόπουλος Γιώργος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου