«Eduart», της Αγγελικής Αντωνίου
Για κάθε έγκλημα, υπάρχει και μια τιμωρία. Μερικές φορές δεν αρκεί απλά να εξαγοράσεις τις τύψεις σου, μα πρέπει και να ξεπληρώσεις την ενοχή σου. Όμως, «μερικά πράγματα δεν αγοράζονται, ούτε πληρώνονται.. όταν σκοτώσεις κάποιον, τι μένει πια για να δώσεις πίσω;..». Τί μπορείς πράγματι να δώσεις πίσω; Ποιά είναι η ‘κατάλληλη’ τιμωρία για ένα τέτοιο έγκλημα; Η φυλακή; Ή μήπως οι τύψεις και η ‘έμπρακτη’ μετάνοια αρκούν; Και αν δεν μπορείς να νιώσεις τύψεις για τις πράξεις σου; Τότε τί γίνεται; -Μένεις ατιμώρητος εσαεί..;
Ο Eduart είναι ένας Αλβανός μικροκακοποιός που ήρθε στην Ελλάδα για να βρει μια καλύτερη ζωή, με μεγάλα όνειρα μα με μικρές προδοκίες από τον εαυτό του -είχε μάθει να ζει στην ευκολία, στη λούφα, και συνήθως σε βάρος ακόμα και αυτών που τον αγαπούσαν πραγματικά, χωρίς να φαίνεται να νιώθει τύψεις. Έτσι έζησε και στην Αθήνα, με μικροκλοπές, ημιπαρασιτώντας για 2 χρόνια στο περιθώριο της κοινωνίας. Μέχρι τη βραδιά που έγινε δολοφόνος. Χωρίς να δείχνει πως έχει συναίσθηση του εγκλήματός του -σαν άλλος «ξένος»-, βρίσκεται ξανά πίσω στην Αλβανία (ένα ‘δώρο’ της Ελλ. Αστυνομίας που τον απέλασε χωρίς να ξέρει πως είναι δολοφόνος) όπου με συνοπτικές διαδικασίες καταλήγει σ’ένα κελί φυλακής για μια κλοπή που είχε διαπράξει πριν φύγει από την Αλβανία.
Κι εκεί αρχίζει να ξετυλίγεται σιγά σιγά το ψυχολογικό κουβάρι του.. Όσο το εξωτερικό του τραχύνεται και σκληραίνει από τη ζωή στη φυλακή, τόσο μέσα του αρχίζει να καταλαβαίνει τα λάθη του -να νιώθει τύψεις, να βλέπει εφιάλτες. Θα μπορέσει να αισθανθεί, να συνειδητοποιήσει, να πονέσει, και εντέλει να μετανιώσει -και έτσι και να λυτρωθεί. Ο Eduart της Αγγελικής Αντωνίου κερδίζει το στοίχημα γιατί δεν είναι προσποιητά αθώος, ούτε μας παρουσιάζεται αγιοποιημένος, αποζητώντας τον οίκτο και την λύπηση του θεατή για το ξεστράτημα του ‘ξεπεσμένου αγγέλου’. Η σκηνοθέτις δεν προσφεύγει στις ευκολίες που βλέπουμε συνήθως στην εγχώρια παραγωγή, αγιοποιώντας έναν εγκληματία, ούτε όμως βέβαια τον καταδικάζει, όπως θα έκανε μια μάζα. Δεν ζητά συγχώρεση, ούτε δικαίωση της αδικίας. Μας καλεί απλά να κατανοήσουμε, να δούμε τα κίνητρα και τις σκέψεις ενός ανθρώπου που έζησε μια ζωή στραβή, όχι λόγω των άλλων μα εξαιτίας των δικών του λαθών και επιλογών. Και που, άλλωστε, δεν έχει ανάγκη να ζητήσει τη συγχώρεση μας.. Γιατί αυτή τη βρήκε μέσα του, έχοντας το θάρρος να ζητήσει να πληρώσει το πιο βαρύ τίμημα, ενώ ήξερε πως μπορούσε να το γλιτώσει.
Χαίρομαι ειλικρινά που, αν και δεν είμαι μέλος των ‘εντεταλμένων’ φαν και υποστηρικτών της εγχώριας παραγωγής (αν και το φιλμ αυτό απέχει έτη φωτός από τα εγχώρια μέτρα και σταθμά, οπότε κρίνεται με ‘διεθνή’ κριτήρια), μπορώ να δηλώσω απερίφραστα πως ένα ελληνικό έργο ήταν μια από τις καλύτερες στιγμές του Φεστιβαλ.
Μαριάννα Ράντου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου