Seven Film Gallery

INLAND EMPIRE

Ο καινούριος Lynch πέρασε από την οθόνη του φεστιβάλ σαν οδοστρωτήρας παίρνοντάς μας μαζί του και καταφέρνοντας μέσα σε τρεις ώρες να ακυρώσει 111 χρόνια κινηματογραφικών εικόνων κάνοντάς μας να δούμε, επιτέλους, ένα νέο σινεμά που επανεφευρίσκει τον εαυτό του στο άπειρο.
Δουλεύοντας αυτή τη φορά με φτηνά ψηφιακά μέσα και σχεδόν αυτό-χρηματοδοτούμενος, κατάφερε, 30 χρόνια μετά το Eraserhead, να κάνει αυτό ακριβώς που ήθελε χωρίς συμβιβασμούς και παρεμβάσεις και γι’ αυτό διαυγές, καθαρό και φρέσκο. Τόσο φρέσκο που ξαφνιάζει, παρ’ ότι κουβαλάει μέσα του όλες τις εμμονές του δημιουργού του, και ξεπερνάει τα πειραματικά, avant-garde ή όπως αλλιώς θέλετε να τα πείτε, πονήματα κατά πολύ νεότερων του σκηνοθετών.
Ατμοσφαιρική, τρομακτική, ερωτική, απίστευτα όμορφη οπτικά (παρ’ όλες τις γκρίνιες διαφόρων για την χρήση dv—που πιστεύω πως λειτούργησε άψογα) και τόσο αινιγματική που δεν βγαίνει από το κεφάλι μου, ακόμη και τώρα δυο μέρες μετά, με τίποτα, η νέα ταινία του Lynch ήταν για μένα, ένα μοντέρνο αριστούργημα - επιτομή του κινηματογράφου του που ανυπομονώ να ξαναδώ.
Ραντεβού, ξανά, στις αίθουσες λοιπόν, όπου περιμένω, και ελπίζω σε ατελείωτες συζητήσεις και διαφωνίες, όπως γίνεται κάθε φορά που αυτός, ο τελευταίος από τους πραγματικούς auteur, φτιάχνει ένα κόσμο και το μόνο που μας προσφέρει είναι μια είσοδος προς τα μέσα. Η έξοδος είναι, και οφείλει να είναι, αυστηρά προσωπική μας υπόθεση…

Νίκος Πάστρας
Seven Παπάφη