Little Festival Bits
Ταινίες που είδα στο πλαίσιο του Φεστιβαλ τις προηγούμενες μέρες, για τις οποίες όμως λόγω του μειωμένου ενδιαφέροντος που παρουσίασαν και της έλλειψης χρόνου (είμαι και πολύ busy η άτιμη) δεν μπόρεσα να γράψω μια ολοκληρωμένη ‘κριτική’..
Ιδού όμως σε λίγες γραμμές η αίσθηση που μου άφησαν:
«Blessed are the dreams of men»,
«NYC weights and measures»,
«Building a broken mousetrap», του Jem Cohen (ενότητα: Νέοι Αμερικανοί)
Ο νεοϋορκέζος σκηνοθέτης Jem Cohen μας ήρθε στις Μέρες Ανεξαρτησίας με 2 μικρού και μία μεγάλου μήκους ταινία. Δυστυχώς όμως η.. ποσότητα τανιών δεν έφερε και την αντίστοιχη ‘ποιότητα’. Η πρώτη μικρού μήκους στερείται θέματος και προσανατολισμού, η δεύτερη είναι πιο λυρική αλλά αδιάφορη, ενώ η μεγάλου μήκους «ποντικοπαγίδα» θα ενδιαφέρει μάλλον περισσότερο τους φαν της πανκ κολεκτίβας «The Ex», αφού η ταινία παρουσίαζει σκηνές συναυλίας τους (με κάποια εμβόλιμα πολιτικά μηνύματα).
«Προτιμώ τη Ρώμη από σένα», του Tariq Teguia (Διεθνές Διαγωνιστικό)
Ο νεαρός Αλγερινος σκηνοθέτης, αν και όπως δήλωσε γύρισε μετά κόπων και βασάνων στη διάρκεια 7 χρόνων την ταινία, δεν κατάφερε τελικά να συγκινήσει ιδιαίτερα το κοινό του Φεστιβαλ, το οποίο σύσσωμο έφευγε στη διάρκεια της ταινίας. Όχι οτι είχε κάτι το ενοχλητικό, είχε όμως εξαιρετικά αργούς ρυθμούς, καθώς παρακολουθούσε ένα ζευγάρι να περιπλανιέται ουσιαστικά άσκοπα σε μια πόλη κάπου στην Αλγερία ψάχνοντας κάποιον που..ποτέ δεν είναι εκεί. Η προσπάθεια του σκηνοθέτη ήταν προφανώς να καταδείξει την πλήξη και την στασιμότητα που επικρατεί στη σημερινή διχασμένη Αλγερία,όμως το αποτέλεσμα δεν θα το χαρακτήριζα ιδαίτερα επιτυχημένο.
«Περασμένη ευτυχία» («Old Joy»), της Kelly Reichardt, (ενότητα: Νέοι Αμερικανοί)
Αργοί ρυθμοί και πάλι, πιο λυρικές όμως εικόνες και περισσότερο ενδιαφέροντα μηνύματα πάνω στην φιλία, την απώλεια αλλά και έμμεσα για τη σύγχρονη πολιτική κατάσταση. Επίσης (μετά βέβαια από παραίνεση της σκηνοθέτιδος), μπορεί να θεωρηθεί και μια αλληγορία για την πορεία της αριστεράς. Ωραία πλάνα στα δάση του Oregon και ενδιαφέρουσα προσέγγιση των χαρακτήρων, όχι όμως -κατά τη γνώμη μου πάντα- κάτι το συγκλονιστικό -παρά το γεγογνός οτι μας ερχόταν στο φεστιβαλ με πολύ καλές κριτικές.
«Gretchen», του Steve Collins (ενότητα: Νέοι Αμερικανοί)
Ένα teen movie από την ‘ανάποδη’, σ’ένα σχολείο όπου όλοι είναι.. ‘μπάζα’ με πρώτη και καλύτερη την αδέξια Gretchen, η οποία έχει φαει κόλλημα με τον πιο δημοφιλή τύπο του σχολείου (μην φαναστείτε κανέναν κούκλο, είπαμε, είναι ανάποδο teen movie). Απίστευτος σαρκασμός, στα όρια του κανιβαλισμού, έχει πλάκα για την δεις με παρέα στη γαλαρία.. Γιατί κατά τα άλλα, το όλο θέαμα κάπου το έχουμε ξαναδεί και σε καλύτερη βερσιον (call me napoleon dynamite).
«Γίνε το αστέρι μου» («mein Stern»), Valeska Grisebach (ενότητα: Someone to watch)
Οι αδέξιες ερωτικές περιπέτειες μιας γερμανίδας έφηβης, της Νicole, που ανακαλύπτει τον έρωτα στο πρόσωπο του Christopher και δεν ξέρει πως να διαχειριστεί τη νέα κατάσταση.. Καλοπαιγμένο από τα δυο παιδιά, αλλά το θέμα το έχουμε δει πολλές φορές (και εδώ στο φεστιβαλ) και δεν υπήρχε κάποια καινούργια πρόταση. Αντίθετα είχε μάλλον αργούς ρυθμούς και αμήχανες παύσεις που δεν προωθούσαν την πλοκή.
Ταινίες που είδα στο πλαίσιο του Φεστιβαλ τις προηγούμενες μέρες, για τις οποίες όμως λόγω του μειωμένου ενδιαφέροντος που παρουσίασαν και της έλλειψης χρόνου (είμαι και πολύ busy η άτιμη) δεν μπόρεσα να γράψω μια ολοκληρωμένη ‘κριτική’..
Ιδού όμως σε λίγες γραμμές η αίσθηση που μου άφησαν:
«Blessed are the dreams of men»,
«NYC weights and measures»,
«Building a broken mousetrap», του Jem Cohen (ενότητα: Νέοι Αμερικανοί)
Ο νεοϋορκέζος σκηνοθέτης Jem Cohen μας ήρθε στις Μέρες Ανεξαρτησίας με 2 μικρού και μία μεγάλου μήκους ταινία. Δυστυχώς όμως η.. ποσότητα τανιών δεν έφερε και την αντίστοιχη ‘ποιότητα’. Η πρώτη μικρού μήκους στερείται θέματος και προσανατολισμού, η δεύτερη είναι πιο λυρική αλλά αδιάφορη, ενώ η μεγάλου μήκους «ποντικοπαγίδα» θα ενδιαφέρει μάλλον περισσότερο τους φαν της πανκ κολεκτίβας «The Ex», αφού η ταινία παρουσίαζει σκηνές συναυλίας τους (με κάποια εμβόλιμα πολιτικά μηνύματα).
«Προτιμώ τη Ρώμη από σένα», του Tariq Teguia (Διεθνές Διαγωνιστικό)
Ο νεαρός Αλγερινος σκηνοθέτης, αν και όπως δήλωσε γύρισε μετά κόπων και βασάνων στη διάρκεια 7 χρόνων την ταινία, δεν κατάφερε τελικά να συγκινήσει ιδιαίτερα το κοινό του Φεστιβαλ, το οποίο σύσσωμο έφευγε στη διάρκεια της ταινίας. Όχι οτι είχε κάτι το ενοχλητικό, είχε όμως εξαιρετικά αργούς ρυθμούς, καθώς παρακολουθούσε ένα ζευγάρι να περιπλανιέται ουσιαστικά άσκοπα σε μια πόλη κάπου στην Αλγερία ψάχνοντας κάποιον που..ποτέ δεν είναι εκεί. Η προσπάθεια του σκηνοθέτη ήταν προφανώς να καταδείξει την πλήξη και την στασιμότητα που επικρατεί στη σημερινή διχασμένη Αλγερία,όμως το αποτέλεσμα δεν θα το χαρακτήριζα ιδαίτερα επιτυχημένο.
«Περασμένη ευτυχία» («Old Joy»), της Kelly Reichardt, (ενότητα: Νέοι Αμερικανοί)
Αργοί ρυθμοί και πάλι, πιο λυρικές όμως εικόνες και περισσότερο ενδιαφέροντα μηνύματα πάνω στην φιλία, την απώλεια αλλά και έμμεσα για τη σύγχρονη πολιτική κατάσταση. Επίσης (μετά βέβαια από παραίνεση της σκηνοθέτιδος), μπορεί να θεωρηθεί και μια αλληγορία για την πορεία της αριστεράς. Ωραία πλάνα στα δάση του Oregon και ενδιαφέρουσα προσέγγιση των χαρακτήρων, όχι όμως -κατά τη γνώμη μου πάντα- κάτι το συγκλονιστικό -παρά το γεγογνός οτι μας ερχόταν στο φεστιβαλ με πολύ καλές κριτικές.
«Gretchen», του Steve Collins (ενότητα: Νέοι Αμερικανοί)
Ένα teen movie από την ‘ανάποδη’, σ’ένα σχολείο όπου όλοι είναι.. ‘μπάζα’ με πρώτη και καλύτερη την αδέξια Gretchen, η οποία έχει φαει κόλλημα με τον πιο δημοφιλή τύπο του σχολείου (μην φαναστείτε κανέναν κούκλο, είπαμε, είναι ανάποδο teen movie). Απίστευτος σαρκασμός, στα όρια του κανιβαλισμού, έχει πλάκα για την δεις με παρέα στη γαλαρία.. Γιατί κατά τα άλλα, το όλο θέαμα κάπου το έχουμε ξαναδεί και σε καλύτερη βερσιον (call me napoleon dynamite).
«Γίνε το αστέρι μου» («mein Stern»), Valeska Grisebach (ενότητα: Someone to watch)
Οι αδέξιες ερωτικές περιπέτειες μιας γερμανίδας έφηβης, της Νicole, που ανακαλύπτει τον έρωτα στο πρόσωπο του Christopher και δεν ξέρει πως να διαχειριστεί τη νέα κατάσταση.. Καλοπαιγμένο από τα δυο παιδιά, αλλά το θέμα το έχουμε δει πολλές φορές (και εδώ στο φεστιβαλ) και δεν υπήρχε κάποια καινούργια πρόταση. Αντίθετα είχε μάλλον αργούς ρυθμούς και αμήχανες παύσεις που δεν προωθούσαν την πλοκή.
Μαριάννα Ράντου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου