2
του Δημήτρη Παπαϊωάννου
Ο Άντρας σε έναν αέναο αγώνα δρόμου.
Οι άντρες ως άτομα, ως απρόσωπα ανθρωπάκια.
Ως αριθμοί.
Και ένας αριθμός να ξεχωρίζει.
Το 2.
Που υπο τις κατάλληλες συνθήκες, μπορεί να γίνει 1.
Αλλά και που με έναν λάθος χειρισμό, μπορεί να παραμείνει 1.
Δημιουργός υπέροχων, πραγματικά ξεχωριστών εικόνων ο Παπαϊωάννου και ιδανική η επένδυση από τον Κ. Βήτα. Ένα έργο, κατά τη γνώμη, μου απόλυτα προσωπικό, σαν ένα ημερολόγιο ή ένα φωτογραφικό άλμπουμ. Ενός ταξιδιώτη, που με μόνες του αποσκευές τα προσωπικά του «θέλω», περιφέρεται στη χώρα του «πρέπει». Τα ιδιαίτερα χαρακητριστικά του δημιουργού είναι φανερά και η οπτική του είναι σαφώς η οπτική ενός ομοφυλόφιλου άντρα. Όμως, καταφέρνει να αναγάγει το προσωπικό του βίωμα σε καθολικό κοινωνικό σχόλιο, και γι’αυτό πιστεύω οτι πέτυχε και το σκοπό του. Μόνος απέναντι σε όλους. Βλέπει και απορεί. Για τα πρότυπα που επιβάλλονται. Στον άντρα -αλλά και στην κοινωνία γενικότερα. Η αποξένωση, η επιβολή, ο ανταγωνισμός, το κυνήγι της επιτυχίας (και της ευτυχίας;), και οι τσιφτετέλληνες.
Απλές εικόνες. Απλά και τα μηνύματα.Tα ανθρωπάκια ως μάζα (ο Magritte και ο Γαϊτης θα ήταν περήφανοι). O άνθρωπος ως πρόσωπο. Που ψάχνει την ευτυχία μακριά από τα αδιάκριτα, επικριτικά βλέμματα.
Και το αέναο κυνήγι της επιτυχίας και της κορυφής φαίνεται ασήμαντο μπροστά στο λαχάνιασμα για να πιάσεις μια φλόγα που τρεμοσβήνει.. Αρκεί να πιάσεις και το χέρι που σου την προσφέρει.
Και έτσι το 1 να γίνει 2.
Απλά μαθηματικά - χωρίς όμως λογική.
Μαριάννα Ράντου
του Δημήτρη Παπαϊωάννου
Ο Άντρας σε έναν αέναο αγώνα δρόμου.
Οι άντρες ως άτομα, ως απρόσωπα ανθρωπάκια.
Ως αριθμοί.
Και ένας αριθμός να ξεχωρίζει.
Το 2.
Που υπο τις κατάλληλες συνθήκες, μπορεί να γίνει 1.
Αλλά και που με έναν λάθος χειρισμό, μπορεί να παραμείνει 1.
Δημιουργός υπέροχων, πραγματικά ξεχωριστών εικόνων ο Παπαϊωάννου και ιδανική η επένδυση από τον Κ. Βήτα. Ένα έργο, κατά τη γνώμη, μου απόλυτα προσωπικό, σαν ένα ημερολόγιο ή ένα φωτογραφικό άλμπουμ. Ενός ταξιδιώτη, που με μόνες του αποσκευές τα προσωπικά του «θέλω», περιφέρεται στη χώρα του «πρέπει». Τα ιδιαίτερα χαρακητριστικά του δημιουργού είναι φανερά και η οπτική του είναι σαφώς η οπτική ενός ομοφυλόφιλου άντρα. Όμως, καταφέρνει να αναγάγει το προσωπικό του βίωμα σε καθολικό κοινωνικό σχόλιο, και γι’αυτό πιστεύω οτι πέτυχε και το σκοπό του. Μόνος απέναντι σε όλους. Βλέπει και απορεί. Για τα πρότυπα που επιβάλλονται. Στον άντρα -αλλά και στην κοινωνία γενικότερα. Η αποξένωση, η επιβολή, ο ανταγωνισμός, το κυνήγι της επιτυχίας (και της ευτυχίας;), και οι τσιφτετέλληνες.
Απλές εικόνες. Απλά και τα μηνύματα.Tα ανθρωπάκια ως μάζα (ο Magritte και ο Γαϊτης θα ήταν περήφανοι). O άνθρωπος ως πρόσωπο. Που ψάχνει την ευτυχία μακριά από τα αδιάκριτα, επικριτικά βλέμματα.
Και το αέναο κυνήγι της επιτυχίας και της κορυφής φαίνεται ασήμαντο μπροστά στο λαχάνιασμα για να πιάσεις μια φλόγα που τρεμοσβήνει.. Αρκεί να πιάσεις και το χέρι που σου την προσφέρει.
Και έτσι το 1 να γίνει 2.
Απλά μαθηματικά - χωρίς όμως λογική.
Μαριάννα Ράντου
5 σχόλια:
Γνωρίζει μήπως κανείς αν η παράσταση έχει προγραμματιστεί να ανέβει και Θεσσαλονίκη?
Η θεσσαλονίκη υποδέχεται ως γνωστόν μόνο ΤΙΣ ΒΟΥΛΓΑΡΕΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΡΙΕΣ ΤΩΝ ΜΠΛΟΥΖ. Τ αλλα δεν ειναι του ...επιπέδου της.
Καλά
το Κιλκις τα υποδέχεται όλα. έχουμε πολύ καλό δήμαρχο και μας φέρνει πολλούς καλλιτέχνες στην πλατεία.
Απίστευτο soundtrack! Αγοράστε το αμέσως! Προσοχή στο δεύτερο κομμάτι. Σε αναγκάζει να το ξανακούσεις.Με την καλή έννοια...
Δημοσίευση σχολίου