Seven Film Gallery

Αγγλικά εγκώμια για τον «Eduart»
Με τις καλύτερες εντυπώσεις για το 47ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου και με τις χειρότερες για το ελληνικό του τμήμα, έφυγε από τη Θεσσαλονίκη ο απεσταλμένος της «Γκάρντιαν» Ρόναλντ Μπέργκαν.

Σε εκτενές του δημοσίευμα (27/11), περιγράφει την «ελληνική του οδύσσεια», αφού, όπως γράφει, η απόφασή του να εστιάσει την προσοχή του στις ελληνικές ταινίες αποδείχτηκε «λάθος κίνηση».
Ετσι, αφού... ψιλοθάβει το «Πεθαίνοντας στην Αθήνα» του Νίκου Παναγιωτόπουλου («ένα υπό-Ζακ Ντεμί μιούζικαλ, με τους χαρακτήρες να ξεσπάνε σε αποτρόπαια ελληνικά ποπ τραγούδια, ενώ πεισιθανάτιοι χορευτές στο φόντο εκτελούν ένα κιτς μπαλέτο») και προσπερνάει εν τάχει διάφορες ταινίες, βρίσκοντας «κάπως περισσότερο ενδιαφέρουσα, αλλά εξίσου συμβατική με τις άλλες» την ταινία του Πανίκου Χρυσάνθου «Ακάμας», ο κριτικός της «Γκάρντιαν» αποφασίζει να εγκαταλείψει το ελληνικό τμήμα για να δει τίποτα άλλο.

Ευτυχώς, έπεσε πάνω στον «Eduart» της Αγγελικής Αντωνίου για να αλλάξει γνώμη. «Είναι μια εξαιρετική ταινία, που θα στεκόταν άνετα σε οποιοδήποτε φεστιβάλ», γράφει και συνεχίζει:«Αυτή η εξαιρετικά δυνατή και συγκινητική ταινία δεν είναι σε καμία περίπτωση όσο ηθικοπλαστική ή συναισθηματική ακούγεται, ούτε -όπως ο ντοστογιεφσκικός της ήρωας- επιλέγει τον εύκολο δρόμο για την τελική λύτρωση. Καταφέρνει να αποφύγει τα περισσότερα κλισέ που συναντάμε στο βάναυσο είδος ταινιών φυλακής: αντί για τον ντοκιμαντερίστικο ρεαλισμό που συνηθίζεται σε τέτοια θέματα, είναι πανέμορφα κινηματογραφημένο και πλαισιώνεται από διακριτική μουσική επένδυση. Η ταινία χρωστάει πάρα πολλά στην κεντρική ερμηνεία του Εσρέφ Ντουρμίσι, ενός Αλβανού ηθοποιού του οποίου τα γοητευτικά ταλαιπωρημένα χαρακτηριστικά κυριαρχούν σχεδόν σε κάθε σκηνή. Τόσο ο ίδιος όσο και η ταινία θα μπορούσαν να γνωρίσουν διεθνή επιτυχία».

Και το δικό μας σχόλιο

ΟΥΔΕΙΣ ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΟΥ.