«Uranya»,
του Κώστα Καππάκα
Τι να περιμένεις από μια ταινία που αναφέρεται σε μια τηλεόραση και μια..πουτάνα;! Η ετυμηγορία είναι ιδιότυπη.. Κρίνοντάς τη λογικά έχει τόσα αρνητικά που δεν ξέρω από που να αρχίσω, ειδικά συγκρίνοντας με το υπέροχο προηγούμενο peppermint του Καππάκα. Αλλά για κάποιον ανεξήγητο λόγο δεν μου κάνει καρδιά να την κακολογήσω συνολικά!..
Καταρχάς ήταν ταινία γενικά κακοπαιγμένη (δεν περιμένω μεγάλες ερμηνείες από παιδιά, αλλά αυτό παραήταν! -εξαίρεση ο υπέροχος και εκφραστικότατος πρωταγωνιστής) γεμάτη με χαρακτήρες εντελως μονοδιάστατους -καρικατούρες από κινηματογραφικές φιγούρες (τα πιο προφανή από τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο μέχρι τον Φελίνι και τη Μαλένα..) και χοντροκομμένα στερεότυπα ανθρώπων (χουντικοί, κομμουνιστές, καραμανλικοί), ενώ η ιστορία ήταν υποτυπώδης και εν πολλοίς αφελής (οι εύκολες λύσεις διαδέχονταν η μία την άλλη). Όμως τα συναισθήματα και οι αναμνήσεις δεν χρειάζονται πάντα εκλογίκευση, και ο Καππάκας το είχε καταλάβει ήδη αυτό από το Peppermint. Eτσι αξιοποίησε την ευκολία της προηγούμενης πετυχημένης συνταγής αφήνοντας στο θεατή μια γλυκιά γνώριμη αίσθηση που δεν αφήνει να τον κακολογήσουν.. όσο θα’πρεπε!
Έτσι η ταινία σε κερδίζει τελικά, γιατί καταφέρνει να σε αγγίξει: Είναι μια συρραφή ζαχαρωμένων αναμνήσεων και γραφικών εικόνων που μοιάζουν να ξεπηδάνε από ένα καταχωνιασμένο φωτογραφικό οικογενειακό άλμπουμ. Είναι μια ανασκόπηση της αθώας παιδικής ηλικίας και της αθώας ακόμα Ελλάδας (με την καλή καρδιά αλλά χωρίς..παρά), την εποχή ακριβώς πριν προχωρήσει στον περιβόητο ‘εκσυγχρονισμό’ της και καταλήξει αυτό που είναι σήμερα: χωρίς παρά (με την επιθυμία του όμως να συνεχίζει να μας καίει) και την καλή καρδιά να έχει ξεμείνει στις ταράτσες μετρώντας τα άστρα ή ρίχνοντας κλεφτές ματιές στο ‘απαγορευμένο’ έργο που παιζόταν στο παραδίπλα θερινό.. Είναι μια αναπαράσταση αναμνήσεων του σκηνοθέτη που με το πέρασμα του χρόνου έχουν εξωραϊστεί και έχουν απομείνει μόνο τα αδρά, γλυκά χαρακτηριστικά τους –η μυρωδιά από οικογενεικά κυριακάτικα τραπέζια, η αίσθηση της ελευθερίας πάνω στο ποδήλατο, η ηχώ από τα κακαρίσματα των κυριών από το πάνω πάτωμα- που μπορεί να μη σας στείλει ούτε στα.. ουράνια, ούτε να σας αφήσει τη γλυκόπικρη γέυση ενός peppermint, αλλά και πάλι θα σας στείλει για λίγο στην εποχή μιας χαμένης αθωότητας, για να τη νοσταλγήσετε όσοι τη ζήσατε και να τη ζηλέψουμε όσοι δεν την προλάβαμε...
Μαριάννα Ράντου
Τι να περιμένεις από μια ταινία που αναφέρεται σε μια τηλεόραση και μια..πουτάνα;! Η ετυμηγορία είναι ιδιότυπη.. Κρίνοντάς τη λογικά έχει τόσα αρνητικά που δεν ξέρω από που να αρχίσω, ειδικά συγκρίνοντας με το υπέροχο προηγούμενο peppermint του Καππάκα. Αλλά για κάποιον ανεξήγητο λόγο δεν μου κάνει καρδιά να την κακολογήσω συνολικά!..
Καταρχάς ήταν ταινία γενικά κακοπαιγμένη (δεν περιμένω μεγάλες ερμηνείες από παιδιά, αλλά αυτό παραήταν! -εξαίρεση ο υπέροχος και εκφραστικότατος πρωταγωνιστής) γεμάτη με χαρακτήρες εντελως μονοδιάστατους -καρικατούρες από κινηματογραφικές φιγούρες (τα πιο προφανή από τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο μέχρι τον Φελίνι και τη Μαλένα..) και χοντροκομμένα στερεότυπα ανθρώπων (χουντικοί, κομμουνιστές, καραμανλικοί), ενώ η ιστορία ήταν υποτυπώδης και εν πολλοίς αφελής (οι εύκολες λύσεις διαδέχονταν η μία την άλλη). Όμως τα συναισθήματα και οι αναμνήσεις δεν χρειάζονται πάντα εκλογίκευση, και ο Καππάκας το είχε καταλάβει ήδη αυτό από το Peppermint. Eτσι αξιοποίησε την ευκολία της προηγούμενης πετυχημένης συνταγής αφήνοντας στο θεατή μια γλυκιά γνώριμη αίσθηση που δεν αφήνει να τον κακολογήσουν.. όσο θα’πρεπε!
Έτσι η ταινία σε κερδίζει τελικά, γιατί καταφέρνει να σε αγγίξει: Είναι μια συρραφή ζαχαρωμένων αναμνήσεων και γραφικών εικόνων που μοιάζουν να ξεπηδάνε από ένα καταχωνιασμένο φωτογραφικό οικογενειακό άλμπουμ. Είναι μια ανασκόπηση της αθώας παιδικής ηλικίας και της αθώας ακόμα Ελλάδας (με την καλή καρδιά αλλά χωρίς..παρά), την εποχή ακριβώς πριν προχωρήσει στον περιβόητο ‘εκσυγχρονισμό’ της και καταλήξει αυτό που είναι σήμερα: χωρίς παρά (με την επιθυμία του όμως να συνεχίζει να μας καίει) και την καλή καρδιά να έχει ξεμείνει στις ταράτσες μετρώντας τα άστρα ή ρίχνοντας κλεφτές ματιές στο ‘απαγορευμένο’ έργο που παιζόταν στο παραδίπλα θερινό.. Είναι μια αναπαράσταση αναμνήσεων του σκηνοθέτη που με το πέρασμα του χρόνου έχουν εξωραϊστεί και έχουν απομείνει μόνο τα αδρά, γλυκά χαρακτηριστικά τους –η μυρωδιά από οικογενεικά κυριακάτικα τραπέζια, η αίσθηση της ελευθερίας πάνω στο ποδήλατο, η ηχώ από τα κακαρίσματα των κυριών από το πάνω πάτωμα- που μπορεί να μη σας στείλει ούτε στα.. ουράνια, ούτε να σας αφήσει τη γλυκόπικρη γέυση ενός peppermint, αλλά και πάλι θα σας στείλει για λίγο στην εποχή μιας χαμένης αθωότητας, για να τη νοσταλγήσετε όσοι τη ζήσατε και να τη ζηλέψουμε όσοι δεν την προλάβαμε...
Μαριάννα Ράντου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου