Το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ στις κάλπες Αφγανιστάν και Ιράκ
Σε ανανέωση προχωρά ο Δημήτρης Εϊπίδης, καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης - Εικόνες του 21ου αιώνα. Πρέπει, άλλωστε, να ανταποκριθεί και στο μεγάλο ενδιαφέρον των θεατών, που πέρυσι έφτασαν στον αριθμό-ρεκόρ των 34.845. Η 9η διοργάνωση, που θα γίνει στο διάστημα 16 με 25 Μαρτίου, απέκτησε δύο νέα τμήματα:
* «Τα Ανθρώπινα Δικαιώματα»:
Σε ανανέωση προχωρά ο Δημήτρης Εϊπίδης, καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης - Εικόνες του 21ου αιώνα. Πρέπει, άλλωστε, να ανταποκριθεί και στο μεγάλο ενδιαφέρον των θεατών, που πέρυσι έφτασαν στον αριθμό-ρεκόρ των 34.845. Η 9η διοργάνωση, που θα γίνει στο διάστημα 16 με 25 Μαρτίου, απέκτησε δύο νέα τμήματα:
* «Τα Ανθρώπινα Δικαιώματα»:
Θα πραγματοποιείται σε συνεργασία με τη Διεθνή Αμνηστία.
Οι ταινίες του ρίχνουν φως στη βάναυση καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εγείρουν ερωτήματα που αφορούν μείζονα θέματα, όπως η ελευθερία του λόγου, ο πόλεμος, η θέση της γυναίκας στον σύγχρονο κόσμο, το δικαίωμα σε διαφορετικές πολιτικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις κ.ά.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το ντοκιμαντέρ «Εχθροί της Ευτυχίας» της Εβα Μούλβαντ από τη Δανία. Η σκηνοθέτις ταξιδεύει στο Αφγανιστάν με οδηγό μια νεαρή δυναμική γυναίκα, που αποφασίζει να πολιτευτεί και να μιλήσει ανοιχτά για «απαγορευμένα» θέματα σ' έναν φανατικά ανδροκρατούμενο κόσμο. Η 28χρονη Αφγανή Malalai Joya κατέβηκε όντως το 2005 υποψήφια στις πρώτες δημοκρατικές βουλευτικές εκλογές που πραγματοποιήθηκαν στη χώρα της ύστερα από 30 χρόνια. Και δεν δίστασε να βροντοφωνάξει την ανάγκη για αλλαγή. Οι επανειλημμένες απόπειρες δολοφονίας εναντίον της ήταν η μόνη απάντηση που έλαβε.
Σε εξίσου σημαντικά ερωτήματα επιχειρεί να απαντήσει η Laura Poitras, στο ντοκιμαντέρ της «Πατρίδα μου, Πατρίδα μου». Είναι δυνατόν να διεξαχθούν δημοκρατικές εκλογές σε πολεμική ζώνη; Μπορούν ξένες στρατιωτικές δυνάμεις να εγκαθιδρύσουν μια δυτικού τύπου δημοκρατία στην καρδιά του μουσουλμανικού κόσμου; Η Laura Poitras χρησιμοποιεί ως νήμα εκκίνησης αλλά και τερματισμού της ταινίας της τις εκλογές που πραγματοποιήθηκαν στο Ιράκ, τον Ιανουάριο του 2005. Καταγράφει την έπαρση της αμερικανικής στρατιωτικής και διπλωματικής ηγεσίας και τις τραγικές επιπτώσεις της στον ιρακινό λαό. Πρωταγωνιστής στο ντοκιμαντέρ είναι ο Ιρακινός δρ Riyadh, πατέρας έξι παιδιών, υποψήφιος στις εκλογές με το μεγαλύτερο κόμμα των Σούνι.
* «Βλέμμα στην Ασία»: Ενα «παράθυρο» στον πολύμορφο κόσμο του ντοκιμαντέρ της ασιατικής ηπείρου. Η Ιαπωνία, οι Φιλιππίνες, η Ταϊλάνδη και η Κίνα είναι ορισμένες μόνο από τις χώρες που συμμετέχουν φέτος με ντοκιμαντέρ τα οποία προσεγγίζουν τον αναλφαβητισμό, τη μητρότητα, τις σχέσεις των λαών, την ελευθερία. Ανάμεσά τους, το ποιητικό ντοκιμαντέρ «Αθωότητα» των Areeya Chumsai και Nisa Kongsri από την Ταϊλάνδη. Με φόντο τα βουνά στη βόρεια Ταϊλάνδη, οι δύο γυναίκες αιχμαλωτίζουν στιγμές αθωότητας πριν από την ενηλικίωση και καλούν τον θεατή σε ένα ταξίδι προς τον ωκεανό, αλλά και προς την ίδια την ψυχή.
Στην «Απαγωγή», που έχει παραγωγό τη βραβευμένη με Οσκαρ Νεοζηλανδή σκηνοθέτιδα Τζέιν Κάμπιον, οι σκηνοθέτες Πάτι Κιμ και Κρις Σέρινταν, με αφετηρία την απαγωγή της 13χρονης Μεγκούμι, το 1977 στη Νιγκάτα της Ιαπωνίας, ξεδιπλώνουν τη σοκαριστική ιστορία μιας σειράς απαγωγών τις οποίες διέπραξαν κατάσκοποι της Βορείου Κορέας στην Ιαπωνία, στη διάρκεια μιας δεκαετίας. Πρόκειται για ένα μαύρο κεφάλαιο της ασιατικής ιστορίας, που μέχρι σήμερα αποτελεί «κόκκινο πανί» για τις σχέσεις των δύο χωρών.
Οι ταινίες του ρίχνουν φως στη βάναυση καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εγείρουν ερωτήματα που αφορούν μείζονα θέματα, όπως η ελευθερία του λόγου, ο πόλεμος, η θέση της γυναίκας στον σύγχρονο κόσμο, το δικαίωμα σε διαφορετικές πολιτικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις κ.ά.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το ντοκιμαντέρ «Εχθροί της Ευτυχίας» της Εβα Μούλβαντ από τη Δανία. Η σκηνοθέτις ταξιδεύει στο Αφγανιστάν με οδηγό μια νεαρή δυναμική γυναίκα, που αποφασίζει να πολιτευτεί και να μιλήσει ανοιχτά για «απαγορευμένα» θέματα σ' έναν φανατικά ανδροκρατούμενο κόσμο. Η 28χρονη Αφγανή Malalai Joya κατέβηκε όντως το 2005 υποψήφια στις πρώτες δημοκρατικές βουλευτικές εκλογές που πραγματοποιήθηκαν στη χώρα της ύστερα από 30 χρόνια. Και δεν δίστασε να βροντοφωνάξει την ανάγκη για αλλαγή. Οι επανειλημμένες απόπειρες δολοφονίας εναντίον της ήταν η μόνη απάντηση που έλαβε.
Σε εξίσου σημαντικά ερωτήματα επιχειρεί να απαντήσει η Laura Poitras, στο ντοκιμαντέρ της «Πατρίδα μου, Πατρίδα μου». Είναι δυνατόν να διεξαχθούν δημοκρατικές εκλογές σε πολεμική ζώνη; Μπορούν ξένες στρατιωτικές δυνάμεις να εγκαθιδρύσουν μια δυτικού τύπου δημοκρατία στην καρδιά του μουσουλμανικού κόσμου; Η Laura Poitras χρησιμοποιεί ως νήμα εκκίνησης αλλά και τερματισμού της ταινίας της τις εκλογές που πραγματοποιήθηκαν στο Ιράκ, τον Ιανουάριο του 2005. Καταγράφει την έπαρση της αμερικανικής στρατιωτικής και διπλωματικής ηγεσίας και τις τραγικές επιπτώσεις της στον ιρακινό λαό. Πρωταγωνιστής στο ντοκιμαντέρ είναι ο Ιρακινός δρ Riyadh, πατέρας έξι παιδιών, υποψήφιος στις εκλογές με το μεγαλύτερο κόμμα των Σούνι.
* «Βλέμμα στην Ασία»: Ενα «παράθυρο» στον πολύμορφο κόσμο του ντοκιμαντέρ της ασιατικής ηπείρου. Η Ιαπωνία, οι Φιλιππίνες, η Ταϊλάνδη και η Κίνα είναι ορισμένες μόνο από τις χώρες που συμμετέχουν φέτος με ντοκιμαντέρ τα οποία προσεγγίζουν τον αναλφαβητισμό, τη μητρότητα, τις σχέσεις των λαών, την ελευθερία. Ανάμεσά τους, το ποιητικό ντοκιμαντέρ «Αθωότητα» των Areeya Chumsai και Nisa Kongsri από την Ταϊλάνδη. Με φόντο τα βουνά στη βόρεια Ταϊλάνδη, οι δύο γυναίκες αιχμαλωτίζουν στιγμές αθωότητας πριν από την ενηλικίωση και καλούν τον θεατή σε ένα ταξίδι προς τον ωκεανό, αλλά και προς την ίδια την ψυχή.
Στην «Απαγωγή», που έχει παραγωγό τη βραβευμένη με Οσκαρ Νεοζηλανδή σκηνοθέτιδα Τζέιν Κάμπιον, οι σκηνοθέτες Πάτι Κιμ και Κρις Σέρινταν, με αφετηρία την απαγωγή της 13χρονης Μεγκούμι, το 1977 στη Νιγκάτα της Ιαπωνίας, ξεδιπλώνουν τη σοκαριστική ιστορία μιας σειράς απαγωγών τις οποίες διέπραξαν κατάσκοποι της Βορείου Κορέας στην Ιαπωνία, στη διάρκεια μιας δεκαετίας. Πρόκειται για ένα μαύρο κεφάλαιο της ασιατικής ιστορίας, που μέχρι σήμερα αποτελεί «κόκκινο πανί» για τις σχέσεις των δύο χωρών.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 25/01/2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου