Ο
Θεόδωρος
Γιαχουστίδης
μεταδίδει απο
τη Berlinale
Τρίτη 13/2/2007
Τρίτη και 13… Λογικό σε μια τέτοια γρουσούζα ημέρα να δούμε μόλις δύο ταινίες…
Ευτυχώς, με τη μία γελάσαμε. Αλλά θα ξεκινήσουμε με την… άλλη. Τίτλος της; «El otro», ήτοι, «Ο άλλος» του Άριελ Ρότερ (Διαγωνιστικό Τμήμα). Ο Αργεντίνος σκηνοθέτης μας παρουσιάζει την αντίδραση ενός 45χρονου δικηγόρου από το Μπουένος Άιρες, ο οποίος μαθαίνει από τη φίλη του πως είναι έγκυος. Ο δικηγόρος, που φροντίζει περιοδικά και τον κατάκοιτο, γηραιό πατέρα του, φαινομενικά είναι ok. Όταν φεύγει από την πρωτεύουσα για μια δουλειά στην επαρχία, θα δει έναν συνεπιβάτη του στο λεωφορείο να πεθαίνει δίπλα του. Τα δύο αυτά γεγονότα τον κάνουν να ψιλοφρικάρει. Πηγαίνει σε διάφορα ξενοδοχεία δίνοντας ψεύτικα στοιχεία ταυτότητας και της δουλειάς που κάνει. Θα περιπλανηθεί, θα τα πιει σε ένα μπαρ, θα χαθεί νυχτιάτικα σε ένα δάσος, θα πάει στην κηδεία του συνεπιβάτη του, θα γνωρίσει μια γυναίκα, θα περάσει ένα βράδυ μαζί της, θα σώσει μια γηραιά κυρία από θάνατο (είχε συστηθεί ως… γιατρός και τα χρειάστηκε) και μετά θα… επιστρέψει στη βάση του. Κλασική φεστιβαλική ταινία, με αργούς ρυθμούς και όμορφες αργεντίνες ηθοποιούς. Τίποτα το ιδιαίτερο…
Η άλλη ταινία ήταν χαβαλεδιάρικη. Τίτλος της: «Irina Palm» του Σαμ Γκαρμπάρσκι (Διαγωνιστικό Τμήμα). Ένας πιτσιρικάς είναι βαριά άρρωστος. Οι γονείς του που ζουν λίγο έξω από το Λονδίνο, είναι απελπισμένοι. Υπάρχει δυνατότητα σωτηρίας, χρειάζονται, όμως, πάρα πολλά χρήματα και ένα ταξίδι στην Αυστραλία για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο. Οι γονείς του μικρού δεν έχουν λεφτά. Ούτε η γιαγιά του έχει. Απελπισμένη, περιδιαβαίνει τους δρόμους του Λονδίνου για να βρει πηγή χρημάτων. Οι τράπεζες δεν δανείζουν τόσα λεφτά, στο γραφείο εργασίας την αποθαρρύνουν καθότι είναι μεγάλη σε ηλικία. Περνώντας από την κακόφημη περιοχή του Σόχο, η εν λόγω γιαγιά θα δει μια αγγελία: «Hostess needed». Μόνο που εδώ το «Hostess» σημαίνει… πόρνη. Και μάλιστα ένα ιδιαίτερο είδος πόρνης. Ο ιδιοκτήτης του μπαρ, ο Σέρβος Μίκι, έχει ξεσηκώσει μια πατέντα από Ιαπωνία μεριά. Οι πελάτες βάζουν… ότι πολυτιμότερο έχουν σε μια τρύπα στον τοίχο και από την άλλη μεριά, μια γυναίκα (την οποία δεν βλέπουν) τους… μαλάζει μέχρι να «τελειώσουν». Η γιαγιά (την υποδύεται η Μάριαν Φέιθφουλ) τρομάζει στην προοπτική μιας τέτοιας χειρωνακτικής δουλειάς! Όμως, όταν η υγεία του εγγονού της χειροτερεύει, δέχεται να δουλέψει. Και γρήγορα κάνει μεγάλο σουξέ ως Irina Palm, μιας που τα χέρια της είναι πολύ απαλά και την προτιμάνε οι πελάτες. Η…Irina μαζεύει τα απαραίτητα χρήματα, όταν, όμως, ο γιος της ανακαλύπτει πως τα βγάζει, επέρχεται σύγκρουση… Στα ελληνικά, η ταινία θα μπορούσε να έχει ως τίτλο «Το χερογλύκανο»! Συνδυάζει το δράμα με την κωμωδία με τρόπο που η ταινία να γίνεται πολύ ευχάριστη. Έχει, βέβαια, και τα προβλήματά της: η Φέιθφουλ απλά δεν… ερμηνεύει, ο έρωτας με τον (εκπληκτικό) Μίκι Μανόλοβιτς δεν γίνεται ποτέ πιστευτή, η αντίδραση του γιου είναι εντελώς ξεκούδουνη… Κι όμως, γελάς και προβληματίζεσαι: υπάρχουν άνθρωποι που βάζουν απλά το «πουλί» τους σε μια τρύπα; Σε μια εποχή πανηδονισμού υπάρχει τόση μοναξιά και… αυνανισμός; Κορυφαία ατάκα: όταν το δεξί χέρι της γιαγιάς πιάνεται από τα συνεχή… τραβήγματα, την εξετάζει γιατρός που κάνει διάγνωση penis elbow, σε αντιπαράθεση με το… tennis elbow! Μια χαρά ταινία… ( δες τρειλερ σε προηγούμενο post)
Αυτά, όμως, για σήμερα…
3 σχόλια:
Τρελαίνομαι για ανοιχτόμυαλα άτομα δίχως προλήψεις και προκαταλήψεις!
Οι καλές μαλακίστρες θεωρούνταν ανέκαθεν πολύτιμες. Μια τέτοια, αξιοζήλευτη παλάμη που ξέρει να ικανοποιεί το ανδρικό μόριο διαθέτει η Maggie (Marianne Faithfull), η οποία θα πάρει το ψευδώνυμο IRINA PALM εξ αιτίας αυτού του ταλέντου της! Το ανακαλύπτει συμπτωματικά, περνώντας από το Σόχο και βλέποντας ότι σε ένα sex shop ζητάνε «hostess», σε μια απέλπιδα προσπάθεια να βρει τους πόρους προκειμένου να στείλει τον εγγονό της για θεραπεία στην Αυστραλία. Όταν ο γιος της ανακαλύπτει το μυστικό, γίνεται έξαλλος. Η Μάγκι – Παλάμη, όμως, δεν είναι μια γυναίκα – μελό, του τύπου «αμάρτησα για το εγγόνι μου». Έχει φροντίσει να διακοσμήσει τον χώρο εργασίας της - μια καμπίνα με μια τρύπα, απ’ όπου οι πελάτες της βάζουν τα «πουλιά» τους - και αντιμετωπίζει τη δουλειά της όσο μπορεί πιο επαγγελματικά. Όταν θα αποκαλύψει το μυστικό στον κύκλο της και μια από τις φιλενάδες της βιάζεται να την απορρίψει μέσα από έναν ψευτοκαθωσπρεπισμό, έχει και για τη δική της γούνα… ράμματα.
Παρ’ όλο που ο σκηνοθέτης Sam Garbarski γεννήθηκε στη Γερμανία και ζει πάνω από 35 χρόνια στο Βέλγιο, πρόκειται για μια άκρως αγγλική ταινία που ή έχεις το φλέγμα και την απολαμβάνεις, ή φεύγεις στη μέση. Αν είσαι τίμιος το γράφεις όμως, δεν κάνεις κριτική σαν να την είδες ολόκληρη. Είπαμε, «αν»…
Και κάτι άλλο: οι υπερασπιστές της μιζέριας, θα την δούνε ως «το μόνο που μετράει τελικά στον καπιταλισμό, είναι να έχεις χρήματα!». Αν ήταν η χώρα προέλευσης αυτής της συμπαραγωγής Βελγίου/Γερμανίας/Λουξεμβούργου/Βρετανίας/Γαλλίας ήταν λ.χ. το Ιράν (αν θα μπορούσε ασφαλώς), οι ίδιοι οι επικριτές της θα υποστήριζαν το δόγμα «πόσο δεμένη είναι η οικογένεια ανάμεσα σε τρεις γενιές, που η γιαγιά κάνει τα πάντα για τον εγγονό και μάλιστα με αξιοπρέπεια!».
Τώρα δηλαδή, για να καταλάβω, τι είναι αυτό; Ντεμέκ παραπομπή σε κάτι που έγραψα; Copy-paste με λανθασμένο όνομα, έτσι για να θολώσουμε τα νερά; Ή "δείτε μας, δείτε μας" όλος ο κόσμος γράφει στο blog μας;
Δημοσίευση σχολίου