Le Temps Qui Reste
του Francois Ozon
Χρόνος. Ο χρόνος που απομένει. Τι συμβαίνει όταν η ποσότητα μειώνεται; Τι γίνεται όταν ξαφνικά αντικρίζεις το αναπάντεχο τέρμα να σε απειλεί με κάθε σου βήμα να οδηγεί σε αυτό; Ο Ρομαν μαθαίνει πως πάσχει από καρκίνο έχοντας λίγους μήνες ζωής ακόμα. Τι κάνει; Ξεσπάει πληγώνοντας, σκορπώντας πόνο, μοιράζοντας λίγο τον δικό του. Κι όταν καταλαβαίνει πως το μόνο που καταφέρνει είναι να πισωγυρίζουν σε αυτόν όλες του οι βολές, αποφασίζει να ζήσει. Τι κι αν ο θάνατος είναι πιο κοντά από ποτέ; Μόνο τότε μπορεί να εκτιμήσει μια ζωή που πέρασε γεμάτη αναμνήσεις- καλές η κακές δεν έχει σημασία. Στον καθρέφτη δε βλέπει πια το είδωλο του, αλλά το είδωλο ενός παιδιού. Παιχνίδια με την αδερφή του, τα πρώτα αθώα φιλιά σε άλλα αγοράκια, ένα ξεθωριασμένο άλμπουμ φωτογραφιών. Δεν είναι μια ταινία για το θάνατο, αλλά για τη ζωή. Ο ήρωας δε φοβάται το χαμό του, αλλά όλα αυτά που δεν είπε και δεν έζησε. Γι΄ αυτό και λίγο πριν πει το αντίο του κλείνει λογαριασμούς ζωής-οικογένεια, έρωτες κτλ- και πηγαίνει σε μια παραλία να απολαύσει ένα χωνάκι παγωτό. Θα μπει στη θάλασσα, θα πλυθεί τους φόβους του και θα λυτρωθεί έτοιμος να συναντήσει το θάνατο με ένα χαμόγελο στα χείλη. Κι όταν πέσει κι ο τελευταίος κόκκος από την κλεψύδρα του, θα ξέρει πως κύλησε με
ν γρήγορα αλλά κύλησε όμορφα.
Στιγμές απίστευτου λυρισμού που σε ταράζουν, χαρακτηρίζουν τη ταινία, όπως η σκηνή με το ερωτικό τρίγωνο για την γένεση ενός παιδιού, που δίνει στον ήρωα την ευκαιρία να δώσει ζωή τη στιγμή που η δικιά του κλέβεται σιγά σιγά. Μια τόσο ανθρώπινη ταινία μόνο από τη Γαλλία θα μπορούσε να προέρχεται και σίγουρα από έναν μεγάλο σκηνοθέτη. Ομορφιά που κρύβεται στην απλότητα και απλότητα που κρύβει απίστευτη πολυπλοκότητα και προβληματισμούς. Λαμπερές παρουσίες όπως η Jeanne Moreau και η Valeria Bruni-Tadeschi συνυπάρχουν με τον εξαιρετικό στο ρόλο του Ρομάν, Melvil Poupaud, τελειοποιώντας έναν θρίαμβο συναισθημάτων. Απλά εξαιρετική…
Γιώργος Αγγελόπουλος
του Francois Ozon
Χρόνος. Ο χρόνος που απομένει. Τι συμβαίνει όταν η ποσότητα μειώνεται; Τι γίνεται όταν ξαφνικά αντικρίζεις το αναπάντεχο τέρμα να σε απειλεί με κάθε σου βήμα να οδηγεί σε αυτό; Ο Ρομαν μαθαίνει πως πάσχει από καρκίνο έχοντας λίγους μήνες ζωής ακόμα. Τι κάνει; Ξεσπάει πληγώνοντας, σκορπώντας πόνο, μοιράζοντας λίγο τον δικό του. Κι όταν καταλαβαίνει πως το μόνο που καταφέρνει είναι να πισωγυρίζουν σε αυτόν όλες του οι βολές, αποφασίζει να ζήσει. Τι κι αν ο θάνατος είναι πιο κοντά από ποτέ; Μόνο τότε μπορεί να εκτιμήσει μια ζωή που πέρασε γεμάτη αναμνήσεις- καλές η κακές δεν έχει σημασία. Στον καθρέφτη δε βλέπει πια το είδωλο του, αλλά το είδωλο ενός παιδιού. Παιχνίδια με την αδερφή του, τα πρώτα αθώα φιλιά σε άλλα αγοράκια, ένα ξεθωριασμένο άλμπουμ φωτογραφιών. Δεν είναι μια ταινία για το θάνατο, αλλά για τη ζωή. Ο ήρωας δε φοβάται το χαμό του, αλλά όλα αυτά που δεν είπε και δεν έζησε. Γι΄ αυτό και λίγο πριν πει το αντίο του κλείνει λογαριασμούς ζωής-οικογένεια, έρωτες κτλ- και πηγαίνει σε μια παραλία να απολαύσει ένα χωνάκι παγωτό. Θα μπει στη θάλασσα, θα πλυθεί τους φόβους του και θα λυτρωθεί έτοιμος να συναντήσει το θάνατο με ένα χαμόγελο στα χείλη. Κι όταν πέσει κι ο τελευταίος κόκκος από την κλεψύδρα του, θα ξέρει πως κύλησε με
ν γρήγορα αλλά κύλησε όμορφα.Στιγμές απίστευτου λυρισμού που σε ταράζουν, χαρακτηρίζουν τη ταινία, όπως η σκηνή με το ερωτικό τρίγωνο για την γένεση ενός παιδιού, που δίνει στον ήρωα την ευκαιρία να δώσει ζωή τη στιγμή που η δικιά του κλέβεται σιγά σιγά. Μια τόσο ανθρώπινη ταινία μόνο από τη Γαλλία θα μπορούσε να προέρχεται και σίγουρα από έναν μεγάλο σκηνοθέτη. Ομορφιά που κρύβεται στην απλότητα και απλότητα που κρύβει απίστευτη πολυπλοκότητα και προβληματισμούς. Λαμπερές παρουσίες όπως η Jeanne Moreau και η Valeria Bruni-Tadeschi συνυπάρχουν με τον εξαιρετικό στο ρόλο του Ρομάν, Melvil Poupaud, τελειοποιώντας έναν θρίαμβο συναισθημάτων. Απλά εξαιρετική…
Γιώργος Αγγελόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου