κυριακη
18.3,07
Η γέφυρα πάνω από το Ουάντι ( Μπαράκ Χεϊμάν -Τομέρ Χεϊμάν )
(Θέμα: Κλονισμένη Αθωότητα)
Το ζήτημα της Μέσης Ανατολής είναι ένα καυτό θέμα εδώ και δεκαετίες. Η διαμάχη Ισραηλινών και Αράβων δείχνει ατέρμονη, αφού καμία από τις δύο πλευρές δεν φαίνεται να έχει απόλυτο δίκιο αλλά ούτε και άδικο. Οι σφαγές και οι επιθέσεις αυτοκτονίας είναι καθημερινές υποθέσεις με θύματα εκατέρωθεν. Ποιά θα μπορούσε να είναι η λύση;
Αυτή η ταινία ήλπιζα πως θα μου δώσει μια απάντηση, γι’αυτό και την περίμενα εναγωνίως. Πίστευα πως η λύση αυτού του παραλογισμού θα ήταν απλά η γνώση του «άλλου», του υποτιθέμενου «εχθρού» (αφού δεν υπάρχει κάποια άλλη προοπτική επίλυσης του θέματος πέρα από την αρμονική συνύπαρξη Αράβων και Ισραηλινών στις ήδη οριοτεθείσες περιοχές). Αυτή τη στιγμή βέβαια κάτι τέτοιο είναι ανήκουστο: Οι ʼραβες παλεύουν για την εξάλειψη του κράτους του Ισραήλ και οι Ισραηλινοί θέλουν ουσιαστικά το κράτος τους «καθαρό» από ʼραβες.
Αν μάθαιναν όμως απλά να συνυπάρχουν, σεβόμενοι οι μεν τις διαφορετικές παραδόσεις των δε, δεν θα ερχόταν η πολυπόθητη λύση;
Αυτό πρέπει να είχαν στο μυαλό τους οι ιδρυτές του σχολείου στην περιοχή του Ουάντι ʼρα του Ισραήλ, όταν δημιουργούσαν ένα διεθνικό, δίγλωσσο σχολείο που θα δεχόταν 50 Eβραιόπουλα και 50 Aραβόπουλα, που θα διδάσκονταν μαζί, σε κοινά τμήματα τα ίδια μαθήματα σε δύο γλώσσες.
Στο συγκεκριμένο ντοκυμαντερ καταγράφεται ο πρώτος χρόνος λειτουργίας αυτού του σχολείου και τα όσα παρακολουθούμε στις οθόνες μας είναι πραγματικά αποκαλυπτικά. Η λύση φυσικά και δεν είναι τόσο απλή. Οι αντιδράσεις των γονέων αλλά και των καθηγητών, οι αντιφάσεις στην ίδια την ιστορία (η μέρα της «απελευθέρωσης» των Ισραηλινών συμπίπτει με την μέρα του «ξεριζωμού» των Αράβων – πως εξηγείται αυτό σε 7χρονα παιδάκια;), η πραγματικότητα που κατακλύζει με τη βία της και το μίσος δεν επιτρέπει στα πράγματα να εξελιχθούν ομαλά. Ποιά ειναι η ελπίδα; Αυτά τα παιδάκια που βομβαρδίονται με πληροφορίες για τους δυο αντιφατικούς πολιτισμούς θα αποκτήσουν εντέλει μια σφαιρική, ψύχραιμη εικόνα για τα πράγματα και θα είναι η ελπίδα της μελλοντικής ειρήνης ή αντίθετα θα μπλεχτούν ακόμα περισσότερο, θα φανατιστούν και θα γίνουν οι επόμενοι καμικάζι; «Δεν θέλω να συζητάω για αυτό το θέμα. Όταν έρχεται η συζήτηση σε αυτό το θέμα θέλω να κλάψω», λεει μέσα στην αθωότητά της μια μικρή Εβραιοπούλα. Αυτό που ξέρει για την ώρα, είναι πως η καλύτερή της φίλη είναι Αραβοπούλα, και δεν θα ήθελε να της κάνει ποτέ κακό.
Μήπως η λύση είναι τόσο απλή; Φυσικά και δεν είναι, και το ντοκυμαντερ αυτό δεν έχει τέτοιου είδους αυταπάτες. Μας δείχνει όμως έναν δρόμο που ανοίγει. Τον μόνο πιθανό. Και τον εξερευνά. Συγκλονιστικό στην απλότητά του, εντοπίζει το πρόβλημα στη ρίζα του και παρακολουθεί ην εξέλιξη της μόνης ρεαλιστικής λύσης. Αξίζει να το ψάξετε..
Το ζήτημα της Μέσης Ανατολής είναι ένα καυτό θέμα εδώ και δεκαετίες. Η διαμάχη Ισραηλινών και Αράβων δείχνει ατέρμονη, αφού καμία από τις δύο πλευρές δεν φαίνεται να έχει απόλυτο δίκιο αλλά ούτε και άδικο. Οι σφαγές και οι επιθέσεις αυτοκτονίας είναι καθημερινές υποθέσεις με θύματα εκατέρωθεν. Ποιά θα μπορούσε να είναι η λύση;
Αυτή η ταινία ήλπιζα πως θα μου δώσει μια απάντηση, γι’αυτό και την περίμενα εναγωνίως. Πίστευα πως η λύση αυτού του παραλογισμού θα ήταν απλά η γνώση του «άλλου», του υποτιθέμενου «εχθρού» (αφού δεν υπάρχει κάποια άλλη προοπτική επίλυσης του θέματος πέρα από την αρμονική συνύπαρξη Αράβων και Ισραηλινών στις ήδη οριοτεθείσες περιοχές). Αυτή τη στιγμή βέβαια κάτι τέτοιο είναι ανήκουστο: Οι ʼραβες παλεύουν για την εξάλειψη του κράτους του Ισραήλ και οι Ισραηλινοί θέλουν ουσιαστικά το κράτος τους «καθαρό» από ʼραβες.
Αν μάθαιναν όμως απλά να συνυπάρχουν, σεβόμενοι οι μεν τις διαφορετικές παραδόσεις των δε, δεν θα ερχόταν η πολυπόθητη λύση;
Αυτό πρέπει να είχαν στο μυαλό τους οι ιδρυτές του σχολείου στην περιοχή του Ουάντι ʼρα του Ισραήλ, όταν δημιουργούσαν ένα διεθνικό, δίγλωσσο σχολείο που θα δεχόταν 50 Eβραιόπουλα και 50 Aραβόπουλα, που θα διδάσκονταν μαζί, σε κοινά τμήματα τα ίδια μαθήματα σε δύο γλώσσες.
Στο συγκεκριμένο ντοκυμαντερ καταγράφεται ο πρώτος χρόνος λειτουργίας αυτού του σχολείου και τα όσα παρακολουθούμε στις οθόνες μας είναι πραγματικά αποκαλυπτικά. Η λύση φυσικά και δεν είναι τόσο απλή. Οι αντιδράσεις των γονέων αλλά και των καθηγητών, οι αντιφάσεις στην ίδια την ιστορία (η μέρα της «απελευθέρωσης» των Ισραηλινών συμπίπτει με την μέρα του «ξεριζωμού» των Αράβων – πως εξηγείται αυτό σε 7χρονα παιδάκια;), η πραγματικότητα που κατακλύζει με τη βία της και το μίσος δεν επιτρέπει στα πράγματα να εξελιχθούν ομαλά. Ποιά ειναι η ελπίδα; Αυτά τα παιδάκια που βομβαρδίονται με πληροφορίες για τους δυο αντιφατικούς πολιτισμούς θα αποκτήσουν εντέλει μια σφαιρική, ψύχραιμη εικόνα για τα πράγματα και θα είναι η ελπίδα της μελλοντικής ειρήνης ή αντίθετα θα μπλεχτούν ακόμα περισσότερο, θα φανατιστούν και θα γίνουν οι επόμενοι καμικάζι; «Δεν θέλω να συζητάω για αυτό το θέμα. Όταν έρχεται η συζήτηση σε αυτό το θέμα θέλω να κλάψω», λεει μέσα στην αθωότητά της μια μικρή Εβραιοπούλα. Αυτό που ξέρει για την ώρα, είναι πως η καλύτερή της φίλη είναι Αραβοπούλα, και δεν θα ήθελε να της κάνει ποτέ κακό.
Μήπως η λύση είναι τόσο απλή; Φυσικά και δεν είναι, και το ντοκυμαντερ αυτό δεν έχει τέτοιου είδους αυταπάτες. Μας δείχνει όμως έναν δρόμο που ανοίγει. Τον μόνο πιθανό. Και τον εξερευνά. Συγκλονιστικό στην απλότητά του, εντοπίζει το πρόβλημα στη ρίζα του και παρακολουθεί ην εξέλιξη της μόνης ρεαλιστικής λύσης. Αξίζει να το ψάξετε..
Εδώ, δεν ανθίζουν λουλούδια (Σίρα Πίνσον )
(Θέμα: Κλονισμένη Αθωότητα)
Ιστορίες του δρόμου, που μοιάζουν απίστευτες για μια «ευρωπαϊκη χώρα» του 21ου αιώνα. Η κάμερα καταγράφει τις ζωές μιας χούφτας παιδιών στους δρόμους του Κιέβου, κυριολεκτικά «απόκληρων της κοινωνίας». Οι ιστορίες τους και οι εμπειρίες τους μιλούν από μόνες τους. Παιδιά αλκοολικών, βίαιων γονέων, που δεν μπορούν να ελπίσουν σε ένα καλύτερο μέλλον και ζουν στο περιθώριο της κοινωνίας, χωρίς σπίτι, κλέβοντας, σνιφάροντας κόλλα και πίνοντας βότκα, αφού «νηφάλιοι δεν θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν την καθημερινότητά τους».
Παρά το συγκλονιστικό υλικό που είχε στα χέρια της η σκονοθέτις (οι τραγικές εμπειρίες των παιδιών με τους γονείς τους να τα κυνηγούν μεθυσμένοι με.. τσεκούρια και τους αστυνομικούς να τα χτυπούν αλλά και ο ίδιος τρόπος που τα διηγούνται, σαν να είναι αυτονόητα μέρη της ζωής τους, είναι πραγματική γροθιά στο στομάχι), δεν μπόρεσε να δώσει περισσότερη ώθηση στο θέμα και να μας παρουσιάσει μια γενικότερη εικόνα της πραγματικά τραγικής κατάστασης (περίπου 1.000.000 παιδιά στην Ουκρανία βρίσκονται αυτή τη στιγμη στην ίδια κατάσταση), περιορίζοντας ουσιαστικά το θέμα στις μικρές ιστορίες των παιδιών αυτών.
http://www.flowersdontgrowhere.com/
Μαριάννα Ράντου
Ιστορίες του δρόμου, που μοιάζουν απίστευτες για μια «ευρωπαϊκη χώρα» του 21ου αιώνα. Η κάμερα καταγράφει τις ζωές μιας χούφτας παιδιών στους δρόμους του Κιέβου, κυριολεκτικά «απόκληρων της κοινωνίας». Οι ιστορίες τους και οι εμπειρίες τους μιλούν από μόνες τους. Παιδιά αλκοολικών, βίαιων γονέων, που δεν μπορούν να ελπίσουν σε ένα καλύτερο μέλλον και ζουν στο περιθώριο της κοινωνίας, χωρίς σπίτι, κλέβοντας, σνιφάροντας κόλλα και πίνοντας βότκα, αφού «νηφάλιοι δεν θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν την καθημερινότητά τους».
Παρά το συγκλονιστικό υλικό που είχε στα χέρια της η σκονοθέτις (οι τραγικές εμπειρίες των παιδιών με τους γονείς τους να τα κυνηγούν μεθυσμένοι με.. τσεκούρια και τους αστυνομικούς να τα χτυπούν αλλά και ο ίδιος τρόπος που τα διηγούνται, σαν να είναι αυτονόητα μέρη της ζωής τους, είναι πραγματική γροθιά στο στομάχι), δεν μπόρεσε να δώσει περισσότερη ώθηση στο θέμα και να μας παρουσιάσει μια γενικότερη εικόνα της πραγματικά τραγικής κατάστασης (περίπου 1.000.000 παιδιά στην Ουκρανία βρίσκονται αυτή τη στιγμη στην ίδια κατάσταση), περιορίζοντας ουσιαστικά το θέμα στις μικρές ιστορίες των παιδιών αυτών.
http://www.flowersdontgrowhere.com/
Μαριάννα Ράντου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου