Πέμπτη 22 Μαρτίου 2007



9th

Thessaloniki

Documentary

Festival

ΜΗ ΤΑ ΧΑΣΕΙΣ

FOREVER

Το Père-Lachaise –ένα από τα διασημότερα και ωραιότερα νεκροταφεία του κόσμου– είναι η τελευταία κατοικία για μία χαρισματική ομάδα καλλιτεχνών από διαφορετικές περιόδους της ιστορίας και σχεδόν από όλα τα σημεία του πλανήτη. Κάποιοι απ’ αυτούς, όπως η Piaf, ο Proust, ο Jim Morrison και ο Σοπέν, αποτελούν ακόμη και στις μέρες μας αντικείμενο λατρείας. Άλλοι πάλι έχουν περάσει στη λήθη ή δέχονται περιστασιακά την επίσκεψη ενός μεμονωμένου θαυμαστή. Πολλοί από τους σημερινούς επισκέπτες πηγαίνουν εκεί για τους δικούς τους αγαπημένους: συζύγους, συγγενείς, φίλους. Άλλοι τιμούν τους «δικούς τους» καλλιτέχνες, αφήνοντας πίσω τους ένα προσωπικό μήνυμα ή ένα λουλούδι. Ενώ οι θαυμαστές μοιράζονται μαζί μας τη σημασία της τέχνης και της ομορφιάς στη ζωή τους και τη θλίψη τους για τους αγαπημένους μεταστάντες, σταδιακά αποκαλύπτεται ότι το κοιμητήριο δεν είναι απλώς τελευταία κατοικία για τους νεκρούς, αλλά και πηγή ηρεμίας και έμπνευσης για τους ζωντανούς.
RED WITHOUT BLUE
Το 1983 ο Mark και ο Alexander Farley γεννήθηκαν με ελάχιστα λεπτά διαφορά στη Μοντάνα ως μονοζυγώτες δίδυμοι. Η παιδική ηλικία των διδύμων ήταν η πεμπτουσία του αμερικάνικου τρόπου ζωής: τέλειες διακοπές, εξοχικό στη λίμνη, υποστηρικτικοί σε κάθε βήμα τους γονείς. Ώσπου να γίνουν 14, οι γονείς τους είχαν χωρίσει, τα παιδιά είχαν δηλώσει πως ήταν ομοφυλόφιλοι και μία από κοινού απόπειρα αυτοκτονίας οδήγησε στον αναγκαστικό χωρισμό του Mark και του Alexander για δυόμισι χρόνια. Στα είκοσι τρία τους, ο Mark ψάχνει για διαμέρισμα με τον φίλο του στο Σαν Φρανσίσκο και ο Alexander ζει σαν γυναίκα με το όνομα Clair
OCTAPUSALARM
Ο Alex Jürgen είναι ερμαφρόδιτος. Ένας άνθρωπος που δεν υπακούει στους ακριβείς διαχωρισμούς του κόσμου σε αρσενικό και θηλυκό.Η ταινία είναι ένα ταξίδι τριών χρόνων στο δραματικό παρελθόν του Alex, που τον οδήγησε στη δική του οπτική απέναντι στα πράγματα και σε νέους φίλους. Η ταινία μιλά για ένα θέμα που μένει κρυφό γιατί θέτει σε αμφισβήτηση τον παραδοσιακό τρόπο σκέψης μας.
ABSOLUTE WILSON

Ένα χρονικό της επικής ζωής και του δημιουργικού πνεύματος του Robert Wilson, η ταινία μάς αποκαλύπτει έναν από τους πιο αντιφατικούς, ανατρεπτικούς και απροκάλυπτα μυστηριώδεις καλλιτέχνες της εποχής μας. Περισσότερο από βιογραφία, η ταινία μετατρέπεται σε αναζήτηση της μεταπλαστικής δύναμης της ίδιας της δημιουργικότητας – και του μύθου ενός αγοριού που μεγαλώνει ως ένα προβληματικό παιδί με μαθησιακές δυσκολίες στην Αμερική του Νότου, για να γίνει ένας καλλιτέχνης που δεν γνωρίζει φόβο, με μια βαθιά πρωτότυπη οπτική την οποία μοιράζεται με τον κόσμο. Παράλληλα, η ταινία παρουσιάζει θαυμαστές, φίλους και επικριτές –από τον μουσικό David Byrne στην αείμνηστη συγγραφέα Susan Sontag, στον συνθέτη Phillip Glass και την τραγουδίστρια Jessye Norman, μεταξύ άλλων–, οι οποίοι μιλούν για το πώς το έργο του Wilson αναδύθηκε από μία εξαιρετική ζωή και από μία ασίγαστη επιθυμία για επικοινωνία


4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

giati de mporw n'afhsw sxolio????

Ανώνυμος είπε...

χμ...

Ανώνυμος είπε...

χτες 21-3 παντως, παρακολουθησα μια συναυλια σε αιθουσα κινηματογραφου. οι μουσικοι ηταν εκει, ο τραγουδιστης ηταν εκει, το κοινο ηταν εκει, μονο που ολοι αυτοι βρισκονταν και στην αιθουσα αλλα και στο πανι. ορμη, συγκινηση, ανατριχιλα, γελιο και πολλη ορεξη, οπως συμβαινει σε καθε συναυλια του θαναση παπακωσταντινου. ως κοινο που παρακολουθουσαμε ντοκυμαντερ δε διστασαμε ακομη και να σιγοτραγουδησουμε ολοι μαζι, οπως καθε φορα που τους εχουμε ζωντανα απεναντι μας. μιλαω φυσικα για το ντοκυμαντερ του θαναση παπακωστα. μια μουσικη περιπετεια με αφορμη το θαναση παπκωνσταντινου που λεγεται "στα κερατα του ταυρου". αφυπνιστηκε η φιλοσοφικη, η οικολογικη, η δημιουργικη, η κοινωνικη και γενικοτερα η συνειδηση μας στο συνολο της. ευχαριστω το σκηνοθετη θαναση που μου εδωσε την ευκαιρια να απολαυσω ενα συνδιασμο που δονει συθεμελα: θανασης παπακωνσταντινου και κινηματογραφος. ευχαριστω που μας εδειξε πτυχες της απιστευτης ατης μπαντας και λατρεψα μπαντουκ, μπαμπη, αλεξη, μπασλαμ, παντελη, φωτη, μαρθα και θαναση ακομη πιο πολυ. η ζωη ειναι μια σπειρα και ευγνωμονω το θαναση και τα παιδια που μας εσυραν μεσα της και στροβιλιζομαστε δυνατα με τη μουσικη και τους στιχους τους. καλη συνεχεια... Μαρία Δ.

Ανώνυμος είπε...

δεν το πιστευω πως δεν ανεφερα το δημητρη μυστακιδη!!!!! κορυφαιος επαγγελματιας κι εγω απλα τον παρελειψα?!?!?!?!!? χιλια συγνωμη!!!! ειναι κορυφαιος, απιστευτος μουσικος και, κινδυνευοντας να παρεξηγηθω ως ανωριμη κοπελουδα, απιστευτα γοητευτικος... και πάλι συγνωμη!μαρία Δ.