HARD CANDY
Όνομα και πράγμα ο τίτλος. Ένα όχι και τόσο εύπεπτο ζαχαρωτό που αντί να το φας, τελικά σε τρώει! Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στη ταινία, όπου ένας φτασμένος φωτογράφος κλείνει ραντεβού με ένα δεκατετράχρονο κορίτσι μέσω ίντερνετ. Οι δυο τους συναντιούνται πηγαίνουν στο σπίτι του πρώτου και ξαφνικά οι ρόλοι αντιστρέφονται. Το αθώο έφηβο κοριτσάκι μεταμορφώνεται σε σκληρό τιμωρό και ο άνδρας γίνεται από θύτης, θύμα μιας τέλεια προμελετημένης παγίδας.
Είναι από τις λίγες φορές που με ειλικρίνεια θα χαρακτήριζες μια ταινία πραγματικά καθηλωτική. Τόσο μυσταγωγική σαν να παρακολουθείς εκκλησιαστική λειτουργία. Απλά κάθεσαι σαν παθητικός δέκτης και ζητάς κι άλλο! Ένας ρυθμός που συνεχίζει δυναμικά μέχρι το τέλος της ταινίας, χωρίς στιγμή να κάνει “κοιλιά”, και που διαρκώς κάνει ανασκαφές στην ψυχολογία των ηρώων. Απανωτά close-up στα πρόσωπα των χαρακτήρων και τρεμάμενες σεκάνς με κάμερα στο χέρι σε προκαλούν σε ανύποπτες στιγμές ανεβάζοντας ακόμα περισσότερο την ταραχή που νιώθεις. Η εμμονή στο κόκκινο, το χρώμα του αίματος, το χρώμα του πάθους, είναι σίγουρα αποτελεσματική, όπως και το υπερφωτισμένο πολλές φορές κάδρο, που εκπέμπει μια λευκότητα-τραγική ειρωνεία για μια αγνότητα που έχει χαθεί ανεπιστρεπτί . Μια κινηματογράφηση πραγματικά ζηλευτή, με τη σιγουριά που αποπνέει πάντα μια δροσερή, νέα άποψη. Μεγάλο μέρος της ταινίας στηρίζεται φυσικά και από το πολύ καλό καστ, με τη μικρούλα Ellen Page, μόνο μικρή να μην αποδεικνύεται στο υποκριτικό ταλέντο, ως μια άλλη “Lady Vengeance”, αλλά και τον Patrick Wilson, γνώριμο και από την πολύ καλή ερμηνεία του στο “Angels In America” του Mike Nichols.
Και ενώ θα μπορούσαμε κάλλιστα να μιλήσουμε για αριστούργημα, έρχεται το τέλος και κάπου το χάνει και είναι κρίμα. Δε γίνεται ένας τόσο βίαιος, ψυχολογικά και σωματικά, κύκλος να κλείνει τόσο ρομαντικά. Χάνεται η συνέπεια του όλου εγχειρήματος όταν το τέλος δίνεται με τη μορφή αυτοκτονίας στο όνομα του ανεκπλήρωτου έρωτα, ενώ η πραγματική τιμωρία αφορούσε την αρρωστημένη συμπεριφορά του ήρωα. Ξαφνικά έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι ίσως τελικά δεν είναι και τόσο κακός ο φωτογράφος, σε αντίθεση με την μικρή Χέιλι που μέχρι τέλους αποδεικνύεται ανυποχώρητα σκληρή. Πέρασα στο άλλο άκρο και αρχή της παράνοιας, όπου ο παιδεραστής μου έγινε απλά “λίγο αντιπαθής” και περισσότερο άξιος λύπησης, ενώ από την άλλη η Χέιλι από “πρέσβειρα” δικαιοσύνης μεταμορφώθηκε στη κρίση μου ως αδυσώπητη σκύλα (ίσως και λόγω της έλλειψης background της ηρωίδας που θα δικαιολογούσε αυτή τη συμπεριφορά της). Ίσως είναι μια σύγχυση που ο δημιουργός ήθελε να την προκαλέσει στο θεατή και να παίξει με το δυσδιάκριτο και υποκειμενικό του τι είναι σωστό και τι όχι και άρα από αυτήν την άποψη ο στόχος επετεύχθη.
Δε θα έλεγα ότι είναι μια ταινία για την παιδεραστία, όπως θεωρείται από πολλούς(αν ήταν τέτοια μόνο απέχθεια θα έπρεπε να μου προκαλέσει ο ήρωας), αλλά γενικά για την ανθρώπινη συμπεριφορά και τις επιπτώσεις της σε ατομικό αλλά εντέλει και κοινωνικό επίπεδο. Όπως και να ’χει πάντως, πρόκειται για ταινία που προκαλεί δυνατά συναισθήματα. Οργή; Θλίψη; Θα σας γελάσω και δεν έχει και σημασία άλλωστε…Το σημαντικό και όλο και πιο σπάνιο είναι μια ταινία να σου προκαλέσει “κάτι”. Κι αυτή η ταινία προκαλεί πολλά “κάτι”…
Αγγελόπουλος Γιώργος
Όνομα και πράγμα ο τίτλος. Ένα όχι και τόσο εύπεπτο ζαχαρωτό που αντί να το φας, τελικά σε τρώει! Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στη ταινία, όπου ένας φτασμένος φωτογράφος κλείνει ραντεβού με ένα δεκατετράχρονο κορίτσι μέσω ίντερνετ. Οι δυο τους συναντιούνται πηγαίνουν στο σπίτι του πρώτου και ξαφνικά οι ρόλοι αντιστρέφονται. Το αθώο έφηβο κοριτσάκι μεταμορφώνεται σε σκληρό τιμωρό και ο άνδρας γίνεται από θύτης, θύμα μιας τέλεια προμελετημένης παγίδας.
Είναι από τις λίγες φορές που με ειλικρίνεια θα χαρακτήριζες μια ταινία πραγματικά καθηλωτική. Τόσο μυσταγωγική σαν να παρακολουθείς εκκλησιαστική λειτουργία. Απλά κάθεσαι σαν παθητικός δέκτης και ζητάς κι άλλο! Ένας ρυθμός που συνεχίζει δυναμικά μέχρι το τέλος της ταινίας, χωρίς στιγμή να κάνει “κοιλιά”, και που διαρκώς κάνει ανασκαφές στην ψυχολογία των ηρώων. Απανωτά close-up στα πρόσωπα των χαρακτήρων και τρεμάμενες σεκάνς με κάμερα στο χέρι σε προκαλούν σε ανύποπτες στιγμές ανεβάζοντας ακόμα περισσότερο την ταραχή που νιώθεις. Η εμμονή στο κόκκινο, το χρώμα του αίματος, το χρώμα του πάθους, είναι σίγουρα αποτελεσματική, όπως και το υπερφωτισμένο πολλές φορές κάδρο, που εκπέμπει μια λευκότητα-τραγική ειρωνεία για μια αγνότητα που έχει χαθεί ανεπιστρεπτί . Μια κινηματογράφηση πραγματικά ζηλευτή, με τη σιγουριά που αποπνέει πάντα μια δροσερή, νέα άποψη. Μεγάλο μέρος της ταινίας στηρίζεται φυσικά και από το πολύ καλό καστ, με τη μικρούλα Ellen Page, μόνο μικρή να μην αποδεικνύεται στο υποκριτικό ταλέντο, ως μια άλλη “Lady Vengeance”, αλλά και τον Patrick Wilson, γνώριμο και από την πολύ καλή ερμηνεία του στο “Angels In America” του Mike Nichols.
Και ενώ θα μπορούσαμε κάλλιστα να μιλήσουμε για αριστούργημα, έρχεται το τέλος και κάπου το χάνει και είναι κρίμα. Δε γίνεται ένας τόσο βίαιος, ψυχολογικά και σωματικά, κύκλος να κλείνει τόσο ρομαντικά. Χάνεται η συνέπεια του όλου εγχειρήματος όταν το τέλος δίνεται με τη μορφή αυτοκτονίας στο όνομα του ανεκπλήρωτου έρωτα, ενώ η πραγματική τιμωρία αφορούσε την αρρωστημένη συμπεριφορά του ήρωα. Ξαφνικά έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι ίσως τελικά δεν είναι και τόσο κακός ο φωτογράφος, σε αντίθεση με την μικρή Χέιλι που μέχρι τέλους αποδεικνύεται ανυποχώρητα σκληρή. Πέρασα στο άλλο άκρο και αρχή της παράνοιας, όπου ο παιδεραστής μου έγινε απλά “λίγο αντιπαθής” και περισσότερο άξιος λύπησης, ενώ από την άλλη η Χέιλι από “πρέσβειρα” δικαιοσύνης μεταμορφώθηκε στη κρίση μου ως αδυσώπητη σκύλα (ίσως και λόγω της έλλειψης background της ηρωίδας που θα δικαιολογούσε αυτή τη συμπεριφορά της). Ίσως είναι μια σύγχυση που ο δημιουργός ήθελε να την προκαλέσει στο θεατή και να παίξει με το δυσδιάκριτο και υποκειμενικό του τι είναι σωστό και τι όχι και άρα από αυτήν την άποψη ο στόχος επετεύχθη.
Δε θα έλεγα ότι είναι μια ταινία για την παιδεραστία, όπως θεωρείται από πολλούς(αν ήταν τέτοια μόνο απέχθεια θα έπρεπε να μου προκαλέσει ο ήρωας), αλλά γενικά για την ανθρώπινη συμπεριφορά και τις επιπτώσεις της σε ατομικό αλλά εντέλει και κοινωνικό επίπεδο. Όπως και να ’χει πάντως, πρόκειται για ταινία που προκαλεί δυνατά συναισθήματα. Οργή; Θλίψη; Θα σας γελάσω και δεν έχει και σημασία άλλωστε…Το σημαντικό και όλο και πιο σπάνιο είναι μια ταινία να σου προκαλέσει “κάτι”. Κι αυτή η ταινία προκαλεί πολλά “κάτι”…
Αγγελόπουλος Γιώργος
3 σχόλια:
Ε, όχι και αριστούργημα…Ταπεινή μου άποψη darlings αλλά…βλέποντας την ταινία κατέληξα να συμπαθώ το θύμα και όχι τον θύτη. Βασικά δεν γνωρίζουμε τίποτα για το παρελθόν της ανήλικης torturer άρα μπορούμε να υποθέσουμε τα πάντα ( κ φυσικά να περιμένουμε κ σίκουελ ). Υποθέτουμε λοιπόν ότι έχει κακοποιηθεί και παίρνει εκδίκηση. ΟΚ ως εδώ. Ας κάνει κάτι που αρμόζει στην ηλικία της (να του έκανε βρε παιδί μου έκανε επίθεση με την Barbie commando ) και όχι να χρησιμοποιεί τεχνικές για τις οποίες ο Hitler θα ήταν περήφανος. Ο κατά φαντασίαν ευνουχισμός παραήταν !!!Εάν όλα τα 14χρονα σκέφτονταν με αυτόν τον τρόπο θα πρέπε να φοβόμαστε να περνάμε έξω από τα γυμνάσια της γειτονιάς μας.
Whatever την βρήκα υπερβολική και όντως, η ταινία γυρίστηκε με βάση το hostel ή για θίξει κάποιο κοινωνικό πρόβλημα, ερωτώ εγώ? Αφού για να παρηγορηθώ το έθεσα ως εξής : ο φωτογράφος μετανοιωμένος για τις πράξεις του, νιώθει τις ερινύες να τον κυνηγούν. Οι ερινύες μεταμορφώνονται σε 14χρονη (με πτυχίο ιατρικής, κοινωνιολογίας, acdl, 2χρονη εντατική πρακτική σε προσομοίωση στρατοπέδου στο Vietnam και ένα σωρό άλλα ταλέντα, -που ο ίδιος δεν κατείχε σαν παιδί + έφηβος αφού η θεία του κατέστρεψε τη ζωή-) και νομίζει πως όλα συμβαίνουν στ’ αλήθεια μέχρι να βρει την αφορμή να φτάσει στην αυτοχειρία. Κοινώς ήταν όλα στο μυαλό του. .μόνο έτσι μπορώ να δεχτώ την ταινία. Α, και κάτι θετικό, η διακόσμιση του σπιτιού κ το stone table!
power puff grrrl!!!
καιρος ειναι να αρχισετε να φοβοσαστε να περνατε εξω απο τα γυμνασια της γειτονιας σας γιατι φαινεται οτι αγνοειτε πως σκεφτονται και λειτουργουν τα σημερινα 14χρονα.
Πολύ ενδιαφέρουσα οπτική. Η μικρή παίζει με ενα ανδρόγυνο στυλ και έτσι ο σκηνοθέτης κλείνει το μάτι και προς αυτήν την πλεύρα
Δημοσίευση σχολίου