The Beat That My Heart Skipped
Ένα θηρίο ανήμερο. Ματωμένες γροθιές, ανοιχτοί λογαριασμοί και «μαύρο χρήμα».
Κι ένα πιάνο. Μια σύνθεση του Bach, ξανά και ξανά, εξαντλητικά, κάθε μοναχικό βράδυ.
Τα ίδια ματωμένα δάχτυλα που με το φως της μέρας γρονθοκοπούν αλύπητα αθώους και διώχνουν ανθρώπους από τα σπίτια τους, είναι αυτά που κάθε βράδυ χαϊδεύουν απελευθερωμένα, σχεδόν ερωτικά τις νότες του παλιού πιάνου.
Κάθε βράδυ, αυτές οι λίγες ώρες πάνω από το πιάνο, είναι οι μόνες στιγμές γαλήνης που σιγά σιγά εξημερώνουν το άγριο, επιφανειακά αναίσθητο θηρίο. Οι μόνες ώρες που o Τομά καταφέρνει να ξεφεύγει από τον πιεστικό πατέρα του, που τον βυθίζει κάθε μέρα πιο βαθιά στον βούρκο, και τους «φίλους» και συνεργάτες του που τον τραβάνε καθημερινά όλο και πιο βίαια στα σκοτάδια της παρανομίας.
Είναι εκείνες οι στιγμές που ο ηλεκτρονικός βόμβος που τραντάζει ολημερίς τα αυτιά του μέσα από τα ακουστικά του, μετατρέπεται σε πραγματική μουσική μέσα του.
Μια μελωδία, ένα μοναδικό φως στο σκοτάδι που έχει βυθιστεί.
Μια μελωδία, ξανά και ξανά, μέχρι να την τελειοποίησει, μέχρι την μεγάλη οντισιον, μέχρι αυτός να τρελαθεί, μέχρι το μέτρο της να συγχρονιστεί με τους χτύπους της καρδιάς του και τότε αυτή, πάνω στην κορύφωση, να σταματήσει, να τον απελευθερώσει.
Μια μελωδία που θα τον κάνει να βρει τον εαυτό του, και να κατανοήσει γιατί η μουσική είναι η αυτή που μπορεί να εξημερώσει και τα πιο άγρια θηρία: Γιατί είναι η μόνη που τα εξημερώνει χωρίς να τα κλείνει σε κλουβιά, μα φέρνοντας γαλήνη στην ψυχή τους.
Ένα θηρίο ανήμερο. Ματωμένες γροθιές, ανοιχτοί λογαριασμοί και «μαύρο χρήμα».
Κι ένα πιάνο. Μια σύνθεση του Bach, ξανά και ξανά, εξαντλητικά, κάθε μοναχικό βράδυ.
Τα ίδια ματωμένα δάχτυλα που με το φως της μέρας γρονθοκοπούν αλύπητα αθώους και διώχνουν ανθρώπους από τα σπίτια τους, είναι αυτά που κάθε βράδυ χαϊδεύουν απελευθερωμένα, σχεδόν ερωτικά τις νότες του παλιού πιάνου.
Κάθε βράδυ, αυτές οι λίγες ώρες πάνω από το πιάνο, είναι οι μόνες στιγμές γαλήνης που σιγά σιγά εξημερώνουν το άγριο, επιφανειακά αναίσθητο θηρίο. Οι μόνες ώρες που o Τομά καταφέρνει να ξεφεύγει από τον πιεστικό πατέρα του, που τον βυθίζει κάθε μέρα πιο βαθιά στον βούρκο, και τους «φίλους» και συνεργάτες του που τον τραβάνε καθημερινά όλο και πιο βίαια στα σκοτάδια της παρανομίας.
Είναι εκείνες οι στιγμές που ο ηλεκτρονικός βόμβος που τραντάζει ολημερίς τα αυτιά του μέσα από τα ακουστικά του, μετατρέπεται σε πραγματική μουσική μέσα του.
Μια μελωδία, ένα μοναδικό φως στο σκοτάδι που έχει βυθιστεί.
Μια μελωδία, ξανά και ξανά, μέχρι να την τελειοποίησει, μέχρι την μεγάλη οντισιον, μέχρι αυτός να τρελαθεί, μέχρι το μέτρο της να συγχρονιστεί με τους χτύπους της καρδιάς του και τότε αυτή, πάνω στην κορύφωση, να σταματήσει, να τον απελευθερώσει.
Μια μελωδία που θα τον κάνει να βρει τον εαυτό του, και να κατανοήσει γιατί η μουσική είναι η αυτή που μπορεί να εξημερώσει και τα πιο άγρια θηρία: Γιατί είναι η μόνη που τα εξημερώνει χωρίς να τα κλείνει σε κλουβιά, μα φέρνοντας γαλήνη στην ψυχή τους.
M.Ρ.
1 σχόλιο:
Για μια γκαλερί αυτοέκφρασης των αποτελεσματικών,
των φωτεινών μυαλών.
Των αγαπημένων.
Αυτών που αγαπάνε και αγαπιούνται.
Δημοσίευση σχολίου