Μια παραίθηση, μια ταινία, η ζωή, ένας εφιάλτης.
Ή τίποτα από αυτά.
Ή και όλα αυτά μαζί.
Ένα αίνιγμα.
Ένα αίνιγμα.
Ή μάλλον οχι, δεν πρόκειται για αίνιγμα, γιατί αυτά που μας δείχνει ο Lynch δεν ζητούν λογική εξήγηση, σχεδόν δεν ζητούν αποκωδικοποίηση. Οι εικόνες που βλέπουμε είναι σκηνές από μια βουτιά στην ψυχή ενός ανθρώπου.
Tόσο ανεξήγητα απλό.
Και τόσο απλά, ανεξήγητο.
Είναι η αποτύπωση ενός λαβυρινθώδους εφιάλτη, η κινηματογράφηση των φοβιών ενός ανθρώπου, μιας γυναίκας, μιας ηθοποιού. Είναι η πραγματικότητα μέσα από την Τέχνη και η Τέχνη ως όνειρο. Ένα όνειρο που γίνεται εφιάλτης, μέσα από τον παραμορφωτικό καθρέφτη μιας κάμερας ή ενός ταραγμένου μυαλού. Είναι εικόνες που γίνονται αφορμή για νέες εικόνες, είναι στιγμές που γίνονται αφορμές για νέα όνειρα, είναι φόβοι που γίνονται αφορμή για αιματηρούς εφιάλτες.
Και για εμάς υπάρχει κρατημένη μια θέση στην απέναντι πλευρά, στα σκοτεινά καθίσματα. Μαζί με την πρωταγωνίστρια, βλέπουμε το όσα της (και μας) συμβαίνουν στο πανί. Και βιώνουμε την ένταση, σχεδόν όπως αυτή η ίδια, ή όπως η μοναχική θεατίς που την παρακολουθεί από το σπίτι της στην τελευταία σκηνή, και που τελικά γίνεται ένα με την ταινία που βλέπει. Ίσως κι εμείς, με τον ίδιο τρόπο, να έχουμε θέση σε αυτό τον εφιάλτη. Ή ίσως αυτή η ταινία να έχει θέση στους εφιάλτες και τα όνειρά μας.
Γιατί μπορεί οι εικόνες, οι μνήμες, οι φόβοι να είναι διαφορετικοί, όμως η άβυσσος είναι κοινή. Είναι ο εσωτερικός μας κόσμος, η ενδοχώρα. Και οι εικόνες μπορεί να διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο και ίσως να αποκωδικοποιούνται με διαφορετικό τρόπο στον καθένα, όμως υπάρχουν σε όλους μας.
Μια αυτοκρατορία εικόνων - η αυτοκρατορία της ενδοχώρας.
Inland Empire.
[Κύριε Lynch, ευχαριστώ για αυτή την υποδοχή.]
Και τόσο απλά, ανεξήγητο.
Είναι η αποτύπωση ενός λαβυρινθώδους εφιάλτη, η κινηματογράφηση των φοβιών ενός ανθρώπου, μιας γυναίκας, μιας ηθοποιού. Είναι η πραγματικότητα μέσα από την Τέχνη και η Τέχνη ως όνειρο. Ένα όνειρο που γίνεται εφιάλτης, μέσα από τον παραμορφωτικό καθρέφτη μιας κάμερας ή ενός ταραγμένου μυαλού. Είναι εικόνες που γίνονται αφορμή για νέες εικόνες, είναι στιγμές που γίνονται αφορμές για νέα όνειρα, είναι φόβοι που γίνονται αφορμή για αιματηρούς εφιάλτες.
Και για εμάς υπάρχει κρατημένη μια θέση στην απέναντι πλευρά, στα σκοτεινά καθίσματα. Μαζί με την πρωταγωνίστρια, βλέπουμε το όσα της (και μας) συμβαίνουν στο πανί. Και βιώνουμε την ένταση, σχεδόν όπως αυτή η ίδια, ή όπως η μοναχική θεατίς που την παρακολουθεί από το σπίτι της στην τελευταία σκηνή, και που τελικά γίνεται ένα με την ταινία που βλέπει. Ίσως κι εμείς, με τον ίδιο τρόπο, να έχουμε θέση σε αυτό τον εφιάλτη. Ή ίσως αυτή η ταινία να έχει θέση στους εφιάλτες και τα όνειρά μας.
Γιατί μπορεί οι εικόνες, οι μνήμες, οι φόβοι να είναι διαφορετικοί, όμως η άβυσσος είναι κοινή. Είναι ο εσωτερικός μας κόσμος, η ενδοχώρα. Και οι εικόνες μπορεί να διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο και ίσως να αποκωδικοποιούνται με διαφορετικό τρόπο στον καθένα, όμως υπάρχουν σε όλους μας.
Μια αυτοκρατορία εικόνων - η αυτοκρατορία της ενδοχώρας.
Inland Empire.
[Κύριε Lynch, ευχαριστώ για αυτή την υποδοχή.]
Μαριάννα Ράντου
(δες και παλιότερο ποστ του Νικου Πάστρα Σεπτεμβης 2006)
1 σχόλιο:
αγαπημενος ο Lynch, μακαρι να ειναι ετσι,αλλα απο προσφατες συνεντευξεις και απο το ελαχιστο αυτο δειγμα πολυ φοβαμαι πως προκειται για τη γνωστη - πλεον- μανιερα του.Αποστολος-Βολος
Δημοσίευση σχολίου