Tarnation
…Ή αλλιώς “My Own Private Reality”. Ο Jonathan Caouette είχε από μικρό παιδί μεγάλο ψώνιο, εξ’ ου και η άδεια που μας παρέχει με αυτή την ταινία να δούμε τα απόκρυφα της προσωπικής του ζωής, με τις ευλογίες των Gus Van Sant και John Cameron Mitchell. Κι όπως είναι φυσικό, αδυνατούμε να μην κοιτάξουμε μέσα από την κλειδαρότρυπα, καθώς το μπανιστήρι το έχουμε στο αίμα μας. Η περιέργεια μπορεί να σκότωσε τη γάτα, αλλά στους ανθρώπους ίσως κάνει μια εξαίρεση.
Σωροί από βιντεοκασέτες λοιπόν στις οποίες ο ήρωας τράβαγε τον εαυτό του και την οικογένεια του αποτέλεσαν ένα πρώτης τάξεως υλικό για το ποτπουρί της πολυτάραχης ζωής του. Μεγαλωμένος αρχικά σε ίδρυμα, αργότερα από ολίγον σαλεμένο παππού και γιαγιά, έχοντας μια ψυχικά άρρωστη μητέρα να μπαινοβγαίνει στη ζωή του και στα ιδρύματα, έναν μπαμπά που ποτέ δε γνώρισε, μια γκάμα ερωτικών συντρόφων και ένα ταξίδι στη Νέα Υόρκη σε αναζήτηση του αμερικάνικου ονείρου είναι αρκετά για να σε πείσουν ότι έχει ζουμί αυτή η κλειδαρότρυπα. Η βάφτιση της σε ντοκιμαντέρ μας βγάζει από οποιαδήποτε ενοχή παρακολούθησης της και μπορούμε επομένως να μιλάμε για κάτι πραγματικά ξεχωριστό και διαφορετικό για τη τέχνη του κινηματογράφου και όχι μόνο του ντοκιμαντέρ. Πολύ έξυπνη αντιμετώπιση του θέματος με ξέχειλη δημιουργικότητα που μεταφράζεται σε νέους τρόπους παρουσίασης των γεγονότων, όπως είναι το video art,το μουσικό βιντεοκλίπ, τα κολλάζ φωτογραφιών με υπότιτλους κ.α., τα οποία παρασέρνουν ερεθίζοντας αμφιβληστροειδή και τύμπανο.
…Ή αλλιώς “My Own Private Reality”. Ο Jonathan Caouette είχε από μικρό παιδί μεγάλο ψώνιο, εξ’ ου και η άδεια που μας παρέχει με αυτή την ταινία να δούμε τα απόκρυφα της προσωπικής του ζωής, με τις ευλογίες των Gus Van Sant και John Cameron Mitchell. Κι όπως είναι φυσικό, αδυνατούμε να μην κοιτάξουμε μέσα από την κλειδαρότρυπα, καθώς το μπανιστήρι το έχουμε στο αίμα μας. Η περιέργεια μπορεί να σκότωσε τη γάτα, αλλά στους ανθρώπους ίσως κάνει μια εξαίρεση.
Σωροί από βιντεοκασέτες λοιπόν στις οποίες ο ήρωας τράβαγε τον εαυτό του και την οικογένεια του αποτέλεσαν ένα πρώτης τάξεως υλικό για το ποτπουρί της πολυτάραχης ζωής του. Μεγαλωμένος αρχικά σε ίδρυμα, αργότερα από ολίγον σαλεμένο παππού και γιαγιά, έχοντας μια ψυχικά άρρωστη μητέρα να μπαινοβγαίνει στη ζωή του και στα ιδρύματα, έναν μπαμπά που ποτέ δε γνώρισε, μια γκάμα ερωτικών συντρόφων και ένα ταξίδι στη Νέα Υόρκη σε αναζήτηση του αμερικάνικου ονείρου είναι αρκετά για να σε πείσουν ότι έχει ζουμί αυτή η κλειδαρότρυπα. Η βάφτιση της σε ντοκιμαντέρ μας βγάζει από οποιαδήποτε ενοχή παρακολούθησης της και μπορούμε επομένως να μιλάμε για κάτι πραγματικά ξεχωριστό και διαφορετικό για τη τέχνη του κινηματογράφου και όχι μόνο του ντοκιμαντέρ. Πολύ έξυπνη αντιμετώπιση του θέματος με ξέχειλη δημιουργικότητα που μεταφράζεται σε νέους τρόπους παρουσίασης των γεγονότων, όπως είναι το video art,το μουσικό βιντεοκλίπ, τα κολλάζ φωτογραφιών με υπότιτλους κ.α., τα οποία παρασέρνουν ερεθίζοντας αμφιβληστροειδή και τύμπανο.
Απ’ την άλλη βέβαια, τόση αυτό-υπερέκθεση μου φαίνεται ύποπτη και σαν επακόλουθο ανειλικρινής – και δεν υπάρχει τίποτα πιο ξενέρωτο από το να αισθάνεσαι σε ένα ντοκιμαντέρ ότι βλέπεις μια παραποιημένη πραγματικότητα. Το να στήνεις την κάμερα μπροστά σου για να κλάψεις με λυγμούς και να κάνεις εξομολογήσεις πολύ προσωπικές, γνωρίζοντας ότι θα τις δει όλος ο κόσμος, μου κάνει κάτι σε fake drama-“τι τραβάω ο κατατρεγμένος Καΐλας”, αλλά θα μου πεις ταινία κάνει, ας γίνει και ρόμπα αν θέλει μπροστά στην κάμερα για να πουλήσει. Σίγουρα δε μπορεί κανείς να τον κατηγορήσει για μια τέτοια υπερέκθεση- άλλωστε αυτή είναι και η ουσία της ταινίας. Η ένσταση μου έγκειται στην ανηθικότητα του να εκμεταλλεύεσαι τον πόνο και τις ιδιαιτερότητες των άλλων για να κάνεις ταινία, φτάνοντας ακόμα και σε σημείο να τραβάς ένα άτομο ψυχασθενές (πόσο μάλλον τη μητέρα σου) με πρόθεση να δείξεις το μέγεθος της τρέλας του. Χωρίς κανένα σεβασμό, όσο κι αν προσπάθησε να μας πείσει για το αντίθετο, ξεπούλησε τόσο εύκολα τα αγαπημένα του πρόσωπα για μια ταινία. Η ταινία είναι πραγματικά πολύ καλή, αλλά σε καμία περίπτωση δε δικαιολογεί μια τόσο ακραία επαγγελματική αντιμετώπιση. Γιατί ένας δημιουργός, θέλω να πιστεύω ότι είναι πάνω από όλα άνθρωπος και δυστυχώς αυτό είναι ένα σημείο στο οποίο η ταινία πάσχει έντονα.
Γιώργος Αγγελόπουλος
Γιώργος Αγγελόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου