Μικρού μήκους ταινίες αλλά μεγάλου μήκους όραμα: Γιορτάζοντας φέτος τα 30 χρόνια ζωής του (και τα 13 του διεθνούς διαγωνιστικού τμήματος), το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας άνοιξε για ακόμη μια χρονιά τις πύλες του, τη Δευτέρα που μας πέρασε, για να υποδεχτεί διψασμένους για νέες εικόνες σινεφιλ απ’ όλο τον κόσμο.
Πρωτότυπες ιδέες, διάθεση και ασίγαστο πάθος για το αντικείμενο είναι ο κοινός παρονομαστής όλων των συντελεστών, που παρά τις εγγενείς αδυναμίες του χώρου (δουλεύοντας συνήθως με λειψά μέσα, μικρή χρηματοδότηση, ενώ υπάρχουν και οι προφανείς δυσκολίες στη μετέπειτα διανομή και προβολή μιας μικρού μήκους ταινίας) καταφέρνουν να μας παρουσιάσουν φιλμ πρωτότυπα και ολοκληρωμένα, κάνοντάς μας να αισιοδοξούμε δειλά για το μέλλον της εγχώριας (και όχι μόνο) κινηματογραφικής παραγωγής.
Στο διεθνές διαγωνιστικό, ταινίες από κάθε άκρη της γης κατάφεραν να αιχμαλωτίσουν το ενδιαφέρον του κοινού: ανάμεσά τους, το ισπανικό «Salvador», με θέμα του τις πρόσφατες επιθέσεις αυτοκτονίας στη Μαδρίτη, θέτει με εύστοχο, αιχμηρό αλλά ταυτόχρονα ευαίσθητο τρόπο ενδιαφέροντα ερωτήματα, το γαλλοσενεγαλέζικο «Ουσμαν» συγκίνησε και προβλημάτισε, το καλογυρισμένο αμερικάνικο «Chicxulub» άφησε επίσης καλές εντυπώσεις. Το κωμικό γαλλικό «ο Μότσαρτ των πορτοφολάδων» κέρδισε τα χαμόγελα αλλά και την προσοχή των θεατών, ενώ ο σουρεαλιστικός, αλληγορικός «Οσφριστής» επιβεβαίωσε την υποψία ότι από τη Νορβηγία έρχεται ένα σινεμά σύγχρονο και πρωτοποριακό. Στο διαγωνιστικό τμήμα των ελληνικών σπουδαστικών ταινιών που ολοκληρώθηκε εχθές είδαμε επίσης πολύ καλά στοιχεία, με προτάσεις ολοκληρωμένες, καλογυρισμένες και συχνά ρηξικέλευθες (ιδιαίτερα αισιόδοξο το δείγμα των νέων Ελλήνων κινηματογραφιστών), ενώ στο επίσης διαγωνιστικό τμήμα «Έλληνες του κόσμου» είδαμε καλές παραγωγές με αρκετές δόσεις νοσταλγίας σε κάθε φιλμ.
Διανύοντας την τρίτη μέρα προβολών, αυτό που μπορεί να πει κανείς με βεβαιότητα, συνομιλώντας με τους δημιουργούς και βλέποντας τους ενθουσιώδεις και ακούραστους θεατές, είναι πως σ’ αυτή την πόλη, για αυτή τη βδομάδα, χτυπάει η καρδιά της κινηματογραφόφιλης Ελλάδας.
Στο διεθνές διαγωνιστικό, ταινίες από κάθε άκρη της γης κατάφεραν να αιχμαλωτίσουν το ενδιαφέρον του κοινού: ανάμεσά τους, το ισπανικό «Salvador», με θέμα του τις πρόσφατες επιθέσεις αυτοκτονίας στη Μαδρίτη, θέτει με εύστοχο, αιχμηρό αλλά ταυτόχρονα ευαίσθητο τρόπο ενδιαφέροντα ερωτήματα, το γαλλοσενεγαλέζικο «Ουσμαν» συγκίνησε και προβλημάτισε, το καλογυρισμένο αμερικάνικο «Chicxulub» άφησε επίσης καλές εντυπώσεις. Το κωμικό γαλλικό «ο Μότσαρτ των πορτοφολάδων» κέρδισε τα χαμόγελα αλλά και την προσοχή των θεατών, ενώ ο σουρεαλιστικός, αλληγορικός «Οσφριστής» επιβεβαίωσε την υποψία ότι από τη Νορβηγία έρχεται ένα σινεμά σύγχρονο και πρωτοποριακό. Στο διαγωνιστικό τμήμα των ελληνικών σπουδαστικών ταινιών που ολοκληρώθηκε εχθές είδαμε επίσης πολύ καλά στοιχεία, με προτάσεις ολοκληρωμένες, καλογυρισμένες και συχνά ρηξικέλευθες (ιδιαίτερα αισιόδοξο το δείγμα των νέων Ελλήνων κινηματογραφιστών), ενώ στο επίσης διαγωνιστικό τμήμα «Έλληνες του κόσμου» είδαμε καλές παραγωγές με αρκετές δόσεις νοσταλγίας σε κάθε φιλμ.
Διανύοντας την τρίτη μέρα προβολών, αυτό που μπορεί να πει κανείς με βεβαιότητα, συνομιλώντας με τους δημιουργούς και βλέποντας τους ενθουσιώδεις και ακούραστους θεατές, είναι πως σ’ αυτή την πόλη, για αυτή τη βδομάδα, χτυπάει η καρδιά της κινηματογραφόφιλης Ελλάδας.
Ο παλμός της μας παρασέρνει.
Μαριάννα Ράντου
5 σχόλια:
Σαν ψέματα μου φαίνεται ότι πέρασαν κιόλας 30 χρόνια ύπαρξής του.
Πολύ ενδιαφέρον το διεθνές διαγωνιστικό πρόγραμμα. Μία απορία ωστόσο: γιατί προβάλλονται οι ταινίες animation στο κανονικό πρόγραμμα ταινιών μικρού μήκους; Δεν φαίνεται καν δίκαιο να διαγωνίζονται μαζί με τις υπόλοιπες
Μ αρεσει ο προβληματισμος σας στην ερωτηση αγαπητη Dora Carrington. Και βεβαίως συμφωνω.
Ομως εδω στην μακρυνη Αθήνα, εμεις αλλα μαθαίνουμε, για πολλες μπύρες και μπομπες ποτα, και γλέντια τρελλα με Καπράνο και Νeutrino και ξενυχτια σινεφιλ.
Βοούν τα blogs!
Γι αυτα γιατι δεν μας γραφετε κατι?
χτες, επιτελους, ενθουσιαστηκα απο το ελληνικο προγραμμα. γι'αυτο, πριν δοθουν τα επισημα βραβεια, να πω οτι εγω θα ημουν αναμεσα στις "Παραισθησεις" του Σεργιου Κωνσταντινιδη, το "Καλη Χρονια, μαμα!" της Ιρινας Μποικο, το "Φαυλο Κυκλο" του Τζωρτζη Γρηγορακη. Καταπληκτικες δουλειες. Επισης φοβερα καλοπαιγμενο και εξυπνο το μονοπλανο "xxx live" του Δημητρη Αντζου και η νοσταλγικη καλογυρισμενη Spinalonga του Κωστη Αθουσακη. Παρα πολυ ωραια και η προχθεσινη "Τζινα Ντοστογιεφσκι" της Βανεσας Ζουγανελη και το "Τι ειναι αυτο" του Κων/νου Πιλαβιου. Μας κρατησαν τα καλυτερα για το τελος. :)))
στο διεθνες, τα καλυτερα για μενα παραμενουν αυτα που ανεφερα προχτες, αλλα ευφημος μνεια στο πανεξυπνο γαλλικο animation "ακομα και τα περιστερια πανε στον παραδεισο" καθως και το αμερικανικο του αγαπημενου μου Bill Plympton "guide dog" και το λυρικο "οι προσφυγες της κοιλαδας των ροδιων" απο το Ιραν.
οσο για την απορια σου, dorra, στη σχετικη μας συζητηση με τον συμπαθεστατο προεδρα της επιτροπης Ron Holloway ειπε χαρακτηριστικα οτι το θεωρει exceptional στοιχειο του φεστιβαλ, γιατι ειναι ενας διαχωρισμος που δε θα επρεπε (γι'αυτον) να γινεται στις ταινιες που πρεπει να προβαλλονται (& να διαγωνιζονται) επι ισοις οροις.
etalon, ποιω την νησσαν. τι εννοειτε; ;p
Συγχαρητήρια στη Βανέσα Ζουγανέλη για το βραβείο! Αυτά έχω να πω, ουδέν σχόλιον για διασκεδάσεις και λοιπές συκοφαντίες...
Δημοσίευση σχολίου