Control

Εγραψαν :

Πλήθος τα προσόντα του «Control». Συμπαγές, ομοιογενές, χαμηλόφωνο, υπόγειο, διαυγές, παγωμένο, αποστασιοποιημένο και ταυτόχρονα ταυτισμένο με το «γεγονός».
Με έναν πρωταγωνιστή- τον Σαμ Ρίλεϊ - που θα σε στοιχειώσει από την αρχή.
Και λιτός και ταραγμένος.
Και χυμώδης και στεγνός.
Και φοβισμένος και επιθετικός.
Και μεγάλος και μικρός.
Η καλύτερη ταυτοπροσωπία με σάρκα, αίμα και ουσία.
Αν ήταν στο χέρι μου θα του έδινα το Όσκαρ!
(Δημητρης Δανίκας ΤΑ ΝΕΑ)


Με καδραρίσματα που μαρτυρούν την καλλιτεχνική του καταγωγή, ο Κορμπέιν αποφεύγει κάθε παγίδα βιογραφικής τυμβωρυχίας, σκοτεινιάζει με φυσικότητα το τοπίο της ψυχής του ήρωά του και θυμάται πως πρέπει να σε συγκινήσει πάνω στην κόψη του νήματος με τη ζωή, υπό τους ήχους του «Atmosphere» κι ένα σχεδόν μεταφυσικό «φευγιό» που τα κάνει όλα στάχτη.
( Ηλίας Φραγκούλης MAD TV- MFTMBlog -CINEMAD Blog)

Αυτό το τελευταίο είναι που σε σκίζει. Η ταινία δεν είναι αγιογραφία, δεν φοβάται να παρουσιάσει τις όχι και τόσο "κολακευτικές" πτυχές του "αντικειμένου" της. Αλλά νοιάζεται. Πραγματικά. Αυτό την κάνει σπουδαία.

(Ακης Καπράνος www.akiskapranos.blogspot.com - ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ)

Ολα αυτά, στην υπηρεσία ενός «γήινου» σεναρίου που αδιαφορεί επιδεικτικά για τη μυθοποίηση και πριμοδοτεί τις πτυχές ενός δράματος προσωπικού μεν, αλλά αβίαστα αναγνωρίσιμου από τον καθένα - η ευαίσθητη μετάβαση από τη συγκεχυμένη μετεφηβεία στις επιτακτικές ευθύνες της ενηλικίωσης.
(Ρόμπυ Εκσιέλ- ΕΘΝΟΣ)

Το «Control» αποτελεί μια εντυπωσιακή «πρώτη εμφάνιση» στον κινηματογράφο, ως σκηνοθέτη για τον Άντονι Κόρμπιν έναν από τους πιο διάσημους φωτογράφους του κόσμου, αφού έχει απαθανατίσει με το φακό του από τους U2 μέχρι τον Κλιντ Ίστγουντ.
(Κώστας Χουβαρδάς)

Η Σαμάνθα Μόρτον είναι όπως πάντα καταπληκτική - με την αυταπάρνηση και το εκκωφαντικό της σβήσιμο σε κάθε της ρόλο, πέφτουμε στο παράπτωμα να την ξεχνάμε, μόνιμα και απαράδεκτα, στις λίστες με τις σύγχρονες μεγάλες ηθοποιούς.
(Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος LIFO)

Εκεί που οι συνηθισμένες βιογραφικές ταινίες προσπαθούν, συχνά αδιάφορα, να καλύψουν όλες -ή τις πιο σημαντικές- στιγμές στη ζωή του αντικειμένου τους, η ταινία του Κόρμπιν καταφέρνει να καταγράψει με ξεχωριστή φροντίδα και οξυδέρκεια τα συναισθήματα και την αγωνία του Κέρτις.
(Νινος Φενεκ Μικελίδης – ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ)

Επιλέγοντας το ασπρόμαυρο, ο Κορμπιν ειναι σαν να επιλέγει να κάνει ένα ντοκυμαντέρ, κοιτάζοντας μια ζωη και τον περίγυρό της.Κοιτάζοντας ενα μουσικό που δεν κατάφερε ποτέ να αποκτήσει το κατάλληλο Control για να επιβιώσει από την ορμή της μουσικής στο κεφάλι του και κοιτάζοντας μια εποχή που ακόμα και σήμερα μοιάζει γοητευτικά επικίνδυνη και γι αυτό μοναδική...

(Τάσος Ρέντζιος ΑΓΓΕΛΙΑΦΟΡΟΣ-SOUL)

O Kορμπάιν σκηνοθετεί ένα ψυχρό και διόλου μελοδραματικό οικογενειακό δράμα με αισθητικούς όρους μιας φόρμας που αποτυπώνει την ατμόσφαιρα των ροκ κλαμπ της εποχής και ταιριάζει στο μύθο ενός ροκ ειδώλου που ακροβατεί στο κενό σε απόσταση ασφαλείας από το κοινό του.
(Δημήτρης Μπούρας Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Αυτό που ορθώς δεν προσφέρει το Control, είναι την μυθοποίηση του Ιαν Κέρτις. Αντιθέτως, τον βγάζει από τον θρόνο του και τον παρουσιάζει στην πραγματική του διάσταση: ως ένα ταλαιπωρημένο και φοβισμένο παιδί που, όπως είπε και ο Πίτερ Χουκ στο τέλος της ταινίας “φώναζε για βοήθεια, αλλά δεν τον άκουγε κανείς…”. Ο ίδιος, απαντώντας σε ερωτήσεις στο τέλος της προβολής, αναφέρθηκε στον πρόσφατο χαμό του Τόνι Γουίλσον λέγοντας πως “To Μάντσεστερ δεν θα είναι ποτέ το ίδιο χωρίς αυτόν”, ενώ σε ερώτηση για το πιο αγαπημένο του κομμάτι των Joy Division απάντησε: “To ‘Αtmosphere’. Είναι ένα υπέροχο κομμάτι που ακόμα μου προκαλεί κόμπο στο λαιμό.”
( www.katalogos-kritis.gr)

η σωστή δραματουργική επεξεργασία μιας ιστορίας που στα λάθος χέρια θα είχε γίνει ένα δακρύβρεχτο μελό ή μια βαρετή βιογραφία/αγιογραφία, οι σκηνές ανθολογίας -όπως η «κατινίστικη σκηνή του love will tear us apart- δεν αφήνου(Μαριάννα Ράντου ΕΞΩΣΤΗΣ)

Ανυπόμονα ζητώντας να συμπυκνώσω τη γνώμη μου για το Control, θα πω ότι δεν είναι απλά μια ταινία που πρέπει να δεις, είναι μια εμπειρία που πρέπει να ζήσεις!(http://cineparmenos.blogspot.com/)

«Ίσως η πιο ουσιαστική ροκ ταινία που είδαμε εδώ και καιρό, ...
εφημερίδα Guardian