day 9
PVC-1 / Σπύρος Σταθουλόπουλος (Διεθνές Διαγωνιστικό)
Μια από τις καλύτερες ταινίες του Φεστιβαλ. Πρωτόγνωρη ένταση, πραγματικά συναισθήματα, μοναδικό στήσιμο. Μια φιλήσυχη οικογένεια, μια επίθεση, μια γυναίκα-ζωντανή βόμβα και η αγωνιώδης προσπάθεια της οικογένειας να απαλλαγεί από το θάνατο που της φορτώθηκε. Κι όλα αυτά σε ένα και μοναδικό πλάνο 85 λεπτών.
Είναι πραγματικά συγκλονιστικό, όταν καταφέρνει κανείς ως θεατής να ξεφύγει από την ασύλληπτη ένταση που προκαλεί η ιστορία (εξαιρετική η επεξεργασία και η οικονομία της), να συνειδητοποιεί πως όλα αυτά που βλέπει στην οθόνη είναι απόλυτα χορογραφημένα και γίνονται χωρίς να ακουστεί ούτε ένα cut. Μια συνεχόμενη σκηνή. Σαν θεατρική παράσταση, που όμως παίζεται όχι σε στούντιο ή σε σκηνή, μα μέσα στη ζούγκλα. Κι η κάμερα δεν καταγράφει απλώς, τρέχοντας και ασθμαίνοντας πίσω από τους ηθοποιούς σαν κάμεραμαν ενός reality, μα κάθε πλάνο είναι μετρημένο στην εντέλεια, κάθε σεκανς σαν να έχει γυριστεί μετά από δεκάδες λήψεις. Απλά συγκλονιστικό τόσο ως σύλληψη (η ιστορία απλή, λιτή, ανθρώπινη, καταγράφει μέσα από ένα μικρό χρονικό τον άνθρωπο σε όλες του τις εκφάνσεις -βασισμένη μάλιστα σε αληθινά γεγονότα) και φυσικά όσο και ως προς την πραγματοποίησή της. Αξιοθαύμαστη, η μόνη ταινία που χωρίς μελοδραματισμούς και εξεζητημένους συναισθηματισμούς με έκανε να δακρύσω με τον ανθρώπινο ρεαλισμό της.. Νομίζω πως θα βρει διανομή και σας προτείνω να μην τη χάσετε.
The Savages / Ταμάρα Τζένκινς (Ειδική Προβολή)
Ένα σκληρό θέμα, κι ακόμα σκληρότερο γι' αυτούς που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το έχουν ζήσει. Τί γίνεται όταν οι γονείς σου, αυτοί που σε μεγάλωσαν και σε στήριξαν μια ζωή, αυτοί που σε δημιούργησαν, τώρα χρειάζονται τη δική σου στήριξη, επειδή ο χρόνος τους έχει κάνει σχεδόν ανίκανους να φροντίσουν τον εαυτό τους; Εκτός από τις πρακτικές δυσκολίες, υπάρχει πάντα ένα εσωτερικό αγκάθι που κάνει τον άνθρωπο να μην μπορεί να αντικρύσει με οίκτο τους ίδιους του τους γονείς. Αυτή η αίσθηση πως οι γονείς είναι πάντα το στήριγμα, δημιουργεί μια ενοχική αντίφαση που κάνει αυτή την ούτως ή αλλως θλιβερή διαδικασία σχεδόν βασανιστική.
Αυτό ακριβώς καλούνται να αντιμετωπίσουν και τα αδέρφια Σάβατζ, που, χαμένα για χρόνια ολόκληρα τόσο από τους γονείς τους όσο και μεταξύ τους, καλούνται την ύστατη στιγμή να βοηθήσουν τον πατέρα τους που έχει μείνει μόνος πάσχοντας από γεροντική άνοια. Η ανάγκη για βοήθεια, η λαχτάρα για επικοινωνία, η ψυχαναγκαστική υποχρέωση, οι τύψεις, οι ενοχές αλλά και η οικογενειακή αγάπη (που μ'ένα μυστήριο τρόπο δεν εξατμίζεται ποτέ) δημιουργούν ένα πλέγμα αντιφάσεων και συγκρούσεων που θα οδηγήσουν τα δύο δυσλειτουργικά αδέρφια προς την αυτογνωσία αλλά και την πραγματική επικοινωνία. Σκληρό και μελαγχολικό, αλλά και γλυκό και αισιόδοξο, ένα φιλμ για τις δυσκολίες της ζωής, που ακόμα κι όταν δεν ξεπερνιούνται, μας βοηθούν να κάνουμε ένα βήμα μπροστά.
Άγγελοι από χιόνι / Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν (ενότητα Νέοι Αμερικανοί)
Μια χώρα σε κρίση. Μια κωμόπολη σε ένταση. Μια οικογένεια υπό διάλυση. Οι άγγελοι στο χιόνι που κάναμε παιδιά, σύντομα θα λιώσουν και θα γίνουν λάσπη..
Δυο παράλληλες ιστορίες, αυτή της διαλυμένης οικογένειας της Άννι που ήταν παντρεμένη με τον αλκοολικό (και σε στιγμές επικίνδυνο) Γκλεν και αυτή του σχολικού ειδυλλίου του Άρθουρ με την Λίλα. Μια οικογένεια που γκρεμίζεται, κι ένας έρωτας που ανθίζει. Οι εκρήξεις, η απομάκρυνση, η παρακμή. Το παραμύθι μιας αναγέννησης που δεν έρχεται ποτέ και η ελπίδα που γεννιέται διακριτικά αλλά δυνατά μέσα από τον έρωτα. Εξαιρετικός ο Σαμ Ρόκγουελ (που ήταν ιδιαίτερα κεφάτος στο Q&A που ακολούθησε, παρά το δραματικό του ύφος στο φιλμ) και μια από τις πιο όμρφα μελαγχολικές και πικρές σκηνές παρακμής (ο Γκλεν να μεθά μόνος σε ένα μπαρ με δυο ηλικιωμένους που χορεύουν) η προβληματική αμερική, οι πικρές αλήθειες της οικογένειας και η λασπωμένη αθωότητα, που ακόμα κι αν χάθηκε -τουλάχιστον κάποτε υπήρξε..
Η δολοφονία του Τζέσε Τζέιμς από τον δειλό Ρόμπερτ Φορντ / Άντριου Ντόμινικ (Ειδική Προβολή)
Το στορυ της ταινίας το μαθαίνουμε ήδη από τον τίτλο. Και πράγματι, τίποτα παραπάνω δε γίνεται στη διάρκεια της ταινίας. Ο ατρόμητος, θρυλικός παράνομος Τζέσε θα δολοφονηθεί από τον δειλό Ρόμπερτ Φορντ, μέλος της συμμορίας του. Το ζήτημα είναι όμως πως αποτυπωνει αυτή την ιστορία ο σκηνοθέτης Άντριου Ντόμινικ και πως κλιμακώνει την ένταση από την αρχή μέχρι την προεξαναγγελθείσα δολοφονία. Μια διήγηση μέσα από εικόνες και βλέμματα. Μια διαδρομή μοναχική, μέσα από ωκεανούς από σταχυα, μέσα από θολές εικόνες, σε μια δύση που είναι άγρια λόγω της λιτότητας και της υπόγειας έντασής της κι όχι λόγω των εκκωφαντικών πυροβολισμών. Ο Τζέσε εκεί είναι ένας θρύλος όχι μόνο γιατί σκορπά τον θάνατο αλλά γιατί καλλιεργεί τον φόβο. Κι ο Ρόμπερτ Φορντ έχει μεγαλώσει με τον θρύλο αυτό. Με το δικό του είδωλο της εποχής. Τον θαυμάζει, τον ζηλέυει, τον φθονεί. "Θέλεις να γίνεις όπως εγώ, ή θέλεις να γίνεις εγώ", τον ρωτά κάποια στιγμή ο Τζέσε, που γνωρίζει (όπως πάντα) από την αρχή τι ακριβώς πρόκειται να ακολουθήσει. Που, όπως ακριβώς καλλιεργεί το φόβο, καλλιεργεί εντελώς συνειδητά και το φθόνο. Και προετοιμάζει το έδαφος για το τέλος του. Μια λυτρωτική τελικά δολοφονία από τον μικρό και ασήμαντο (μα πάντως συνειδητά επιλεγμένο), τον καταπιεσμένο, τον παραμελημένο κι ελαφρώς παράφρονα Μπομπ Φορντ που ζει για να ταυτιστεί με το είδωλό του. Που ζει για να κάνει το εγώ του Τζεσε δικό του εγώ. Και τη στιγμή που θα νιώσει πως το καταφέρνει (τη στιγμή που ο Τζεσε του έχει δώσει τη δυνατότητα να το πιστέψει), θα σηκώσει το όπλο εναντίον του σε μια προδιαγεγραμμένη δολοφονία - αυτοκτονία. Και που βέβαια, δε θα του δώσει πίσω τίποτα από αυτά που ήλπιζε. Το στιγμαία σταθερό του χέρι θα αρχίσει και πάλι να τρέμει, η στιγμιαία λάμψη στο βλέμμα του θα σβήσει άμεσα και θα επανάλθει το θολό και απλανές της ανυπαρξίας και, φυσικά, η ιστορία δε θα είναι λιγοτερο αμείλικτη.Ο δειλός Ρόμπερτ Φορντ δολοφόνησε τον ηρωικό Τζέσε Τζειμς. Κι αυτή είναι η πιο σκληρή τιμωρία. Εκπληκτικές ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές, με τον Κέισι Αφλεκ να είναι σε στιγμες απλώς τέλειος, ταιριαστή μουσική επένδυση και πανέμορφα πλάνα. Ενοχλητικό το voice over, ιδίως όταν οι εικόνες ήταν τόσο έυγλωττες από μόνες τους.
Μια από τις καλύτερες ταινίες του Φεστιβαλ. Πρωτόγνωρη ένταση, πραγματικά συναισθήματα, μοναδικό στήσιμο. Μια φιλήσυχη οικογένεια, μια επίθεση, μια γυναίκα-ζωντανή βόμβα και η αγωνιώδης προσπάθεια της οικογένειας να απαλλαγεί από το θάνατο που της φορτώθηκε. Κι όλα αυτά σε ένα και μοναδικό πλάνο 85 λεπτών.
Είναι πραγματικά συγκλονιστικό, όταν καταφέρνει κανείς ως θεατής να ξεφύγει από την ασύλληπτη ένταση που προκαλεί η ιστορία (εξαιρετική η επεξεργασία και η οικονομία της), να συνειδητοποιεί πως όλα αυτά που βλέπει στην οθόνη είναι απόλυτα χορογραφημένα και γίνονται χωρίς να ακουστεί ούτε ένα cut. Μια συνεχόμενη σκηνή. Σαν θεατρική παράσταση, που όμως παίζεται όχι σε στούντιο ή σε σκηνή, μα μέσα στη ζούγκλα. Κι η κάμερα δεν καταγράφει απλώς, τρέχοντας και ασθμαίνοντας πίσω από τους ηθοποιούς σαν κάμεραμαν ενός reality, μα κάθε πλάνο είναι μετρημένο στην εντέλεια, κάθε σεκανς σαν να έχει γυριστεί μετά από δεκάδες λήψεις. Απλά συγκλονιστικό τόσο ως σύλληψη (η ιστορία απλή, λιτή, ανθρώπινη, καταγράφει μέσα από ένα μικρό χρονικό τον άνθρωπο σε όλες του τις εκφάνσεις -βασισμένη μάλιστα σε αληθινά γεγονότα) και φυσικά όσο και ως προς την πραγματοποίησή της. Αξιοθαύμαστη, η μόνη ταινία που χωρίς μελοδραματισμούς και εξεζητημένους συναισθηματισμούς με έκανε να δακρύσω με τον ανθρώπινο ρεαλισμό της.. Νομίζω πως θα βρει διανομή και σας προτείνω να μην τη χάσετε.
The Savages / Ταμάρα Τζένκινς (Ειδική Προβολή)
Ένα σκληρό θέμα, κι ακόμα σκληρότερο γι' αυτούς που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το έχουν ζήσει. Τί γίνεται όταν οι γονείς σου, αυτοί που σε μεγάλωσαν και σε στήριξαν μια ζωή, αυτοί που σε δημιούργησαν, τώρα χρειάζονται τη δική σου στήριξη, επειδή ο χρόνος τους έχει κάνει σχεδόν ανίκανους να φροντίσουν τον εαυτό τους; Εκτός από τις πρακτικές δυσκολίες, υπάρχει πάντα ένα εσωτερικό αγκάθι που κάνει τον άνθρωπο να μην μπορεί να αντικρύσει με οίκτο τους ίδιους του τους γονείς. Αυτή η αίσθηση πως οι γονείς είναι πάντα το στήριγμα, δημιουργεί μια ενοχική αντίφαση που κάνει αυτή την ούτως ή αλλως θλιβερή διαδικασία σχεδόν βασανιστική.
Αυτό ακριβώς καλούνται να αντιμετωπίσουν και τα αδέρφια Σάβατζ, που, χαμένα για χρόνια ολόκληρα τόσο από τους γονείς τους όσο και μεταξύ τους, καλούνται την ύστατη στιγμή να βοηθήσουν τον πατέρα τους που έχει μείνει μόνος πάσχοντας από γεροντική άνοια. Η ανάγκη για βοήθεια, η λαχτάρα για επικοινωνία, η ψυχαναγκαστική υποχρέωση, οι τύψεις, οι ενοχές αλλά και η οικογενειακή αγάπη (που μ'ένα μυστήριο τρόπο δεν εξατμίζεται ποτέ) δημιουργούν ένα πλέγμα αντιφάσεων και συγκρούσεων που θα οδηγήσουν τα δύο δυσλειτουργικά αδέρφια προς την αυτογνωσία αλλά και την πραγματική επικοινωνία. Σκληρό και μελαγχολικό, αλλά και γλυκό και αισιόδοξο, ένα φιλμ για τις δυσκολίες της ζωής, που ακόμα κι όταν δεν ξεπερνιούνται, μας βοηθούν να κάνουμε ένα βήμα μπροστά.
Άγγελοι από χιόνι / Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν (ενότητα Νέοι Αμερικανοί)
Μια χώρα σε κρίση. Μια κωμόπολη σε ένταση. Μια οικογένεια υπό διάλυση. Οι άγγελοι στο χιόνι που κάναμε παιδιά, σύντομα θα λιώσουν και θα γίνουν λάσπη..
Δυο παράλληλες ιστορίες, αυτή της διαλυμένης οικογένειας της Άννι που ήταν παντρεμένη με τον αλκοολικό (και σε στιγμές επικίνδυνο) Γκλεν και αυτή του σχολικού ειδυλλίου του Άρθουρ με την Λίλα. Μια οικογένεια που γκρεμίζεται, κι ένας έρωτας που ανθίζει. Οι εκρήξεις, η απομάκρυνση, η παρακμή. Το παραμύθι μιας αναγέννησης που δεν έρχεται ποτέ και η ελπίδα που γεννιέται διακριτικά αλλά δυνατά μέσα από τον έρωτα. Εξαιρετικός ο Σαμ Ρόκγουελ (που ήταν ιδιαίτερα κεφάτος στο Q&A που ακολούθησε, παρά το δραματικό του ύφος στο φιλμ) και μια από τις πιο όμρφα μελαγχολικές και πικρές σκηνές παρακμής (ο Γκλεν να μεθά μόνος σε ένα μπαρ με δυο ηλικιωμένους που χορεύουν) η προβληματική αμερική, οι πικρές αλήθειες της οικογένειας και η λασπωμένη αθωότητα, που ακόμα κι αν χάθηκε -τουλάχιστον κάποτε υπήρξε..
Η δολοφονία του Τζέσε Τζέιμς από τον δειλό Ρόμπερτ Φορντ / Άντριου Ντόμινικ (Ειδική Προβολή)
Το στορυ της ταινίας το μαθαίνουμε ήδη από τον τίτλο. Και πράγματι, τίποτα παραπάνω δε γίνεται στη διάρκεια της ταινίας. Ο ατρόμητος, θρυλικός παράνομος Τζέσε θα δολοφονηθεί από τον δειλό Ρόμπερτ Φορντ, μέλος της συμμορίας του. Το ζήτημα είναι όμως πως αποτυπωνει αυτή την ιστορία ο σκηνοθέτης Άντριου Ντόμινικ και πως κλιμακώνει την ένταση από την αρχή μέχρι την προεξαναγγελθείσα δολοφονία. Μια διήγηση μέσα από εικόνες και βλέμματα. Μια διαδρομή μοναχική, μέσα από ωκεανούς από σταχυα, μέσα από θολές εικόνες, σε μια δύση που είναι άγρια λόγω της λιτότητας και της υπόγειας έντασής της κι όχι λόγω των εκκωφαντικών πυροβολισμών. Ο Τζέσε εκεί είναι ένας θρύλος όχι μόνο γιατί σκορπά τον θάνατο αλλά γιατί καλλιεργεί τον φόβο. Κι ο Ρόμπερτ Φορντ έχει μεγαλώσει με τον θρύλο αυτό. Με το δικό του είδωλο της εποχής. Τον θαυμάζει, τον ζηλέυει, τον φθονεί. "Θέλεις να γίνεις όπως εγώ, ή θέλεις να γίνεις εγώ", τον ρωτά κάποια στιγμή ο Τζέσε, που γνωρίζει (όπως πάντα) από την αρχή τι ακριβώς πρόκειται να ακολουθήσει. Που, όπως ακριβώς καλλιεργεί το φόβο, καλλιεργεί εντελώς συνειδητά και το φθόνο. Και προετοιμάζει το έδαφος για το τέλος του. Μια λυτρωτική τελικά δολοφονία από τον μικρό και ασήμαντο (μα πάντως συνειδητά επιλεγμένο), τον καταπιεσμένο, τον παραμελημένο κι ελαφρώς παράφρονα Μπομπ Φορντ που ζει για να ταυτιστεί με το είδωλό του. Που ζει για να κάνει το εγώ του Τζεσε δικό του εγώ. Και τη στιγμή που θα νιώσει πως το καταφέρνει (τη στιγμή που ο Τζεσε του έχει δώσει τη δυνατότητα να το πιστέψει), θα σηκώσει το όπλο εναντίον του σε μια προδιαγεγραμμένη δολοφονία - αυτοκτονία. Και που βέβαια, δε θα του δώσει πίσω τίποτα από αυτά που ήλπιζε. Το στιγμαία σταθερό του χέρι θα αρχίσει και πάλι να τρέμει, η στιγμιαία λάμψη στο βλέμμα του θα σβήσει άμεσα και θα επανάλθει το θολό και απλανές της ανυπαρξίας και, φυσικά, η ιστορία δε θα είναι λιγοτερο αμείλικτη.Ο δειλός Ρόμπερτ Φορντ δολοφόνησε τον ηρωικό Τζέσε Τζειμς. Κι αυτή είναι η πιο σκληρή τιμωρία. Εκπληκτικές ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές, με τον Κέισι Αφλεκ να είναι σε στιγμες απλώς τέλειος, ταιριαστή μουσική επένδυση και πανέμορφα πλάνα. Ενοχλητικό το voice over, ιδίως όταν οι εικόνες ήταν τόσο έυγλωττες από μόνες τους.
Μαριάννα Ράντου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου