48th Thessaloniki International Film Festival

Day 6
Continental - Μια ταινία χωρίς όπλα / Στεφάν Λαφλέρ (Ημέρες Ανεξαρτησίας)

Τέσσερα πρόσωπα, τέσσερις ζωές που επηρεάζονται από ένα γεγονός.
Διαφορετικές ιστορίες μελαγχολικά κωμικές και θλιμμένα αστείες. Διαφορετικές ζωές, στιγμές βαρετές, καθημερινές, με μικροπροβλήματα μα και μικροεκπλήξεις. Η εξαφάνιση ενός ανθρώπου θα τις αγγίξει, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό. Θα τις αλλάξει όμως; Ο Καναδός Στεφαν Λαφλέρ σ'αυτή την πρώτη του ταινία, πράγματι, όπως μας δηλώνει στον τίτλο του, δε χρησιμοποιεί καθόλου όπλα -όχι κάποια από αυτά που ξέρουμε τουλάχιστον. Χρησιμοποιεί άλλα όμως, που μπορούν να πληγώσουν εξίσου θανάσιμα.. Και χρησιμοποιεί και την τεχνική του κοντινεντάλ, ενός καναδικού χορού στον οποίο οι άνθρωποι κάνουν τις ίδιες χορευτικές κινήσεις, χωρίς όμως να ακουμπούν ο ένας τον άλλον. Διαφορετικές αφετηρίες, διαφορετικές διαδρομές, αλλά εντέλει παράλληλες πορείες.
Με έναν ιδιότυπο αποστασιοποιημένο ρεαλισμό ο σκηνοθέτης καταγράφει με ανθρωπιά τους ήρωές του, με πινελιές ιδιαίτερου, μαύρου χιούμορ που προκαλεί πικρά όσο και ξεκαρδιστικά γέλια. Στο μέλλον θα μπορούσε να εξελιχθεί σε έναν Ρόι Άντερσον με τα πόδια στη γη..

Valse Sentimentale / Κωνσταντίνα Βούλγαρη (Διεθνές Διαγωνιστικό)

"Au premier temps de la valse
Toute seule tu souris déjà
Au premier temps de la valse
Je suis seul mais je t'aperçois.."
Ένα συναισθηματικό βαλς στους σκοτεινά ρομαντικούς δρόμους των Εξαρχείων. Ή ένα σκληρό βαλς στα βλοσυρά σοκάκια δυο μπερδεμένων ψυχών. Δύο παιδιά "ό,τι να΄ναι", σχεδόν αυτιστικά μοναχικά και αντιδραστικά, που δε ζητούν τίποτα από τη ζωή. Που δε θέλουν να ζητήσουν τίποτα, από φόβο σχεδόν για το πως θα το δεχτεί ο αντιδραστικός οργανισμός τους. Και που, απροσδόκητα όσο και αναμενόμενα, ο έρωτας τους χτυπά την πόρτα. Ένα κενό, ελλειψη επικοινωνίας -κι όμως ταυτόχρονα μια βαθιά κατανόηση. Ένας αλληλοσπαραγμός -κι όμως ταυτόχρονα αμοιβαία συναισθήματα. Αλλεπάλληλες απορρίψεις -κι όμως μια αγκαλιά να ανοίγει κάθε φορά και πιο διάπλατη.
Κι όσο κι αν πληγώνονται κι οι δυο, το ξέρουν, το νιώθουν και το έχουν ανάγκη να να συνεχίσουν αυτό το συναισθηματικό βαλς μέχρι το τέλος. Γιατί η συναισθηματική δυστοκία δε σημαίνει έλλειψη αγάπης -ίσα ισα υποδηλώνει τη βαθιά ανάγκη γι' αυτήν.
Μια ιδιαίτερη, εντελώς χειροποίητη (ομολογουμένως, σχεδόν ενοχλητικά χειροποίητη) ταινία, που παρά τα πολλά αρνητικά της, κανείς δε μπορεί να της αρνηθεί το πιο βασικό: την ειλικρίνεια. Μια ειλικρίνεια που ξεγυμνώνει τόσο τους χαρακτήρες, όσο και τη δημιουργό που μας παρουσιάζει χωρίς επιτήδευση μια δική της αλήθεια (που είναι πραγματικότητα, σε κάποιο βαθμό, και για πολλούς ακόμα εκεί έξω). Γλυκό όσο και σκληρό, αυτό το ιδιαίτερο συναισθηματικό βαλσάκι σίγουρα θα βρει το κοινό του, που θα το αγαπήσει για την αλήθεια και την απλότητά του..
"Au troisième temps de la valse
Nous valsons enfin tous les trois
Au troisième temps de la valse
Il y a toi, y a l'amour et y a moi..."

Μαριάννα Ράντου

Μερικές σκέψεις για την ταινία:
Μια χειροποίητη ταινία.

Ένα αγόρι Ένα κορίτσι και οι δύσκολες λέξεις.

Οι δύσκολες σχέσεις.

Κάποτε συναντιούνται.

Αγωνίζονται να μιλήσουν.

Πονάνε να ανοιχτούν. Φοβικοί κι ανασφαλείς.

Υπερενημερωμενοι. Πολίτες της Αθήνας. Της Νέας Υόρκης. Του Βερολίνου. Πολίτες του κόσμου μιας παρακμής αξιών.

Μιας απαξίωσης των συναισθημάτων.

Κι αυτοί βράζουν. Βράζουν χωρίς να εκραγούν.

Είναι ο εαυτός τους και ταυτόχρονα τα ματιά τους που κοιτάνε απ έξω τους ιδίους να ζουν.

Η γενιά που έρχεται.

Η γενιά που ζει.

Που έχει άγνωστες λέξεις όπως το «μαζί».

Έχει μηδενίσει τα κοντέρ στα συναισθήματα και τα επανανακαλύπτει χωρίς βοηθήματα.

Ερήμην…

Μια τόσο αληθινή, απλή και ειλικρινής προσέγγιση της γενιάς που κανείς δεν καταλαβαίνει γιατί κανείς δεν έχει την διάθεση να κάνει την αυτοκριτική του για να την καταλάβει.

Μια γενιά που ζει στο περιθώριο γιατί δεν χωράει στην υποκρισία της κοινωνίας που χτίστηκε.
Το Valse Sentimentale είναι μια επικίνδυνη ταινία. Γιατί είναι μια ταινία που έγινε για επικοινωνήσει η Κωνσταντίνα Βούλγαρη αυτό που ζει και εισπράττει γύρω της, όχι για να ονοματιστεί σκηνοθέτης, αλλά γιατί την πνίγει και θέλει να το ξεράσει πάνω μας.

Και το κάνει με απίστευτη επιτυχία.

Και σπάνια ευγένεια…

Δυο εξαιρετικοί ηθοποιοί. Δυο τολμηροί ηθοποιοί που δεν παίζουν αλλά ζουν και πείθουν για το συμπαν που κατασκευάζουν.
Εξαιρετικός ο Θάνος Σαμαράς. Γεννημένος με τη στόφα ενός σταρ. Σωματικος ηθοποιός.Ένας Αλκιβιάδης του Ελληνικού Σινεμα που πρέπει άμεσα να φύγει έξω για να σώσει το sui generis ταλέντο του.Παιδι του κόσμου, η αποστομωτική απάντηση των γυναικείων περιοδικών «μα που πηγανε οι άντρες».

Γοητευτικός, με δικό του dress code,γενναίος δεν φοβάται να δείξει ποσό φοβάται. Σπάνια ανδρείος για την συγκινητική κατάθεση των ανασφαλειών του.

Σίγουρα γοητευτικός, κάνει σκόνη τα μέχρι τώρα τηλεοπτικά και τραγουδιστικά sex symbols.
Ύπουλη, εσωτερική ,δυνατή η Λουκία Μιχαλόπουλου, έχει το ξερό τεμπο της παλιάς «Ευδοκίας» είναι η εγγονη της ίσως. Η μήτρα που κυριαρχεί σα νόμος της φύσης. Το κορίτσι που φοβάται και φεύγει κι είναι πιο εδώ και πιο δυνατό όσο απομακρύνεται. Αληθινή και σπαρακτική στα δήθεν ερωτήματα της. Ξέρει ότι αυτή θα νικήσει. Ξέρει ότι είναι η πιο δυνατή. Όμως γουστάρει να ακούσει τις λέξεις που έχει ανάγκη προτού τις ζητήσει. Αλλιώς δεν έχουν αξία γι αυτήν.
Οι ήρωες είναι παιδιά που ξέρω, τους βλέπω μιλώ μαζί τους καθημερινά. Παίρνουν το συγκεκριμένο DVD τη συγκεκριμένη μέρα για να ζήσουν το συγκεκριμένο τεχνητό συναίσθημα σ αυτόν το ασαφή κόσμο που τους δώσαμε να ζήσουν.
Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με τόση μαζεμένη αλήθεια, είναι αστειο να απαντήσεις αν η ταινία είναι καλή η όχι.
Η αλήθεια στην Τέχνη είναι πιο δυνατή από μας.

τ.φ.

(sfg)