el pasado

Η επιμονή της μνήμης.

Και η διαβρωτική κυριαρχία της επιμονής
σε μια μια σχέση προ πολλού τελειωμένη,
στραγγισμένη από συναισθήματα
και εξατμισμένη από το πάθος.
Ο Ρίμινι μετά από 12 χρόνια σχέσης
έχει ανάγκη να προχωρήσει μπροστά,
και θα το πραγματοποιήσει με ευκολία.
Το παρελθόν μένει γι’ αυτόν
καλά φυλαγμένο
σε ένα άλμπουν φωτογραφιών
που δε θα ανοιχτεί ποτέ.

Η Σοφία μετά από 12 χρόνια σχέσης
έχει ανάγκη από το παρελθόν που τη μεγάλωσε
και από το μέλλον στο οποίο υπολόγιζε.
Σ’ένα μέλλον με τον Ρίμινι.
Και ψυχαναγκαστικά παραμένει προσκολλημένη
σ’αυτό το παρελθόν
το κρυμμένο σε φωτογραφίες
που δε θα αποχωριστεί ποτέ.

Αποσπάσματα ζωής,
με κλεφτές ματιές στο μέλλον:
Ο Ρίμινι θα ερωτευτεί ξανά,
θα παντρευτεί ξανά,
θα χωρίσει,
θα ερωτευτεί,
θα παντρευτεί,
θα κάνει παιδί,
θα ξαναερωτευτεί.

Και σε κάθε κομμάτι της ζωής του,
η επίμονη Σοφία θα είναι εκεί,
διαλύοντας υπόγεια
κάθε προσπάθεια ευτυχίας μακριά της.
Το παρελθόν θα επανέρχεται επίμονα,
ξανά και ξανά στο προσκήνιο,
φέρνοντας μνήμες που είχαν απωθηθεί,
παίζοντας επικίνδυνα με κρυφά μονοπάτια του μυαλού,
αποσυντονίζοντας συστηματικά το παρόν
και συσκοτίζοντάς το.

Ένα παιχνίδι του μυαλού,
ένας αγώνας κυριαρχίας.
Μια απελπισμένη προσπάθεια
να κερδηθεί κάτι αμετάκλητα χαμένο.
Όμως η αγάπη δεν είναι παιχνίδι κυριαρχίας.
Δεν μπορεί να είναι παιχνίδι επικράτησης.
Γιατί κανείς δεν μπορεί να μετρήσει θύματα,
και κανείς δεν ξέρει ποιος τελικά κερδίζει και ποιός χάνει στο ψυχοφθόρο βασανιστήριο του χωρισμού:
Αυτός που προχωρά εθελοτυφώντας μπροστά ή αυτός που παραδέχεται πως μένει πίσω;
Αυτός που επιλέγει να θυμάται ή αυτός που προσπαθεί να ξεχάσει;
Αυτός που ζει με ελπίδες ή αυτός που επιβιώνει με μνήμες;

«Πες μου οτι με μισείς, οτι θες να με πονέσεις, οτι αγαπάς μια άλλη γυναίκα. Μόνο μη μου πεις πως με ξεχνάς».

Η Σοφία νομίζει πως η επιμονή της δε θα τον αφήσει να ξεχάσει, πως θα τον ξαναφέρει πίσω.
Πως με αυτό τον τρόπο θα τον «ξανακερδίσει».
Όμως τι αξία έχει μια τέτοια νίκη;
Μια νίκη πύρρειος, που παραβλέπει πως
η μνήμη δε σημαίνει και αγάπη,
πως
οι αναμνήσεις δε σημαίνουν σχέσεις,
και πως ποτέ,
όσο κι αν η μνήμη επιμένει,
το παρελθόν δε γίνεται παρόν...

Μαριάννα Ράντου