Blasted της Sarah Kane ( Από το Θεατρο Τέχνης Ακτίς Αελίου )

Στο υπόγειο της οδού Χριστοπούλου ζούμε αυτό το καιρό επαναλαμβανόμενες ανατινάξεις. Το Θέατρο Τέχνης Ακτίς Αελίου έχει ανεβάσει το πρώτο έργο της
Σάρα Κέην, του τρομερού παιδιού που κατάφερε μέσα σε 4 χρόνια τη δεκαετία του 90 να τρομοκρατήσει την Αγγλική Θεατρική Σκηνή , να χαράξει νέα όρια θεατρικού λόγου παγκόσμια και να αυτοκτονήσει αφήνοντας το έργο της να σοκάρει ακόμη και σήμερα το κοινό που απαρνιέται τον καναπέ της τηλεοπτικής του, καθημερινότητας με μόνο μέσο το αφαιρετικό της κείμενο και τους προβλέψιμους διαλόγους της.
Και εδώ μπαίνει ο θεός του Θεάτρου και αυτά τα υλικά, που όταν γίνονται λέξεις στο χαρτί ,επιδέξια κρύβουν τη δηλητηριώδη υπόσταση τους, δημιουργείται το πιο εύφλεκτο υλικό για να πυροδοτήσει ,τη σωστή στιγμή, την ώρα της παράστασης, με θύματα τα μυαλά των θεατών και την κοσμική-θεατρική τους μακαριότητα.

Με αφορμή μια παράνομη σχέση ενός δημοσιογράφου σκανδαλοθηρικής εφημερίδας κι ενός κοριτσιού με προβλήματα κοινωνικής ένταξης σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου και με περιβάλλοντα χώρο ένα αντάρτικο πόλεων , ένα σύγχρονο εμφύλιο η Σάρα Κέην δε θα μπορούσε να ήταν πιο επίκαιρη στο σχόλιο της για την σημερινή εικόνα που όλοι βιώνουμε –κυρίως τηλεοπτικά- στη χώρα μας.
Ο άντρας , το κορίτσι κι ο στρατιώτης-ράμπο μιας ηθικής που προέρχεται από οτιδήποτε ανήθικο, αφήσαμε να δημιουργηθεί ,ελέω δημοκρατικών θεσμών.
Κι όλο αυτό ,στην απόλυτη αφαίρεση του, να αγγίζει τη τραγωδία ,αλλά με τα αρχέτυπα υλικά και τις υποσυνείδητες παραβολές για την πατρότητα, το νέο και το αύριο πνιγμένο στην απόλυτη απαισιοδοξία του ΜΗ ΟΝΕΙΡΟΥ ,σε έναν κόσμο γνήσιας σκληρότητας και χωρίς κανένα ΕΛΕΟΣ και συγγνώμης.
Όταν έρχεσαι κατάμουτρα με την αλήθεια, πολύ λίγο μετράει η γνώμη αν αυτό που βλέπεις είναι καλό, κακό η αδιάφορο γιατί σ’ αυτές τις περιπτώσεις πάντα υπερισχύει η δυναμική της ίδιας της αλήθειας.
Κι η παράσταση αυτή είναι αληθινή.
Με εκκωφαντικές σιωπές και θανατηφόρα βλέμματα. Με ακραίους κινητικούς ακροβατισμούς. Με τολμηρές αναφορές και σοκαριστικές αναγωγές ,στο σήμερα και την καθημερινότητα μας,. Και είναι διπλά αληθινή γιατί σαν αφορμή και περιβάλλον χρησιμοποιεί ένα ΜΗ δράμα δωματίου.

Ο Γρηγόρης Παπαδόπουλος σε παρασύρει στη σιγουριά του αρσενικού που καλύπτει σαν καλός μαθητής, με επιμέλεια την ανικανότητα του αρσενικού, στο χειρισμό των ψυχικών μεταπτώσεων του, χρησιμοποιώντας όλα τα επιφανειακά στοιχεία του φύλου του, μέχρι να βρεθεί στο αδιέξοδο της τελικής απογράφης μιας εικόνας χωρίς ουσία.
Η Μάρα Τσικάρα ξεκινάει με ηπιότητα και δυσλεξία την πορεία της ,σαν το κορίτσι των καιρών, θυματοποιείται για μια πρόσκαιρη πρόσμιξη της επιθυμίας της και της αθωότητας της ,με την κοινωνία και τις απαιτήσεις της, μέχρι το θηλυκό φίλτρο της αυτοσυντήρησης, τη σπρώξει στο αρχέτυπο ρόλο της μήτρας -ζωής και τροφοδότη σε μια θρησκευτικού τύπου αγιότητα του περιττού όταν όλα έχουν πια χαθεί. Μια νοσοκόμα ενστίκτων επιβίωσης.
Και ο Γιώργος Κολοβός παίρνει την κατάσταση στα χέρια του από την αρχή για να δηλώσει πεντακάθαρα την έλλειψη παιδείας που κατατρέχει οποιαδήποτε εξουσία βασίζεται σε εξωγενείς υποστηρικτικούς μηχανισμούς πέρα από την ιδεολογία. Με κατάληξη μια απουσία δύναμης αμέσως μετά την νοητή απόδειξή της.

Ναι, κάτι ανατινάζεται στη παράσταση αυτή. Δεν είναι το σκηνικό του Βαγγέλη Ξόνογλου μόνο. Είναι λίγο πιο εσωτερικό. Βοηθά η μουσική του Γαβρίλη Χρυσικόπουλου και οι φωτισμοί, αλλά πολύ περισσότερο τα σκοτάδια του Γιώτη Βράντζα. Ανατινάζεται ο παλιός σιωπηλός κόσμος μιας κοινωνίας που έμαθε να σιωπά και να «πέφτει από τα σύννεφα» μπροστά σε ανεπίκαιρες και προσωπικές πράξεις γενναιότητας.

Ο σκηνοθέτης Θωμάς Βελισσάρης προσέγγισε το κείμενο στη μετάφραση της Αθηνας Παραπονιάρη, σαν ένα, εν δυνάμει μανιφέστο. μιας άτυπης τρομοκρατικής οργάνωσης ,που λειτουργεί υπόγεια στην πόλη, χωρίς συνθήματα και θύματα ακόμη να κοινοποιούνται στα δελτία ειδήσεων, αλλά που γεννιέται δημιουργείται επικοινωνεί και ανατινάζεται σε κάθε παράσταση και τα αποτελέσματα της νομοτελειακά σύντομα θα ξεπεράσουν το υπόγειο της οδού Χριστοπούλου στη Θεσσαλονίκη έτοιμα να τρομοκρατήσουν τους αφασιους τηλεοπτικούς θεατές που ακόμα έχουν την ψευδαίσθηση του κανονικού ,σε έναν κοινωνικό ιστό απόλυτης ανωμαλίας. Προτείνω την 24ωρη παρακολούθησή του απο όλα τα μέσα καταστολής ιδεων της πόλης. Προβλέπω οτι η επόμενη δημιουργία του θα έχει περισσότερα θύματα.
Μια παράσταση που δεν έχετε καμιά δικαιολογία να χάσετε.

(Ακόμη κι αν φεύγοντας χρειαστεί να ξεκολλήσετε, με δάκρυα στα μάτια ,τα θραύσματα από την βόμβα ,από τα βραδυνά σας ρούχα.)

τ.φ./sfg

Πληροφορίες : http://www.aktisaeliou.gr/