Τρίτη 25 Μαρτίου 2008

Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται 1957



Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται
Celui qui doit mourir
Σκηνοθεσία : Ζυλ Ντασσέν
Σενάριο : από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη, Ben Barzman & Ζυλ Ντασσέν
Φωτογραφία: Gilbert Chain - Jacques Natteau
Μουσική : Georges Auric , επιμέλεια ελληνικών θεμάτων Μάνος Χατζιδάκις
Κοστούμια : Γιάννης Τσαρούχης
Παίζουν: Μελίνα Μερκούρη, Μωρίς Ρονέ, Πιέρ Βανέκ, Ροζέ Ανίν, Τζό Ντασσέν, Αννα Αρμάου, ΔήμοςΣταρένιος
Έτος Παραγωγής : 1957
Ασπρόμαυρο
Διάρκεια : 120'

Κρήτη 1920. Μια ομάδα ξεριζωμένων φτάνει στο χωριό που έχουν έθιμο να κάνουν την αναπαράσταση των παθών κάθε Μεγάλη Εβδομάδα με ήρωες κατοίκους του χωριού.
Υπάρχει ο Χριστός, υπάρχει ο Ιούδας όπως κι η Μαγδαληνή. Μόνο που στον μικρόκοσμο της Ελληνικής εσχατιάς, οι ρόλοι μπερδεύονται με την πραγματικότητα για να ξεπηδήσει μια πανανθρώπινη αλληγορία για την ανάγκη μας να κρατηθούμε από κατασκευασμένα σύμβολα ξεχνώντας την ουσία της ύπαρξής μας.
Μια ταινία πολύ μπροστά από την εποχή της με ακραίο θεματικό άξονα. Τολμηρή κινηματογράφηση, αποτέλεσμα ενός μεγάλου έρωτα του Ζυλ Ντασσεν με την Μελίνα Μερκούρη, μετά την γνωριμία τους και τον διπλό θρίαμβό τους στις Κάννες, αυτός με το Ριφιφί κι εκείνη με την Στέλλα του Μιχάλη Κακογιάννη.
Στην ταινία εμφανίζονται πολλοί έλληνες ηθοποιοί της εποχής και με το πέρασμα των χρόνων είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να έρθουμε σε επαφή με μια κινηματογραφική πρόταση που θα μας συγκινήσει, θα μας προβληματίσει και θα μας συναρπάσει.
Η ερωτική σκηνή της Κατερίνας με τον Μανωλιό στάθηκε η πρώτη μαγιά για την υπέροχη ερωτική σκηνή στη Φαίδρα, λίγα χρόνια αργότερα.
Η Μελίνα μαγνητίζει με το στυλ ακόμη και σήμερα στο ρόλο του αιώνιου θηλυκού .
Ο Julles Dassin και η Μελίνα Μερκούρη μαζι με τον Γιάννη Ταβλά, μιλουν στον Φρέντυ Γερμανο για τα γυρίσματα στη Κριτσά, της ταινίας Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται. ΕΡΤ 1977



(Από το vlog http://www.youtube.com/AndreasTsironis)

Η ταινία θα παίζεται στους κινηματογράφους από την Πέμπτη 17 Απριλίου 2008

3 σχόλια:

igkros είπε...

Το είχα δει στο φεστιβάλ του 1993, στις πρώτες δόξες του Μισελ Δημόπουλου ως διευθυντή, που είχε συνολικό αφιέρωμα στον Ζυλ Ντασσέν.

Ήταν το τελευταίο φεστιβάλ της Μελίνας (η στιγμή που κρατάει τα χέρια των Γκορίτσα και Χούρσογλου νομίζω ανήκει στις δυνατότερες εικόνες της ιστορίας του φεστιβάλ).

Και φυσικά θα πάω με πολύ χαρά να το ξαναδώ τώρα που βγαίνει και πάλι στις αίθουσες...

Ανώνυμος είπε...

αν επιτρέπεται, πού θα προβληθεί η ταινία;

Ανώνυμος είπε...

teleia tainia paides, teleia..
metraei full... me to eyes without face ti ginetai?

www.cinenoxoi.com