Κάτι μας έλεγε να βιαστούμε.
Θέλαμε να κάνουμε ενα ιδιαίτερο αφιέρωμα στον Ζυλ Ντασέν.
Το οργανώναμε πάνω απο 8 μήνες.
Απο τον περασμένο Ιούλιο, όταν είδαμε σε μια ιδιωτική προβολή μιά ταινία του ,που δεν είχαμε ξαναδει.
Ηταν το " Δέκα και μισή, ένα καλοκαιρινό βράδυ" μια ταινία που βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο της Μαργκεριτ Ντυράς με την Μελίνα Μερκούρη, τη Ρόμυ Σνάιντερ και τον Πίτερ Φίντς.
Μια ταινία για το μυστηριο της αγάπης, της ζηλιας και της παραφοράς.
Ενα τόσο μοντέρνο φίλμ ,σαν κινηματογράφηση και θεματική, κι ας ειχε γυριστει το 1966.
Είχαμε σχεδον τελειώσει .
Κανονίζαμε τις ημερομηνίες που θα βγάζαμε στις αίθουσες τις τρεις ταινίες που σηματοδοτούσαν , τους τρεις μεγάλους έρωτες, αυτού του μεγάλου σκηνοθέτη που τόσο αγάπησε τη χώρα μας και τη μοναδική σύγχρονη θεά του.
Ο Ζυλ Ντασεν μας πρόλαβε.
8.40μμ 31 Μαρτίου μας άφησε.
Τόσο άντεξε μακρια απο τη Μελίνα του.
Τόσο άντεξε να περιμένει μαζι με το "Ιδρυμα Μελίνα Μερκούρη" την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα.
Τώρα σε μας μένει ο άχαρος ρόλος να τον τιμήσουμε και να τον θυμόμαστε πάντα, ετσι όπως τον είδαμε για τελευταία φορά:
"Ωραίο σαν Ελληνα"
1 σχόλιο:
Συγνώμη, αλλά τα "τόσο άντεξε" μάλλον θετικά φαντάζουν για κάποιον που πέθανε στα 97 του.
Μια χαρά τα πήγε. Πόσο θα άντεχε ακόμη δηλαδή;
Δημοσίευση σχολίου