Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2008

ΕΓΩ ΔΕΝ Σ'ΑΓΑΠΩ


Φτύνοντας τους αστούς

Κοίτα να δεις τι σου είναι ο αδίστακτος χρόνος, που ένα φιλμ σαν το «Εγώ δεν σε αγαπώ» (Je t΄ aime... moi non plus) παραγωγής 1976 του Σερζ Γκενσμπούργκ- στην εποχή του είχε κάνει πάταγο με τις ακραίες σεξουαλικές σκηνές του και τη «ματιά» του, κάνοντας τους μισούς σινεφίλ να τη λατρεύουν και τους άλλους μισούς να τη σιχαίνονται- μοιάζει σήμερα σαν να εγκαινίασε (τότε) την εποχή του έρωτα χωρίς αγάπη, του σεξ χωρίς ερεθισμό και... εκσπερμάτιση. Απ΄ αυτήν τη σκοπιά, το φιλμ του Γκένσμπουργκ μπορεί να θεωρηθεί και κοινωνιολογικό σχόλιο πάνω στην αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι μας... Ένα αγόρι- ο Τζο Νταλεσάντρο του Άντι Γουόρχολ- που αγαπά ένα άλλο αγόρι και μαζί ως σκουπιδιάρηδες αδειάζουν σκουπίδια σε σκουπιδότοπο... Ένα κορίτσι- η Τζέιν Μπίρκιν- που κινείται και φλερτάρει σαν αγόρι και μπαίνει ανάμεσά τους... Δυο νεανικά κορμιά που σπαράσσονται από την απόγνωση του μη-έρωτα, του μη-σεξ και παραδίνονται τυφλά στην ανυπαρξία των ενστίκτων τους... Ποίηση και απελπισία. Αμερικάνικο τοπίο, ντιζάιν και ιδεολογία διεισδύει στην καρδιά της Ευρώπης κι αφού ο Αντονιόνι είχε «εισβάλει» στην Αμερική με το δικό του «Ζabriskie point» και πριν ο Βέντερς ζήσει τη δική του «Κατάσταση πραγμάτων».

Με φευγάτο στυλ και βγάζοντας τη γλώσσα- φτύνοντας, πιο σωστά... - την κοινωνική πλειοψηφία των Γάλλων αστών, ο Γκένσμπουργκ παίρνει τους ήρωές του και τους εξορίζει σε έναν σκουπιδότοπο μέσα στον οποίον θα ανθίσει ο έρωτάς τους και θα πεθάνει από την ασφυξία των απορριμμάτων της καταναλωτικής κοινωνίας... Και, βέβαια, υπάρχει και το ομότιτλο τραγούδι με τους αναστεναγμούς του Σερζ Γκένσμπουργκ που στην εποχή του είχε κάνει σουξέ σε όλο τον κόσμο.

Πώς να αγαπήσεις τον άλλον,

όταν δεν αγαπάς τον εαυτό σου;
Παύλος Κάγιος ΤΑ ΝΕΑ 4.9.08

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Θα σ' αγαπώ όμως πάντα κι ας μη σε έχω ποτέ...