Νυχτες Πρεμιέρας ΤΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ

Πέμπτη 18.9.08
Afterschool

Ο νεαρός Ρόμπερτ είναι αμερικάνος σπουδαστής σε ένα προπαρασκευαστικό σχολείο της Ανατολικής ακτής, όπου σπουδάζουν παιδιά της κοινωνικής ελίτ. Μια μέρα τυχαία καταγράφει με τη την φωτογραφική του μηχανή , τον τραγικό θάνατο δύο συμμαθητών του. Οι ζωές τους είναι το τίμημα μιας οπτικοακουστικής ανάθεσης με σκοπό να πετύχει η πανεπιστημιούπολη. Αλλά η τηλεοπτική κοινοποίηση της ανάθεσης, οδηγεί σε μια ανεξέλεγκτη ατμόσφαιρα γεμάτη παράνοια και αναταραχή μεταξύ των σπουδαστών και των δασκάλων.
Η ζωή μιας γενιάς που μεγαλώνει με κινητά, ιντερνετ και you tube. Η απόλυτη αλλοίωση της πραγματικής ζωής σε εικονοκλαστική ευκαιρία για «πλάκα» με την παρέα.
Η κάμερα παρακολουθεί την νεανική «αφασία» με χειρουργική διάθεση. Στόχος της να αφυπνίσει κι όχι να διασκεδάσει.

Τα Καλύτερα Πράγματα- Better Things

Η απίστευτα γοητευτική για άλλους κι αφόρητα πληκτική σε μερικούς βρετανική μουντάδα στις οθόνες μας, με λίγα (λίγα?) ναρκωτικά, λίγη πλήξη και την επαρχία μας. Το να ανήκεις στην εργατική τάξη μόνο στην Αγγλία θεωρείται τίτλος τιμής τελικά. Αποφασίστε μόνοι σας!


Παρασκευή 19.9.08

Ο Βασιλιάς Του Πινγκ Πονγκ - Pingpongkingen
Μια αργή, χιονισμένη ταινία με έναν αντιήρωα για πρωταγωνιστή. Σκληρή και συγκινητική. Το σινεμά της Σουηδίας αξίζει να το παρακολουθείς, γιατί έχει να πεί ενδιαφέροντα πράγματα με γνήσια κινηματογραφικό τρόπο.

Rumba
Μια σιωπηλή κωμωδία που πρωτοσχολιάσαμε με ενθουσιασμό την περίοδο του τελευταίου Φεστιβάλ Καννών. Οι πρωταγωνιστές και βασικοί συντελεστές αυτής της κατάπικρης κωμωδίας που επανατοποθετεί το μπρουλέσκ στον συγχρονο κόσμο του σινεμά, ήταν παρόντες στην προβολή και καταχειροκροτήθηκαν.

Dream Boy
Η gay αισθητική δεν προχωράει εδώ και χρόνια στο σινεμά. Ταινία που μας θύμισε τις «Αγριοκαλαμιές» του Αντρε Τεσινέ, με λίγη περισσότερη αμηχανία από όσο θάπρεπε. Ευτυχώς εδώ και χρόνια οι gay ασχολούνται με άλλες δραστηριότητες και σπάνια πάνε πιά στον κινηματογραφο.(σύμφωνα με τις στατιστικές) θεωρώντας χάσιμο χρόνου 2 ώρες σε μια αίθουσα, ενώ αντίθετα κέρδος το 5ωρο καθημερινο chating, μετά το gym.

Σαββατο 20.9.08

Versailles
Για το καλό της ταινίας, όποια ώρα και να ξυπνήσεις δεν έχεις κένα στην εξέλιξη της υπόθεσης. .. Στις μέρες μας είναι πολύ δύσκολο ενας αστος να μιλάει για αστεγους όπως κι ενας διανοούμενος για μετανάστες. Η απειρία φαίνεται. Και φαίνεται πολύ! Αν και τα κάδρα είναι σωστά και κινηματογραφιση ενδιαφερουσα.

Κυριακή 21.9.08

Go With Peace Jamil

Μια ιστορία που θα μπορούσε κάλλιστα να συμβεί στο τρίγωνο πέριξ της πλατείας Ομονοίας. «… Το παρελθόν μου με τρώει από μέσα» φωνάζει ο νεαρός ήρωας και δεν θα μπορούσε να το αποδώσει καλύτερα. Γιατί το παρελθόν δεν είναι μια εξωτερική δύναμη που μας επιβάλλεται, αλλά μια εσωτερική ανάγκη να τοποθετήσουμε τον εαυτό μας στην Ιστορία. Αυτό προσπαθεί να κάνει και ο ήρωάς μας που έχει ως κινητήρια δύναμη, όχι τη λογική, όχι το συναίσθημα, όχι το έθνος, τις πατρίδες ή τη θρησκεία, αλλά την αγωνία του να είναι μέλος μιας κοινότητας. Ο ήρωάς μας δεν συνδέει την παράδοση με τη μοίρα. Παίρνει στα χέρια του τη ζωή του (άρα και το θάνατό του). Θα μπορούσε να έχει τα χαρακτηριστικά ενός αντιήρωα, αλλά η πάλη του με τα ηθικά διλήμματα του χαρίζουν μια άλλη ποιότητα- αυτή του συμβόλου: Στο πρόσωπο του Τζαμίλ φαίνεται να συγκλίνουν όλες οι εκδοχές του πώς βλέπει ένας δυτικός τους ανθρώπους από τη Μέση Ανατολή: άλλοτε σαν πλάσματα εξωτικά (θυμηθείτε το χορό της αγαπημένης του Τζαμίλ), άλλοτε σαν πλάσματα θερμόαιμα, σαν σύγχρονοι Οθέλλοι που παραδίνονται στα πάθη τους. Κι όμως, πέρα από αυτό, ο χαρακτήρας του Τζαμίλ είναι πολύπλοκος, γεμάτος εντάσεις και αντιθέσεις. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους του περιβάλλοντός του.
Δεν είναι τυχαίο το ότι αυτή η ιστορία του Τζαμίλ λαμβάνει χώρα στη Δανία, την ίδια χώρα που πριν από μερικά χρόνια κλονίστηκε από τα σκίτσα του Μωάμεθ που δημοσιεύτηκαν σε μία από τις μεγαλύτερες εφημερίδες της χώρας. Η πόλη της Κοπεγχάγης προσφέρει το φόντο για την ανάπτυξη της ιστορίας, θα μπορούσε όμως να είναι οποιαδήποτε ευρωπαϊκή μητρόπολη στις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα. Από την άλλη, ο 34χρονος Ομάρ Σαργκαουί, γόνος Παλαιστίνιου πατέρα και Δανέζας μητέρας, είναι ο πιο κατάλληλος για να σκιαγραφήσει το πορτρέτο ενός Άραβα που ψάχνει την ταυτότητά του σε έναν κόσμο που αλλάζει, μακριά από στερεότυπα και προκαταλήψεις. Ο Σαργκαουί ξεκίνησε την καριέρα του ως (αυτοδίδακτος) φωτογράφος. Το «Τζαμίλ» ξεκίνησε να το δουλεύει το 2003 και στην αρχή προγραμμάτιζε να το γυρίσει απλώς ως ταινία μικρού μήκους. τα ζητήματα που ανοίγει όμως, δεν θα μπορούσαν να αναπτυχθούν σε λίγα μόλις λεπτά. Στο σενάριο συνοδηγός του γίνεται ο 65χρονος Μogens Rukov, ένας από τους αναμορφωτές του δανέζικου κινηματογράφου της τελευταίας δεκαετίας, που έβαλε την υπογραφή του και σε ταινίες όπως η «Οικογενειακή γιορτή» του Τόμας Βίντεμπεργκ, η «Κληρονομιά» του Περ Φλι, και η «Ερωτική αναπαράσταση» του Κρίστοφερ Μπόε. Στα 89 λεπτά του ντεμπούτου του, λοιπόν, με όχημα μια συγκλονιστική ιστορία, ξεδιπλώνονται όλες οι πτυχές του αραβικού ζητήματος στις ευρωπαϊκές κοινωνίες.
Σε έναν κόσμο μετά την 11η Σεπτεμβρίου, όπου οι Άραβες ταυτίζονται με τους τρομοκράτες, σε αεροδρόμια σε πόλεις του κόσμου όπου οι Άραβες επιβάτες συγκεντρώνουν τα πλάγια βλέμματα των συνεπιβατών τους, σε πόλεις γεμάτες από Άραβες μετανάστες που αντιμετωπίζονται σαν πολίτες τελευταίας κατηγορίας, σε μια γλώσσα που δαιμονοποιεί τους Άραβες, μεγαλώνει η ανάγκη για σινεμά βαθιά ανθρωποκεντρικό, σαν κι αυτό του Σαργκαουί. Ο σκηνοθέτης κρατά την κάμερα στο χέρι, κάνει close-ups στα πρόσωπα των ηρώων του, ακολουθεί καταιγιστικούς ρυθμούς και χτίζει μια ατμόσφαιρα μυσταγωγίας και, χάρη στο ρεαλιστικό του ύφος μας δίνει μια γεύση από έναν πολιτισμό τόσο κοντά, τόσο μακριά από το δικό μας. Ακριβώς γιατί ο κινηματογράφος, δείχνοντάς μας το βλέμμα του «Άλλου», μας δίνει την ευκαιρία να γνωρίσουμε, όπως ο Τζαμίλ, και τους ίδιους τους εαυτούς μας…

Wonderful Town
Μια ενοχλητική ταινία (με την καλή την έννοια) κι αυτή που μας θυμίζει το Τσουνάμι κι ότι θα θέλαμε να ξεχάσουμε. Υπέροχη φωτογραφία. Συγκλονιστική ατμόσφαιρα. Χαρισματικοί ηθοποιοι. Η ζωή νικάει πάντα. Η αγάπη είναι δωρο που πρεπει να χρησιμοποιούμε . Η ταινία μοιραστηκε όπως κι η προηγούμενη το βραβειο στο τελευταίο Ρότερνταμ.


Δευτέρα 22.9.08

Just Another Love Story

Αν ο έρωτας προϋποθέτει την απώλεια της ταυτότητάς σου, αν ο έρωτας προκαλεί την απώλεια μνήμης και την εξιδανίκευση του παρόντος, αν ο έρωτας σε καθηλώνει στο… κρεβάτι, αν ο έρωτας είναι τυφλός, αν ο έρωτας είναι ένα παιχνίδι ρόλων, αν ο έρωτας είναι απερίσκεπτος και ριψοκίνδυνος, τότε η ιστορία του Τζόνας, της Τζούλια, του Σεμπάστιαν, αλλά και της γυναίκας του Τζόνας, της Μέττε, δεν είναι απλώς μια ακόμη ερωτική ιστορία. Αγκαλιάζοντας όλα αυτά τα στοιχεία, Είναι η ίδια η ιστορία του έρωτα!
Ο Δανός σκηνοθέτης Ole Bornedal, (Nightwatch) αναπτύσσει με όρους ψυχολογικού θρίλερ την ιστορία ενός άντρα που θέλει να αλλάξει τη ζωή του και βρίσκει στον έρωτα, όχι απαραίτητα το νόημα, αλλά μια έξοδο κινδύνου, έναν τρόπο διαφυγής. Σαν τον Ιωνά (Jonas), που μπαίνει στην κοιλιά του κήτους, έτσι κι ο ήρωας μπαίνει μέσα στην ρομαντική ιστορία που έχει πλάσει στη φαντασία του, για να επιβιώσει όπως το θέλει αυτός. Το αντικείμενο του πόθου του είναι με τη σειρά του ανήμπορο να ζήσει δίχως τη βοήθεια κάποιου, τουλάχιστον μετά το ατύχημα. Η Τζούλια χάνει τη μνήμη της, σαν αυτό να είναι αυτόματη άμυνα του οργανισμού της απέναντι στη φρίκη του παρελθόντος. Ο Τζόνας κατασκευάζει τεχνητές μνήμες για τους αντίστοιχους λόγους. Το παιδί που θα συλλάβουν σε μια στιγμή πάθους, θα είναι καρπός της ίδιας αγωνίας. Αντίστοιχα, και η απόφαση του Τζόνας να αλλάξει ταυτότητα, δεν ήταν παρά απόφαση της μιας στιγμής, αλλά θα την κουβαλά μέσα του για καιρό και καθορίζει την επόμενη ζωή. Δεν είναι τυχαίο που δουλεύει ως φωτογράφος που απ-αθανατίζει τα ήδη νεκρά θύματα δολοφονιών. Δεν θα μπορέσει να αναγνωρίσει την αλήθεια γυμνή, ούτε να σώσει τον εαυτό του από την σκηνή του εγκλήματος (κάτι που δηλώνεται από την αρχική σεκάνς της ταινίας, αλλά θα καταφέρει να συλλάβει την αποφασιστική στιγμή που θα αλλάξει τη ζωή του.
Γεμάτη συμβολισμούς και μεταφορές, η κάμερα του σκηνοθέτη ελίσσεται από τον έναν χαρακτήρα στον άλλο, μετατοπίζοντας το κέντρο βάρους -και τη συμπάθειά του θεατή. Η φωτογραφία σε ψυχρά χρώματα εντείνει την αίσθηση της αποξένωσης των προσώπων και τονίζει τα χαρακτηριστικά του περιβάλλοντος μιας σκανδιναβικής πόλης. Τα πλάνα μεσαία στην πλειοψηφία τους, φέρνουν το θεατή σε κοντινή απόσταση, αλλά με το διάκενο που χρειάζεται για να μπορεί να παρατηρεί. Ο ήχος, δουλεμένος λεπτά, προοικονομεί ομαλά την κάθε επόμενη σκηνή, όσο και αν αυτές οδηγούν από τη μία ανατροπή στην άλλη. Ένα υπερστυλιζαρισμένο δράμα, περίτεχνο στην δομή του και την ανάπτυξη των χαρακτήρων, που αγγίζει την πεμπτουσία του κινηματογράφου (την Μνήμη – το “κύριο όνομα των θλίψεων”) αλλά και την ανάγκη υπαρξής του- το να φιλοξενεί τις ιστορίες μας, γιατί ούτε οι ζωές, ούτε οι έρωτές μας υπάρχουν, αν δεν υπάρχει κάποιος να τις αφηγείται.
Μια γεμάτη αίθουσα να ξεσπάει σε χειροκροτήματα για την εξαιρετικά επιδέξια αφήγηση μιας όχι και τόσο, «συνηθισμένης » ερωτικής ιστορίας …


Την Παρασκευή το 2ο μέρος του διαγωνιστικού…. με τις υπόλοιπες 4 ταινίες.