

Ευχαριστούμε μέσα απ' την καρδιά μας τον Λευτέρη Αδαμίδη για τα καλά του λόγια


Τον Αύγουστο του 1982, συμβαίνει ένα περίεργο τουρλουμπούκι στο Νότιο Λίβανο, με τους Ισραηλινούς να έχουν καταλάβει μια ζώνη περίπου 40 χλμ. στην ξένη χώρα προκειμένου να κοντράρουν τις επιθέσεις των Παλαιστινίων (που χρησιμοποιούσαν ως οχυρό τους εκείνη την περιοχή του Λιβάνου), και τον Αριέλ Σαρόν, τότε υπουργό αμύνης του Ισραήλ, να επιχειρεί να προχωρήσει αυτή την στρατιωτική κατάληψη μέχρι και την Βηρυτό. Στην οποία Βηρυτό, έχει πλακώσει ταυτόχρονα όλος ο καλός ο κόσμος των διεθνών δυνάμεων, για την ειρηνική επίλυση της κατάστασης, και την προστασία μεταξύ άλλων ενός τεράστιου προσφυγικού πλήθους παλαιστινίων γυναικόπαιδων στα στρατόπεδα της Σάμπρα και της Σατίλα. Την ημέρα που ο Μπασίρ Γκεμαγιέλ (ο Μπασίρ του τίτλου της ταινίας) νεοεκλεχθείς πρόεδρος του Λιβάνου από το κόμμα των Χριστιανών Φαλαγγιτών πάει να ορκιστεί, του σκάει ένα εκρηκτικό πετρογκάζι στα μούτρα και πέφτει σέκος και εντελώς πεθαμένος. Οι φαλαγγίτες ζητούν αντίποινα, και στο λάου λάου, τους τα παρέχουν αφειδώς οι Ισραηλινές δυνάμεις, οδηγώντας τους, στα στρατόπεδα της Σάμπρα και της Σατίλα και παρακολουθώντας τους αμέτοχοι να σφαγιάζουν περίπου 3.000 άμαχους. Ο Σαρόν οδηγείται σε παραίτηση, και 20 χρόνια μετά εκλέγεται πρόεδρος του Ισραήλ. Καλά Χριστούγεννα και ευτυχισμένο το νέο έτος εύχομαι και σε χριστιανούς και σε εβραίους.