Αντίχριστος

Ένα ζευγάρι αποφασίζει να καταφύγει στη δική του Εδέμ, τη γη της επαγγελίας , που είναι μια καλύβα απομονωμένη στο κέντρο ενός δάσους . Εκεί προσπαθούν να ξαναχτίσουν την κατεστραμμένη τους σχέση και να επισκευάσουν τις ραγισμένες καρδιές τους

Όμως η Φύση αποφασίζει να τους δώσει τα δικά της μαθήματα κι έτσι τα πράγματα πάνε από το κακό …στο χειρότερο…

Μια θρησκευτική ταινία, αναποδογυρισμένη τα μέσα έξω. Αυτό είναι ο Αντίχριστος. Γιατί πέρα από to σοκ των σκηνών, το μεγαλύτερο σοκ είναι αυτή καθ αυτή η φιλμική δημιουργία ενός σύμπαντος από τα ανάποδα. Οι ήρωες είναι o άνθρωπος ως κατασκευή, σε μια πορεία από το σήμερα στο πρωταρχικό στάδιο των ενστίκτων. Ο Αδάμ και η Εύα, επιστρέφουν στην Εδέμ, στον παράδεισο, αφού έχουν γνωρίσει το σεξ, αφού έχουν κάνει ένα παιδί, αφού έχουν βιώσει την απώλεια του παιδιού τους και αφού έχουν φορτωθεί την ενοχή γι’ αυτό, επιστρέφουν στη φύση . Τα γεγονότα συμβαίνουν ανάποδα, χάνουν σταδιακά την πολιτισμένη ταυτότητά τους, χάνουν τις αναστολές τους, χάνουν τον έλεγχο των ενστίκτων τους, βγαίνει η άγρια φύση τους, ώσπου ο Αδάμ σκοτώνει την Εύα, αυτήν που κάποτε γεννήθηκε από το πλευρό του. Αυτή η ανάποδη πορεία των πραγμάτων είναι ο ερχομός του Αντίχριστου... "Εν αρχή ην ο λόγος"... Στην ταινία, όσο κι αν προσπαθούν να σώσουν την ψυχή τους με λογική συζήτηση, δεν τα καταφέρνουν, όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Έτσι, εν αρχή γίνεται η βία... Την ώρα που ένα ζευγάρι κάνει σεξ και το απολαμβάνει, συμβαίνει ο θάνατος ενός παιδιού. Είναι το τέλος . Μετά το τέλος η ζωή διολισθαίνει προς τα πίσω, στην ματαιότητα του λόγου, της λογικής, επιστρέφει στην πρωταρχική μας φύση και ο Άντρας και η Γυναίκα αλληλοσπαράσσονται... Έτσι είναι η φύση (που είναι, λέει, «η εκκλησία του σατανά»), έτσι είναι η απάνθρωπη φύση μας, όταν εκπέσουν όλα τα προσχήματα, όταν βρεθούμε μόνοι σε ένα τόπο χωρίς θεσμούς, περιορισμούς και κοινωνικές συμβάσεις, σε έναν τόπο που δεν σημαίνουν τίποτα πια το καλό και το κακό, το σωστό και το λάθος. Εκεί όπου μια ελαφίνα σέρνει πίσω της, μισοκρεμασμένο έξω απ’ τη μήτρα της, το νεκρό νεογέννητό της ,συνεχίζοντας τη ζωή της. Η συμβολική παρουσία της αλεπούς, δηλώνει απερίφραστα σαν μεταβιβλική περσόνα : ΤΟ ΧΑΟΣ ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ.
Υπάρχει πιο ζωντανό και πραγματικά βαθιά ειλικρινές σχόλιο για το τέλος όλων των αξιών που βιώνουμε σήμερα? Αν ο Αντρέι Ταρκόφσκι υπήρξε ο τελευταίος μεγάλος θρησκευτικός δημιουργός του κινηματογράφου και τα έπαιρνε όλα στα σοβαρά, ο Λαρς Φον Τρίερ είναι τώρα ο «Αντίχριστος» που ο Ταρκόφσκι είχε προβλέψει ότι θά’ ρθει., για αυτό και η αφιέρωση στους τίτλους αποκτά μια σχεδόν μεταφυσική διάσταση.