Παιδιά στον Κόσμο

Το Seven Film Gallery

σε συνεργασία με

Γ’ Αρσάκειο Δημοτικό Σχολείο Ψυχικού

παρουσιάζει το αφιέρωμα με θέμα:

ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

(η κοινή μας πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία)

Ο κινηματογραφικός φακός προσεγγίζει με διαφορετικό τρόπο ανάλογα με τις ανάγκες, τα μηνύματα και την ευαισθησία του δημιουργού, πέρα από τα παραμύθια και τα εύκολα ευχολόγια, το περιβάλλον της ανατροφής και της ανάπτυξης των παιδιών, ενώ ταυτόχρονα σχολιάζει και τον κόσμο που τους ετοιμάζουμε.

Στο χέρι μας είναι να διαθέσουμε λίγο χρόνο για να αφήσουμε την καλυμμένη από τα καθημερινά μας προβλήματα ευαισθησία μας, να πλησιάσει σ’ αυτόν το γνωστό άγνωστο κόσμο της παιδικής ηλικίας. Να αποφασίσουμε να προσεγγίσουμε από μια άλλη γωνία τα παιδιά, να τα στηρίξουμε και να τους προσφέρουμε αυτό που ίσως οι δικοί μας «μεγάλοι» ξέχασαν να μας δώσουν: προσοχή κι ενδιαφέρον!

· 50 ταινίες που καταγράφουν με δραματικό, κωμικό, παράξενο και πρωτότυπο τρόπο το πόσο εγωιστικά διαλύουμε την έννοια της πυρηνικής οικογένειας.

· 50 ταινίες για την ανωριμότητα των «μεγάλων» και τη σιωπή των «μικρών».

· 50 ταινίες για την ανασφάλεια στα μεταβατικά χρόνια προς τον νέο κοινωνικό μεσαίωνα της παγκοσμιοποίησης.

· 50 ευαίσθητα ενσταντανέ για τα πιο σημαντικά ανθρώπινα όντα της ζωής μας.

· 50 ταινίες για την ανωριμότητα, την αδιαφορία, την έλλειψη σεβασμού και τη σκληρότητα.

· 50 προτάσεις για την μνήμη, τη γνώση και την προοπτική μιας ζωής με νόημα, στόχο και όνειρο.

· 50 ανόμοιες ταινίες διαφορετικών νοοτροπιών, παραδόσεων και πολιτισμών, αλλά μιας μόνο κοινής πατρίδας: της παιδικής ηλικίας.

Την επιμέλεια του αφιερώματος έχει ο εκπαιδευτικός Σίμος Βερβερίδης

Οι ζωγραφιές είναι του Λευτέρη Τεπετζικιώτη και της Δέσποινας Παπαδάκη μαθητών της Ε’ τάξης του Γ’ Αρσακείου Δημοτικού Σχολείου Ψυχικού.

ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Λευκή Κορδέλα (Das weisse Band)

Η πόλη του Θεού (Cidade de Deus)

Χυμαδιό (The Wackness)

Όλα τα αόρατα παιδιά (All the Invisible Children )

Άσε το κακό να μπει (Låt den rätte komma in)

Και τα σπουργίτια τραγουδούν (Avaze gonjeshk-ha)

Κλέφτες Αλόγων ( Voleurs de chevaux)

Το κύμα (Die Welle)

Εμπιστεύσου την αγάπη (Zuo you)

Λονδίνο - Μπράιτον ( London to Brighton)

Ροζέτα (Rosetta)

Το παιδί (L'enfant)

Όλα για την μητέρα μου (Todo sobre mi madre)

Το Φεγγάρι (La luna)

Ο γιος (Le fils)

Τα παιδιά του παραδείσου (Bacheha-Ye aseman)

Βροχή (Baran)

Το χρώμα του παραδείσου (Rang-e khoda)

Μπίλυ Ελιοτ (Billy Elliot)

Το ζευγάρι της Ντίσκο (Disco ping)

Τα παιδιά της χορωδίας (Les choristes)

Η πόλη των χαμένων παιδιών (La cité des enfants perdus)

Το χαρτζιλίκι (L'argent de poche)

Εγχειρίδιο αναγνώρισης αγίων (Guide to recognizing your saints)

Ο αρχάριος (Rushmore)

Η Υπόσχεση (La promesse)

Λεον (Leon)

Ταμπού (Towelhead)

Ευτυχία (Happiness)

Συλλαμβάνοντας τους Φρίντμαν (Capturing the Friedmans)

Και οι χελώνες μπορούν να πετάξουν (Lakposhtha parvaz mikonand)

Η νίκη της Σαμοθράκης

Τοπίο στην Ομίχλη

Τα τρομερά παιδιά (Les enfants terribles)

Χαρταετοί πάνω απ’ την πόλη (The Kite Runner)

Ο κύριος Ιμπραήμ και τα λουλούδια του Κορανίου (Monsieur Ibrahim et les fleurs du Coran)

Κάπταιν Χουκ (Hook!)

Η Ναυσικά της κοιλάδας των ανέμων (Kaze no tani no Naushika)

Kids(Kids)

Ο Κιρίκου και η Μάγισσα (Kirikou et la sorcière)

Το παιδί κι η αλεπού (Le renard et l’enfant)

Αζουρ και Ασμάρ (Azur et Asmar)

Η λίστα του Σίντλερ (Schindler’s list)

Το ταμπούρλο (Die Blechtrommel)

Το κόκκινο μπαλόνι (Le ballon rouge )

Η ιστορία ενός άτακτου κοριτσιού (Tale of a naughty girl)

Μαίρη Πόππινς (Mary Poppins)

Αννυ (Annie)

Ο μάγος του Οζ (Wizard of Oz)

Η μελωδία της ευτυχίας (Sound of music)

Seven Film Gallery - η μόνη γκαλερί που νοικιάζει τα έργα της

Αλ.Σβώλου 45 Θεσσαλονίκη www.sevenfilmgallery.blogspot.com

0030-2310-275185 v7svolou@hol.gr

οι Piano Magic στο ΜΥΛΟ

Η ομάδα Melotron, σε συνεργασία με την Kazandb, παρουσιάζουν ένα από τα πιο σημαντικά ανεξάρτητα μουσικά σχήματα της εποχής, τους Piano Magic, που μας επισκέπτονται για δεύτερη φορά στην Θεσσαλονίκη, για να πραγματοποιήσουν μια ζωντανή εμφάνιση στο Club του Μύλου, την Κυριακή 21 Μαρτίου.

Με 12 αλμπουμ στο ενεργητικό τους είναι οι πιο ανεξάρτητοι από τους ανεξάρτητους μουσικους της εποχής μας, πάντα να πειραματίζονται με το καινούργιο και πάντα να εκπλήσσουν τους θαυμαστές τους με την σκοτεινή πλευρά των στίχων τους που παραπέμπουν στους λατρεμένους Joy Division και τους παράξενους γκοτθικούς Cure.
Μη ξεχνάμε ότι αυτοί βρίσκονται πίσω κι από τη φοβερή μουσική της ταινίας του Bigas Luna “Son de Mar”

Την Κυριακή το βραδυ λοιπόν στον Μύλο οι μουσικόφιλοι της πόλης έχουμε το μυστικό μας ραντευού μετά το overdose ντοκιμαντερ που βιώσαμε.

www.piano-magic.co.uk

Φεστιβαλ Ντοκιμαντερ Θεσσαλονίκης 2010

Το τελευαίο τρένο του γυρισμου του Lixin Fan

Σκηνοθεσία: Λίξιν Φαν

Διεύθυνση Φωτογραφίας: Lixin Fan

Μοντάζ: Lixin Fan, Mary Stephens

Ήχος: Liming Fan

Μουσική: Olivier Alary

Παραγωγός: Mila Aung-Thwin, Daniel Cross

Παραγωγή: Eyesteelfilm T. +1 514 9374893 info@eyesteelfilm.com www.eyesteelfilm.com

Τύπος: Digibeta Έγχρωμο

Χώρα Παραγωγής: Καναδάς

Διάρκεια: 87'

Έτος Παραγωγής: 2009

Έχοντας καταργήσει τα όρια μεταξύ μυθοπλασίας και ντοκυμαντέρ, το ντοκυμαντέρ αυτό είναι η ιστορία μιας αγροτικής οικογένειας όπου οι γονείς αφήνουν τα παιδιά στο χωριό και οι ίδιοι πηγαίνουν στα αστικά κεντρα προκειμένου να βρουν εργασία. Αναδεικνύεται μέσω των ανθρώπων αυτών το φαινόμενο της εσωτερικής μετανάστευσης που παρατηρείται στη σύγχρονη Κίνα καθώς οι άνθρωποι αυτοί επιστρέφουν στα σπίτια τους μόνο την Πρωτοχρονιά, κλέβοντας λίγες μέρες για να δουν τις οικογένειές τους. Το αξιακό υπόβαθρο είναι αυτό της απαξίωσης της ατομικότητας ως προσώπου και της ένταξής του στην α-πρόσωπη μάζα, η οποία κινείται υπό τις εντολές αστυνόμων και φυλάκων. Η ανέχεια αλλά και η απόσταση οδηγούν σχεδόν νομοτελειακά τους ανθρώπους σε αποξένωση και οι δίαυλοι επικοινωνίας μεταξύ τους μοιάζουν να έχουν γκρεμιστεί. Χαρακτηριστική ήταν η απουσία φιλίας καθ' όλη τη διάρκεια του ντοκυμαντερ. Όλες οι συναντήσεις και οι συνομιλίες έμοιαζαν με παράλληλους μονολόγους απειράριθμων ανθρώπων που δεν τέμνονταν παρά έπεφταν ανεξέλεγκτα ο ένας πάνω στον άλλο.
Παρολ' αυτά, με τα μεγάλα σε διάρκεια πλάνα τοπίων και η επανάληψη των ίδιων μοτίβων ( κυρίως ο συνωστισμός στους σιδηροδρομικούς σταθμούς και η διαρκής ανησυχία για την απουσία χρημάτων) τα οποία μάλιστα δίνονταν με ρυθμό αρκετα αργό, το ντοκυμαντέρ δεν κατάφερε να αποφύγει τη μονοτονία.
Αξίζει να σημειωθεί εν τέλει, αναφορικά με τη σχέση μυθοπλασίας και ντοκυμαντέρ πώς, σύμφωνα με τα όσα ειπώθηκαν κατά το QnA, ο τρόπος που ακολουθήθηκε ήταν αυτός που ταίριαζε καλύτερα στα πρόσωπα, καθώς οι Κινέζοι δεν είναι εξοικειωμένοι στο να γίνονται αντικείμενα βιντεοσκόπησης και δε θα μπορούσαν να αντεπεξέλθουν ενδεχομένως σε ένα πιο αυστηρά δομημένο ντοκυμαντέρ.

Χημειοθεραπέια του Pawel Lozinski
Σκηνοθεσία: Πάβελ Λοζίνσκι

Σενάριο: Pawel Lozinski

Διεύθυνση Φωτογραφίας: Kacper Lisowski

Μοντάζ: Katarzyna Maciejko-Kowalczyk p.s.m.

Παραγωγός: Pawel Lozinski

Παραγωγή: Pawel Lozinski Produkcja Filmow, Poland T.+ 48 22 6174853 pawel.lozinski@wp.pl

Συμπαραγωγή: TVP S.A.

Τύπος: Digibeta Έγχρωμο

Χώρα Παραγωγής: Πολωνία

Διάρκεια: 58'

Έτος Παραγωγής: 2009
Το φετινό φεστιβάλ έχει ένα ολόκληρο τμήμα του αφιερωμένο στο πολωνικό ντοκυμαντέρ κομμάτι του οποίου είναι και το συγκεκριμένο. Εδώ μεταφέρεται μέσω της κάμερας ένα κομμάτι της πραγματικότητας τόσο μακρινό -μπορώ να μιλήσω με βεβαιότητα για τον εαυτό μου- που κινείται στα όρια μεταξύ αγνώστου και λησμονημένου. Καταγράφεται η ζωή των ανθρώπων σε ένα κέντρο χημειοθεραπείας. Καταγράφεται η ζωή ανθρώπων για τους οποίους η ζωή μοιάζει να σταμάτησε. Ή ίσως σταμάτησε για όσους βρίσκονται έξω από αυτό. Για πολλούς ασθενείς αντιθέτως, όλα διακυβεύονται. Όλα εδώ σημαίνουν επιβίωση.
Ο σκηνοθέτης παραθέτει απολύτως ρεαλιστικά την παραμονή στο κέντρο χημειοθεραπείας δίχως να περιπίπτει σε δραματοποιήσεις που μάλλον θα μείωναν τη δυναμική του ντοκυμαντέρ. Είναι μία σειρά διαλόγων όπου τα πρόσωπα διαγράφονται υπό τη σκέπη του κοινού, ταυτόχρονά όμως ατομικού δράματος.
Ο ρυθμός είναι χαρακτηριστικά αργός, με αποτέλεσμα σε συνδυασμό με μία δομή εντελώς ευθύγραμμη, το ντοκυμαντέρ να γίνεται ίσως κουραστικό, πάντα δίχως ούτε στιγμή να φορτίζει συναισθηματικά τους θεατές. Αντιθέτως αφαιρεί περισσότεο τη διάθεση του αισθάνεσθαι και επιβάλλει σιωπή -η σιωπή στην αίθουσα ακριβώς μετά το τέλος της προβολής ηταν ενδεικτική.
Νομίζω όμως πως κάπου εδώ βρίσκει τα όρια της η αυθαιρεσία του ανθρώπου να μιλά για την πραγματικότητα που δε γνωρίζει.



Οθων Ψαλτόγλου

Φεστιβαλ Ντοκιμαντερ Θεσσαλονίκης 2010

ΤΟ ΣΙΝΕΜΑ ΓΥΜΝΟ

Σκηνοθεσία:	Βάσος Γέωργας
Σενάριο:	Δημήτρης Κολιοδήμος
Διεύθυνση Φωτογραφίας:	Γιάννης Κοτρώτσης, Διονύσης Γαγάτσος
Μοντάζ:	Ευγενία Λαμπρινίδου
Παραγωγός:	Υβόνη Ρόμαν Τσοχατζοπούλου
Παραγωγή:	Yvone Roman Films
Συμπαραγωγοί:	Βάσος Γέωργας, Δημήτρης Κολιοδήμος
Τύπος:	Digital Beta Έγχρωμο-Ασπρόμαυρο
Χώρα Παραγωγής:	Ελλάδα
Διάρκεια:	102'
Έτος Παραγωγής:	2010

	Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 ο ελληνικός κινηματογράφος έμπαινε σε μια περίοδο κρίσης. Μία από τις όψεις της λεγόταν «κρίση θεματολογίας» και μία από τις εξόδους άκουγε στο όνομα «ερωτικός κινηματογράφος». Το είδος ήταν ήδη γνωστό από την πληθώρα των ξένων ταινιών που διανέμονταν στις ελληνικές αίθουσες με την ένδειξη «αυστηρώς ακατάλληλο» και η ντόπια εκδοχή του είχε πολλές παραλλαγές. Όπως είχε και πολλά πρόσωπα, εμπρός και πίσω από την κάμερα, που κυριάρχησαν στο κινηματογραφικό στερέωμα για μια δεκαετία, πριν κάποιοι από αυτούς αλλάξουν ρότα και πριν κάποιοι άλλοι πάρουν τα πιο εύκολα μονοπάτια της βιντεοταινίας ή ακολουθήσουν τις πιο δύσβατες ατραπούς της σκληρής πορνογραφίας. Πρόσωπα που δημιούργησαν αυτές τις ταινίες και άτομα που μπορούν τεκμηριωμένα και με γοητευτικό τρόπο να τις σχολιάσουν, μιλούν σήμερα στην κάμερα και τον λόγο τους συνοδεύουν και υποστηρίζουν χαρακτηριστικά αποσπάσματα αυτού που αποκαλείται «ελληνικό πορνό». Από τη «μαλακή» στη «σκληρή» εκδοχή του, ή από το γυμνό στην οθόνη στο κινηματογραφικό σεξ, Το σινεμά γυμνό κλείνει με νόημα το μάτι στον θεατή, μιλώντας του για την ιστορία του ελληνικού ερωτικού σινεμά και το ευρύτερο κοινωνικο-ιστορικό πλαίσιο εντός του οποίου αυτό δημιουργήθηκε. ΠΑΥΛΟΣ ΖΑΝΝΑΣ: Δευτέρα, 15 Μαρτίου 2010 - 20:30 TΩNIA MAPKETAKH: Τετάρτη, 17 Μαρτίου 2010 - 22:30

η αλήθεια της εικόνας ... με εικόνες

Οδύσσειες Σωμάτων του Αντώνη Μποσκοιτη

Το Σάββατο το βράδυ στο ΟΛΥΜΠΙΟΝ της Θεσσαλονίκης, θα αρχίσουν να πέφτουν οι τίτλοι από ένα ντοκιμαντέρ που όμοιό του δεν έχει ξαναγίνει. Ο γνωστός για την ευαίσθητη ματιά του και την αναρχική τεχνική του Αντώνης Μποσκοίτης θα παρουσιάσει την ολοκληρωμένη εκδοχή του κινηματογραφικού αφιερώματος που έχει κάνει για τον μεγαλύτερο από τους μύθους του κινηματογράφου μας, τον Νίκο Κούνδουρο. Ένα από τα ξεχωριστά θέματα της ταινίας είναι πως επιτέλους δεν είναι και αγιογραφία κι ένα δεύτερο είναι η συγκέντρωση σπάνιου υλικού από τη φιλμογραφία του πλέον επιδραστικού κινηματογραφιστή μας.

Αναμφισβήτητα ο Νίκος Κουνδουρος είναι κάτι πολύ περισσότερο από ενας σκηνοθέτης. Είναι ένας κατασκευαστής. Πρωτίστως συναισθημάτων και δευτερευόντως μια αλάνθαστη μεζούρα καταγραφής ενός εν υπνώσει κοινωνικού και πολιτικού ασυνειδήτου. Δύσκολο να καταγράψει κανείς την πολυσχιδή του φύση.

Ακτιβιστής, πέρα από οποιαδήποτε σύμβαση, με βλέμμα ποιητικό και στόμα αναρχικό. Ερωτικός και καθημερινός. Απλός κι αβάσταχτα πολυσύνθετος. Υπάρχει ζει και κυκλοφορεί σε μια χώρα που του το αρνείται πεισματικά.

Η κάμερα του Μποσκοιτη με χιούμορ καθαρότητα και γνήσια γκονταρική διάθεση καταγράφει τον άνθρωπο και τον μύθο και δε σταματά εδώ. Συγκεντρώνει ότι πιο αξιόλογο έχει συνεργαστεί μαζί του για να μιλήσει γι αυτόν. Όχι πάντα θετικά. Όχι πάντα με κέφι. Μα ούτε αυτό του αρκεί. Συγκεντρώνει ανένταχτους καλλιτέχνες μουσικούς να ανασυστήσουν μουσικές μνήμες για να επενδύσει στο φιλμικό μας συναίσθημα από την Λίνα Νικολακοπούλου ως τον Ηλία Λιούγκο και τον Γιώργη Χριστοδούλου.

Η ταινία σε ακινητοποιεί. Είναι σα πολιτιστικός πυροβολισμός στο βόλεμα σου.

Και σε κάνει να θες να δεις κι άλλο κι άλλο για όλους όσους τα τηλεοπτικά μέσα των εργολαβουν αποκρύπτουν από το φόβο της γνώσης.

Στο Ολύμπιον το βράδυ του Σαββάτου δε θα δακρύσει κανείς, τη συγκίνησή μας θα την πνίξει ο θυμός για την μνήμη μας που την θέλουν κενή. Γιατί η μνήμη μας είναι το μέλλον μας κι αυτή η ταινία ανήκει ήδη στην μυθολογία του μέλλοντός μας.

ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ : η αλήθεια της εικόνας

Το Seven Film Gallery σε συνεργασία με το MiC.gr

προτείνουν 38 μοναδικά ντοκιμαντέρ

Ο Μάρτης είναι εδώ και δώδεκα χρόνια ο μήνας του σινεμά τεκμηρίωσης αλλιώς γνωστότερου ως ντοκιμαντέρ. Μέσα από εκατοντάδες τίτλους του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης χιλιάδες νέοι άνθρωποι ήρθαν σε επαφή με τη δύναμη των εικόνων του 20ου αιώνα από όλους τους πολιτισμούς του κόσμου.

Το Seven Film Gallery φιλοξενεί με χαρά τριανταοκτώ προτάσεις του σινεφάγου τεκμηριόφιλου Κώστα Καρδερίνη, τις περισσότερες απ' τις οποίες έχει παρουσιάσει μέσα από τις σελίδες του διαδικτυακού περιοδικού www.MiC.gr :

§ Cinema Verite: Defining the Moment (1999) του Peter Wintonick

§ Festival Express (2003) του Bob Smeaton

§ Screamin’ Jay Hawkins: I put Spell on me (2001) του Νίκου Τριανταφυλλίδη

§ Crossing the bridge: the sound of Istanbul/ Ο ήχος της Πόλης (2005) του Φατίχ Ακίν

§ Screaming Masterpiece/ Gargandi snilld (2005) του Ari Alexander Ergis Magnusson

§ The U.S. vs. John Lennon (2006) των David Leaf & John Scheinfeld

§ The emperor’s journey/ Το Ταξίδι του αυτοκράτορα (2005) του Luc Jacquet

§ Our Daily Bread/ Ο Άρτος ημών ο Επιούσιος (2005) του Nikolaus Geyrhalter

§ Super Size Me (2004) του Morgan Spurlock

§ Soy Cuba/ I am Cuba/ Είμαι η Κούβα (1964) του Mikhail Kalatozov

§ The Sorrow and the pity/ Le chagrin et la pitié (1969) του Marcel Ophuls

§ Paragraph 175 (2000) των Rob Epstein & Jeffrey Friedman

§ The Power of the Image: Leni Riefenstahl/ Η δύναμη της εικόνας (1993) του Ray Muller

§ Αγέλαστος Πέτρα/ Mourning Rock (2000) του Φίλιππου Κουτσαφτή

§ Darwin’s nightmare/ Ο εφιάλτης του Δαρβίνου (2004) του Hubert Sauper

§ Enron: The smartest Guys in the Room/ Καρχαρίες στο δωμάτιο (2005) του Alex Gibney

§ Varda tous courts/ Varda: All the Shorts (2007) της Agnes Varda

§ Bowling for Columbine/ Ακήρυχτος πόλεμος (2002) του Μάικλ Μουρ

§ Sicko/ Μπορεί και να πονέσει λίγο (2007) του Μάικλ Μουρ

§ Lost in la Mancha/ Δον Κιχώτης χωρίς τέλος (2002) των Keith Fulton & Luis Pepe

§ Γιάννης Μόραλης/ I. Moralis (2006) του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου

§ My kid could paint that/ Κι ένα παιδί θα μπορούσε να το ζωγραφίσει αυτό (2007) του Amir Bar-Lev

§ Le peuple migrateur/ Ταξιδιάρικα Πουλιά (2001) του Jacques Perrin

§ Atlantis/ Ατλαντίδα (1991) του Λυκ Μπεσόν

§ Arakimentari/ Mentari του Araki (2004) του Travis Klose

§ Capturing the Friedmans/ Συλλαμβάνοντας τους Φρίντμαν (2003) του Andrew Jarecki

§ Η επιστριφή του Οδυσσέα (2005) του Κώστα Αλεφάντη

§ Hicker than water (2003) των Jack Johnson & The Malloys

§ Looking for Fidel ( 2004) του Oliver Stone

§ The lost world of Tibet (2007) τhw Emma Hindley

§ Etre & Avoir ( 2002 )Είμαι και έχω

§ Metallica: Some kind of monster (2003) των Joe Berlinger & Bruce Sinofsky

§ The Filth and the Fury/ Η γοητεία της οργής (2003) του Julien Temple

§ Shut Up & Sing/ Σκάσε και τραγούδα (2006) των Barbara Kopple & Cecilia Peck

§ Wall (2004) της Simone Bitton

§ The Take/Κατάληψη (2004) του Avi Lewis

§ In the land of the Deaf (1992) του NicolasPhilibert

§ Τη νύχτα που ο Πεσσόα συνάντησε τον Καβάφη (2009) του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου

Δείτε τις και στείλτε μας τη γνώμη σας στο v7svolou@hol.gr και τα καλύτερα σχόλια θα φιλοξενηθούν στο www.sevenfilmgallery.blogspot.com με το όνομά σας..

Art Creators : Στέλλα Κεχαγιά –Σίμος Βερβερίδης

Επιμέλεια Αφιερώματος : Κώστας Καρδερίνης

Το αφιέρωμα διαρκεί από 12 Μαρτίου ως 15 Απριλίου!