Φεστιβαλ Ντοκιμαντερ Θεσσαλονίκης 2010

Το τελευαίο τρένο του γυρισμου του Lixin Fan

Σκηνοθεσία: Λίξιν Φαν

Διεύθυνση Φωτογραφίας: Lixin Fan

Μοντάζ: Lixin Fan, Mary Stephens

Ήχος: Liming Fan

Μουσική: Olivier Alary

Παραγωγός: Mila Aung-Thwin, Daniel Cross

Παραγωγή: Eyesteelfilm T. +1 514 9374893 info@eyesteelfilm.com www.eyesteelfilm.com

Τύπος: Digibeta Έγχρωμο

Χώρα Παραγωγής: Καναδάς

Διάρκεια: 87'

Έτος Παραγωγής: 2009

Έχοντας καταργήσει τα όρια μεταξύ μυθοπλασίας και ντοκυμαντέρ, το ντοκυμαντέρ αυτό είναι η ιστορία μιας αγροτικής οικογένειας όπου οι γονείς αφήνουν τα παιδιά στο χωριό και οι ίδιοι πηγαίνουν στα αστικά κεντρα προκειμένου να βρουν εργασία. Αναδεικνύεται μέσω των ανθρώπων αυτών το φαινόμενο της εσωτερικής μετανάστευσης που παρατηρείται στη σύγχρονη Κίνα καθώς οι άνθρωποι αυτοί επιστρέφουν στα σπίτια τους μόνο την Πρωτοχρονιά, κλέβοντας λίγες μέρες για να δουν τις οικογένειές τους. Το αξιακό υπόβαθρο είναι αυτό της απαξίωσης της ατομικότητας ως προσώπου και της ένταξής του στην α-πρόσωπη μάζα, η οποία κινείται υπό τις εντολές αστυνόμων και φυλάκων. Η ανέχεια αλλά και η απόσταση οδηγούν σχεδόν νομοτελειακά τους ανθρώπους σε αποξένωση και οι δίαυλοι επικοινωνίας μεταξύ τους μοιάζουν να έχουν γκρεμιστεί. Χαρακτηριστική ήταν η απουσία φιλίας καθ' όλη τη διάρκεια του ντοκυμαντερ. Όλες οι συναντήσεις και οι συνομιλίες έμοιαζαν με παράλληλους μονολόγους απειράριθμων ανθρώπων που δεν τέμνονταν παρά έπεφταν ανεξέλεγκτα ο ένας πάνω στον άλλο.
Παρολ' αυτά, με τα μεγάλα σε διάρκεια πλάνα τοπίων και η επανάληψη των ίδιων μοτίβων ( κυρίως ο συνωστισμός στους σιδηροδρομικούς σταθμούς και η διαρκής ανησυχία για την απουσία χρημάτων) τα οποία μάλιστα δίνονταν με ρυθμό αρκετα αργό, το ντοκυμαντέρ δεν κατάφερε να αποφύγει τη μονοτονία.
Αξίζει να σημειωθεί εν τέλει, αναφορικά με τη σχέση μυθοπλασίας και ντοκυμαντέρ πώς, σύμφωνα με τα όσα ειπώθηκαν κατά το QnA, ο τρόπος που ακολουθήθηκε ήταν αυτός που ταίριαζε καλύτερα στα πρόσωπα, καθώς οι Κινέζοι δεν είναι εξοικειωμένοι στο να γίνονται αντικείμενα βιντεοσκόπησης και δε θα μπορούσαν να αντεπεξέλθουν ενδεχομένως σε ένα πιο αυστηρά δομημένο ντοκυμαντέρ.

Χημειοθεραπέια του Pawel Lozinski
Σκηνοθεσία: Πάβελ Λοζίνσκι

Σενάριο: Pawel Lozinski

Διεύθυνση Φωτογραφίας: Kacper Lisowski

Μοντάζ: Katarzyna Maciejko-Kowalczyk p.s.m.

Παραγωγός: Pawel Lozinski

Παραγωγή: Pawel Lozinski Produkcja Filmow, Poland T.+ 48 22 6174853 pawel.lozinski@wp.pl

Συμπαραγωγή: TVP S.A.

Τύπος: Digibeta Έγχρωμο

Χώρα Παραγωγής: Πολωνία

Διάρκεια: 58'

Έτος Παραγωγής: 2009
Το φετινό φεστιβάλ έχει ένα ολόκληρο τμήμα του αφιερωμένο στο πολωνικό ντοκυμαντέρ κομμάτι του οποίου είναι και το συγκεκριμένο. Εδώ μεταφέρεται μέσω της κάμερας ένα κομμάτι της πραγματικότητας τόσο μακρινό -μπορώ να μιλήσω με βεβαιότητα για τον εαυτό μου- που κινείται στα όρια μεταξύ αγνώστου και λησμονημένου. Καταγράφεται η ζωή των ανθρώπων σε ένα κέντρο χημειοθεραπείας. Καταγράφεται η ζωή ανθρώπων για τους οποίους η ζωή μοιάζει να σταμάτησε. Ή ίσως σταμάτησε για όσους βρίσκονται έξω από αυτό. Για πολλούς ασθενείς αντιθέτως, όλα διακυβεύονται. Όλα εδώ σημαίνουν επιβίωση.
Ο σκηνοθέτης παραθέτει απολύτως ρεαλιστικά την παραμονή στο κέντρο χημειοθεραπείας δίχως να περιπίπτει σε δραματοποιήσεις που μάλλον θα μείωναν τη δυναμική του ντοκυμαντέρ. Είναι μία σειρά διαλόγων όπου τα πρόσωπα διαγράφονται υπό τη σκέπη του κοινού, ταυτόχρονά όμως ατομικού δράματος.
Ο ρυθμός είναι χαρακτηριστικά αργός, με αποτέλεσμα σε συνδυασμό με μία δομή εντελώς ευθύγραμμη, το ντοκυμαντέρ να γίνεται ίσως κουραστικό, πάντα δίχως ούτε στιγμή να φορτίζει συναισθηματικά τους θεατές. Αντιθέτως αφαιρεί περισσότεο τη διάθεση του αισθάνεσθαι και επιβάλλει σιωπή -η σιωπή στην αίθουσα ακριβώς μετά το τέλος της προβολής ηταν ενδεικτική.
Νομίζω όμως πως κάπου εδώ βρίσκει τα όρια της η αυθαιρεσία του ανθρώπου να μιλά για την πραγματικότητα που δε γνωρίζει.



Οθων Ψαλτόγλου