Σε καιρούς που το λαϊφστάιλ φυλακίζει στο σώμα και στο πρόσωπο το ήθος του ατόμου, ο Πάρκερ στρέφεται στον διασημότερο ήρωα του Ουάιλντ. Η σκηνοθεσία του δεν ξεχωρίζει για την τόλμη και την πρωτοτυπία της. Η ταινία, πάντως, αισθητικά έχει κάποιες αναλογίες με τον «Δράκουλα» του Κόπολα στις αρχές της δεκαετίας του '90. Ο Κόπολα επιμένει στη σαρκική επαφή, τονίζοντας ταυτοχρόνως το απόλυτο και αιώνιο «για πάντα μαζί». Ο Πάρκερ εικονογραφεί το κείμενο του Ουάιλντ σαν μια μπαλάντα αισθήσεων και παραισθήσεων, τονίζοντας το «για πάντα νέος». Μπροστά στο φακό του, ο φιλήδονος Ντόριαν είναι σαν μια ρεπλίκα του Φάουστ που βυθίζεται στη δίνη μιας ταινίας τρόμου. Μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει ο χαρακτήρας του Γουότον, που τον ξεναγεί σε έναν παράδεισο ηδονής καταστρέφοντάς τον ηθικά και βυθίζοντάς τον σε μια κόλαση. Δημ.Μπούρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου