Ο Ρομπεν των Δασών του Ράσελ Κρόου ήταν τελικά απογοητευτικός γιατί η δυναμική της αυθεντικότητας του ήρωα , χάθηκε μέσα σε ατέλειωτες βαρετές σκηνές που επέβαλε η πανίσχυρη παραγωγή για γκλαμουριά. Φυσικά 63 χρόνια μετά είναι απορίας άξιο τι λόγο εχει ένα καθαρόαιμο εμπορικό προϊόν διασκέδασης να είναι η ταινία έναρξης του σημαντικότερου –όπως θέλουν ακόμη να ισχυρίζονται οι μαθουσάλες της κινηματογραφικής αγοράς- φεστιβάλ , παρά μόνο υποχώρηση στις απαιτήσεις του μάρκετινγκ. Το μάρκετινγκ όμως όσο απαραίτητο κι αν είναι, απέδειξε εδώ και καιρό ότι δεν έχει τη δυνατότητα από την ίδια του φύση να ανακαλύψει τους αυριανούς μύθους. Απόδειξη πόσοι σημαντικοί σκηνοθέτες και πραγματικά φρέσκες ταινίες πρωτοπαρουσιάστηκαν όχι στα καθιερωμένα μεγάλα φεστιβάλ αλλά σε περιφερειακά φεστιβάλ που οι σούπερ φίρμες σνομπάρουν. Η εστω στα παράλληλα τμήματα κι όχι στο επίσημο διαγωνιστικό.
Η Τουρνέ του Ματιέ Αλμαρίκ, αν και πιο πικάντικη και φαντεζί σα θέμα με τις καλλιτέχνιδες του μπρουλέσκ-στριπ τιζ σα κράχτες και ένα αδιόρατο πέπλο μιας μελό νοσταλγίας και τον ίδιο τον σκηνοθέτη του «Σκάφανδρου και Πεταλούδας σα πρωταγωνιστή, δεν ενθουσίασαν και πολύ.
Ο Ξιαοσουάι από την Κίνα , αγαπημένος από τον «Ποδηλάτη του Πεκίνου» έφερε τα απαραίτητα χασμουρητά επιβεβαιώνοντας ότι η κρίση στα Καμένα Βούρλα , σορυ την μουσκεμένη από τροπική καταιγίδα Κρουαζετ, είναι πρωτίστως καλλιτεχνική και πολύ δευτερευόντως οικονομική. Ο ήρωας του Chongqing Blues είναι ενας πατέρας που διαπιστώνει την απόσταση απο τον γιό του και τις αιτίες που τη δημιούργησαν , όταν αυτός σκοτώνεται σε μια παράνομη δραστηριότητά του, πράγμα που τον οδηγεί σε μια ελεγειακή περιπλάνηση, με πολυ ωραια φωτογραφία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου