IT’S KIND OF A FUNNY STORY
Αξιολόγηση: ***
Υπάρχει κάτι το λυτρωτικό στο να σου κολλάνε την ταμπέλα του τρελού και να σε κλείνουν στο ψυχιατρείο. Απελευθερώνεσαι. Δεν χρειάζεται να δίνεις εξηγήσεις για τίποτα. «Τρελός είμαι, ό,τι θέλω κάνω», που λέει κι ο Στάθης Ψάλτης. Επίσης, όσο είσαι σ’ αυτή την κατάσταση, αρχίζεις να διαπιστώνεις ότι τελικά οι πιο τρελοί απ’ όλους μάλλον πρέπει να είναι αυτοί που δηλώνουν λογικοί. Καταπιέζουν τις παρορμήσεις τους λόγω σκοπιμοτήτων, κρύβουν τις πραγματικές τους σκέψεις, χάνουν την επαφή με τα συναισθήματά τους, με άλλα λόγια δεν ζουν μια αληθινή ζωή. Γι’ αυτό και μια καλή μέθοδος θεραπείας από το άγχος, την κατάθλιψη και την ανασφάλεια που σου προκαλεί η ζωή, η εφηβεία, το άλλο φύλο, η οικονομική κρίση (συμπληρώστε ό,τι θέλετε) είναι να δηλώσεις τρελός και να σε κλείσουν στο ψυχιατρείο για καμιά βδομάδα. Όταν θα βγεις θα είσαι ο πιο απελευθερωμένος άνθρωπος του κόσμου.
Αυτό συμβαίνει με τον δεκαεξάχρονο ήρωα της ευχάριστης και συγκινητικής νεανικής κομεντί που σας προτείνουμε σήμερα. Νιώθει να τον συνθλίβουν οι απαιτήσεις των άλλων, οι πιέσεις της καθημερινότητας, ο ίδιος του ο εαυτός, που αναδύεται σιγά-σιγά άγνωστος και τρομακτικός. Οπότε αποπειράται να αυτοκτονήσει. Και καταλήγει στο ψυχιατρείο. Όπου, όπως συμβαίνει μόνο στις αμερικάνικες ταινίες, όλα λειτουργούν τέλεια, η οργάνωση, η καθαριότητα, οι γιατροί, οι νοσοκόμοι, οι τρόφιμοι, οι πάντες του συμπαραστέκονται ώσπου να βρει τη δύναμη να αντιμετωπίσει κατάματα τη ζωή του, κι από πάνω συναντά κι ένα όμορφο κορίτσι της ηλικίας του με τα ίδια προβλήματα και τα φτιάχνει μαζί της. Βλέπεις την ταινία κι αναρωτιέσαι τι στην ευχή κάνεις εδώ έξω και δεν δηλώνεις τρελός για να βρεις την… υγειά σου. Όμως παρ’ όλες τις απλουστεύσεις, τις εξιδανικεύσεις και τα κλισέ της, η ταινία διαθέτει το προσόν που τη σώζει: είναι αληθινή. Αποδίδει πειστικά όλο το μπέρδεμα και το άγχος της εφηβείας, αλλά και της αληθινής ψυχικής ασθένειας. Βλέπεις στα μάτια του Ζαχ Γαλιφιανάκη, ο οποίος υποδύεται εξαιρετικά τον πιο κοντινό φίλο του ήρωα μέσα στην πτέρυγα, όλο τον πόνο και την απελπισία που τον έχουν οδηγήσει εκεί και είσαι βέβαιος ενδόμυχα ότι, σε αντίθεση με τον ήρωα, δεν θα ξεφύγει ποτέ από ‘κει μέσα. Γιατί το ψυχιατρείο διαθέτει και μια άλλη ιδιότητα: σε ρουφάει. Έτσι και μπλέξεις στα πλοκάμια του δύσκολα ξεμπερδεύεις. Παθαίνεις αυτό που λένε «ιδρυματοποίηση».
Ίσως γιατί όντως είναι πιο εύκολο τελικά να δηλώνεις τρελός και να ζεις στην ασφάλεια του τρελάδικου, παρά να αντιμετωπίζεις τη ζωή. Οπότε καλό είναι να γίνονται τέτοιες ταινίες, που μπορεί να μη διακρίνονται για την πρωτοτυπία ή την υψηλή καλλιτεχνική τους αξία, σε γεμίζουν όμως αισιοδοξία και κουράγιο για τη συνέχεια, ιδιαίτερα αν είσαι 16 χρονών. Και νομίζω πως όλοι μας, όταν βυθιζόμαστε στον κόσμο μιας ταινίας, τόσο είμαστε. 16 χρονών…
Άγγελος Γιάννου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου