shame

Την ώρα που ο Μπραντον, ο ηρωας στο Shame, ο πετυχημένος γιάπης, με μια καριέρα και ποιότητα ζωής τέτοια, που πολλοί θα σκότωναν γι’αυτην, γονατίζει στη βροχή της Νέας Υόρκης, στο σημείο μηδέν, των πρωην πια δίδυμων πύργων, ξέρεις ότι κάτι έχει τελειώσει για πάντα. Όχι μια ταινία απλά.Οχι μόνο εδώ, αλλά παντού στον κόσμο. Τίποτε δεν μπορεί να είναι ίδιο ξανά και το μοναδικό αντίδοτο στην τόση “τοξικότητα”, της μέχρι χθες "επιτυχίας", είναι το συναίσθημα του "μαζί", κάτι τόσο άγνωστο σε μια ολόκληρη γενιά πλέον.

Έχουν προηγηθεί σκηνές ευημερίας, καθημερινής επιβεβαίωσης, ενός ευνουχισμένου συναισθηματικά άνδρα, αντιστρόφως ανάλογου της σεξουαλικότητας του, που χρησιμοποιεί το πέος του, σαν βοηθητικό εργαλείο θεραπείας, για την κατ’εξακολούθηση απομάκρυνση του, από οτιδήποτε μπορεί να τον μπλοκαρει συναισθηματικά, ώστε να έχει ελεύθερο μυαλό για τον κυνισμό που απαιτείται, έτσι ώστε να ανταποκρίνεται στον επαγγελματικό ανταγωνισμό, σαν κάθε γιάπης που σέβεται την εικόνα του, σαν κάθε golden boy που έχει χάσει προ πολλού, την ανθρώπινη ιδιότητα του. Το shame είναι η προσωποποίηση των αγορών των δελτίων ειδήσεων των 8, εθισμένα ανθρωποειδή στο chatting για εκτόνωση, στην ευκολία του πληρωμένου σεξ, στις μοναχικές εκτοξεύσεις τεστοστερόνης, στα wc των πολυτελών γραφείων τους, μετά από κάθε αποτυχία, μετά από κάθε επαγγελματική παρατήρηση, μετά από οτιδήποτε αισθάνονται να μην εγκρίνει το υπερτροφικό Εγώ τους, για να σωθούν και να αντέξουν την επόμενη ημέρα.

Έχει προηγηθεί η υπενθύμιση του αδιεξόδου αυτής της τοξικής συμπεριφοράς με την βίαιη είσοδο συναισθήματος από το παρελθόν του, στο πρόσωπο της ανασφαλούς αδελφούλας του που όταν τραγουδά ένα χαρούμενο τραγούδι γεμάτο αισιοδοξία κι όνειρο, όπως το New York New York, με τον πιο ακραία λυπητερό τρόπο, του δημιουργεί μια αναπάντεχη πρωτόγνωρη θλίψη, ένα δάκρυ, πράγμα ανεπίτρεπτο κυλάει από τα μάτια του ηρωα. Ένα δάκρυ υπενθίμσης σαν τύψη, γι’ αυτό που θέλησε να γίνει και γι αυτό που κατάντησε, μα είναι αργά. Σαν μια αναπνοή πραγματικότητας στο χλιδατο περιβάλλον της τέλειας «κατασκευής» που βιώνει .Ο ιός τον έχει προσβάλει ανεπανόρθωτα. Ο χρυσός επιβήτορας λειτουργεί μόνο κάτω από συνθήκες εξουσίας, κι όχι ως απόρροια συναισθηματικής ανάγκης. Αποτυγχάνει σε μια προσέγγιση με μια συνάδελφο του, αποτυγχάνει να ακούσει το αδιέξοδο της αδελφής του, αυτός ο χαρισματικός αρσενικός του πρώτου πλάνου, ο μιστερ γαμαω της αρχής, ο άνδρας που θαθελε κάθε γυναίκα και άντρας, καταλήγει στο ίδιο σημείο μηδέν που βρισκόμαστε πλέον όλοι.

Στο σημείο που ξέρουμε ότι το μοναδικό μέλλον της ανθρωπότητας έχει βιώσιμη λύση μόνον όταν ανακαλύψει το μαζί. Κι όσο πιο μακριά βρισκόμαστε από αυτό το μαζί, τόσο περισσότερη, ανομολόγητη, ιδιωτική και αφόρητα προσωπική είναι ετούτη η ντροπή.

Tellos Filis SFG