Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού του Εκτορα Λυγίζου

Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού

Ο Έκτορας Λυγίζος με την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, σχεδόν μια ολόκληρη ζωή μετά την θαυμάσια μικρού μήκους του «Αγνά νιάτα» του 2004, έχει την ευτυχία να συναντήσει έναν tabula rasa ηθοποιό,  σαν τον πρωτοεμφανιζόμενο Γιάννη Παπαδόπουλο και να μιλήσει για αυτό που ουσιαστικά μας  καίει όλους.. Το τέλος του κόσμου όπως τον ξέραμε μέχρι σήμερα. Με έναν όμως ακραία ιδιωτικό τρόπο, χωρίς διδακτισμούς κι από την αρχή δεδομένη την λύση . Ο ήρωας του μοιάζει να έχει ξεφύγει από παραγνωρισμένες  σελίδες του Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη η του Φιοντορ Ντοστογιέφσκι , έχει διακτινιστει στην Ευρώπη του σήμερα, με σάρκα και οστά  και προσπαθεί να μη πεινά. Αυτό που χρόνια κατηγορούμε το ελληνικό σινεμα, ότι οι δημιουργοί του καταπιάνονται με ένα σωρό θέματα λες και δεν μπορούν να κάνουν μια ταινία χωρίς να τα χωρέσουν όλα μέσα, ο Λυγιζος το προσπερνά με μια εμπνευσμένη σιγουριά, ξεφλουδίζοντας με μια εσωτερική  εικαστική συναισθηματικότητα τον ηρώα του , απομονώνοντας οτιδήποτε περιττό κι ακολουθώντας σαν ένα δεύτερο παράλληλο σώμα τον ηρώα , στην μοναδική του φιλμικη πορεία. Κι αμέσως έχουμε μια παγκόσμια ματιά για το τέλος αυτού που ξέραμε. Για το τέλος. Το ότι αποφεύγει να δώσει λύση, που να λυτρωσει τους θεατες,  είναι ένα ακόμη από τα θετικά αυτής της μοναδικής χειροποίητης ταινίας που κρύβει αναμφίβολα, έμπνευση, πρωτόγνωρη τόλμη, άγρια ειλικρίνεια και σκηνοθετική δεξιοτεχνία τέτοια, που η κάμερα να μη λειτουργεί ούτε ντοκουμενταρίστικα ούτε υποκειμενικά αλλά σαν μια δεύτερη άνωθεν ματιά του ίδιου του ηρώα. Σίγουρα μια σπουδαία πρώτη γνωριμία με το κοινό, ενός σκηνοθέτη που φαίνεται ότι έχει διαβάσει πολύ κι έχει δει πολύ σινεμα. Τώρα που οι φεστιβαλικες προβολές της ταινίας έχουν τελειώσει, μπορώ να ομολογήσω ότι  την θεωρώ την καλύτερη φετινή ελληνική ταινία και την πιο ελπιδοφόρα καταγραφή της πραγματικότητας που είδα σε ταινία του φετινού διεθνούς διαγωνιστικού τμήματος του φεστιβάλ.

Τέλλος Φίλης Seven Film Gallery