ANNA του Σπύρου Χαραλάμπους

Λένε πως η κάμερα είναι το μάτι του Θεού, όταν αποφασίζει να επικεντρωθεί σε μια ελεγειακή μονωδία του τέλους κι αποφασίζει να κρατήσει από τις μνήμες μιας ζωής, ένα μονάχα όνομα , μπορεί και να ‘ναι. Η Άννα είναι η επίκληση πριν το τέλος αυτής της μνήμης που απομένει, όταν η εικόνα μας προδίδει, κι αυτό που υπήρξαμε υπάρχει πια μαζί με την αλήθεια του, σε παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες. 

Γι’ αυτό κι η Άννα δεν θα μπορούσε να είναι παρά ασπρόμαυρη, μια τέλεια ασπρόμαυρη φωτογραφία, που γίνεται μια ιστορία ημιτονίων, ανάμεσα στο σήμερα κι ένα χθες προς αναζήτηση του χαμένου μας χρόνου..

Η πραγματική ιστορία είναι πάντα αυτό που απομένει στον καθένα μας. Κάποιες ιστορίες έχουν και μουσική, κάποιες μπερδεύονται με καταστάσεις που παρακολουθούμε στις ανοικτές τηλεοράσεις και κάποιες οι πιο κρυπτικες οι πιο ανθρώπινες και συγκινητικές μια μόνο λέξη. ΆΝΝΑ. 

Στην 20λεπτη ταινία του Σπύρου Χαραλάμπους το μάτι του Θεού δημιουργεί ένα Θαύμα που οι περισσότεροι αποποιούμαστε την ύπαρξη του. Τον χειρισμό του Τέλους μας, όταν οι αισθήσεις κι οι λειτουργίες μας εγκαταλείπουν κι αφηνόμαστε στην εμπιστοσύνη η την ανάγκη των «ξένων» για την τελευταία μας φάση συντήρησης πριν τη φυγή μας. Και το θαύμα είναι η μνήμη της παρουσίας μας που αφήνουμε στους περαστικούς της ζωής μας, σα μυστικό που δεν θα ειπωθεί ποτέ. 

Κι όταν το φως γεμίζει το σκοτάδι της οθόνης, το πρόσωπο που απομένει είναι αυτό που εν δυνάμει θα φέρει την επίδραση του θαύματος στους άλλους. Τους θεατές του φιλμ, ένα βράδυ φθινοπώρου που απροετοίμαστοι θα βρεθούν μπροστά στην αλήθεια. Τη δική του αλήθεια ο καθένας, όπως ο κος Μιχάλης κι η Μαρία που κρατούν την αλήθεια που τους αφορά από τη σαπουνόπερα της τηλεόρασης.

Έχει γίνει αριστοτεχνική δουλειά στον ήχο, πολύ καλό μοντάζ και με χαρά διαπίστωσα στο τέλος ότι μέρος της μουσικής έχει γράψει ο Δημήτρης Μαραμης. 

Τέλος αυτό το σμίξιμο των γκρο πλαν με τα γενικά πλάνα είναι η αιτία που ομιλώ εγώ ο άθεος για Θεό.

Είναι αυτό το αίσθημα της λεπτομέρειας που διαχέεται ασυναίσθητα στο γύρω μας τοπίο και μας κάνει όλους μας κι όχι μόνο τους σκηνοθέτες τους μικρούς θεούς της ζωης μας.

Η ταινία πήρε στο προσφατο 36ο Φεστιβαλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας το βραβείο «Έλληνες του Κόσμου-Σωκράτης Δημητριάδης». 

τ.φ.