September της Πέννυς Παναγιωτόπουλου

To September της Πεννυς Παναγιωτόπουλου είναι μια ταινία γι' αυτούς που “δεν αντέχουν τη μοναξιά ούτε στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου τους”. Είναι μια υποσημείωση, στο βιβλίο της ζωής,  για τη λάθος κανονικότητα που οδηγεί σε έναν ασφυκτικό συμβιβασμό , υποδόρια αποδεκτό από το σύνολο της κοινωνίας, . που σπάνια τολμούμε να σχολιάσουμε. Ένα ταμπού που δεν επιτρέπεται ν' αναλύσουμε ούτε με ειλικρίνεια να ομολογήσουμε ότι υπάρχει παντού σχεδόν γύρω μας. Κι από την άλλη είναι η ανικανότητα της ιδίας αυτής κοινωνίας ν’ άκουσει την πραγματική την βαθιά οδύνη μετά από κάθε απουσία, όταν δεν  εκφράζεται με βαρύγδουπες drama queen συμπεριφορές, αλλά με  τα ημιτόνια της γνησιότητας. Οι δυο βασικοί πόλοι διαχειρίζονται εντελώς διαφορετικά το «πένθος» τους.  Η μη αποδεκτή κοινωνικά  από απελπισία, με τόλμη απλώνει τις κεραίες επικοινωνίας, η άλλη, ενώ διαισθητικά κατανοεί και θέλγεται δεν τολμά να διαταράξει τα  ασαφή κεκτημένα της. Κι ενώ κι οι δυο για διαφορετικούς λόγους αισθάνονται το μεταβατικό πλαίσιο , η δυνατή είναι η απολύτως  περιθωριακή. Πέρα από την εξαιρετική ερμηνεία της Κόρας Καρβούνη , μια ερμηνεία τόσο δυνατά εσωτερική σαν κραδασμός πάνω σε κενό αέρος και το σχεδόν χειρουργικό σενάριο, όπου αισθάνεσαι ότι δεν είναι περιττό ούτε μισό καρέ, ούτε ένα βλέμμα , ούτε μια αναπνοή , η ταινία δίνει τη λύση, και δεν καταγράφει μόνο τα συμπτώματα,  σε όλο αυτό που ζούμε, όσοι ακόμη θέλουμε να λέμε ότι διατηρούμε ψήγματα μιας ξεχασμένης η μη ομολογημένης δημόσια ευαισθησίας. Κι ο Σεπτέμβρης κλείνει με μια δοξαστική συγχορδία βιολιών, καθορίζοντας τη μετάβαση, μετά από ένα αλλεπάλληλο  πένθος αναπήρων σχέσεων , σε πείσμα των «κανονικών» και των «κοινωνικών κατασκευών» με μια νέα παρουσία. Αξίζει να δείτε στον κινηματογράφο αυτή την ταινία, όχι για να υποστηρίξετε το ελληνικό σινεμά, αλλά για τη στιγμή που θα ανάψουν τα φώτα και θα κάνετε το νοητό ανομολόγητο  τεστ ποιοι από τους θεατές είναι η Άννα Δήμου και ποιοι η Σοφία κι ανάλογα να τους προσεγγίσετε καθώς θα προχωράτε προς την έξοδο για την αληθινή ζωή.  

τ.φ. sfg