Manglehorn
David Gordon Green
Βλέποντας το Manglehorn του David Gordon Green, πολλές φορές έχεις την αίσθηση ότι έχεις ξαναδεί την ταινία. Κι όμως υπάρχει κάτι ασυνήθιστο με αυτή. Θυμίζει κατά πολύ το As Good As It Gets, άλλα είναι πιο σκοτεινό και καλύτερο. Ο κύριος χαρακτήρας δεν είναι τόσο “πολύχρωμος” και αστείος όσο εκείνος του Jack Nicholson στην ταινία του James L. Brook, άλλα είναι εξίσου δυνατός. Και οι δύο έχουν πολλά κοινά: είναι μοναχικοί τύποι, που γερνάνε, που δυσκολεύονται να τα βγάλουν άκρη σε έναν κόσμο έξω από τον “δικό τους”. Είναι επίσης καλόκαρδοι, άλλα με εμμονές που δεν επιτρέπουν στην καλοσύνη τους να βγει στην επιφάνεια. Και φυσικά και οι δυο ρόλοι ενσαρκώνονται από έναν θρύλο του σινεμά, τον Nicholson στο As Good και τον Al Pacino στο Manglehorn.
Όμως η ταινία του Green είναι πολύ πιο περίπλοκη από την άποψη του στυλ. Ο σκηνοθέτης δεν φαίνεται να “κυριαρχεί” ακόμη πάνω στις ταινίες του, άλλα πλησιάζει σ’ αυτό. Είναι πολύ καλός στην απλότητα, όπως την είδαμε σε ταινίες όπως το Prince Avalanche και εδώ δουλεύει ξανά σε ένα απλό θέμα: την μοναξιά. Ωστόσο τώρα προσθέτει περισσότερη οπτική λυρικότητα για να δώσει στο υλικό του ένα νέο βάθος, και σε αρκετές στιγμές το πετυχαίνει.
Η ταινία είναι γεμάτη, ίσως και σε υπερβολικό βαθμό, με μεταφορικά στοιχεία. Μερικά από αυτά, τα καλύτερα, δεν έχουν ξεκάθαρα νοήματα. Στην πιο δυνατή σκηνή, βλέπουμε ένα σωρό αυτοκίνητα βουτηγμένα στο αίμα, μετά από ένα φοβερό ατύχημα. Δεν βλέπουμε την σύγκρουση (μπορεί να μην συνέβη και ποτέ, αφού ο χαρακτήρας του Pacino βλέπει διάφορα οράματα), άλλα μόνο μια γραμμή από κατεστραμμένα αυτοκίνητα και ανθρώπους να τσακώνονται γύρω από αυτά. Σύντομα όμως διαπιστώνουμε πως το κόκκινο υγρό, που έχει σκορπιστεί παντού, δεν είναι αίμα, άλλα χυμός καρπουζιού: ένα από τα αυτοκίνητα που ενεπλάκησαν στο ατύχημα, ήταν γεμάτο φρούτα. Νιώθουμε ανακουφισμένοι καθώς καταλαβαίνουμε, πως αυτή η σκηνή είναι ίσως μια μεταφορά δείχνοντας πως μερικές καταστάσεις που φαίνονται άσχημες, ίσως να μην είναι και τόσο σοβαρές όσο πιστεύαμε, ακόμα και αν δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι πως αυτός ήταν ο στόχος του σκηνοθέτη. Η τελευταία σκηνή της ταινίας είναι πιο εύκολη να την κατανοήσεις: θυμίζει λίγο το τέλος του Blow Up του Michelangelo Antonioni, και είναι κάτι παραπάνω από όμορφη: είναι μια από τις καλύτερες τελευταίες σκηνές της πρόσφατης ιστορίας του σινεμά!
Όμως, δυστυχώς, οι περισσότερες μεταφορές παραείναι προφανείς: όταν βλέπουμε ένα μπαλόνι να πετά μόνο του στον αέρα, φυσικά ξέρουμε ότι είναι ένας παραλληλισμός με τον χαρακτήρα του Al Pacino, όπως επίσης και οι μέλισσες, που ζουν στο γραμματοκιβώτιο, που μπορεί να σου κάνουν κακό άλλα είναι και συμπαθητικές ταυτόχρονα. Ο άνθρωπος, που υποδύεται ο Pacino είναι και τα δύο, άλλα η τόση μοναξιά και πικρία που νιώθει τον κάνει να δείχνει περισσότερο επικίνδυνος, παρά συμπαθητικός στους ανθρώπους γύρω του. Ειδικά σε αυτούς για τους οποίους νοιάζεται: είναι αγενής απέναντι σε έναν φίλο που πάντα προσπαθεί να τον κάνει να χαρεί, είναι δυσάρεστος απέναντι στον γιο του (Chris Messina) και απλά φρικτός στη γυναίκα (Holly Hunter) την οποία φλερτάρει.
Η ταινία δείχνει έναν άνθρωπο, που πασχίζει να παραμείνει σώος τας φρένας σε έναν κόσμο που με τον οποίο δεν βρίσκει κάποιο σημείο επαφής. Ο λόγος είναι η θλίψη του, σύμφωνα με την ταινία, έχει ακόμα εμμονή με μια γυναίκα την οποία ερωτεύτηκε όταν ήταν νέος. Και αυτό είναι το πρόβλημα με την ταινία: υπονοεί πως μια ραγισμένη καρδιά είναι η αιτία για την θλίψη των ανθρώπων, όταν όλοι γνωρίζουμε πως μπορεί να ζούμε μια άσχημη ζωή για χίλιους δυο διαφορετικούς λόγους.
Ο Pacino υποδύεται τον πρωταγωνιστικό ρόλο, με τον τρόπο που γνωρίζει: απλά υπέροχα. Όπως η καλύτερη ερμηνεία στην ταινία δεν είναι δική του, άλλα της Holly Hunter. Σε μια σκηνή είναι οι δυο τους σε ένα εστιατόριο, σε κάτι που η Hunter θεώρησε ως ραντεβού. Όμως ο Pacino ξεκινά να μιλά για την γυναίκα του παρελθόντος του, λέγοντας πόσο όμορφη, έξυπνη και τέλεια ήταν και βλέπουμε την Hunter να αντιδρά σε όσα λέει: ξαφνικά γίνεται χλωμή και εύθραυστη. Δεν είναι η σταρ πλέον η σταρ σε μια ταινία, άλλα μια ψυχή που αποζητά κάποιος να είναι ευγενικός μαζί της. Αργότερα ο Pacino προσπαθεί να της κάνει ένα κοπλιμέντο, άλλα το καλύτερο που καταφέρνει είναι να της πει “Είναι ένας θυμωμένος τύπος, άλλα δεν είμαι τόσο θυμωμένος όταν είμαι μαζί σου”. Φυσικά δεν είναι τόσο χαριτωμένο, όσο η ατάκα του Nicholson “Με κάνεις να θέλω να είμαι καλύτερος άνθρωπος” στην Hellen Hunt. Άλλα τουλάχιστον δείχνει την μαλακή πλευρά, ενός σκληρού ανθρώπου. ΠΗΓΗ: http://cinefreaks.gr
3 coeurs
Benoît Jacquot
Πιο γαλλικό πεθαίνεις δράμα σχέσεων του Benoit Jacquot, το οποίο συμμετέχει (γιατί άραγε;) στο επίσημο διαγωνιστικό πρόγραμμα και το οποίο έχει μαζέψει όλα τα κλισέ του είδους και τα πετάει ευθαρσώς κι ανερυθρίαστα με ρυθμούς πολυβόλου. Ιψενικά τρίγωνα, έρωτες που γεννιούνται μέσα σε μια ώρα και διαρκούν για χρόνια, βαρύγδουπες και μελοδραματικές ατάκες, μουσική που κάνει τον Wagner να μοιάζει με Satie, φονικά βλέμματα, διακριτικές υστερίες, οικογενειακά τραπέζια και πάρα πολλά τσιγάρα, με τις Charlotte Gainsbourgκαι Chiara Mastroianni ως αδερφές που μοιράζονται τον ίδιο άντρα και τηνCatherine Deneuve στο ρόλο της μάνας που γνωρίζει τα πάντα, αλλά είναι πάρα πολύ κυρία για να ανεχτεί ένα επεισόδιο του "Οικογενειακές Ιστορίες" στο σπιτικό της. Εμείς το αγαπήσαμε από την αρχή και το ερωτευτήκαμε όταν ακούστηκε η στιχομυθία -Με απειλείς; -Όχι, σε προειδοποιώ, σαν να μην πέρασε μια μέρα από τη "Δυναστεία". Πώς λένε το bad movie we love στα γαλλικά;( http://www.jumpingfish.gr/)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου