Seven Film Gallery

Πέμπτη 7 Σεπτεμβρίου και αυτή είναι η τελευταία ανταπόκριση που στέλνουμε από τη Βενετία...

Το θέμα που κυριαρχεί στις συζητήσεις μας, είναι, βεβαίως, ο Ντέιβιντ Λιντς και το «INLAND EMPIRE»...

Η συντριπτική πλειοψηφία των ελλήνων δημοσιογράφων, συμφωνούν: ο άνθρωπος έκανε μια μπαλαφάρα ολκής, έχοντας... τρικυμία εν κρανίω...

Υπάρχουν, πάντως, κι εκείνοι που αποθεώνουν την ταινία...

Τη δική μας άποψη σας την παρουσιάσαμε εχθές...

Και τώρα, το κλασικό σετάκι των τεσσάρων ταινιών...

Το «Chicha tu madre» του Τζιανφράνκο Γκουαντρίνι, προβλήθηκε στο τμήμα «Venice Days» (το ανάλογο του 15νθημερου των σκηνοθετών στις Κάνες)...

Μια μικρή ιστορία που λαμβάνει χώρα στο Περού κι έχει ως πρωταγωνιστή της έναν φτωχοδιάβολο που βγάζει τα προς το ζην οδηγώντας ταξί στη Λίμα, και «διαβάζοντας» κάρτες ταρό...

Γκομενάκιας και ποδοσφαιρόφιλος, θα ερωτευθεί μια πόρνη, θα εγκαταλείψει τη γυναίκα του και θα προικίσει την κόρη του...

Συμπαθέστατη ταινία, χωρίς να κάνει τη διαφορά, τουλάχιστον μας έφερε στα συγκαλά μας μετά την λαίλαπα του «INLAND EMPIRE»...

Μεγάλη έκπληξη αποτέλεσε για μας η ταινία «El Cobrador, In God We Trust» του μεξικάνου, Πολ Λεντούκ, που προβλήθηκε στο τμήμα «Ορίζοντες»...

Μια ταινία που ξεκινάει σαν κάτι που θα γύριζε ο Χάνεκε στα... καλά του: ένας φτωχός δολοφονεί φαινομενικά χωρίς λόγο ανθρώπους στη Νέα Υόρκη, την ίδια ώρα που ένας πλούσιος (τον υποδύεται ο Πίτερ Φόντα) δολοφονεί – επίσης χωρίς λόγο, ανθρώπους στο Μαϊάμι...

Η ιστορία θα απλωθεί σε Μεξικό, Αργεντινή και Βραζιλία, επικεντρώνοντας στην πολιτική...

Μια ταινία απίστευτης δύναμης, που λέει πολλές αλήθειες για την εποχή μας, με εξαιρετικό σάουντρακ και σχεδόν κυνισμό...

Υπάρχει σκηνή πχ, που ο Πίτερ Φόντα, ο οποίος πάσχει από κάποιου είδους ασθένεια, ψάχνει ένα βρέφος από έκτρωση, καθώς κάποιος παράνομος γιατρός του λέει πως κάτι τέτοιο θα τον θεραπεύσει...

Ο Φόντα βρίσκει έμβρυο, αλλά είναι λευκό και δεν... κάνει! Απαιτείται έμβρυο μαύρο...

Μένοντας με το... έμβρυο στα χέρια, ο Φόντα, για να απαλλαγεί, το ρίχνει στη λεκάνη μιας τουαλέτας σε ένα μπαρ...

Αν στο τέλος δεν χανόταν λίγο ο σκηνοθέτης και δεν έκανε την αδέξια αναφορά στην 11η Σεπτεμβρίου, θα μιλούσαμε για την καλύτερη ταινία που είδαμε στο φεστιβάλ...

Το «Queu loro incontri» των Ζαν Μαρί Στράουμπ και Ντανιέλ Χιουλέ, παρά τα μόλις 68 λεπτά του, αποδείχτηκε... μαρτύριο!

Και έπαιρνε μέρος και στο διαγωνιστικό τμήμα...

Δύο ακίνητοι άνθρωποι, με την πλάτη γυρισμένη στο φακό, λένε μεγαλόσχημες μπούρδες...

Αυτό είναι όλη η ταινία!!!

Θα μπορούσαν να γράψουν βιβλίο οι άνθρωποι – το σινεμά δεν είναι αυτό το πράμα...

Την κάναμε νωρίς για να ξεφύγουμε...

Και έτσι, είδαμε μια... κανονική ταινία, με αρχή, μέση και τέλος, κάτι που σπάνια πετυχαίνεις στα φεστιβάλ...

Τίτλος της: «Azul oscuro casi negro» (σα να λέμε «Μπλε σκούρο σχεδόν μαύρο») του ισπανού Ντανιέλ Σάντζεζ Αρεβάλο...

Ένας νεαρός επιστάτης που φροντίζει τον κατάκοιτο πατέρα του, ψάχνει να βρει άλλη δουλειά...

Ο αδελφός του είναι στη φυλακή, όπου γνωρίζει μια ωραία κοπέλα...

Εκείνη, προκειμένου να μην την χτυπάνε οι συγκρατούμενές της (την ζηλεύουν επειδή είναι όμορφη) επιθυμεί να κάνει παιδί για να πάει σε άλλη πτέρυγα της φυλακής...

Έτσι, αρχίζει να κάνει έρωτα με τον αδελφό του κεντρικού ήρωα, ο οποίος, όμως, αποδεικνύεται στείρος...

Ο φυλακισμένος ζητάει τη βοήθεια του αδελφού του για να... γονιμοποιήσει τη φίλη του...

Κάτι που θα έχει απρόβλεπτες συνέπειες...

Γλυκύτατο, με χιούμορ, με καίριες παρατηρήσεις πάνω στη σεξουαλικότητα και την κοινονική διαστρωμάτωση στην οποία είμαστε ότι βγάζουμε, το φιλμ προσμετράτε στις θετικές στιγμές του φεστιβάλ...

Τελευταία ταινία, το «Reves de poussiere» του Λοράν Σαλγκ...

Κάπου στην Αφρική, ένας νιγηριανός πηγαίνει στο ορυχείο χρυσού προκειμένου από τη μια να ξεχάσει τραυματικά γεγονότα και από την άλλη, να βγάλει χρήματα....

Οι συνθήκες εργασίας εκεί είναι άθλιες...

Θα βγάλει άκρη, όμως, και θα γνωριστεί με τον μικρόκοσμο της περιοχής...

Σεμνή ταινία με ιδιαίτερο κοινωνικό ενδιαφέρον, αναφέρεται μεταξύ των άλλων και στην εσωτερική μετανάστευση στην Αφρική...

Αυτά από τη Βενετία....

Καθώς γράφονταν το κείμενο, ακουγόταν φωνές και χειροκροτήματα...

Στην διπλανή αίθουσα από την αίθουσα τύπου, δίνονται οι συνεντεύξεις... τύπου...

Και ο χαμός γινόταν για την Μέριλ Στριπ – πρωταγωνίστρια της εκτός συναγωνισμού ταινίας, «Devil Wears Prada»...

Με αυτήν την πληροφορία, σας αφήνουμε από την Βενετία...

(κάνει και ομοιοκαταληξία)