Seven Film Gallery

ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΔΡΑΜΑΣ
Γκέλυ Μαδεμλή

Αρχική Σεκάνς.

Ρεπεράζ: Μια πόλη μικρή στο χάρτη, βόρεια στη γεωγραφία. Φλασμπακ: Τριάντα χρόνια πριν, μια οάδα σινεφίλ μετατρέπει την κινηματογραφική λέσχη της Δράμας σε ένα Φεστιβάλ, πολύ πριν αυτή η λέξη γίνει στείρα μόδα. Επιστροφή στο σήμερα.: Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου 2006. Σε πρώτο πλάνο, μια ομάδα ανθρώπων βαδίζει γρήγορα. ‘Φεστιβαλικό’ κοινό; Travelling από το κέντρο και το σινεμά τα «Αστέρια» στην ανηφόρα προς την παλιά πόλη και το Σινεμά «Ολύμπια», ιστορική αίθουσα της πόλης, πρόσφατα ανακαινισμένη. Cut. Στην τελετή έναρξης η μουσική της μπάντας του δήμου προσπαθεί να συνομιλήσει μουσικά με ένα κιθαριστικό ντουέτο ιδανικό για κάποιο εντεχνάδικο. Το σάουντρακδεν μπορεί παρά να είναι σουρεάλ, όπως ασφαλώς και η τελετή έναρξης, και όπως κάθε τελετή έναρξης στον κόσμο. Φώτα, κάμερα, πάμε! Μεγάλα spotlights, άπειρα φωτογραφικά φλας, πλαστικά χαμόγελα, χορογραφία από χειραψίες, όλα με πρωταγωνιστές τους ‘τοπικούς παράγοντες’. Γιατί όχι; ΄Αλλωστε γιαυτούς το Φεστιβάλ ξεκινά στην τελετή έναρξης. Και ασφαλώς τελειώνει εκεί. Stop.
Στη Μεγάλη Οθόνη, το σπονδυλωτό All the Invisible Children, μια συρραφή ταινιών μικρού μήκους. Οι ελάχιστοι εναπομείναντες που σαν άλλοι τριακόσιοι του Λεωνίδα επιβίωσαν των λογυδρίων διάρκειας μιάμισης ώρας, το απολαμβάνουν. Κρίμα που επανωτίζει στο πρόγραμμα με τη θεατρική Gολfω του Σίμου Κακάλα. Ο μάγκας σκηνοθέτης κάνει update στην κλασική ιστορία με την αρωγή της Manga αισθητική και την αναβαθμίζει στην «2.3.beta» έκδοση της. Cut. Ξανά.
Ζουμ στο ψητό. Φεστιβάλ χωρίς φιέστα δεν ορίζεται (;). Αλκοόλ και υλική τροφή. Η πνευματική από αύριο.