Ένα σχολείο πολύ ροκ (2003)
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Richard Linklater
ΣΕΝΑΡΙΟ: Mike White
ΔΙΑΝΟΜΗ ΡΟΛΩΝ: Jack Black
Mike White
Sarah Silverman
Lucas Babin
Joan Cusack
Jordan-Claire Green
Veronica Afflerbach
Miranda Cosgrove
κ.α.
Δ/ΝΣΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ: Rogier Stoffers
EXECUTIVE PRODUCERS: Scott Aversano
Steve Nicolaides
ART DIRECTION: Adam Scher
ΜΟΝΤΑΖ: Sandra Adair
ΜΟΥΣΙΚΗ: Jack Black
Mike White
και όλοι οι θρύλοι του ροκ
Ο Dewey Finn (Jack Black) βρίσκεται σε αδιέξοδο, όταν ο συγκάτοικός του απαιτεί το νοίκι και ταυτόχρονα τον διώχνουν από το συγκρότημά του. Τότε βρίσκει δουλειά σ’ ένα δημοτικό σχολείο, παρουσιαζόμενος ως ο συγκάτοικός του, που είναι δάσκαλος. Όταν ανακαλύπτει ότι οι μαθητές του ξέρουν μουσική δημιουργεί μαζί τους ένα ροκ συγκρότημα.
Η γενικότερη δομή της ταινίας είναι πολύ συνηθισμένη. Ένας αποτυχημένος τύπος βρίσκεται σ’ ένα σχολείο και καταφέρνει μέσω της δουλειάς του με τα παιδιά να αναγνωριστεί . Σεναριακά λοιπόν η ταινία δεν έχει καμία ιδιαίτερη πρωτοτυπία, όμως όλα τα στοιχεία και οι συντελεστές της είναι κάτι παραπάνω από καλά. Ο Richard Linklater φαίνεται να αγαπάει πολύ το ροκ και τις δεκαετίες του ’70 και του ’80. Και πώς τα καταφέρνει πάντα να έχει συντελεστές που αποτελούν οικογένεια. Εδώ έχουμε την περίπτωση εκείνη που ο Mike White γράφει ένα σενάριο βασισμένο στον φίλο του Jack Black και φωνάζουν τον φίλο τους Richard Linklater να τη σκηνοθετήσει. Όπως λένε και οι ίδιοι, ο Linklater καταφέρνει να αποφύγει τις υπερβολές και να δημιουργήσει χαρακτήρες υπαρκτούς και μάλιστα με παιδιά μικρά και μεγάλα (βλ. Jack Black).
Ο Jack Black στον πρωταγωνιστικό ρόλο είναι ιδιαίτερα πειστικός αλλά και αστείος. Τα παιδιά παίζουν πολύ καλά και επειδή επιλέχθηκαν με κριτήριο τις μουσικές τους ικανότητες εντυπωσιάζουν. Ακόμη και το soundtrack αποτελεί πολύ καλή παραγωγή. Ο σκηνοθέτης καταφέρνει να κρατήσει το κοινό, χωρίς καμία στιγμή αδυναμίας, αλλά και αν αποφύγει τις υπερβολές. Όλοι οι ήρωες είναι φυσικοί και πολλές φορές αυτοσαρκάζονται, σχολιάζοντας ταυτόχρονα το ροκ. Ιδιαίτερα ενδιαφέρον είναι το στοιχείο ότι οι μαθητές είναι κατά της τεμπελιάς και είναι εκείνοι που απαιτούν την εκπαίδευσή τους αλλά και εκείνοι που θα διδάξουν στο «δάσκαλο» τη σοβαρότητα που κρύβεται πίσω από το ροκ. Είναι μία ταινία γεμάτη ένταση και ευτυχώς δεν προσπαθεί καθόλου να είναι σοβαροφανής. Τέλος, θίγει, έστω και λίγο, ζητήματα όπως η βιαιότητα των γονέων και οι αδυναμίες του εκπαιδευτικού συστήματος.
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Richard Linklater
ΣΕΝΑΡΙΟ: Mike White
ΔΙΑΝΟΜΗ ΡΟΛΩΝ: Jack Black
Mike White
Sarah Silverman
Lucas Babin
Joan Cusack
Jordan-Claire Green
Veronica Afflerbach
Miranda Cosgrove
κ.α.
Δ/ΝΣΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ: Rogier Stoffers
EXECUTIVE PRODUCERS: Scott Aversano
Steve Nicolaides
ART DIRECTION: Adam Scher
ΜΟΝΤΑΖ: Sandra Adair
ΜΟΥΣΙΚΗ: Jack Black
Mike White
και όλοι οι θρύλοι του ροκ
Ο Dewey Finn (Jack Black) βρίσκεται σε αδιέξοδο, όταν ο συγκάτοικός του απαιτεί το νοίκι και ταυτόχρονα τον διώχνουν από το συγκρότημά του. Τότε βρίσκει δουλειά σ’ ένα δημοτικό σχολείο, παρουσιαζόμενος ως ο συγκάτοικός του, που είναι δάσκαλος. Όταν ανακαλύπτει ότι οι μαθητές του ξέρουν μουσική δημιουργεί μαζί τους ένα ροκ συγκρότημα.
Η γενικότερη δομή της ταινίας είναι πολύ συνηθισμένη. Ένας αποτυχημένος τύπος βρίσκεται σ’ ένα σχολείο και καταφέρνει μέσω της δουλειάς του με τα παιδιά να αναγνωριστεί . Σεναριακά λοιπόν η ταινία δεν έχει καμία ιδιαίτερη πρωτοτυπία, όμως όλα τα στοιχεία και οι συντελεστές της είναι κάτι παραπάνω από καλά. Ο Richard Linklater φαίνεται να αγαπάει πολύ το ροκ και τις δεκαετίες του ’70 και του ’80. Και πώς τα καταφέρνει πάντα να έχει συντελεστές που αποτελούν οικογένεια. Εδώ έχουμε την περίπτωση εκείνη που ο Mike White γράφει ένα σενάριο βασισμένο στον φίλο του Jack Black και φωνάζουν τον φίλο τους Richard Linklater να τη σκηνοθετήσει. Όπως λένε και οι ίδιοι, ο Linklater καταφέρνει να αποφύγει τις υπερβολές και να δημιουργήσει χαρακτήρες υπαρκτούς και μάλιστα με παιδιά μικρά και μεγάλα (βλ. Jack Black).
Ο Jack Black στον πρωταγωνιστικό ρόλο είναι ιδιαίτερα πειστικός αλλά και αστείος. Τα παιδιά παίζουν πολύ καλά και επειδή επιλέχθηκαν με κριτήριο τις μουσικές τους ικανότητες εντυπωσιάζουν. Ακόμη και το soundtrack αποτελεί πολύ καλή παραγωγή. Ο σκηνοθέτης καταφέρνει να κρατήσει το κοινό, χωρίς καμία στιγμή αδυναμίας, αλλά και αν αποφύγει τις υπερβολές. Όλοι οι ήρωες είναι φυσικοί και πολλές φορές αυτοσαρκάζονται, σχολιάζοντας ταυτόχρονα το ροκ. Ιδιαίτερα ενδιαφέρον είναι το στοιχείο ότι οι μαθητές είναι κατά της τεμπελιάς και είναι εκείνοι που απαιτούν την εκπαίδευσή τους αλλά και εκείνοι που θα διδάξουν στο «δάσκαλο» τη σοβαρότητα που κρύβεται πίσω από το ροκ. Είναι μία ταινία γεμάτη ένταση και ευτυχώς δεν προσπαθεί καθόλου να είναι σοβαροφανής. Τέλος, θίγει, έστω και λίγο, ζητήματα όπως η βιαιότητα των γονέων και οι αδυναμίες του εκπαιδευτικού συστήματος.
Θεοδώρα Μαλλιαρού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου