Στο Ανατολικό Βερολίνο του 1984, ο υπουργός Πολιτισμού κάνει τα πάντα για να κατακτήσει μια διάσημη ηθοποιό του θεάτρου, δυστυχώς για εκείνον, παντρεμένη με συγγραφέα που περνά κρίση έμπνευσης. Ο υπουργός διατάσσει να παρακολουθείται διαρκώς το ζευγάρι, ελπίζοντας να βρεθεί κάτι πολιτικά «επιλήψιμο» κατά του συζύγου. Καθώς μπαίνει βαθιά μέσα στη ζωή τους, ένας πράκτορας της Στάζι θα αισθανθεί πως η ηθική μπορεί να είναι ισχυρότερη του καθήκοντος. Το νέο «θαύμα» του γερμανικού σινεμά, ντεμπούτο του Φλόριαν Χένκελ Φον Ντονερσμάρκ, είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ με πρωταγωνιστή ένα καθεστώς το οποίο διατηρούσε την αίγλη και την ισχύ του πατώντας σε 200.000 πληροφοριοδότες που κατέγραφαν μέρα νύχτα το παραμικρό από τη ζωή των «άλλων», μέσα κι έξω από τους τέσσερις τοίχους της καθημερινότητάς τους. Το ατού του φιλμ εντοπίζεται ευθύς αμέσως στο εξαιρετικό στόρι, υπηρετείται άψογα από τους βασικούς ερμηνευτές του (με τον Ούρλιχ Μιούχε να σε σαστίζει με την εσωτερικότητα του βλέμματός του), και να γινεται αφορητα επικαιρο στα χρονια της παγκοσμοιοποίησης.
Ένα σύστημα τόσο σαθρό που για να επιβιώσει προσπαθεί να εκμηδενίσει την προσωπική ελευθερία των πολιτών του. Κοριοί, παρακολουθήσεις. Οι τοίχοι έχουν αυτιά και τα παράθυρα μάτια. Οι επιθυμίες των «πατερούληδων», διαταγές. Και όλοι οι αντιρρησίες εξαλείφονται. Ή φεύγουν προς τα εκεί που δύει ο ήλιος.. Ένα τέτοιο σύστημα χρειάζεται και εκτελεστές. Ανθρώπους-κοριούς. Ανθρώπους ψυχρούς. Που δεν σκέφτονται, μόνο εκτελούν διαταγές. Ανθρώπους χωρίς ζωή. Που ζουν μόνο μέσα από τις ζωές των άλλων. Αλλά χωρίς να ζουν. Απλά παρατηρούν. Και καταγράφουν. Ένας τέτοιος ήταν και ο «HGW XX/7». Ένας κωδικός. Ένας αδίστακτος πράκτορας της Στάζι, ένας τυφλός υπήκοος του συστήματος. Η ειδικότητά του, οι ανακρίσεις μέχρι τελικής πτώσεως. Και οι σιωπηλές παρακολουθήσεις. Δεν το έκανε επειδή έπρεπε, αλλά επειδή ήθελε. Η ζωή του ήταν ψυχρή, η ψυχή του αναίσθητη και ο έρωτάς του πληρωμένος. Παρακολουθούσε τις ζωές των άλλων, κατέγραφε και κατήγγειλε. Αυτή ήταν η ζωή του. Μια σειρά από ψεύτικες μηχανικές κινήσεις. Μέχρι που ήρθε αντιμέτωπος με πραγματική ζωή. Με αληθινά συναισθήματα. Με ζεστές ανθρώπινες σχέσεις. Μπήκε στη ζωή τους σαν κοριός, με διαταγή να τους παρακολουθεί και να αποσπάσει κάτι το μεμπτό. Και εκείνοι μπήκαν στη ζωή του σαν το σαράκι και του έτρωγαν τα σωθικά. Παρακολουθώντας τους, άκουσε τί θα πει ελεύθερη σκέψη και είδε τί θα πει αληθινή ζωή. Και θέλησε να ζήσει λίγο από τις ζωές τους. Από τις ζωές των άλλων. Να παρέμβει, να διορθώσει, να προστατεύσει. Πως όμως να τους βοηθήσει να ζήσουν, όταν ούτε ο ίδιος δεν έχει μάθει να ζει;
...Άξιο το βραβείο, και μόνο για το υπέροχο βλέμμα του Ulrich Mühe.
Mariana, sorry kiolas...Alla an thes min eisai toso leptomeris stis perilipseis sou,yparxoun ki alloi pou theloun na anakalypsoyn monoi tous tin tainia!Thanx
Βλέποντας την ταινία σκεφτόμουν την έννοια του "κοινού" (Publikum). Μία αλληγορία για το ίδιο το σινεμά. Αυτός είναι στη θέση μας στα καθίσματα. Όταν βγάζει τα ακουστικά του σταματάει και η δική μας "παρακολούθηση" της ζωής των άλλων. Αυτή η αδιακρισία είναι η συμπεριφορά μας στο σινεμά.
5 σχόλια:
Στο Ανατολικό Βερολίνο του 1984, ο υπουργός Πολιτισμού κάνει τα πάντα για να κατακτήσει μια διάσημη ηθοποιό του θεάτρου, δυστυχώς για εκείνον, παντρεμένη με συγγραφέα που περνά κρίση έμπνευσης. Ο υπουργός διατάσσει να παρακολουθείται διαρκώς το ζευγάρι, ελπίζοντας να βρεθεί κάτι πολιτικά «επιλήψιμο» κατά του συζύγου. Καθώς μπαίνει βαθιά μέσα στη ζωή τους, ένας πράκτορας της Στάζι θα αισθανθεί πως η ηθική μπορεί να είναι ισχυρότερη του καθήκοντος. Το νέο «θαύμα» του γερμανικού σινεμά, ντεμπούτο του Φλόριαν Χένκελ Φον Ντονερσμάρκ, είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ με πρωταγωνιστή ένα καθεστώς το οποίο διατηρούσε την αίγλη και την ισχύ του πατώντας σε 200.000 πληροφοριοδότες που κατέγραφαν μέρα νύχτα το παραμικρό από τη ζωή των «άλλων», μέσα κι έξω από τους τέσσερις τοίχους της καθημερινότητάς τους. Το ατού του φιλμ εντοπίζεται ευθύς αμέσως στο εξαιρετικό στόρι, υπηρετείται άψογα από τους βασικούς ερμηνευτές του (με τον Ούρλιχ Μιούχε να σε σαστίζει με την εσωτερικότητα του βλέμματός του), και να γινεται αφορητα επικαιρο στα χρονια της παγκοσμοιοποίησης.
Ένα σύστημα τόσο σαθρό που για να επιβιώσει προσπαθεί να εκμηδενίσει την προσωπική ελευθερία των πολιτών του. Κοριοί, παρακολουθήσεις. Οι τοίχοι έχουν αυτιά και τα παράθυρα μάτια. Οι επιθυμίες των «πατερούληδων», διαταγές. Και όλοι οι αντιρρησίες εξαλείφονται. Ή φεύγουν προς τα εκεί που δύει ο ήλιος..
Ένα τέτοιο σύστημα χρειάζεται και εκτελεστές. Ανθρώπους-κοριούς. Ανθρώπους ψυχρούς. Που δεν σκέφτονται, μόνο εκτελούν διαταγές. Ανθρώπους χωρίς ζωή. Που ζουν μόνο μέσα από τις ζωές των άλλων. Αλλά χωρίς να ζουν. Απλά παρατηρούν. Και καταγράφουν.
Ένας τέτοιος ήταν και ο «HGW XX/7». Ένας κωδικός. Ένας αδίστακτος πράκτορας της Στάζι, ένας τυφλός υπήκοος του συστήματος. Η ειδικότητά του, οι ανακρίσεις μέχρι τελικής πτώσεως. Και οι σιωπηλές παρακολουθήσεις. Δεν το έκανε επειδή έπρεπε, αλλά επειδή ήθελε. Η ζωή του ήταν ψυχρή, η ψυχή του αναίσθητη και ο έρωτάς του πληρωμένος. Παρακολουθούσε τις ζωές των άλλων, κατέγραφε και κατήγγειλε. Αυτή ήταν η ζωή του. Μια σειρά από ψεύτικες μηχανικές κινήσεις.
Μέχρι που ήρθε αντιμέτωπος με πραγματική ζωή. Με αληθινά συναισθήματα. Με ζεστές ανθρώπινες σχέσεις. Μπήκε στη ζωή τους σαν κοριός, με διαταγή να τους παρακολουθεί και να αποσπάσει κάτι το μεμπτό. Και εκείνοι μπήκαν στη ζωή του σαν το σαράκι και του έτρωγαν τα σωθικά.
Παρακολουθώντας τους, άκουσε τί θα πει ελεύθερη σκέψη και είδε τί θα πει αληθινή ζωή. Και θέλησε να ζήσει λίγο από τις ζωές τους. Από τις ζωές των άλλων. Να παρέμβει, να διορθώσει, να προστατεύσει. Πως όμως να τους βοηθήσει να ζήσουν, όταν ούτε ο ίδιος δεν έχει μάθει να ζει;
...Άξιο το βραβείο, και μόνο για το υπέροχο βλέμμα του Ulrich Mühe.
Ούλριχ Μίε, παρακαλώ. Φανταστείτε το με "ύψιλον".
Mariana, sorry kiolas...Alla an thes min eisai toso leptomeris stis perilipseis sou,yparxoun ki alloi pou theloun na anakalypsoyn monoi tous tin tainia!Thanx
Βλέποντας την ταινία σκεφτόμουν την έννοια του "κοινού" (Publikum). Μία αλληγορία για το ίδιο το σινεμά. Αυτός είναι στη θέση μας στα καθίσματα. Όταν βγάζει τα ακουστικά του σταματάει και η δική μας "παρακολούθηση" της ζωής των άλλων. Αυτή η αδιακρισία είναι η συμπεριφορά μας στο σινεμά.
Δημοσίευση σχολίου